Þjóðviljinn - 22.01.1954, Síða 6

£) — ÞJÍtf)VTLJINN — Föstudagur 22. janúar 1954
þióoyiuiNN
Útgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistafiokkurlnn.
Ritstjórar: Magnús KJartansson (áb.), SigurSur Guðmundsson.
Fréttastjóri: Jón Bjarnason.
Blaóamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Bjarni Benediktsson, GuS-
xnundur Vtgfússon, Magnús Torfi ólafsson.
Auglýsingastjóri: Jónstelnn Haraldsson.
Rftatjóm, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavðrðustig
19. — Sími 7600 (3 linur).
Áskriftarverð kr. 20 á mánuði i Reykjavík og nágrenni; kr. 17
anaars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakiS.
Prentsmiðja Þjóðviljans ta.f.
[ Sékn gegn spillingunni
Frjáls pjóð kom út í gœr með frásögnunum um fall leið-
toga flokksins í bæjarmálum, og meðferð blaðsins á því
máli er mjög lœrdómsrík. Það hefði vissulega gefið til-
efni til alvarlegra greina, en í staðinn er um pað fjaUað
af veiðiskap og dekri við spillinguna. Það er forðazt að
rœða nokkuð mál Báröar, en pó er reynt að gefa í skyn
að hann sé alsaklaus, afsögn hans sé aðeins snjöll og
nýstárleg kosningábrella! Blaðið segir: „Málið er afflutt
og blékkingum og beinum ósannindum óspart beitt til
þess að pyrla upp sem mestu moldviðri og villa sem mest
um fyrir álmenningi“. Og enn segir blaðið að VEGNA
ÞESS sem nú hefur gerzt eigi menn að kjósa Þjóðvarnar-
flokkinn. Öllu lengra er vart hægt að komast í óheiðar-
leika og pólitískum loddarabrögðum, enda átti Bárður
Daníelsson að vera beita á fundi flokksins í gærkvöld,
og minnir pað heldur ópœgilega á bandaríska auglýsinga-
starfsemi eins og hún er verst.
Það er augljóst mál áð Bárður fellur ekki af neinu
öðru en pví að hann er sannur að sök, mál hans er svo
augljós spilling að engum dylst. Ef maður er borinn af-
fluttum sökum, blekkingum og beinum ósanhindum —
eins og Frjáls pjóð segir að Bárður hafi orðið fyrir —
bregzi hann ekki pannig við a.ð flýja af hólmi, heldur
hreinsar sig fyrir opnum tjöldum og stendur sterkari eft-
ir. Ef kenning Frjálsrar pjóðar vœri rétt œtti að vera
hægt að sópa öllum frambjóðendunum af lista Þjóðvarn-
arflokksins aðeins með pví að bera á pá ósannindi; peir
œttu pá að heimta opinbera rannsókn og draga sig í
hlé á meðan!
Þjóðvarnarflokkurinn átti pann kost að koma bljúgur
fram fyrir fylgjendur sína og mœla við pá af alvöru.
Kann varð að játa að orðið hefðu hin alvarlegustu mis-
tök á vali leiðtoga flokksins í bœjarmálum og að af pví
hlyti að fálla eðlileg tortryggni á hina nýju og óreyndu
forustu. Þetta hefði verið heiðarlegt. En viðbrögðin eins
og pau birtast í Frjálsri pjóð eru fullur óheíðarleiki og
dekur við spillinguna. Slík framkoma er pólitískt sið-
leysi sem enn hlýtur að opna augu margra peirra sem
áður fylgdu Þjóðvarnarflokknum í von um að par væri
annað andrúmsloft en í gömlu hernámsflokkunum.
Fáll leiðtoga Þjóðvarnarflokksins hefur sett í brenni-
depil kosningaátakanna eitt ömurlegasta einkennið á
íslenzku pjóðlífi, óheiðarleikann og spillinguna. Dœmin
blasa hvarvetna við. Hernámsflokkamir eru aðeins tæki
leiðtoganna til pess að hirða ágóða og völd á kostnað
almennings. Á undanförnum árum hefur Þjóðviljinn
flett ofan af einu stórhneykslinu af ööru, milljónarán-
um, svikum og óheilindum. Af pessum sönnunum einum
' vceri hægt að fylla margar bœkur, og petta verður síðari
kynslóðum ófögur vitneskja um mannskemmdir hernáms-
áranna. Við hlið pessa er saga Bárðar Ðaníelssonar lítil,
‘en pað er sama hvort ránsfengurinn er smár eða stór —
hugurinn að baki er sá sami.
