Þjóðviljinn - 17.01.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJINN' — Sunnudagur '17. janúar 1954
Selma Lagerlöf:
m m
Orlagahringuriim
20. áagiis
öðru hverju og líta inn í svefnherbergið. f eitt skipti
kom hún að fríherrafrúnni grátandi.
— Honum líður ver, sagöi hún. Ég'held að hann sé
að deyja.
Jungfrú Spaak teygði sig niður, tók máttvana hönd
Adrians og þreifaði eftir æðaslögunum.
— Nei fríherrafrú, sagði hún. Ekki ver, heldur betui'.
Henni tókst að sefa matmóðurina, en sjálf fylltist
hún örvæntingu. Ef baróninn ungi dæi nú áður en
hringurinn fyndist!
í skelfingu sinni gleymdi hún andartak að gæta sín.
Þegar hún lagöi hönd Adrians frá sér aftur, strauk
hún hana mjúklega. Sjálf tók hún varla eftir því, en
fríherrafrúin varð þess vör.
„Mon dieu“, hugsaði hún, „veslings barn, er þessu
þannig varið? Ef til vill ætti ég að segja henni . . . En
það skiptir engu rnáli, fyrst við fáum ekki að halda
honum. Hershöfðinginn hefur reiðzt honum, og sá
sem hershöfðinginn reiðist hlýtur að deyja“.
Þegar jungfrú Spaak kom aftur út í eldhúsið spurði
hún stúlkurnar, hvort ekki væri í sveitinni einhver per-
sóna sem venjulega væri sent eftir þegar mikið væri í
húfi. Var óhjákvæmilegt að bíða komu læknisins?
Jú, annað fólk sendi eftir Marit Eiríksdóttur frá
Ólafsbæ, þegar einhver haföi slasazt. Hún gat stöðvað
blóðrás, kippt í liðinn og hún gæti sjálfsagt vakið Adrían
bai'ón af dauðadáinu, en sennilega fengist hún ekki að
koma til Heiðarbæjar.
Meðan stofustúlkan og jungfrúin töluðu um Marit
Eiríksdóttur, stóð eldabuskan efst í ti'öppu og gægðist
upp á háu hilluna, sem týnda silfurskeiðarnar höfðu
fundizt á.
— Nei, hrópaði hún. Hér finn ég dálítið sexp ég hef
lengi leitaö aö. Hér liggur gamla topphúfan hans
Adrinas
Jungfrú Spaak varð alveg forviða. Dæmalaus óregla
hlaut að hafa ríkt í eldhúsinu áður en hún kom að
Heiðarbæ! Hvernig hafði topphúfa Adríans baróns kom-
izt þangað?
— Þaö er ekkert undarlegt, sagði eldabuskan. Hún
var orðin of lítil honum, og hann gaf mér hana til þess
að nota hana sem þvottaleppa. Það var gott aö ég
fann hana.
Jungfrú Spaak tók húfuna af henni. — Það er ekki
rétt að klippa hana sundur, sagði hún. Það er hægt að
gefa hana fátækum.
Svo fór hún með húfuna út í húsagaröinn og fór aö
dusta úr henni rykið. Meðan hún var aö því kom bar-
óninn út úr stói'u álmunni.
— Okkur finnst Adrian líða ver, sagði hann.
— Er enginn hérna í nágrenninu sem veit eitthvað
um lækningar? spurði jungfrúin sakleysislega. Stúlkurn-
ar voru að tala um konu sem heitir Marit Eiríksdóttir.
Baróninn stirðnaði upp.
— Auðvitað myndi ég ekki hika við að senda eftir
versta óvini minum þegar um líf Adrians er að tefla,
sagði hann. En þaö væri tilgangslaust. Mai'it Eiríks-
dóttir kemur ekki að Heiðarbæ.
