Þjóðviljinn - 01.10.1954, Page 10

mm
T5
30) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 1. október 1954
Stigámaðurinn------------------------------------
Eftlr
Gíuseppe Beito
_________________________________—y
13. dagur
enn alvarlegra en það sem gerðist á kránni ,ekki vegna
þess að lögreglustjórinn væri í raun og veru 1 meira
áliti í þorpinu okkar en Natale Aprici, heldur vegna
Þess að hægt var að slá því föstu ef þess gerðist þörf.
Og allir voru sammála um að spá því aö það færi
áreiðanlega illa fyrir manni eins og Miehele Rende. Og
;nenn sögðu að það væri ekki úr vegi að láta honum
pkiljast að það væri betra fyrir hann ef hann færi og
eyddi því sem eftir væri af fríi sínu í einhverju öðru
þorpi.
Bráðlega var skraf þetta og bollaleggingar rofið af
miðdegisklukkunum. Hópurinn dreifðist í skyndi, því að
heima beið ljúffengur mátur, leifar hátíðisdagsins. Sjálf-
sagt hafa þeir gleymt Michele Rende í skyndi.
Ég lagði líka af stað heimleiðis, en ég gleymdi honum
ekki. Ég hafði veriö í félagsskap hans og ég gat ekki
dæmt hann á sama hátt og aðrir. Án þess að vita til
fullnustu hvað gerzt hafði — og hann hafði ekki minnzt
á neitt við mig — gat ég séð að þorpsbúar kváðu ekki
upp réttlátan dóm yfir hohum. Áður en maður dæmir
annan mann verður maður að þekkja hann og enginn
af þorpsbúum hafði gert tilraun til að kynnast honum;
þeir höfðu falið sig í skjóli mannsins sem sterkari var,
eða þess manns sem þeir héldu að væri sterkari — og
þannig myndu þeir halda áfram að tala máli annars
manns, þangað til þeir gerðu sér ljóst hvað þeir voru
að gera og færu að iðrast þess, en þá yrði þaö um sein-
an.
Húsið okkar var í Santo Stefano sókn, en stóð nokk-^
urn spöl frá hinum húsunum, svo að það var eins og
við byggjum í sveit. Faðir minn hafði byggt það sjálfur
og hann hafði viljaö að það stæöi í miöju landi hans —
sem er andstætt venjunni á okkar slóðum, þar sem
bændurnir búa í þorpunum og þurfa oft að ganga í einn
eða tvo tíma til að komast á jarðir sínar. Hann var
þeirrar skoðunar að maður væri ekki góður bóndi nema
hann væri í stööugu sambandi við jörðina. Og því hafði
hann byggt húsið á miðju landinu og til þess aö komast
að því varð maöur að ganga eftir aðalgötunni niður
að stóru eikinni skammt frá vatnsbólinu, beygja síðan
til hægri inn á stíginn undir olívutrjánum sem lá beint!
að húsinu. Þar sem stigurinn byrjaöi stóð Miliella og
beið eftir mér. Hún þóttist vera að leita að akörnum
sem fallið hefðu úr eikinni, en strax og hún sá mig kom
hún hlaupandi á móti mér. „Er satt að hann hafi verið
tekinn fastur?“ spurði hún.
„Hver?“ sagöi ég og leit beint framaní hana.
Hún leit niður fyrir sig og stóð þarna vandræðaleg
með hálfopinn munn. „Michele Rende“, hvíslaði hún
svo lágt að varla heyrðist.
„Nei, því skyldi hann hafa verið tekinn fastur?“
Ég hélt rösklega áfram, svo aö hún gæti ekki spurt
mig fleiri spurninga.
En meðan við vorum að borða fór faöir minn að tala
um dugleysi mitt. Faðir minn hafði ekki mikla trú á því
að ég kæmist áfram í lífinu. Meðal annars sagði hann
að það væri óþarfi fyrir mig að láta sjá mig í fylgd með
mönnum sem allir álitu ofsafengna og þrætugjarna.
