Þjóðviljinn - 06.02.1954, Page 7

Laugardagur 6. febrúar 1954 — ÞJÓÐVILJINN — (7
1902— 6. f ebrúar — 1954
sem þjóðin
fara að ráðum hans
Form lýðræðisins til að við-
halda alræði auðstéttarinnar
Hér eru birtar tvær stutt-
ar greiuar eftir Sigfús.
Haustið 1950 ritaði hann í
í»jóðviljaun greinaflokk er
hann. nefndi „Hringurirai“
og lýsir þar einkiun aftferð-
um Sjálfstæftisfloklisins
gagnvart alþýðu Beykjavík-
ur. I>etta eru tvær síftustu
gi-einarnar, en allur greina-
flokkurinn er birtur í
bókinni „SIGUBBRAUT
FÓLKSINS".
Tækniþrólinin leiðir í öil-
!Um auðvaldslöndum til þess að
f r amlei ðslutæk i og fjármagn
færist á færrl hendur og að
hinir fáu handhafar auðsins
leitast við að skipuleggja fjár-
plógsstarfsemi sína með aðstoð
ríkisvaldsins. Þegar þessu stigi
þróunarinnar er náð verður
auðstéttin ekki aðeins háð
fmmleiðsTutækjum og fjár-
magni heldur og með vissum
hætti ríkisvaldinu, það er að
segja, henni er lífsnauðsyn að
halda ríkisvaldinu í 'styrkri
hendi. Bresti það úr hendi
hennar er va’d; hennar yfir at-
vlrmulífi þjóðarinnar hætt.
Auðstéttir allra landa ^eyna
i lengstu lög að nota form lýð-
ræð'sins til bess að halda al-
ræði sínu. Þær revna að v'ð-
ha'da kosriingarétti og kjör-
gengi, og láta líta svo út sem
alræði þeirra sé „byggt á þjóð-
arvilja". Meira og minna óaf-
vitandi hefur ís’.enzk alþýða
til sjávar og sveita sífellt verið
að nota hið borgaralega lýð-
ræði til þess að skapa sér tæki
í baráttunni við auðstéttina.
Fvrst ber þar að nefna verka-
lýðssamtökin og samvinnusam-
tökin. Það er augljóst, að þessi
samtök eru, eðli málsins sam-
kvæmt, í beinni andstöðu við
þá hagsmunahópa auðstéttar-
'irmar, sem nú ráða á Islandi.
Engum er þetta ljósara eti
þeim mönnum, sem fremstir
standa í hagsmunaklíkunum
þremur, ég gat um í síðustu
grein, og nú er svo komið að
mjög reynir á hvort þeim tekst
að halda alræði sínu innan hins;
islenzka ríkis með þvf að nota.
form lýðræðisins.
Aðferðin sem beitt er g-egn
■þessum baráttutækjum alþýð-
unnar, er að vinna þau innan
frá, ■ fá sumpart mútuþega og
sumpart lítilsiglda menn til að
befjast til valda og áhrifa inn-
an þessara félaga, og siæva
þar með eggiar þeirra, gera
baráttu þeirra við auðstéttirn-
■ar að marklausum sýndarleik,
sbr. hina alkunnu tvéggja
króna baráttu alþýðusambands-
stjórnarinnar í sumar og hið
makalausa sjómannaverkfall,
sem var hafið á þeim tíma er
útgerðarmenn vildu leggja
skipum sínum í naust, og
þannig stjóniað, að þegar út-
gerðarmenn loks höfðu fengið
áhuga fyrir að hrinda á flot,
eftir nær fjögurra mánaða
stöðvun, þá hafði stjóm sjó-
Framhald á 9. 6Íðu.
Mér finnst vel vifteigandi, nú
á afmæúsdegi Sigfúsar Sigur-
hjartarsonar, aft minna á bók-
ina Sigurbraut fólksins. Bókin
kom út á síðastliðnu vori og
hefur aft geyma nokkrar af
ræðum og ritgerðum Sigfúsar.
Mér kemur ekki til hiigar að
fara hér að skrifa ritdóni um
bói-dna, þar er rætt um svo
fjö'mörg atriði mannlegs lífs,
að rældlegur ritdómur hlyti,
óhjákvæmilega, aft vera orð-
margur, en yrði þó, að rniimi
hyggju, áfteins svipur hjá sjón,
m’ðað við lestur bókarinnaf
sjálfrar.
