Þjóðviljinn - 23.11.1954, Síða 10

10) _ ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 23. nóvember 1954
Stigamaðurinn -
Eftir
Giuseppe Berto
59. dagur
skærar stjörnur. „Eigum við langa leið eftir?“ spurði ég.
„Af hverju spyrðu? Ertu strax orðinn þreyttur?“
„Nei, mig langaöi bara til að vita þaö“.
„Sérðu ölduna þarna? Við þurfum að fara upp á
hana. Svo er dálítill spölur eftir, en engar brekkur“.
„Hvað heitir staðurinn?"
„Conasella. Hefurðu aldrei komið þangað?“
1 Jú, vissulega hafði ég komið þangað, en aldrei farið
1 þessa leið. Ég mundi að þar var ævagömul stytta eða
* íkon þar sem þrír stígar mættust og þess vegna var
' allt umhverfið kallað Conasella. Það var líka hægt að
' komast þangað frá Lauzara og sú leið var ekki eins
brött og þessi. Þar voru beykitré og eikur og stór, auð
svæði og rétt fyrir ofan tók barrskógurinn við. Og mig
rámaði í að hafa séð hús þarna, ekki mjög stórt en úr
: steini, með fjárhúsi áföstu. Ef til vill vorum við á leið-
inni í það hús. „Hitttum við Michele Rende í Conasella?“
1 spurði ég.
„Svo sagði hann“, svaraði hann. „En oft segir hann
eitt og gerir annað. Hann verður að vara sig á njósn-
' urum, ef hann ætlar að lifa dálitlu lengur“.
Auðvitað þurfti hann aö vara sig á njósnurum. „Höld-
1 um áfram“, sagði ég.
Leiðin sem eftir ' var, var mjög orfið. Maður varð að
' gæta þess að hrasa ekki og falla í hverju spori. Þégar
við komumst loks upp á háhæðina námum við aftur^
staðar til að hvíla okkur. Með vindinum barst ilmur af
mosa og furutrjám, en við heyrðum þó ekki þytinn í
barrskóginum. Þegar ég leit til baka sást yfir allan dal-
inn með titrandi ljósaþyrpingu í fjallshlíðinni, þar sem
þorpin voru — jafnvel hin fjarlægustu sáust, því að
loftið var svo tært; það var hægt að sjá San Pietro
og Celico og Spezzano og svo Padace og Pietrafitta og
loks þorpið okkar sem skiptist 1 fimm aðskilda hluta.
Landið okkar lá þarna fyrir neðan, hátíðlegt, dularfullt
og hrjóstrugt; það var hrífandi sjón. Ég hefði heldur
viljað að Michele Rende stæði við hlið mér. En það var
Giacomo De Luca. „Hvers vegna gerirðu þetta?“ spurði
ég hann.
„Hvað?“ spurði hann.
„Hvers vegna hjálparðu Michele Rende?“ spurði ég.
' „Til þess eru margar ástæöur", svaraði hann og fór
’ undan í flæmingi.
„Er það vegna þess að hann borgar þér peninga?“
„Meðal annars. Maður verður að lifa“.
1 „En þú hefur ekki sömu hugsjónir og Michele Rende“.
„Víst hef ég það. Heldurðu að ég vildi ekki
eiga land sjálfur og lifa eins og manni sæmir?
’ Heldurðu að ég vildi ekki feginn sjá landeigendurna
og arðræningjana hengda upp í hæstu trén? En þeir
eiga allan auðinn eins og nú standa sakir og þeir bera
alltaf sigur úr býtum, en við sökkvum dýpra og dýpra
1 niður í örbirgöina. Þú sást sjálfur hvernig fór fyrir
' Michele Rende þegar hann reis gegn þeim. Engum
hefði dottið í hug að skerða hár á höfði hans, ef hann
hefði ekki risið gegn landeigendunum“.
Mér datt ekki í hug að mótmæla honum. Mér stóð
á sama hvort hann hafði á réttu eða röngu að standa,
1 því að röksemdir hans voru aðeins orð, ekkert á bakviö
þau, engin tilfinning. Ég iðraðist þess að hafa spurt
’ hann þessarar spurningar. „Mér geöjast vel að Michele
Rende“, sagði ég.
1 „Mér geðjast líka vel að honum. En ef einhver gerir
1 skyssur þá er sjálfsagt að segja það, jafnvel þótt manni
geðjist að honum. Er ekki svo?“
„Jú, auðvitað“, sagði ég.
Við áttum ekki langt eftir og leiðin lá eftir jafn-
sléttu eins og Giacomo De Luca hafði sagt. Þetta var
' einn hinna þriggja stíga sem mættust á krossgötunum,
var sem íkoninn var Dálitlu lengra burtu var húsiö
sem ég mundi eftir. Bakvið húsið hækkaði fjallið aftur
' og var þakið skógi. Eftir þytnum að dæma var það
' barrskógur.
Giacomo De Luca barði á glugga, fjórum sinnum á
‘ sérkennilegan hátt. Dyrnar voru opnaðar samstundis.
Inni var þægilega hlýtt og ilmur af brennandi viði.
Birtu lagði rnn herbergið af olíulampa sem stóð á borð-
inu.
