Þjóðviljinn - 30.08.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 30. ágúst 1953

q6
eimilisjiáttur
1,2, 3, 4, 5, - og jbó er brúð-
an Hlbúin
Auðvelt og fljótlegt er að
í>úa til brúðu úr ullargarni.
Telpum þykir jafn vænt um
svona garnbrúðu og stóru, dýru
brúðurnar en þeim stærri gæti
þótt gaman að hafa hana fyrir
karl og hengja hana t.d. fyrir
ofan rúmin sín.
1. Gaminu er sk:pt í tvo 3. Bundið fyrir hárið, og
jafna hluta. síðan fléttaðir handieggir.
4. Þá er bundið fyrir búk-
inn og fléttaðir fætur.
Vanfærar konur bursti
tennurnar reglulega
Vanfærar konur eiga alitaf
að hafa fyrir reglu að bursta
tennumar og tannholdið eftir
Ihverja máltíð og mikilvægt er,
að tannburstinn sé ekki of harð
ur, því þá særir hann tann-
holdið. Reglan er nefnilega sú,
að alltaf á að bursta bæði
tannhold og tennur.
Sunnudaginn 30. ágúst
5. Og nú er aðeins eftir að
mála andlitið.
2. Bundið er fyrir þar, sem
hálsinn á að vera.
Rafmagnstakmörkun
Mánudaginn 31.
ágúst
3tlVOrfÍ Hlíðarnar og Norður-
i llVvfII mýri, Rauðarárholtið,
Túnin, Teigamir, ibúðarhverfi við
Laugarnesveg að Kleppsvegi og
*væðið þar norðaustur af.
4hvorfi Austurbærinn °s mið-
■ nVvlll bærinn milli 'Snorra-
brautar og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
Villigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
„Varstu ekki að segja að Þorvaldur hefði
ekki tíma til að drekka kaffi?“
Caleb starði á hana. „Þorvald langar í kaffi.
Hann hefur skipt um skoðun,“ sagði hann að
lokum og gekk áleiðis heim með þuiagbúnum,
íbyggnum íslenditignum. Það hafði ekkert ver-
ið minnzt á kaffi við Þorvald. Hann glotti í við-
urkenningarskyni til Calebs. Þarna var stjóm
sem bæðj var ísmeygileg og örugg! Meinið
var að kvenfólkið heima hjá Þorvaldi var ekki
nægilega greint til þess að skilja slíka stjórn
og meta hana að verðleikum. Við það varð
að beita greinilegri aðferð......
„Hvernig líður konunni þinni?“ spurði
Amelía Þorvala þegar hún var búin að færa
hopum kaffi.
„Hún ber sig bara vel“, sagði hann, og helti
í sig því sem eftir var í bollanum. „Hún er að
komast á steypirinn, held ég, ha! ha! Einn af
öðrum — en sú kona!“
Amelía sneri sér frá manninum. Hann var
með hroðalegt, lafandi yfirskegg sem hékk
niður í bollann sem hann hélt upp að munnin-
um. Caleb var að stoppa í pípuna sína. Hann
sá Amelíu snúa sér undan. Hann sá að hún
beit á jaxlinn.
Caleb brosti lævíslega. „Fáðu þér sæti, góða
mín,“ sagði hann, og setti fram stól handa
henni beint andspænis Þorvaldi. „Rúningin
getur beðið. Rabbaðu við Þorvald. Ha! ha!
Konunni minni leiðist að sjá engan nema mig,
Þorvaldur. Konur þurfa á tilbreytingu að
halda, ha?“ Þeir hlógu báðir hjartanlega, Cal-
eb hallaði höfðinu aftur á bak og gaut augun-
um til Amelíu eins og af tilviljun, en hún
hafðj orðalaust setzt á stólinn sem hann bauð
henni.
Amelía leit til gluggans. Augun voru ekki
feimnisleg, uppgjafarleg, eins og fyrir viku.
Þau voru stygg, árvökul. Caleb var órótt.
Þorvaldur helgdi í sig stórar lúkur af brauði
og smjöri og köldu kjöti sem Amelía hafði
borið fyrir hann og renndi því niður með á-
fjáðu kjammsi. Amelía sat fyrir framan hann
og sagoi ekki orð.
Já, Caleb var órótt. Hann staðfesti enn einu
sinni með sjálfum sér að Amelía mætti ekki
sjá Mark Jordan.
Eftir að Þorvaldur Þorvaldsson var farinn
nálgaðist Caleb konu sína. Röddin var mjúk,
ísmeygileg.
„Kennslukonan var aftur að tala við þennan
son þinn. Ef hún spyr hvort hann megi koma
hingao, þá manstu að það er ekki heppilegt. í
fyrsta lagi, Amelía, myndi hann aðeins minna
þig á það sem þú vilt helzt gleyma. í öðru
lagi kæri ég mig ekki um að þessháttar menn
umgangist börnin mín.“ Hann kveikti aftur í
pípunni sinni með hægð, eins og hann hefði að-
eins sagt hversdagslegustu hluti, og læddist út;
það var rétt svo að hann lyfti fótunum frá
jörðu, höfðinu þrýsti liann fram fyrir axlirnar,
grelparnar voru spenntar fyrir aftan bak. Það
var ánægjulegt að sjá að Amelía fölnaði upp.