Við, sem áttum því láni að
fagna, að kynnast Sigfúsi Sig-
urhjartarsyni og starfa með
honiun á eiuu eða öðru svifti
Lsíenzkra félagsmála, vitum og
munum hve snjall ræðumaður
hann var og hversu glöggur
hann var aft greina kjarna frá
hismi í hverju máli. Sigurbraut
fólksins vitnar þetta einnig
grcinilega á hverri síftu. Eg
hygg aft jafnvel andstæðingar
hans í stjórnmálum, bindindis-
málum og yfirleitt. í hverju
menningarmáli, sem þar er
rætt, hljóti að viðurkenna að
þar er tekift á málunum af
djúpsltyggni og öruggri rök-
festu. Eins og kunnugt er F.utti
Sigfús ræður sínar oftast blaða-
laust, þaft eru því fjölmargar,
ágætar ræður hans sem ekki
er unnt að framkalla á pappír
til lesturs. Úr þvi verður ekki
bætt, en vift getum notfært
okkur það, sem varðveitzt hef-
ur og þá fyrst og fremst Sig-
urbraut fólksins, því að þó að
margt, sem þar er skráð, hafi
verift mælt eða ritað af sér-
stöku tilefni, þá er það þannig
mótað og byggt, að það hefur
fullt gildi enn í dag og urn
ókomna framtíð.
Sigfús lagði fram krafta
sína til þess að beina þjóð
sinni jnn á hcillabraut samúð-
ar og samvinnu. Það mun
sannast, þó síðar verði, að þvi
fyrr, sem þjóðin ber gæfu til
að fara að ráðum lians þvi
betra er Það fyrir alda og ó-
boma þegna henuar.
Sigurbraut fólksins á erindi
til allra manna sem eitthváð
vilja hugsa um líf fólksins í
þessum heimi okkar. Lestu
hana því með athygli, ekki að-
eins einu sinni, heldur oft og
þú munt verða betri maður
við hvern lestur.
Guðgeir Jónsson,
veroiiF
in's 1-v
þurrka ót álirií íhalds-
iiiauiini • ■ .
i
- j
i
I
1
Tilefni þess, að ég hóf að
skrifa þennan greinaflokk, var
sú staðreynd, að Málfundafé-
lagið ’Óðlnn, sem er félag Sjálf-
stæðismanna innan verkalýðs-
félaganna í Reykjavík, hefur á-
kveðið að beita sér fyrir því,
að Óðinsfélagar hefðu forgang
að vinnu sem Sjálfstæðismenn
ráða yfir. Það er Ijóst að fram-
koma Óðins er aðeins einn þátt-
ur í kúgunarherferð Sjálfstæð-
dsflokksins gegn hinum vinn-
andj fjölda, en markmið þeirr-
ar herferðar er að 'tryggja
þremur auðklíkum völdin í
Reykjavíkurbæ og í þjóðfélag-
inu. Hvað Reykjavík snertir er
kprfi skoðanakúgunarinnar
býsna fullkomið. Hlutverk Óð-
ins er að kanna skoðanir verka-
manna, hlutverk Ráðningarstof-
unnar er að velja menn til upp-
sagna og ráðninga eftir bend-
ingum Óðins, og hlutverk fram-
færslunnar áð taka við þeim
útskúfuðu, og veita Þá auðmýk-
•ingu, sem íhaldið telur nauð-
synlega. Með aðstoð þessara
þriggja stofnana hyggst íhaldið
draga hring ófrelsis og skoð-
anakúgunar um all.a alþýðu
þessa þæjai-.