Það var stúlka sem opnað hafði dyrnar, sennilega
unnusta Giacomo De Luca. Hún var ekki lagleg. Hún
var með hrokkið hár og flatt nef. Tvö gamalmenni,
maður og kona, sátu við eldinn. Konan var mjög lík
stúlkunni og sennilega móðir hennar. Og maðurinn
hefur trúlega verið faðir hennar, þótt þau væru ekki
mjög lík, því að hann var með stórt nef. Ég heilsaði
þeim, en þau litu aðeins á ’mig sem snöggvast áhuga-
laust og beindu síðan athygli sinni aftur að eldinum.
En stúlkan hélt á hinn bóginn áfram að horfa rann-
sakandi á mig. „Svo að þetta er bróðir Miliellu?“ spurði
hún.
„Já“, svaraði Giacomo De Luca.
„Systir þín er alltaf aö tala um þig“, sagði hún við
mig. „Hún er fjarska hrifin af þér. Ég hélt að þú værir.
minni eftir orðum hennar að dæma. En þú ert fullorð-
inn maður“.
Ég varð dálítið vandræðalegur, af því hvernig hún
horfði á mig, en hún brosti. Munnur hennar var ekki
einu sinni fallegur, varirnar alltof þykkar. En samtj
virtist hún vingjarnleg, og hún var hærri en Giacomo
De Luca og hún var í mjög stuttum pilsum eins og
borgarstúlka. Hún lét mig setjast við borðið. Það var
lagt á borð fyrir tvo við endann á því en enginn borð-
dúkur. Stúlkan kom með vín og glös og settist hjá
okkur. Hún bar mjög mikla umhyggju fyrir mér, en
ég varð enn vandræöalegri við það. Það var moldar-
gólf í eldhúsinu og á veggjunum voru ljósmyndir og
litmyndir. Úr loftinu héngu margir ostar og stórir
fleskbitar. Þau virtust ekki vera fátæk.
„Hvað heitir þú?“ spurði stúlkan mig.
„Nino“, svaraði ég.
„Ég heiti Immacolata“, sagði hún. „Finnst þér Imma-
colata fallegt nafn?“
„Já“, svaraði ég.
Q^eimili
eimllisþattur
Börnunum má ekki verða kalt
Lítil börn í fötum úr bangsa-
skinni líta dæmalaust skemmti-
lega út. Einmitt á litlar, bústn-
ar verur er bangsaskinnið
skemmtilegt; þær líta út eins
og loðnir hnoðrar. Auk þess er
bangsaskinnið sterkt og getur
verið mjög hlýtt. En það er
ekki alltaf hlýtt og þess ber
að gæta að flest eru þessi efrþ
úr bómull. Þess vegna þarf
helzt að fóðra kápur úr þeim
með ullarfóðri og öruggast er
að hafa millifóður úr vindþéttu
efni. En líka er hægt að hafa
flíkina vel rúma og kappklæða
barnið undir hana.
Versti ókosturinn við flíkur
úr bangsaskinni er að þær eru
dýrar og fæstir hafa að^töðu
til að sauma þær sjálfir. Mynd-
iragr, sem hér fylgja eru úr
sænska barnablaðinu Barngard-
eroben, og gert er ráð fyrir að
þessar flíkur séu saumaðar
heima. Báðum frökkunum fylgja
hattar, sem einnig er hægt að
sauma heima. Ná þeir vel niður

OG
Ungur læknir var nýlega bú-
inn og opna lækninga-
stofu þegar hann hitti kunn-
ingja sinn á götu, sem spurði
hann hvemig gengi.
O, prýðilega, svaraði ungi
læknirinn. Það var fyrst leit-
að til mín fyrir mánuði og
hefur reyndar ekki verið gert
síðan, en þá þurfti ég að
hjálpa konu í barnsnauð.
Og hvernig tókst þér?
Ja, gamla konan dó reyndar
og barnið líka, en ég hef
góða von um að mér takist að
halda lífinu í föðurnum.
Tveir leikarar voru á gamals
aldri að hælast um við hvera
annan yfir því hversu vel þeim
hefði oft tekizt til, þegar þeir
voru upp á sitt bezta.
Annar sagði: Þegar ég lék
hinn framliðna í Ha.mlet fóru
allir áhorfendurnir að gráta
og ein kona féll í yfirlið.
Hinn svaraði: Ekki tel ég
þetta markvert, því að svo
fór, þegar ég lék þetta sama
hlutverk, að forstjóri líftrygg-
ingafélagsins, sem ég var
tryggður hjá sat á þriðja
bekk í leikhúsinu og er ég
kom inn á leiksviðið þaut hann
heim til mín og greiddi konu.
minni líftrygginguna.
á höfuð og tolla vel. Margir yrðu:
ef til vill hræddir við að sauma
úr bangsaskinni og ef til vill
er algerðum byrjendum ekki
ráðlegt að sauma úr því, en í
rauninni er ekki miklu erfið-
ara ao sauma úr því en öðrum
efnum. Og sumir segja að það
sé hægara, vegna þess að það
krefjist ekki eins mikillar ná-
kvæmni í saumaskap og slétt,.
snögg efni.
Erfiðast er að fá efnið í
metratali, en ef til vill er þaö
fáanlegt einhvers staðar. Og
óneitanlega er það mikill sparn-
aður að sauma sjálfur í stað
þess að kaupa flíkuraar tilbún-
ar. <