Þjóðviljinn - 09.06.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVIUINN — Miðvikudagur 9. júní 1954
20.
• INNAN
VIÐ
MÚRVEGGINN
EFTIR A. J. CRONIN
um sápu og hreint, gróft handkiæði. Fyrirframgreiðsl-
an fór næstum með þá litlu fjármuni, sem hann hafði
haft meðferðis frá- Belfast, og þegar hann var búinn
að þvo sér, lagði hann af stað út í borgina til þess að
leita sér að einhverrri fjáraflaleið.
Worthley var hávær borg, iðandi af fjöri og athafna-
semi, og umhverfis hana flatir akrar og ræktunarlönd,
en eins og í nágrannaborgunum Coventry og North-
hamton var iðnaðurinn mjög sérhæfður, verksmiðjurn-
ar framleiddu postulín, borðbúnað, leðurvörur — iðn-
aður sem krafðist leikni og tæknikunnáttu, sem Páll
hafði ekki yfir að ráða. Hann var ekki í neinu verka-
lýðsfélagi, hafði engin meðmæli og var auk þess ekki
fullnuma kennari. Þegar tveir dagar voru liðnir án þess
að hann hefði fengið nokkra vinnu, fór hann að lesa
atvinnuauglýsingar blaðanna með vaxandi kvíða.
En morguninn eftir var lánið með honum. Þegar hann
kom út úr húsinu sem hann bjó í og gekk eftir mann-
mörgum gangstéttunum við Ware Stræti í áttina aö
bílstjóraskýlinu, þar sem hann gat fengið hádegismat
fyrir nokkur pens, sá hann í glugganum að Bonanza
Bazar, stóru verzlunarhúsi, auglýsingu sem á stóð:
Píanóleikari óskast.
Menn snúi sér til Hr. Viktors Harris, forstjóra.
Éítir andartaks hik gekk Pau inn í verzluniná. Þetta
var verzlun sem höndlaði með állt milli himins og jarð-
ar, frá járnvöru og snyrtivörum og upp í nærfatnað
og barnaleikföng, breiddi varning sinn út á ótal búðar-
borð. Forstjórinn, maður um þrítugt með afturkembt
hár og rösklega framkomu, virti Pál rannsakandi fyrir
sér, gekk síðan á undan í röndóttum, tvíhnepptum föt-
um, meðan bindið blakti í loftstraumunum frá loftdæl-
unum, út í horn á búðinni, þar sem píanó stóð innanum
mikið af nótnabókum og blöðum. Hann valdi blað af
handahófi, setti það á píanóið og sagði stuttur í spuna:
„Leikið“.
Páll settist og lét fingurna leika um hljómborðiö.
Hann las nótur fullkomlega, þótt um crfið verk væri að
ræða, og þessi létti vals fyrir framan hann veittist hon-
um mjög auðveldur. Hann lék hann, endurtók hann
með tilbrigðum sem hann hann bætti við frá eigin
brjósti, tók síðan fleiri nótnablöð og lék það sem á þeim
vár. Áður en hann var búinn voru stúlkurnar við búð-
arborðin í kring farnar að hlusta með athygli og herra
Harris sló taktinn ánægj'ulegur á svip með steinhring
sínum í búöarborðið.
„Þér dugið“. Forstjórinn kinkaði kolli einbeittur á
svip. „Þér eruð ráðinn. Þrjú pund á viku og brauð um
hádegið. En þér veröið að halda áfram. Ef þér sláið
slöku við verður yður sparkað. Og látið heyrast í hljóð-i
færinu, svo að viðskiptavinirnir kaupi“.
Hann brosti föðurlega til Páls og sýndi nokkrar gull-
tennur. Síðan hnyklaði hann brúnir framan í hitt af-
greiðslufólkiö fyrir að slæpast og gekk burtu.
Páll spilaði allan daginn. Það var engin góðgerðastarf-
semi af hans hálfu. Hann byrjaði hress í bragði, en
þegar leið á daginn, fór hann að verkja í alla limi eftir
sétuna á baklausum píanóstólnum, og þegar loftlaus
búðin fylltist af fólki sem tróðst allt í kringum hann,
andaði á hálsinn á honum, rakst á handleggi hans og
settist næsturn á hljómborðið, varð setan þarna næst-
um óbærileg. Hugur hans var einnig í uppnámi, hugs-
anir um föður hans sóttu að honum, hálfmótuð áform
og ráðageröir vöfðust fyrir honum.