En því hef' ég gerzt svo
margorður um þetta efni, að í
atvinnuofsóknarherferð ílialds-
li.ns í Reykjavík birtist sameíg-
inlegt einkenni allra auðvalds-
þjóðfélaga, sem eru á síðasta
þróunarstigi' kapítalismans, en
á því stigi þolir valdaaðstaða
.auðsiéttarinnar ekki það lýð-
ræði, sem hún mest hefur stát-
að af, og því er re>mt með
hverskonar hót-unum og ofsókn-
um að gera sérhverja kosrúngu
-að gervikosningu, en takist
ekkí .að hindra að fyrirkomu-
lag þjóðfé'agsms byggist á
þjóðarvil.ia, með þessu móti, þá
er auðstéttin þess albúin að
þurrka hið borgaralega lýðræði
út með öllu, þ. e. að koma
á fasistísku einræði, og fyrir-
byggja þar með, að formi þjóð-
félagsins verði breytt á friðsam-
legan hátt, en slíkt athæfi hlýt-
■ur fyrr eða síðar, að framkalla
það sem allir heiðarlegir menn
vilja að aldrei þyrfti til að
koma, sem sé valdbeiting hinna
kúguðu, til þess að ná þeim
rétti sem þeim ber að fá á
friðsamlegan hátt. Hvar og hve-
nær sem slíka atburði ber að
. höndum, skrifast Þeir á r'eikn-
ing þeirra, sem gengu brautina
frá atvinnuofsóknum og skoð-
anakúgunum til faistísks ein-
ræðis.
Eg er þess fullvivss, að yfir-
gnæfandi meirihluti íslendinga
v;ll friðsamlega þróun á vett-
var,gi stjómmálanna, og ég er
þess einnig fullviss, að megin-
þorri þeirra er andvígur valdi
þeirra auðmanna, sem raun-
verulega stjóma landinu eins
og nú standa sakir. Æn ég tel
hinsvegar nijög m'kla hættu á,'
að verulegur hluti þjóðarinnar
skilji ekki hvert þessar auð-
klíkur eru að leiða hana.
Með þessum gre'.num hef ég
viljað benda á þaú óheillavæn-
legu áhrif, sem atvinnurek-
endavaldið, þ. e, auðklíkurnar
sjálfar, - hafa náð innan verka-
lýðsfélaganna.
Eg teldi eóna hina mestu
gæfu, ef allir þeir sem sjá og
skilja þá hættu, sem í þessu
felst, sýndu nú það vit og þann
manndóm, að sameinast gegn
þessarj herferð aukliknanna.
Verkalýðurinn þarf að þurrka
út, innan sinna vébanda, áhrif
þess flokks, Sjálfstæðisflokks-
ins, sem klíkurnar beita fyrir
s:g, en eitt veigamikið atriði í
því sambandi er að veita hon-
um ekki forystuaðstöðu, hvorki
að meira né minna leyti I
verkalýðsfélögum eða sam-
bandi þeirra, þar sem hann
ræður ekk,i yfir meirihluta at-
kvæða, en sennilega á flokkur
þessi ekki meirihluta í einu
einasta verkalýðsfélagi, og full-
trúatala ihans á Alþýðusam-
bandsþingi er ekki há.
Það er Því staðreynd, að með
aðstoð manna, sem eru and-
stæð'.ngar Sjálfstæðisflokksins
og þeirra klíkna, sem hann er
fúlltrúi fyrir, eru honum gefin
völd innan verkalýðshreyfing-
arinnar. Með þessu framferði
eru verkamenn að gerast sjálfs
sín böðlar og böðlar stéttar
sinnar. Slíkt hefur áður gerzt,
og eru gleggstu dæmin frá
Þýzkalandi nazismans. Þau
spor hræða.
Eg gat þess áður, að tvennt
það dýrmætasta, sem auðvatds-
þjóðfélagið hefði fært mann-
kyninu, væri tækniþróunin og
aimennur kosningaréttur og
kjörgengi, þ. e. hið borgaralega
lýðræði en þetta tvennt mundi
verða naglar i líkkistu þessa
þjóðskipulags.
Tæknlþróunin hefur gert
tvennt. Hún hefur skapað hin-
ar fámennu auðklíkur, sem öllu
ráða í auðvaldsheiminum, og
hún hefur skapað kreppumar,
hvort tveggja af því að hún
er í höndum stétta, sem mis-
nota hin dásamlegu tæk'færi
sem hún gefur. AU:r sem skilja
það þjóðfélag sem þeir búa i,
og ekki tilheyra auðstétímni,
eru andvígir þessari m:snotkun
tækninnar og vilja að hún verði
skilyrðislaust tekin í þjónustu
fjöldans. Hjá sérhverri vel upp-
lýstri og gáfaðri þjóð hlýtur
þvi hinn almenni kosningarétt-
ur að leiða til ósigurs fyrir
auðklíkumar, ef hann fær. að
Framhald af 11. síðu.