í sókn almennings gegn spillingunni parf trausta for-
ustu og almenningur parf að hafa af henni árálanga
reynslu. Margsinnis hefur sókn alpýðunnar gegn óheiðar-
leikanum verið svikin, og nœgir par að minna á stökk-
ið frá fyrstu frumkvöðlum samvinnuhreyfingarinnar til
Vilhjálms Þórs, frá brautryðjendabaráttu Alþýðuflokksins
til Stefáns Jóhanns. Það er aðeins einn flokkur sem aldrei
hefur brugðizt, sem œvinlega hefur valið leið álþýðunnar
og aldrei óttast mótblástur. Öll pjóðin pekkir forustu-
menn hans af verkunum og þeir hafa verið undir stöð-
ugri smásjá andstæðinganna álla tíð. Það er ekki erfitt
val að gera upp á milli peirra og nýliða, sem eru reynslu-
lausir og ókunnir, allra sízt eftir pá atburði sem nú hafa
gerzt.
Baráttan gegn spillingunni parf að verða einkunnarorð
pessara kosninga. Sá frambjóðandi sem pegar er fallinn
parf að verða hinum fyrirboði þeirra reiknisskila sem eru
ein brýnasta nauðsynin í íslenzku pjóðlífi.
FANGARNIR I KÓREU
FANGAMÁUÐ stóð nú eitt í
vegi fyrir samkomulagi um
vopnahlé í Panmunjom. —
Bandaríkjamenn buðu þá kosti
áð þeir skyldu skila 70000
föngum en héldu eftir 100000.
Fangamir á Koje tóku þá til
sinna ráða. Þeir handtóku yf-
irhershöfðingja búðanna, Dodd
hershöfðingja, og hótuðu að
gera útaf við hann ef þeir
yrðu sendir annað en heim til
sín.
Fangamir héldu fundi með
Dodd og hlýddi hann á skýrsl-
ur fulltrúa allra fangabúða á
eyjunni, skýrslur um morð,
pyntingar, nauðganir (kven-
fangar voru þarna í haldi),
grimmdaratferli í öllum mynd-
um. Fangamir birtu honum
skilyrði fyrir því að hann yrði
Játinn laus:
1. Þegar í stað verði hætt
pyntingum, ógnunum, múg-
morðum, skotárásum með
byssum og -vélbyssum, notkun
gass og sýklavopna og til-
rauna á föngum með áhrif
atómvopma.
2. Éngin „sjálfviljug heim-
sending“ fanga.
3. Engin sundurgreining eða
endurvopnun fanga.
4. Viðurkemning fulltrúanefnd-
ar fanga og samvinnu her-
stjómarinnar við hana.
Colson hershöfðingi, eftirmað-
ur Dodds, ritaði föngunum
svarbréf þar sem hann játaði
að allir þessir upptöldu glæp-
ir hefðu verið framdir gagn-
vart föngunum og lofáði að
koma i veg fyrir að slíkt
endurtæki sig. Að því svari
fengnu var Dodd sleppt laus-
um. Fulltrúum Bandaríkjanna
í Panmunjom komu fregnlr
um þetta heldur óþyrmilega í
opna skjöldu, þarsem þeiu
héldu því fram að einmitt
þessir fangar væru andkomm-
únistískir og fráhverfir heim-
semdingu. Um framkvæmdir
loforða Colsons er önnur saga.
Þó að þau væru gefin í sam-
ráði við yfirstjóm fangabúð-
anna, þá kom brátt í ljós
hvernig á málið var litið á
æðstu stöðurn. Dodd og Col-
son voru sviptir öllum met-
orðum og gerðir að ofurst-
um (colonels), yfirstjóm
fangabúðanna var tekin úr
höndúm Van Fleet og fengin
í hendur Mark Clark. Sem yf-
irmaður fangabúðanna á Koje
var útnefndur Haydon L. Bo-
atner, sem gekk undir nafn-
inu „Bull“ (naut). Skipanir
þær sem honum hafa verið
gefnar vom brátt framkvæmd-
ar. 1 kring um hverja fanga-
búð vom varðtumnr mannað-
ir og var þar gnægð skot-
vop.na og handsprengna. Um-
hverfis hverja fangabúð var
raðað skriðdrekum og skytt-
um. Þann 20. maí var tilkynnt
að 86 fangar hefðu verið
drepnir cg sær'ðir i fangabúð
nr. 10 hjá Púsan á megin-
landinu, en hún hafði að
geyma' sjúka fanga. Höfuð-
stöðvar Van Fleets tilkjmntu
að örfáir kommúnistískir
starfsmenn við sjúkrahúsið
hefðu komið af stað óeirðum.
Föngunum hafi þá verið skip-
að að ganga fram í hóp á op-
ið svæði. Einungis þrír hlýddu.
Hinir „örfáu kommúnistísku
starfsmenn“ rejmdust þá vera
1597 af 1600 er vom alls í
þessari fangabúð er geymdi
að sögn amerísku herst jómar-
innar þá fanga eina er kysu
fremur daúðann en heimsend-
ingu, enda kvaðst hún ekki
hafa flutt aðra fanga til meg-
inlandsins. Skeyti frá Associ-
atet Press segir að alvopnaðar
hersveitir ásamt skriðdrekum
hafi ráðizt til inngöngu í
fangabúðina. Föngunum var
tilkynnt að þeir fengju ekki
mat fyrr en þeir hlýddu skip-
unum. Fangarnir snerust til
varnar, óvopnaðir gegn skot-
árásinni, og reyndust menn
er misst höfðu einn eða fleiri
útlimi hinir huguðustu í bar-
daganum.