Ég hlustaði án þess að horfa á hann. Ég horfði á Mili-
ellu í staðinn, og hún sat og horfði niður í diskinn sinn,
hreyfingarlaus eins og hún 'þyröi ekki að hreyfa sig af
ótta við að koma upp um leyndustu hugrenningar
sínar, og það var eins og ávítanir föður míns beindust
gegn henni en ekki mér. Mér fannst ég hafa hreina sam-
vizku. Faðir minn hafði aldrei séö Michele Rende og
-r.hafði aðeins hlustað á það sem annað fólk hafði um
hann að segja. Skoðanir hans voru aðeins spegilmynd
af skoöunum þorpsbúa. Jæja, mig skipti það engu. Ég
stæði einn uppi. Og það var hægðarleikur að standa
einn, ef maður átti vin eins og Michele Rende.
En það var ekki auðvelt að vera vinur hans. Það var
aldrei hægt að hitta hann af tilviljun á veginum til
Grupa eða á torginu í Santo Stefano. Og ég bjóst ekki
við því heldur að hitta hann á þeim stööum. En húsið
hans var einlægt lokað og ég hafði ekki hugrekki til
að fara að berja að dyrum. Ef ekkjan Accursi hefði kom-
ið til dyra, hvað hefði ég þá átt að segja við hana?
Þannig iiðu fjórir dagar án þess að ég fengi að sjá
hann og ég var farinn að óttast að hann hefði fariö
burt. Enginn hafði séð hann síðan á annan í páskum,
ekki einu sinni fólkið í næsta húsi viö hann. Ef til vill
var hann farinn. Ef til vill hafði honum veriö komið
í skilning um það, að það væri betra fyrir hann að fara
burt, og hann hefði fariö, ekki vegna þess aö þorpsbúar
vildu það, heldur vegna þess að heimurinn var handan
við þorpið okkar. Ef til vill hafði hann farið burt til þess
að ferðast um heiminn eins og hann hafði langaö til.
En mér þótti leitt að hann skyldi fara á þennan hátt, án
þess að segja nokkurt orð við mig.
En hann hafði ekki farið. Að kvöldi föstudagsins
eftir páska hafði Natale Aprici verið skotinn í brjóstið
í dyrunum á kránni ,þar sem árásin hafði verið gerö á
Michele Rende. Hann hafði dáið næstum samstundis og
ekkert getað sagt. Enginn mannanna sem meö honum
var nema Giuseppe Gela hljóp til að aögæta hver hefði
skotið. Hinum megin við veginn, á móti kránni var
grænmetisakur sem hallaði niður að skuröi. Giuseppe
Gela hafði séð morðingjann flýja í myrkrinu yfir græn-
metisakurinn og hverfa niður í skurðinn. Nokkrum
stundum síðar var Michele Rende tekinn höndum þegar
hann var á leið heim til sín um klukkan fjögur um
morguninn; hann gat ekki gefið lögreglunni neina skýr-
ingu á því hvers vegna hann var úti um þetta leyti
sólarhringsins og kvað hann hefði verið að gera um
nóttina.
Það var vinnudagur næsta dag, en þó fóru fáir til
vinnu. Frá því snemma um morguninn hafði hópur
af fólki staöið fyrir framan lögreglustöðina, þar sem
Michele Rende var geymdur. Og annar, enn stærri
hópur stóð í Santo Stefano, þar sem lík Natale Aprici
lá undir laki í gæzlu lögregluþjóna og beið komu hærri
yfirvalda. Þau komu skömmu eftir hádegi, gerðu athug-
anir sínar og mælingar og samþykktu loks aö líkið yrði
flutt-burt. Þá tóku nánustu vinir hins látna líkiö, báru
það heim í hús hans, settu það í herbergi þar sem blóm
og kerti biðu reiðubúin. Og hópurinn fylgdi á eftir, kon-
urnar grátandi og kveinandi, karlarnir hugsandi um

OC CAMÞM
Maður nokkur, sem aðeins
hafði verið í hjónabandi í sex
mánuði kom á fund prests
síns og óskaði eftir skilnaði
við konu sína.
Presturinn sagði: Það sem
guð hefur saman bundið, má
maðurinn ekki sundur skilja,
eða elskar þú ekki konu þína?
