Þjóðviljinn - 03.02.1955, Blaðsíða 6

B) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 3. febrúar 1955
þlÓÐVIUINN
Útgefandi: Samieinlngarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn.
Ritstjórar: Magnús Kjartansson, Sigurður Guðmundsson (áb.)
Fréttastjórl: Jón Bjarnason.
Blaðamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Bjarni Benediktsson, Guð-
mundur Vigíússon, Ivar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólafsson.
Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson.
Rltstjórn, afgreiðsla, áuglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg
19. — Simi 7500 (3 línur).
Áskriftarverð kr. 20 á mánuði í Reykjavík og nágrenni; kr. 17
annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakið.
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f. ,
Niðurfærsla eða kauphækkun
Eins og kunnugt er hafa viss öfl tekið upp harða bar-
áttu til þess að sundra verklýðssamtökunum með deil-
um um það hverja leið beri að fara til þess að bæta
kjörin, niðurfærsluleiðina eða kauphækkunarleiðina.
Hefur Þjóðvarnarflokkurinn séð sér leik á borði til ó-
þurfarverka með því að klifa á því að niðurfærsluleiðin
sé bæði auðveldari og staðbetri; kauphækkunum muni
ríkisstjórnin aðeins mæta með gengislækkun, en sætta
■sig við niðurfærslur. Verði deilur um þessar leiðir aö
markinu getur það dregið úr styi'k verklýðssamtakanna,
og því nauðsynlegt að þessi vandamál séu könnuð til
hlítar sem fyrst, enda eru þau engan veginn eins flók-
in og sumir vilja vera láta.
Tilgangur verklýðssamtakanna með því að segja upp
samningum er að bæta kjör verkafólks, tryggja að það
íái umráð yfir auknum hluta þjóðarteknanna. Þessi
krafa er mjög svo raunhæf, því á síðasta ári voru þjóð-
artekjurnar áætlaðar um 2.700 milljónir króna eða um-
87.000 krónur á hverja fimm manna fjölskyldu til jafn-
aðar, og verkamannafjölskyldur eiga langt í land til
að ná kaupi sem nálgast slíkt meðaltal. En þessar kjara-
hœtur getur verkalýðsstéttin ekki fengið nema með því
að taka þœr af gróðahlut auðmannastéttarinnar. Auö-
mannastéttin tekur því að sjálfsögöu ekki með þegjandi
þögninni, heldur streitist á móti, reynir að gera sigur
verklýðssamtakanna sem minnstan og mun síðan stefna
að því að ónýta hann, þegar færi gefst. Hinar ofsaleg-u
hótanir um gengislækkun eru liður í þessari gagnsókn
auðmannastéttarinnar.
Við skulum segja að til þess að vex*klýðssamtökin nái
marki sínu séu til tvær leiðir, niðurfæi'sluleiðin og kaup-
hækkunarleiöm. Séu leiðimar jafngóðar eiga þær að færa
sama ái’angur, aukinn hlut vei’klýðsstéttarinnar í þjóð-
artekjunum, minni hlut auðmannastéttai'innar. Meö
kauphækkunarleiðinni er miðað við óbreytt verðlagsstig,
verkalýðurinn fær til umi’áða nokkurn hluta af auðsöfn-
im atvinnurekenda og milliliða. Með niðurfærsluleiðinni
héldist kaup hins vegar óbreytt en veiðlag lækkaði á
kostnað atvinnui’ekenda og milliliða. En í meginatriðum
hefði gerzt nákvœmlega hið sama; verklýðsstéttin hefði
aukið hlut sinn af þjóðartekjunum, hlutur auðmanna-
stéttarinnar hefði minnkað.
En hvaða vit er þá í þeirri kenningu að niöurfæi’slu-
leiðin sé auðveldari og staöbetri, að auðmannastéttin
myndi sætta sig við hana án gagnráðstafana en yröi
hins vegar óð og uppvæg af kauphækkanaleiðinni? Þessi
kenning er auðsjáanlega rökleysa, ef það er rétt að
Þáðar leiðirnar færi sama árangur; auðmannastéttin
hlýtur að verða jafn œf hvernig svo sem hún tapar fé
sinu. En þessi röklausa kenning á sér þó skýringu. Með
hiðurfærsluleiðinni er hægt að beita hvers kyns blekk-
ingum og hundakúnstum; það er hægt að sýna á papp-
irnum að niðurfærslur hafi átt sér stað, þótt í heild hafi
ekkert breytzt. Auðmannastéttin hefur auðvitað ekkert
að athuga við slíka „niðurfœrslu“, og þeir sem hálda
því fram að niðurfærsluleiðin komi öllum þorra þegn-
anna til góðs — og að því er virðist ekki á kostnað neins
— hljóta vitandi vits að vera að Ijúga að fólki. Séu niður-
færslurnar hins vegar í’aunhæfar er þaö eins víst og
tvisvar tveir eru fjórir að auðmannastéttin mun grípa
til gagnráðstafana ög beita ríkisvaldi sínu til þess að
rétta hlut sinn sem fyrst aftur.
