Þjóðviljinn - 22.05.1955, Blaðsíða 11

Sunnudagur 22. maí 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Hans Kirk:
ILLURFENGUR
2. dagur
— En getum við lokið veiidnu í tæka tíð? spurði
Trilling.
— Við verðum að vinna í vöktum og megum ekki missa
nokkra stund, sagði Grejs Klitgaard. En það er líka
eina vonin fyrir okkur. Við verðum aö fara strax með
boð til fólks, svo aö við getum byrjað í dögun á morgun.
Og Grejs skýrði þeim frá hvernig hægt væri að ljúka
þessu ef allt væri vandlega skipulagt. Hinir hlustuðu
hugsi. Öðru hverju litu þeir hvor á annan. Þeir dáðust
..Presturinn brá ékki svip. — Teljið pið sjálfa ykkur
heilaga menn?, spurði hann“.
að hinum duglega mági sínum, en hann var ekki heilag-
ur, og þeir gátu ekki fellt sig við allar ráðagerðir hans.
Og nú kom þaö:
— Við verðum líka neyddir til að vinna á sunnudög-
um, sagði Grejs Klitgaard.
Þeir svöruðu honum ekki en störðu alvarlegir út yfir
sléttan sjóinn. Þeir voru fátækir menn og ef verkinu
yrði ekki lokiö í tíma væri úti umþá. En skrifaö stendur:
Haida skaltu hvíldardaginn heilagan. Sagt er aö sunnu-
dagurinn sé heilagur og á þeim degi megi ekkert líkam-
legt verk vinna. Þeir höfðu sjálfir tekið þátt í að byggja
nýtt mjólkurbú, þar sem ekki var unnið úr mjólkinni á
sunnudögum. Sunnudagsvinna var viðurstyggö í aug-
um Herrans.
— Ætli það sé ekki hægt að komast hjá því? spurði Jens
Sand loks.
En Grejs útskýrði með öruggum rökum að þetta væri
nauðsynlegt. Þeir mættu engan tíma missa ef þetta ætti
að takast.
— Ég er ekkert sólginn í það heldur að vinna á sunnu-
dögum, sagði hann loks. Það hneykslar sjálfsagt marga
og ég veit hvernig þið lítið á málið. En mig langar enn
minna til að tapa öllu.
— Engan okkar langar til þess, sagði Lars Trilling.
En þó er ýmislegt þýðingarmeira en peningar.
— Nú skuluð þið hugsa ykkur um, sagði Grejs Klit-
gaaxd. Við þurfum ekki aö táka ákvöröun fyrr en eftir
nokkra daga.
Strax næsta morgun var Grejs Klitgaard búinn að
koma verkinu af stað. En Jens Sand og Lars Trilling
höfðu orðið sammála um að þéir mættu til að tala við
prestinn.
Þeim var vísað inn í skrifstofu hans og boöið sæti. Og
nú skýrði Lars Triliing frá því hvemig högum þeirra
væri komið ef byggirígu brimbrjótanna yrði ekki lokið í
tíríia. Kom til mála að þeir tækju þátt 1 sunnudags-
vinnunni? Presturinn stóö viö gluggann og horföi út í
vindskekinn garðinn með kræklóttum trjám og van-
nærðum runnum meðan Lárs Trilling talaði.
— Þetta getur hæglega sett okkur á höfuöið, lauk Lars
TriHing máli sínu. Og nú- komum við til yöar til áð heyra
hvað þér hafið aö ráðleggja okkúr.
Presturinn brá ekki svip. Hánn stóð enn nokkra sturíd
Tiö gluggann, svo sneri harín sér við' ög gekk til mann-
ftnna tveggja.
— Teljið þið sjálfa ykkm* heilaga menn? spúföí hann.
— Við viljum gjaman reyna að vera það, sagði Lars
Trilling.
— Þá vitið þið líka hvert svarið er, því að það er
í hjörtum ykkar sjálfra. Herrann hefur bannað okkur
að vinna á sunnudögum. Heyrið þið það, bannað, segi
ég. Hann hefur ekki sagt: undir þessum eöa þessum
kringumstæöum þegar það er sjálfum þér í hag hefur
þú að sjálfsögðu leyfi til aö traðka á orði mínu. Hann
krefst þess skilyröislaust aö við hlyðum boði hans og
banni. Og ef þið eruð heilagir, vitið þið það alveg eins
vel og ég.
— Já, sagöi Lars Trilling lágróma. En ef til vill þurfum
við aö yfirgefa heimili okkar.
— Þaö er líka á valdi Hen-ans. Ekki fellur spörfugl til
jarðar án vilja hans. En þótt jarðnesk velmegun ykkar
sé í húfi — hvaða máli skiptir þaö þegar velferö sálar-
innar er annars vegar. Líf okkar hér er svo stutt en
eilífðin er löng og skelfilegast af öllu er að baka sér
reiði hins himneska drottins vors. Ef til vill missið þið
búgarða ykkar, en tíuþúsund sinnum verra væri að
missa náð Herrans.