Hvemig svo sem hún hugsaði, var hann að
vera viss um að geta alltaf breytt hugsunum
hennar. Það var eftirlit.
7
Þegar rúningunni var lokið og ullinni hafði
verið troðið í mjölsekki sem biðu þess að þeir
væru fluttir til Siding í Nykérk hófust að
nýju hin hversdagslegri störf.
Meðan Elín vann í matjurtagarðinum við að
reyta arfa og losa mold, þar til þreklítið hak-
ið var orðið máttlaust af striti, fór Júdit
nokkrar ferðir til Yellow Post í veiðivagnin-
um til að sækja vaming.
„Já!“ hrópaði hún framan í Elínn þegar
hún ásakaði hana að loktnn um sérhlífni.
„Hvers vegna hangirðu þá við þetta? Eg
kenni ekki í brjósti um þig. Eg kenni eklti I
brjósti um neitt okkar! Við erum öll nægilega
gömul til að fara burt. Hvers vegna hangirðu
hérna, ef þér líkar ekki vistin? Mér líkar
hún ékki og ég fer — bráðum. Eg ætla ekki
að eyða enn einum vetri í skít upp að hnjám —•
það er engin hætta á því! Eg er búin að sjá
um nógu marga kálfa fyrir hann! Hvað fæ ég
í aðra hönd. Hvað færð þú ? Það var allt annað
þegar við vorum lítil og hún gat ekki borið
hönd fyrir höfuð sér. Eg segi þér alveg satt
— ég er að fara!“ Röddin hækkaði í stjórn-
laust kvein, þéttvaxin brjóstin titruðu.
Elín lagfærði gleraugun á nefinu á sér, en
það gerði hún alltaf þegar hún komst í ein-
hverja geðshræringu.
„Júdit,“ sagði hún alvarlega. „Það er ekkí
bara það. Það er eitthvað annað. Hann hef-
ur einhverjar hótanir sem hann beitir alltaf
við hana — þú hefur heyrt það — ég hef
heyrt það. Eg veit ekki hvað það er, en hún
er hrædd — hrædd við eitthvað sem hann get-
ur gert. Við megum ekki láta hann gera það.
Þú veizt við megum það ekki. Það myndi ganga
af henni dauðri. Eg hef sleppt langtum meiri
tækifærum en þú til að vera kyr —“
„'Svei ....“ Júdit hreytti út úr sér orði
sem kom Elínu til að hrökkva í kút.
„Júdit, þú ert ægileg!“
„Eg er verri en þú heldurí Langtum verri!“
sagði Júdit og ók burt í vagninum.
Linda beið eftir henni við skólann.
, Það er vonzkusvipur á þér Júdit, hvað er
nú að?“ spurði Linda þegar þær voru komnar
af stað.
„Ekkert annað en það að ég er orðin dauðleið
á þessu voli í henni Elínu. Hún hefur unun af
því að láta kvelja sig. Og hefur unun af því
að sjá aðra kveljast. En vegna þess að hún
er helmingi ónýtari en ég fær hún ekki nema
helminginn af kvölinni."
,/Eg held alls ekki að hún hafi unun af því,
Júdit. Eg hugsa að hún hafi fórnað miklu til
að vera hér kyrr, og hún veit það. Er nokkur
sem henni hefur þótt verulega vænt um — sem
hefði viljað giftast henni?“
„Eg held að Geitaglámur gamli hafi verið
hrifinn af henni. En hann er búinn að vera ár
í burtu, og hún minnist aldrei á hann. Og i
þokkahót er hann kynblendingur.“
„En ef Elín hefði verið hrifin af honum
hefði það ekki skipt máli, hieldurðu það?“
„Nei, það liugsa ég ekki. Og hann var of
góður fyrir hana þrátt fyrir allt.“ Augu Júdit-
ar voru full af miskunnarlausri fyrirlitningu.
Hún barði taumunum í hestinn og brátt gcrði
skröltið í vagninum allar samræður torveldar.
Þau námu ekki staðar hjá Sandbobænum, því
Júdit vissi að Caleb myndi njósna um þær frá
hólnum sem Garebærinn stóð á og fylgjast með
því að vagninn kæmi í ljós handan við
beygjuna á réttum tíma;
Yellow Post var í litlum dal sem var í lag-
inu eins og lófi manns en mjór lækur sveigðist
um hann eins og líflína. Júdit ók rösklega upp
að verzlun Jóhannessons, sænska kaupmanns-
ins, og Linda fór inn í búðina til að kaupa
ocmr OC CAMW4
— Mamina, þykir Jþér vrent um mig?
— Já, auðvitað.
— Nú, af hverju skilurðu þá ekki við pabba og;
giítist manniuum j sælgœtlssölunni.
1 — Afi, hafðirðu einu sinni hár, sem var hvítf
l elns og snjór?
l — Já, drengur minn. [
— Hver mokuði það þá? I
I Mamma: — Af hverju ertu að gretta þig framao
) í hundinn?
^ Barnlð: — ÍHann byrjaði. i ■ J