Allt eru þetta augljósar staðreyndir. Það er einnig Ijóst
að verklýðsstéttin hefur váld til þess að knýja fram kaup-
hœkkun, en hún hefur ekki þá aðstöðu í þjóðfélaginu
að hún geti tryggt raunhœfa niðurfærslu, án hunda-
kúnsta og blekkinga. Þess vegna er ekkert áhorfsmál
hvoi*a leiðina beri að fai’a. Hitt þarf verkalýðurinn að
gera sér ljóst að auðmannastéttin mun reyna að ónýta
hvern sigur eftir á, og við því er aðeins til það svar að
'alþýðusamtökin tryggi sér svo mikið pólitískt vald að
þau geti komið í veg fyrir allar slíkar fyrirœtlanir. Til
þess þarf einingu verkalýðsflokkanna, og skilningur al-
mennings á þeirri nauösyn vex nú með hverjum degi.
Styrjöld við Kána er markmið
forseta herráðs Bandaríkjanna
Vaxandi áhrit Radfords aSmiráls á
Eisenhower vek)a ugg vi'ða um heim
Um það leyti sem Arthur
Radford aðmíráll tók við
forsæti í yfirherráði Banda-
ríkjanna að skipan Eisenhow-
ers forseta, lýsti hann opinber-
lega yfir að það væri bjargföst
sannfæring sín að Bandaríkja-
menn yrðu að berjast í hálfa
öld ef með þyrfti til þess að
hindra að upp risi hinumegin
við Kyrrahafið öflugt og sam-
einað Kína undir stjóm komm-
únista. Forseti yfirherráðsins
er eins og nú er komið þriðji
áhrifamesti maður Bandaríkj-
anna, aðeins forsetinn og utan-
ríkisráðherrann hafa rýmra
valdsvið en hann. Þau tvö ár
sem liðin eru síðan Radford
varð herráðsforseti hefur hann
unnið markvisst að því að
draga Bandaríkin út í stríð við
Dwight Eisenhower.
Kína. Hann taldi tvo af þrem
félögum sínum í yfirherráð-
inu, Dulles utanríkisráðherra
og Nixon varaforseta á að
leggja til að flugvélar frá
bandarískum flugvélaskipum
yrðu látnar varpa kjarnorku-
sprengjum á herinn sem sat um
frönsku virkisborgina Dienbi-
enphu í Indó Kína í fyrravor.
Sú fyrirætlun strandaði á því
að Eisenhower neitaði að fyr-
irskipa árásina nema í sam-
ráði við Breta. Síðan hefur
Radford tvisvar fengið sam-
þykktar í yfirherráðinu tillögur
um hafnbann á Kína en Eis-
enhower hafnaði báðum. Rad-
ford er þó ekki þannig gerður
að hann gefist upp við dálítinn
andbyr.
IT’ftir síðustu áramót fór hann
í ferðalag um herstöðvar
Bandaríkjanna í Austur-Asíu.
Hann kom við í Japan, Suður-
Kóreu og víðar en lengst dvaldi
hann þó á Taivan hjá Sjang
Kaisék. Hvað þeim fór á milli,
bandaríska stríðspostulanum og
fyrrverandi einræðisherra Kína,
sem dreymir um að ný heims-
styrjöld hefji sig aftur til valda,
vita auðvitað engir nema þeir.
Það sem allur heimurinn veit
er að strax og Radford kom
heim hófust mikil fundahöld
í Þjóðaröryggisráði Bandáríkj-
anna. Eisenhower forseti og
æðstu ráðgjafar hans í utan-
ríkismálum og hermálum fjöll-
uðu þar um stefnuna gagnvart
Kína. Ávöxtur þessara bolla-
legginga er nú kóminn í ljós,
báðar ' deildir Bandaríkjaþings
hafa samþykkt heunild til for-
/--------------------->
Erlend
tíðindi
i. " j
setans um að ,,beita herafla
Bandaríkjanna eins og honum
þurfa þykir til að tryggja og
vernda Formósu og Pescadore-
eyjar gegn árás með vopnum,
þessi heimild skal einnig ná til
þess að treysta og vernda þeim
skyldar stöðvar og svæði sem
nú eru á valdi vinveittra aðila
og gera hverjar þær aðrar ráð-
stafanir sem hann telur þarfar
og viðeigandi til að treysta
varnir Formósu og Pescadore-
eyja“. (New York Times 25.
