Þjóðviljinn - 17.03.1954, Síða 10

10) —VJ»JÖ>ÐVJIÍJINN -i 'Mjðvikudag'Urilí.sWftWz 1954 -
Selma Lagerlöf:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
46.
og sœmileg laun, svo að hann gat fengið sér föt. Allt í
einu var lífið orðið notalegt og þægilegt. Ef til vill hefði
þaö getað orðiö honum til tjóns, ef gamla heppnin hefði
ekki einnig fylgt honum þar.
Hann hafði ekki verið mánuö á Kronback þegar hann
varð ástfanginn af ungri stúlku sem var kjördóttir
Fröbergs verksmiðjueiganda. Og þetta var hið versta
sem fyrir hann gat komiö, því aö unga stúlkan var ekki
einungis heillandi fögur, gáfuð og eftirsótt, heldur var
hún einnig erfirigi að verksmiðjum og námum upp á
margar milljónir. Það hefði verið dirfska af hvaöa
bókhaldara sem var að skotra til hennar augunum,
hvað þá manni sem var ófríóur og klunnalegur, útund-
an á heimili sínu og fékk þess vegna aldrei neina að-
stoð, heldm- varð aö bjarga sér upþ á eigi-n spýtur. Frá
upphafi var Schagerström ljóst, að hann varð að leggja
bönd á ást sína og láta ekki nokkurn mann verða henn-
ar varan. Hann varö að láta sér nægja að sitja og horfa
á, þegar ungir liðsforingjar og stúdentar komu í hóp-
um til Kronbáck á jólum og á sumrin til aö snúast
kringum hana. Hann varð að láta sér nægja að bíta á
jaxlinn og kreppa hnefana, þegar ungu mennirnir gort-
uðu af því aö þeir hefðu dansaö við hana oft á sama
kvöldi og hún hefði gefið þeim pappírsblóm, sent þeim
hýrleg augnaráð og bros.
Hin ágæta atvinna var honum til lítillar'gleði eftir að
hann þurfti að buröast með þessa ólánsömu ást. Hún
fylgdi honum í vinnu á virkum dögum og á veiðar á
sunnudögum. Einu stundirnar sem ástarsorgin lét hann
í friðí, voru þegar hann sat og las um verksmiöjurekst-
ur og námugröft í stórum doðröntum sem lágu á hillu
í skrifstofunni og engum manni hafði fyrr dottið í hug
að blaða í.
Jæja, en löngu seinna hafði honum skilizt að þessi
ólánsama ást hafði einnig orðið til að ala hann upp,
en hann gat aldrei sætt sig við hana. Hún hafði veriö
því nær óbærileg.
Unga stúlkan sem hugur hans stóð til var hvorki
vingjarnleg né óvingjarnleg við hann. Hann dansaði
ekki og gerði aldrei neina tilraun til að nálgast hana
og því töluðust þau aldrei við. En sumarkvöld eitt hafði
unga fólkið skemmt sér viö dans í stóra salnum á
Kronbáck og Schagerström hafði að venju staðið út
við dyrnar og fylgt hinni heittelskuðu með augunum.
Aldrei mundi hann gleyma því fáti sem á^ hann kom,
þegar hún kom til hans í hléi milli dansa.
— Ég held að herra Schagerström ætti aö fai’a í rúm-
ið, hafði hún sagt. Klukkan er tólf og herra Schager-
sti’öm þarf aö fara á fætur til aö vinna klukkan fjögur.
Við hin getum sofið til hádegis ef við viljum.
Hann skundaði þegar í stað niður á ski’ifstofuna.
Honum var Ijóst að hún var orðin þreytt á því að horfa
á hann hanga við dyrnar. Rödd hennar hafði verið
vingjai’nleg og svipur hennar líka, en honum hefði
aldi’ei til hugar komið að skilja þetta svo að henni væri
hlýtt til hans og vildi því ekki að hann væi’i að of-
þreyta sig aö óþörfu.
í annað skipti höfðu þau róið til fiskjar, hún og
nokkrir aðdáendur hennar og hann, Schagerström hafði
setið við árar. Það var hlýtt í veðri og báturinn var
þungur, en hann haföi verið sæll og ánægöur, 'vegna
þess að hún sat fyrir framan hann í bátnum og hann
gat virt hana fyrir sér allan daginn.