. Um eittleytið stikaði Harris út til að snæða hádegis-
verð og nokkru síðar færði stúlkan sem sá um veit-
ingasöluna Páli kaffi og fat með brauðsneiöum. Hann
verð hvíldinni feginn, reis á fætur, teygöi sig og spurði
hana brosandi að heiti. Hún sagði honum stutt í spuna
að hún héti Lena Andersen. En þótt hann hefði ætlað
að skiptast á nokkrum orðum við hana, fór hún þegar í
stað út í hinn enda búðarinnar. Framkoma hennar var
engan vegin ókurteis; en hann þóttist þó verða var við
varúð og fálæti hjá henni sem vakti forvitni hans. Og
seinna, þegar hún gekk aftur yfir í veitingasalinn, leit
hann ósjálfrátt í áttina til hennar áður en hann fór að
leika.
Hún var ekki meira en tvítug að aldri og mjög norræn
útlits — hávaxin, ljóshærð og útlimalöng. Andlitsdrætt-
ir hennar voru reglulegir, og þótt mjótt hvítt ör á kinn-
beininu lýtti hana nokkuð, hefði hún veriö aðlaðandi,
ef hún hefði ekki verið svo alvarleg og þunglyndisleg
á svip. Andlitssvipur hennar var óvenju dapur, alvar-
legur og þungbúinn. Ósjálfrátt beindust augu Páls að
þessari raunalegu, hávöxnu gyðju. Hann tók eftir því
að búningur hennar fór mjög vel og hún var snyrtileg.
Þótt hún virtist kunnug hinu afgreiðslufólkinu hélt hún
sér afsíðis og var fálát við alla nema örfáa viðskipta-
vini. Hvers konar stúlka var hún? Hann leit til hennar
vingjamlegu spurnaraugnaráði, en fékk ekkert svar.
Hún leit niður fyrir sig og sneri sér undan.
Dagurinn dragnaðist áfram. Hann lokaði augunum
meðan fingur hans hömruðu á hljómborðinu, lag sem
hann var búinn að leika svo oft að hann kunni það
utanað. Loks varð klukkan sex og hann var frjáls. Hann
flýtti sér út úr búðinni, hraðaði sér til sjúkrahússins
og eftir nokkra erfiiúeika fékk hann að heimsækja
Swann. Sjúkiingnum leið verr að því er virtist, hann
var þungbúinn á svip og virtist ófús á að tala. Það
var eins og hann iöraðist þess hvað hann liafði verið
opinskár í hitt skiptið. En Páll sat þolinmóður við rúm
hans, ýtti ekki undir hann á neinn hátt, og smám
saman mildaðist sjúklingurinn. Hann sneri til höfðinu
og leit með samúðarsvip á unga manninn.
„Þér komuð þá aftur?“ sagði hann loks.
„Já“, svaraði Páll lágri röddu.
„Ég aðvara yður .... ef þér haldið áfram við þetta,
þá breytir það öllu lífi yöar .... eins ög mínu. ,Og
Þetta er nú eigin’.ega mynd-
skreytt skrýtla sem vér sáum í
útlendu blaði, en vér œtlum nú
að reyna að segja bana án
myndarlnnar:
Fakárinn liggnr í rúmi sínu,
og sængurfötin eru auðvitað
ekkert anr.að en gaddar upp ur
botninum. En honum líður sýrii-
lega vel. Þá kemur þar að
þjónninn með hamar og stóran
kassa fullan af nöglum og seg-
ir við fakírinn:
Vi'duð þér gjöra svo vel að
fara á fætur andartak — ég
ætla að skipta um lak hjá yður.
—O—
Maður nokkur arfleiddi syni
aina- þrjá að 17 hestum með
þeim ummælum að sá elzti ætti
að fá helminginn, annar einn
þriðja og hinn þriðji níunda
h’uta. Þeir fóru að reikna og
reikria og gátu ekki leyst þelta
dæmi. Þeir fóru því til grann-
ans, og - báðu hann að skipta
arfinum. Ja, sagði granninn, ég
sé ekki betur en ykkur vanti
einn hest í viðbót til að geta
skipt skynsamlega. Ég læt ykk-
ur hafa einn hest; taki svo hver
sinn hlut og látið mig hafa af-
ganginn.