jan.).
egar Eisenhower hafði und-
irritað þessa ályktun fór
hann rakleiðis frá Washington
til Augusta í Georgiafylki til
að leika golf. Dulles utanríkis-
ráðherra fór beint frá athöfn-
inni á flugvöllinn og tók sér
fari til Bahamaeyja til þess að
fiska þar sér til skemmtunar
frameftir vikunni. Radford að-
míráll var hinsvegar kyrr í
Washington. Hann sendi Stump,
yfirmann Kyrrahafsflota
Bandaríkjanna, til Taivan til
þess að ræða við Sjang Kaisék
og herforingja hans. Þótt hót-
unin um hernaðaraðgerðir gegn
Kína væri samþykkt með mikl-
um atkvæðamun í báðum deild-
um Bandaríkjaþings, fer því
fjarri að allir þingmenn
gengju fúsir til þess leiks. En
eins og oft vill verða lét þorri
þeirra umsagnir „sérfræðing-
anna“, Radfords og félaga hans,
ráða atkvæði sínu. Nokkrir létu
þó ekki beygja sig. Út úr orð-
um þeirra í umræðunum skín
óttinn við að ályktun þingsins
verði í raun og veru heimild
Radford aðmíráli til handa til
að hefja fimmtíu ára stríðið
gegn Kína. ,
Ralph Flanders öldungadeild-
armaður úr Republikana-
flokknum, sem lengi vel var
sá eini í þeim hópi sem hafði
einurð til að deila á McCarthy,
sagði í umræðunum um heim-
ildina til hernaðaraðgerða gegn
Kína: „Á venjulegu máli þýð-
ir þetta, að við hefjum stríð að
fyrra bragði“. Wayne Morse
öldungadeildarmaður sagðist
skilja ályktunina svo, að
Bandaríkin væru með henni
að hóta árás og að hefja „fyr-
irbyggingarstríð“. Afstaða rík-
isstjórnarinnar væri ósamrým-
anleg kristinni- arfleifð Banda-
ríkjanna og hefðbundinni
tregðu þeirra að verða fyrri
til að grípa til vopna. Hversu
ill sem stjórn kommunista í
Kína er, sagði Morse, á hún
rétt á fullveldi. Það sem sagt
er við hana í þessari ályktun
er í raun og veru þetta: „Við
hótum árás á ykkur ef þið ger-
ið nokkuð það á meginlandi
ykkar sem við teljum að geti
orðið til þess að þið hefjið
árás á okkur“. Russel Long,
öldungadeildarmaður úr Demó-
krataflokknum, kvaðst skilja
vitnisburð herforingjanna í
yfirherráðinu svo að þeir telji
„að við eigum að ráðast á meg-
inland Kína áður en til þess
kemur að andstæðingurinn geti
hafið innrás“ á Taivan. „Liðs-
samdráttur kínverskra komm-
únista á einhverjum stað á 320
kílómetra langri strandlengju
gæti verið átylla til stórfelldra
sprengjuárása á kínverskar
hafnarborgir“ (New York Tim-
es 27. jan.).
11/forse öldungadeildarmaður
veittist mjög að Radford
herráðsforseta í ræðum sínum,
kallaði hann meðal annars ,,yf-
irlýstan talsmann fyrirbygg-
ingarstríðs“. Þegar öldunga-
deildin samþykkti ályktunina
um heimild til að hefja stríð
gegn Kína komst Morse svo að
orði að um væri að ræða af
hálfu þings og ríkisstjórnar
„algera uppgjöf fyrir kenning-
um Radfords aðmíráls um fyr-
irbyggingarstríð“. Uggur þess-
ara þingmanna hefur auðsjáan-
lega fundið hljómgrunn víða í
Bandaríkjunum. Meira að
segja stórblaðið New York
Herald Tribune, sem venjulega
styður Etsenhower skilyrðis-
laust á hverju sem gengur, hef-
ur látið í ljós ótta við að rasað
hafi verið um ráð fram með
stríðshótuninni gagnvart Kína.
Stewart Alsop, hinn margfróði
fréttaskýrir, segir í blaðinu:
„Hvorki þingið né þjóðin hefur
gert sér fulla grein fyrir því,
hve örlagaríka ákvörðun Eis-

Arthut Radford.
enhower forseti hefur tekið.
Kjarni hennar er sá að hefja
sprengjuárásir á meginland
Kína ef það er talið nauðsyn-
legt til að verja Kvimoj og
Matsu“. Eins og oft hefur verið
skýrt frá eru Kvimoj pg Matsu
eyjar, önnur 6. km og hin 10
Framhald á 8. síðu.