Jungfrú Spaak þorði ekki að mótmæla þessum orð-
um. Hún hélt áfram að leita í allri eldhúsálmunni, ann-
aðist miödegismatinn og sá um aö fríherrafrúin fengi
að borða. Hringurinn hafði ekki fundizt og jungfrúin
endurtók fyrir munni sér:
— Við verðum að finna hringinn. Hershöfðinginn læt-
ur Adrian deyja ef við finnum ekki hringinn handa
honum.
Síðdegis lagði jungfrú Spaak af staö til Ólafsbæjar.
Hún fór þangað á eigin ábyrgö. Æðaslátturinn hafði
verið veikari og hægari í hvert skipti sem hún hafði kom-
ið inn til sjúklingsins. Hún hafði ekki eirö í sér til að
bíða eftir lækninum frá Karlstaö. Ekki var ótnílegt að
Marit neitaði, en jungfrúin vildi ekki láta neins ófreist-
að.
Marit Eiríksdóttir sat á hinum venjulega stað sínum
á tröppunum fyrir utan bjálkahúsið, þegar jungfrúSpaak
kom. Hún hafði enga vinnu milli handanna, heldur sat
með lokuð augu og hallaði sér aftur á bak. En hún svaf
ekki, hún leit upp þegar jungfrúin kom gangandi og ,
þekkti hana samstundis aftur.
— Já einmitt, sagði hún. Senda þau nú eftir mér frá
Heiðarbæ?

_OG CAMPfq
— Hefur Marit þegar heyrt hve útlitið er illt hjá
okkur? sagði jungfrú Spaak.
— Já, ég hef heyrt það, sagði Marit, og ég vil ekki.
koma. I
Jungfrú Spaak svaraöi henni ekki einu orði. Hún I
fylltist djúpu vonleysi. Allt snerist öndvert gegn henni, j
og þetta var allra verst. Hún gat séð og heyrt að Marit4
var glöð. Hún hafoi setið þarna á tröppunum og glaðzt4
yfir óláninu, glaðzt yfir að Adrian Löwensköld átti að
deyja.
Fram að þessu hafði jungfrúin staðiö sig einsog hetja.,
Hún hafði ekki kveinaö eða kvartað, þegar hún hafði
séð Adrian liggja á gólfinu. Hún hafði aðeins hugsað
um að hjálpa honum og öllum öðrum. En við viötökur
Maritar var henni alhi lokið. Hún fór aö gráta, ofsá-1'
lega og óhindrað. Hiin reikaði aö húsvegg, ‘'hallaðist
upp að honum, grét og kjökraði.
Marit hallaði sér dálítið áfram. Lengi vel einblíndi,,
hún á veslings stúlkuna. „Nú já, er því þannig varið?!<
hugsaði hún.
En meöan Mai'it sat og virti fyrir sér stúlkuna, sem'
grét örvæntingartárum yfir þeim sem hún elskaði,"
gerðist eitthvað í sál hennar sjálfrar.
Hún haföi fengið aö vita fyrir nokkrum klukkustund-,
um, aö hei'shöfðinginn hefði birzt Adrian og við sjálft ■
hefði legið að hann hefði hrætt liann til bana, og hún
hafði sagt við sjálfa sig að stund hefndarinnar væri
Herra, munduð þér vilja leggja 5
dollara til að koma fátækum saxó-
fónleikara í jörðina á heiðarlegan.
hátt?
Hér eru 30 dollarar — grafið sex.
* * *
Pögur stú’ka: Það hlýtur að hafa
þurft mikið hugrekki til að bjarga
mér eins og þér gerðuð?
Prelsarinn: Ja, ég þurfti fyrst og
fremst að slá niður þrjá náunga
sem endilega vildu bjarga vður
líka.
* * *
Máður nokkur, sem var ásakaður
fyrir það að hafa ekki bibSiuna
á heimiii sinu. svaraði með þvi að
hann hefði hvert orð þeirrar bók-
ar í orðabókinni sinni.