Svo fóru þeir að skipta. Sá e'zti
fékk helminginn, það cr níu
hesta; miðbróðirinn fékk þriðj-
unginn, það er sex hesta; og sá
yngsti níunda h'utann, það er
tvo hesta. Siðan fór þeir með
afganginn til grannans — Og
það var einmitt einn hestur!
(Bert Brecht).

Plasthlutir meS
misjafnri endingu
Sumir hlutir úr plasti hafa
enzt il'a og neytendur hafa
þótzt il!a sviknir.
Ivlyndirnar hér að ofan eru
Kartöflu-
rúilur
% kg kartöflur músaðar og
hnoðaðar ásamt IV2 eggi, saltij
og pipar, mótaðar litlar bollur
úr deiginu, ca 4 cm á hvernj
veg. Rúllurnar vættar í þej-ttu
eggi eða mjólkurjafningy^ ve'.t^
upp úr raspi og soðnar ljós-|
brímar í heitri feiti. Bornar(
fram með uppbakaðri sósu úr,
40 g smjörlíki, 50 g hveiti.j
grænmetissoði, salti, pipar og(
sósulit.
úr dönsku blaði og eiga að sýna
h'uti, sem eru úr plasti en ættu
ekki að vcra þa,ð. Á annarri er
þeytari sem er annars ágætur.
Þeytarinn er sjálfur úr ryðfríu
stáli og handfangið úr plasti.
En hið fallega handfang hefur
eftir nokkrar snertingu við
heitt vatn afiagazt og minnir r.
vanskapaða gulrót.
Saga vaskskóflunnar er einn-
ig raunaleg. Einn neytandinn
keypti vaskskóflu úr mjalla-
hvítu og fallegu plasti. Eftir
fárra daga notkun var hún
sprungin sundur í ótal mola.
Þótt viðkomandi neytandi hefði
linazt cláíítið í trúnni á nota-
giidi piastsins keypti hún aðre
vaskskóflu, þegar kaupmaður-
inn hafði sannfært hana um að
sú skófia væri úr annars kon-
ar og endingarbetra plasti. Og
það var hún einnig að þvi ieyti
að hún brotnaði ekki, en við
það að koma í volgt vatn fékk
hún á sig svo kynlega lögun
að hún gat ekki gegnt sinu
hlutverki eftir.
í áðurnefndu dönsku b'aði
var þess farið á leit við fram-
leiðendur að plasthlutirnir
væru merktir betur en hingað
til, þannig að neytendur vissu
hvað þeir mættu bjóða hlutun-
um.
í rúmið um miðjan dag
-—- Þegar maður er dauð-
þreyttur —- og það verður
maður, ef maður fær eski
reglulegan svefn og hvíid -
neyðir maí-ur sjálfan sig til
að vinna verkin og ekki lið-
ur á löngu áður en ofreynsla
gerir vart við sig, segir di.
med Jcrgen Madsen í dör.sku
blað’.
— Það er ráð sem ég gef
öllum sjúklingum mínum, þeg-
ar þeir kvarta yfir því að
tíminn endist þeim ekki og
þeir séu örmagna af þreytu:
Þeir eiga að hvi)a sig kluklcu-
stund um miðjan daginn -
þeir eiga að hátta og fara í
rúmið í dimmu herbergi, svo
að þeir sofni og hvílist — í
stað þess að lesa blöðin cða
bréf. Það er engin hvíld í því.
Ending sokka
Sænsk sokkaverksmiðja lief-
ur gert tilraun til að fylgiast
með endingu sokka. Á ákveðnu
tímabili fylgdi hverju sokka-
pari sem selt var tryggingar-
seðdll, sem hægt var að skila
ásamt sokkunum, ef gat korn á
þá innan viku frá kaupunum.
60% af sokkunum sem skilað
var höfðu slitnað á tánum eða
uppi við fitina.
Það varð því að búa til
lykkjubremsu ofanvið tána og
neðan við f'tina, sentimeters
breiða ræmu með netprjóni.
Niður fyrir hana komast
Lflrlr-íllfXllírl olrlri