Hinn vonsvikni eiginmaður
svaraði: Hvernig getið þér
talað svo léttúðugt um jafn
alvarlegt mál? Ástin er mjög
undarleg, því að þegar ég
kvæntist þessari stúlku vildi
ég helst éta hana upp til
agna, en siðustu tvo mánuð-
ina hefur mig iðrað þess mest,
að hafa ekki látið af því
verða.
==sss==
Tveir umrenningar ræddust
við um hinn mikla hraða far-
artækjanna.
Annar sagði: — Ég var eitt
sinn á ferð í bifreið, sem ekið
var svo hratt, að símastaur-
arnir virtust sem girðingar-
staurar.
— Þetta kalla ég' ekki mikið,
svaraði hinn, þegar ég fór
með hraðlestinni milli Chicago
og New York fór hún svo
hratt, að mílu steinarnir virt-
ust svo nálægir hver öðrum,
að við héldum okkur vera
komna inn í kirkjugarð.
Allf I vocSa enn einu sinni
Á hverju hausti koma stór-
furðulegar fregnir um nýja og
undarlega tízku. Veslings kon-
urnar lesa með kvíða um vænt-
anlegar tízkuflíkur og margar
verða dauðhræddar um að
gömlu fötin þeirra verði öll úr-
elt á svipstundu. En það er
rétt að líta dálítið aftur í tím-
ann áður en maður verður of
skelkaður. Þið sjáið hvernig fór
fyrir margumtöluðu stuttu pils-
unum sem Dior auglýsti sem
mest í fyrra. Klukkupilsin
héldu innreið sína í tízkublöð-
in en ekki lengra. Og poka-
tízkan sem tízkufrömuðir Par-
ísar hafa barizt fyrir í þrjú til
fjögur ár hefur aldrei náð út-
breiðslu nema í tízkublöðunum;
almenningur hefur leitt hana
hjá sér þegjandi og hljóðalaust.
Nú auglýsir Dior nýja tízku
sem á að gera okkur allar há-
ar, grannar og flatbrjósta.
Mest er talað um hið síðast
nefnda, enda er það einmitt
blaðamatur. Erlendis spyrja
borgarablöðin: Eigum við að
Fyrir sóltjöldin
Ef maður vill þrífa sóltjöld-
in sín vel á fyrirhafnarlítinn
hátt er nauðsvnlegt að eiga til
þess sérstakan bursta. Flestir
þessir burstar eru tvöfaldir,
svo að þeir hreinsa rimlana
báðum megin í einu. Þeir sem
eiga ryksugu ættu að sjúga
lausa rykið af tjöldunum áður
en þeir hreinsa þau með rök-
um bursta. Ef ryksuga er ekki
til er bezt að þurrka af riml-
unum með afþurrkunarklút, áð-
ur en burstanum er brugðið
á þá. Þessir burstar eru víst
nokkuð dýrir, en þeir eru næst-
um ómissandi til að þrífa sól-
tjöldin með.
verða flatbrjósta eða heldur
Marilyn Monroe vaxtarlagið
velli? Já, það má með sanni
segja að þetta er mikið vanda-
mál!! En við tökum þetta ekki
svo hátíðlega. Sannleikurinn er
sá, að þessar tízkuæsifréttir frá
París hafa ekki eins mikil á-
hrif og súmir vilja vera láta.
Tízkan hefur ekki lengur vald
til að breyta klæðaburði okkar
frá ári til árs. Flatbrjóstalín-
an sem nú er svo mjög umtöl-
uð er ekki annað en áfram-
hald af tilraununum til að end-
urvekja pokatízkuna frá 1920-
30. I nokkur ár hefur þessi
tízka verið sýnd og nú er spor-
ið stigið til fulls og lcven-
líkaminn hjúpaður einhverjum
formlausum dulum. Við höfum
enga trú á að þessi nýja tízka
nái mikilli útbreiðslu, en ef-
laust er hægt að laga hana til
og gera hana aðgengilega al-
menningi og þá er allt öðru
máli að gegna.