* * *
Hvernig gengur nýja úrið þitt?
Ágætlega — hún kiárar klukku-
stundlna á 50 mínútum.
* * *
Eg sendi manninum 150 krónur
fyrir að biarga iífi mínu.
Hvernig tók hann því?
Hann sendi 75 til baka.
* * *
Þú ert eitthvað svo niðurlútur,
kunningi — livað ertu að hugsa
um?
Pramtíð niína.
Og hvað veldur því að þú ert
svona dapur yíir því?
Fortíð mín. „
r
HugleÉSingar um piis
ur að vera samlitt, en má
gjarnan vera alls óskyldur lit-
ur og á hneppta kjólnum. Ef
pilsið er notað hneppt má nota
litla blússu eða stóran háls-
klút ti’ að hylja stóra háls-
málið. Ef efnið er vel valið,
er þetta kjóll sem hægt er að
brevta á marga vegu.
Þriðji kjóllinn er á myndinni
saumaður úr tvenns konar efni,
Ef maður hefur ekkert á
móti frumlegum flíkum, þá
ætti nýja tízkan að bjóða upp
á nægar fyrirmyndir. Einkum
er mikið gert fyrir pilsin. Það
er ómögulegt að segja, hvort
þröng eða víð pils eru meira
í tízku; hvort tveggja er jafn-
algengt. Víðu pilsin eru ská-
skorin, fellt plígeruð eða rykkt.
Þau þröngu eru slétt eða með
föllum, og það er þvi vissulega
eitthvað fyrir alla. Og þar a.ð
auki er hægt að velja þá sídd
á pilsum sem fer manni bezt,
svo að nýja tízkan býr 3'fii
mörgum möguleikum.
En snúum okkur að efninu.
Nýju pilsin eru oft mjög frnm-
leg. Oft sjást skakkar línur
eins og í fyrsta pilsinu. Slétt,
þröngt pils er skreytt með
tveim vösum, mishátt á pilsinu.
En munurinn á vösunum verður
að vera svo mikill, að fólk
haldi ekki að þeir séu skakkir
af fljótfærni. Það á að muna
5—8 cm á fjarlægð þeirr?. frá
belti, eftir þvú hvort kon?n sern
kjólinn á að nota er líth og,
grönn eða stói og þrekinn. Að
öðru leyti er kjólliftn tvílitur,
og annar liturinn svartur.
Svartar skinnb'ryddingar á vös-
um og ernurn oru í samræmi
við svarta litinn á blússunní.
Ef maður ætlar að nota brúna
skinnafganga er auðvitað nauo-
synlegt að hafa blússuna brúr.a
eða þá að hafa kjólinn eiulit-
an og brvdda hann aðeins með
dökku skinni.
Næsti kjóli er með hnöppum
og hnappagötum og það má
ýmist hafa pilsið hneppt eða
óhneppt. Það er fallegt að
hafa blússu og þröngt pils und-
ir hneppta pilsinu og það verð-

Fjórar smákrukkur með ferns
konar kryddi í. Það má nota
þær í eldhúsinu eða á borðstofu
borðið eftir vi!d. Krukkurnar
eiga að standa á málmbakka
með hanka í miðju. Þá má
bera þær ailar í einu með því
&
en alveg eins er hægt að sauma
hann allan úr sama efni. Þetta
snið er hægt að notfæra sér
þegar breyta þarf- eða sauma
upp gamlan kjól. Oft verða
kjólar of þiröngir eða slitna
um of að aftan þegar þeir eru
Framiiald á 11. síðu
að halda í hankann. Það er ó-
sköp einfalt. Lika má nota
tvær stærri krukkur á sama
hátt, ef tvenns konar sj kur
er borinn á borð í ekm. Þótt
molasykurinn virðist vera á
undanhaldi, þá er.samt fjöldi
fólks sem ekk? vill fara á mis
við molasopann sinn.