Slilca baráttu lá nú fyrir Bull
Boatner að heyja á Koje.
23. maí var bréfi undirrituðu
af föngum í fangabúð 76 á
Koje smyglað út úr búðinni.
Þeir lýsa þar viðburðum síð-
ustu daga. 19. maí tilkynnti
stjórn fangabúðar 66 að fang-
ar er kysu að fara heim til
Norður-Kóreu eða Kína skyldu
safnast saman kl. 7 e.h. fyrir
framan svefnskýlin. Allir án
undantekningar vildu fara
heim og hlýddu því þessu
boði. Amerískar hersveitir
hófu þá skothríð, myrtu 127
fanga.
23. maí hjuggu amerískir her-
menn höfuðin af fjórum föng-
um í fangaþúð 76 og hengdu
þau upp til að hræða fangana
til undirgefni. 18 fangar voru
blindaðir þann dag méð þvi að
rafmagnsstvaiuni var beint að
augum þeirra. Nú leið að því
að Bull Boatner léti til skar-
ar skríða. Tilgangminn með
aðgerðunum kvað hann vera
að skipta föngunum í smærri
einingar svo að hægara væri
uia vik að nundurgTeina þá,
sía hina harðsvíruðu kommún-
ista frá. Þann 10. júní réðust
skriðdrekar inn í fangabúðim-
ar, þeir notuðu auk skotvopna
táragas og eldvörpur. Herlið
hélt fram. Og þegar dauísærð-
ir fangar hlupu um æpandi af
kvölum milli lognndi bragg-
anna og yfir lík fallinna fé-
laga, þá lýsti Bull Boatner
þvi sem „dásamlegri sjón“,
samkvæmt vitnisburði Jolly-
more liðsforingja, en hann tólc
þátt í þessum aðgerðum og
gaf seinna skýrslu um þær í
fangabúðum í Norður-Kóreu.
Bandaríslia herstjórnin kvað
41 hafa verið drepna og 279
særða þennan dag.
James Van Fleet hershöfðingi
óskaði Boatner til hamingju
með þessa vel heppnuðu at-
gerð, en Boatner svaraði að
hann vonaðist til að hafa
komið í vég fyrir mótþróa.
Þrir kanadískir hermenn sem
tóku þátt í moröunum á Koje
hafa gefið skýrslur um aðfar-
irnar bæði 10. júní og síðar,
eftir áð þeir voru teknir til
fanga og dvöldust í fangabúð-
um í Norður-Kóreu. Menn
þessir voru: Jollymore liðs-
foringi, William Bell, liðþjálfi;
og Private Allan. „Þaim 12.
júní, sagöi Bell, var brezkum
og kanadískum hersveitum
skipað að ráðast inní fanga-
búð 66 þar sem fangar þar
sýndu mótþróa með þvi að
syngja kommúnistíska söngva
og hefja upp fána Norður-
Kóreu og Kína. Gkkur var
skipað að skjóta og skutum
vi'ð 5 umferðir hver. 20 voru
drepnir í þetta sinh. og ég
drap einn eða fleiri a£ þeim“.
Slíkar aðgerðir voru sdfellt
endurtéknar, stuíidum oft á
dag, vegna þess að fangar
sýndu mótþróa með því að
kref jast að verða sendir heim
til sín.
Stöðugt hélt áfram sundur-
greining fanga. Hver fangi
var yfírheyrður útaf fyilr sig
og spurður: Ert þú kommún-
isti? Vilt þú dvelja áfram í
Suður-Kóreu? Að sögn Bells
sem tók þátt í þessum yfir-
heyrslum var hver fangi sem
neitaði að svara blóðgaður
með byssusting. SíÓan var
honum sleppt til þess að með-
fangar hans sæju hverju þeir
ættu von á, ef þeir gæfu ekki
hin réttu svör. Fangar sem
neitúðu að koma til yfir-
heyi’slna eða svöruðu ekki í
fyrsta sinn, voru teknir til
svokallaðs Monkey House, þ.e.
a.s. ef þeir höfðu ekki verið
skotnir þegar í stað fyrir
þrjóskuna. í Monkey Housé
fóru.pyntingarnar fram. Pynt-
ingaaðferðir þær sem Bell
vissi um að voru notaðar,
voru þessar: barsmíðar, högg
á iljamar, yddar eldspýtur
sem stungið var undir negl-
urnar og síðan kveikt á, negl-
Framhald á 11. siða
Fangarnir á Koje mótmæla pyndingum og sundurgreiningu.
— Bandarískir hermenn í þann veginn að ráðast á vopnlausa
fangana.