Við heimkomuna, þegar þau lögðu að bryggju og
hann hjálpaði henni upp úr bátnxim, hafði hún þakkað
honum hlýlega fyrir róöuiinn, en svo hafði hún bætt
viö eins og hún hefði óttazt að hann gæti misskilið
vingjarnleik hennar:
— Ég skil ekki hvers vegna herra Schagerström fer
ekki í námuskólann í Falun. Sonur embættismanns
ætti ekki að þurfa að sætta sig við að verða bókhaldari
alla ævi.
Auðvitað hafði hún tekið eftir, að hann haföi ætlaö
aö gleypa hana meö augunum alla ferðina. Hún hafði
skilið að hann tilbað hana, henni var þaö á móti skapi
og hún vildi að hann færi bxn-t. Að skilja þetta svo,
að hún hefði áhuga á framtið hans og hefði heyrt fjár-
haldsmann sinn segja, að Schagerström yröi dugandi
maðm ef hann fengi þá menntun sem hann þyrfti og
hún hefði ef til vill stungið upp á þessu til að mjókka
biliö milli þeirra, hans og hennar, milli bókhaldai’ans
og dóttur vei’ksmiöjueigandans, nei, þaö hefði honum
aldrei dottið í hug.
En af því að hún óskaði þess, skrifaöi hann foreldr-
un> sínum og fór fram á hjálp þeirra til að stunda nám
í námuskólanum og þau uppfylltu þá ósk hans. En
hann hefði tekið glaöari við peningunum ef faðirinn
hefði ekki sagt í meðfylgjandi bx’éfi, aó hann vonaði
að hann stæði sig betur en í Klai’a skólanum í Stokk-
hólmi, og hann heföi ekki getaö lesiö þaö á milli lín-
anna, aö foreldrarnh’ héldu að hann gæti aldrei orðið
annað en bókhaldai’i, endaþótt hann lyki námi í fimm-
tán námuskólum. En síðanneir haföi honum skilizt að
enn var hanxingjan að vei’ki til að gera úr honurn
mann.
Og því bar ekki að neita aö honum hafði liðið vel í
námuskólanum, kennaramu' höfðu verið ánægðir meö
hann og hann haföi kastaö sér yfir námiö' eins og
hungraöur úlfur, ef svo mætti segja. Harm heföi veriö
fullkomlega ánægöur með lífið, ef hann heföi ekki í
öllum frístundum verið að hugsa um hana sem átti
heima í Vermalandi og um alla þá sem snei*ust kiingum
hana.
Og þegar hann hafði lokið þessu tveggja ára nárni
með miklum sóma, því var ekki að neita, haföi fjár-
haldsmaður hennar skrifað og boðið honum stööu sem
framkvæmdastjóra við Gammalhytta, sem var stærsta
Hogsýn umfram aiif
Ef maður er dálítið hag'sýnn
getur maður sparað sér mörg
sporin. Þótt undai’legt sé, eru
það oft ungu húsmæöurnar sem
hafa mesta hagsýni til að bera.
ef til vill vegna þess að þær
horfa nýjum augum á heimilis-
störfin og eru ekki enn búnar
að tileinka sér ákveðnar venj-
ur. Og ef til vill er það vegna
þess að margar hinna ungu
húsmæðra neyðast til að vera
hagsýnar af þvi að þær verða
að vinna utan hins nýja heim-
ilis.
Reynda húsmóðirin hefur að
sjálfsögðu lika t.ileinkað sér
ýmsár hagnýtar venjur, sem
létta henni starfið; hún þarf
aðeins að gæta þess að hún
haldi ekki áfram að gera allt
á sama hátt af einskærum
vana. Hún ætti að gera sér að
reglu að athuga sinn gang
öðru hverju og ganga úr
skugga um hvort hún geti ekki
breytt einhverjum af hinum
daglegu Venjuxn til bóta. Oft
þarf dálitið átak til að losa
sig við óvanana og þreytt og
störfum hlaðin húsmóðlr gef-
ur sér sjaldnast tima til að
doka við "til að skipuleggja
störf sín að nýju. En það er
tilviimandi að reyna.
Ef til vill er þægilegt að
hafa bakkann með bolhinum
og diskunum sem notaðir eru
á hverjiun morgni, tilbuinn að
kvöldinu. Er ekki heimskulegt
áð raða öllu inn í skáp, sem
alltaf er tekið fram .á hverjum
morgni? Eftir uppþvottmn á
kvöldin er alveg eins hag-
kvæmt að setja þetta allt á
bakka og þá er það tilbúið
næsta morgun, þegar allir eru
að flýta sér.
