Þjóðviljinn - 24.12.1953, Qupperneq 20

ÞJÓÐVILJINN V Jólin 1953
skal alltaí halcla hcit okkar. Móðir min kynnti okkur iorm-
lcga, en ég missti stjórn á sjálíri mér eins og á stóð og gafst
þpr til fulls á vald. Þú manst, að cflir fyrstu nóttina, sem
við vorum saman, þá hét ég að clska aldrei neinn annan en
þig, og viö ætjuðum að vera hvort öðru trú alla ævi. Þaö var
von mín og gagnkvæmt loforð okkar beggja. Ef þú heldur
heit þitt, þá cr álít gott., og ég mun verða hamingjusömust
allra iv.venna. En cf þú kastar hjnu gamla fyrir hið nýja og
hligsar um ást ukkar cins og hverfult ævintýri, þá mun ég
uð vísu elska þig eftir seirí áður, en eilífur harmur mun
íylgja mér fram tíl grafar'.. Það er algjörlega á þínu valdi,
og' ég hef ekkert að segja um það frekar.
Mundu uð gæta vel lieilsu þinnar. Ég sendi þér jadishring,
sem ég bar, þcgar ég var barn, og vona að þú getir haft
hann til minningar um ást okkar. Steiimiim táknar ílekk-
leysi og lögun hringsins merkir staðfestu- Ég sendi þér líka
vinzli af silkiþráðum og testokk úr bambusrcyr litaðan i
lárum. Þetta pru óbrotnar gjaíir, en þqim fylgir sú vori, að
ást þín verði alítaf jafn fiekklaus og jadissteinninn og stöð-
ug eins og hringurinn er samfelldur. Tárin á reyrnum og
vinzlið úr silkiþráðunum eiga að minna þig á ást rnína og til-
finningar hjarta míns, sem þór eru tengdar, slungnar svo
mörgum þáttum. Hjarta mitt er nálægt þér, en líkami minn
er langt í burtu. Ef umhugsun megnaði noklvuð, myndi ég
vcra við hlið þér hverja stund. Þessu bréfi fylgir sú hcita
þrá og fjarstæða von, að við megum íinnast aKur. Gættu
heilsunnar, borðaðu nóg, og hafðu engar áhyggjur mín
vegna“.
,,Jæja?“ Jang sá andlit vinar síns roðna og fölna á víxl á
meðan hann las bréíið. Eftir litla þögn mælti hunn: „Hvers
vegna kemurðu ekki að heimsækja hana?“
Júan stamaði fram einhverjum afsökunum, bar íyrir nám
sitt og óánægju. sína með sjálfan sig. Jang lét ekki slá ryki
í augu sér.
,,Þú kemur ekki vel fram við stúlkuna1', mælti hann.
„Segðu mér, hverju þetta sætir".
„Ég cr afls ekki undir það búinn að kvænast. Ég á iangt
ófarið á lærdómsbrautinni. Ég hafði mök við stúlkuna, það
er satt. Hún kom til mín. En á ég að láta léttúðarævintýri
eyðilcggja framtíð mína?“
„Lóttúðarævinlýri?"
„Já, hvað er annað fyrir, en aö sjá sig um lxönd, ef maður
leiðist út í eitthyað, sem betur væri ógjört?"
Jang reiddist. „Það getur verið, að þú iítir á þelta sem
lóttúðarævintýri. Én hvað um stúlkuna, sem heíur skrifuð
þér þetta bréf?“
Júan varð aftur vandræðalegur. „Öllum getur yfirsézt
á æskualdri, býst ég við", mælti hann. „En ungur maður á
ekki að eyða tíma sínum með konum. Hann —“
„Vcisjí", sagöi Jang, „ef þér hefur sqúizt hugur, þá skaltu
láta vera að hafa siðalærdóma að skálkaskjóli! Ég skal
segja þér mína skoðun. Ég lield þú sért sjálfsblekktasta og
eigingjarnasta persóna, sem ég hef kyrmzt."
Jang var viss um, að vinur hans hafði verið óhreinskilinn
og dulið sig hins rétta. Hann tafði ntyr viku í bprginni og
komst að því, hvað Júan hafðist að. Hann var í þingum við
stúlku af mjög ríku íoreldri, ungfrú Vei. Jang snéri aftur til
Pútseng, fullur andstyggðpr.
Ilonum var vandi á hönclum að skýra stúlkunni ftá mála-
vöxtum. líann óltaðist, að þetta yrði Jiejmi þungt áfalí. Hajm
talaöi fyrst við Jijóður liejinar. J
„Jæja", sagði Inging, er hún liitti hanjj, „færirðu niqr
bréf?"
Jang þagði. Haim gat ekkert sagt. Og á meðan liann reyndi
að koma orðum fyrir sig, breyttist svipur stúlkunnar. Djúp
og dimm augu hennar urðu björt og skyggn lílct og hún
skildi ekki aðeins örlög sín, lieldur allt líf og tilveru, eða
hefði verið yfirgefin af tíu elsiciiugum i stað eins. Augu
hennar loguðp, og Jang leit ósjálfrátt niðvjr.
„Já“, mælíi hann loks, „kvæðið, sem hann sendi þér, var
kveðjuljóð".
Inging stóð hljóð og höggdofa í fuilar fimm sckúndur.
Jang var hræddur um að hún í/iyndi bugast. En í orðum
hennar lá stolt og harka; „Þá það!" Hún snf'ri sér snögglcga
við og gekk út úr hcrbcrginu. í dyrunum sctti að hcnni oísa-
legan blálur. Móðir hennar þaut á cftir henni, og í íimm
mínútur heyrði Jang hlátur hennar handan við.
Jang var mjög áhyggjufullur, og þungu fargi var létt af
honum dagirjn eftir, er hann frétti að Inging liði vel. Hún
háfði jafnað sig íljótlcga og síðan verið liljóð og stolt eins
og clrotlning. Móðurfrænda sínum, að nafni Sjeng, er leitað
hafðí rájSahags við hana um tjma, játaði hún nú eiginorði,
og þau gengu i hjónaband vorið eftir.
Dag cinn skaut Júan upp á heimili þeirra og beiddist þess
sem fjarkominn ættingi að mcga hafa tal af Inging. Hún
neitaði. Hann var í þann veginn að snúa frá við svo búið,
er hún gekk skyndilega íram.
„Hvað ertu að ómaka þig hingað nú?. Ég beið eftir þér,
en þú komst eldci aftur. Við eigum clckert vantaiað. Ég hef
sætt mig við orðinn lilut, og það ættir þú líka að geta.
Farðu!"
Júan gekk hljóður
burt, dyrnar lulcust
á cftir honum, cn
stúlkan lmeig magn-
laús á góifið, þar sem
hún stóð.
Þorsleiun Valdimarsson
þýddi,
)