Og hvernig er það með skáp-
ana og skúffumar, er öllu rað-
að þar eins og lientugast er?
í stórri fjölskyldu, þar sem
skipta þarf á mörgum rúmum
er ef til vill hentugt að leggja
lak, sængurver og samsvax’-
andi koddaver sanian inn i
skápinn. Það er oft gremjulegt
að þurfa áð leita i öllum kodda-
verunum til þess að frnna
koddaver sem er samsvarandi
sæsigurverinu hjá litla bi’óður.
Það er auðveldara að hafa slík-
ar samstæður sér um sig, til
þess að hægt sé að ganga beint
að bví sem á saman i hverju
rúmi. Ef til vill er þetta ekki
jafnhentugt á öllum héimiltuu,
■en þetta er eitt af því serix
viða er til hægðarauka.
Og það eru margir sem ekki
raða sérlega haganlega í eld-
hússkápana sina. Hvað er t.d.
unnið við að hafa sigtið aftast
í neðsta eldhússkápnurn, þar
sem erfitt er að ná í það, þeg-
ar ýmislegt er haft, í efstu liill-
unni, sem aðeins or notað ör-
sjalcían. í næsta skipti ’sem

OC CAMN
Maffnús bóndi var að harma írá-
fall sveltimga síns, er huföi ver-
ið mesti framtalcs- off diiffnaðar-
maður:. Hvað hefur verið gert í
sveitinni síðan hann dó? spurði
Maffnús. Jú, það er þessi hrepps-
vegur. En hvernig er svo sá, vefr-
ur? Haim er svoleiðis yfirferð-
ar, að ef andsltotinn stæðl á
öðrum endanum, en fortöpuð sál
á hinum, þú mundl hann ekki
\iiina til að sækja hana. — (Is-
lenzk fyndni).
Bræður tveir vDru að gera sér
glaðan dag eftir jarðarför föður
síns sem var rikur kaupmaður
og hafði þótt heldur ágcngrur
og klækinn í viðskiptum. Bræð-
urnir voru að rabba saman um
reitur föður sir.s.
I>að mun nú visast, að pessi
arfur okkar vcrði ekki lengi í
ættinni, enda gerir það minnst
tií, liann var ekki svo vel feng-
inn, segir eldri bróðirinn.
Mér finnst nú, að þú ættir að
geta látið föður okkar í friði:
hann er nú dáinn og kominn
til guðs, svarar yngri bróðirinn.
Já, þú segir það, anzar þá hinn.
— (ídienzk fyndni).
Attlrðu í nok.'.runi erfiðleikien
með frönslcuna þína í l’arís.*
Sei sel, nei — en Frakkarnír
sjállir áttu í dálitlum erfiðleik-
um með huna.
þér gremst hvað erfitt er að
ná í einhvern ákveðinn hlut,
skaltu skipta um stað fyrir
hatin undir eins. Dragðu það
ekki á langinn, þú gleymir því
kannski og manst ekki eftir
því fyrr en þú þaxrft að nota
hlutinn næst.
Rúmið innan á skáphurðun-
um er auðveldlega hægt að
nota. Til eru inargs konar
grindur og standar til þess
arna. Það er þægilegt að gev-ma
þarna Hýeinlætisvöru, pottlok
eða annað þviumlíkt sem er
alltaf fyrir. Ef maður heldur
umbúðapáþpir og pokum ti!
haga í eldhúsi er ástæ'ðulaust
að geyma það í skúffum. þegar
hægt er að koma því fyrir í
Framhald á 11. síðu
200 g sveskjíir lagðar í bleyti
og soðnar meyrar í vatninu
sem á þeim er og dálitlum
sykri bætt í það. Síðan eru
steinarnir teknir úr þeim og
þær lagðar í bot.nixin á eld-
föstu móti. Yfir þær er heilt
kremi úr Vz 1 mjólk, 2 eggjum,
100 g svkri, vanillusykri og
1 tsk kartöflumjöli. Fatið er
siðan sett í vaísisbað við væg-
an hita þangað til kremið er
oi’ðiö stíft. Kakan borin fram
kcHd, skreytt með þeyttum
rjóma.