— Því höfum við ekki gleymt, sagði Lars Trilling. Og
verði guðs vilji.
Þeii- gengu á fund Grejs Klitgaard á ströndinni og
sögðu honum frá samtalinu við prestinn. Grejs hrukkaði
ennið reiöilega og varö rjóður í andliti.
— Hann er gróflega fróður um vilja guðs, sagöi hann.
Og hann getur trútt um talaö, því aö ekki er það hann
sem glatar húsi og heimili eftir nokkra mánuði ef viö
stöndum okkur ekki. Mér finnst þaö nú kristilegra aö
reyna að standa viö skuldbindingar sínar.
— Þú veizt hvernig við lítum á þetta og við biðjum
þig innilega um aö hugsa ekki meira um vinnu á sunnu-
dögum, sagði Jens Sand.
— Þá ljúkum við verkinu með engu móti, hversu hart
sem við leggjum aö okkur, sagði Grejs. Ég vil ógjarnan
særa ykkur, en ef þiö viljið ekki taka þátt í því, verö ég
aö sjá um þetta einn.
Þeir vissu aö Grejs var þrjózkur náungi og hann var
vanur að standa viö það sem hann hafði sagt. Hann
hafði tekið ákvörðun um að unnið skyldi á sunnudögum
og þá yrði unniö á sunnudögum hvað sem fólk segöi. AÖ
vísu var heilagt fólk úr sókninni meðal verkamanna og
það segði nei, en það yrði hægöarleikur aö fá fólk í stað-
inn. Brimbrjótasmíöi var vel borguö og lausakarlarnir
komu langar leiöir aö til að fá vinnu við hana.
— Þá er ekki um annaö að ræöa en þú takir allt verk-
iö að þér, sagöi Lars Trilling. Það er leitt til þess að vita
Vettlingarnir renna
ehki niður
Oft vilja barnavettlingar
renna niður úlnliðinn, svo að
bert verður á milli vettlings
og ermi og það er ónotalegt
að vera kalt um úlnliðinn —
kuldann leggur upp allan hand-
legg og fyrr en varir fer að
renna líka úr litla nefinu.
Áður fyrr voru notaðir laus-
ir laskar til að vernda úlnlið-
inn en slíkir ,,lausagripir“ eru
ekki mjög hentugir lianda
börnum sem hættir til að týna
öllu því sem hægt er að týna.
Þá er betra að hafa háan
laská á vettlingnum sjálfum.
Maður tekur lykkjurnar of-
aná vettlingunum, sem til eru,
upp á fjóra prjóna og prjónar
12—15 sm langan laska með
1 réttri og. 1 rangri. Ef of
margar lykkjur vérða á prjón-
inum til þess að laskinn falli
þétt að tekur maður úr eftir
fyrstu umferð, prjónar 2-3
lykkjur og tekur 2 saman allan
hringinn. Maður prjónar nokkr-
ar umferðir með þessum lykkju-
fjölda, en eykur síðan út aftur.
Sauma má hexasting yfir mörk-
in milli vettlings og laska..
Ef barnið er búið að týna
vettlingunum sínum, væri ekki
úr vegi að prjóna handa því
nýja vettlinga með háum laska,
sauma síðan bendil milli vett-
linganna sem stungið er gegn-
um ermina, og þá er víst að
hvorki týnir barnið vettlingun-
um né verður því kalt um úln-
liðinn.
efmilfsþssttiar
Smáatriðin sem máli skipta
Það er ekki alltaf nauðsyn-
legt að fá sér eitthvað dýrt
og stórkostlegt til þess að
hafa það á tilfinningunni að
föt.
síður
veno uppiugandi. Ný viðbót
eða smáskraut geta breytt
svipnum á gamalli dragt eða
snjáðri kápu. Nýtizku samstæð-
ur, þ. e. a. s. húfur og háls-
klútar úr sama efni eru til-
valdar til að leiða athyglina
frá gömlu dragtinni. Röndótta
samstæðan, þar sem húfan er
með alpahúfulagi og hálsklút-
urinn langur trefill með hand-
gerðum dúskum, er skemmti-
leg og hægðarleikur að útbúa
liana sjálfur. Hana má gera úr
hvaða ullarefni sem er, einkum
væri hún falleg úr röndóttum
eða stórköflóttum efnum.
Litina verður að velja í sam-
ræmi við dragtina. Grá dragt
þarf ef til vill eitthvað upp-
lífgandi og tilvalið væri að nota !
græna, rauða og hvíta liti.
Dökkgræn eða dökkrauð dragt
þolir ekki eins sterka liti, en
við þær má nota svart og hvít-
mynstraðar samstæður.
Nýtizku hálsklútar eru til-
valdir til að gera kápur eða
dragtir hlýrri. Jakkar eða káp-
ur sem ekki er hægt að hneppa
upp í háls verða nógu hlý ef
þykkur * hálsklútur er notaður
við þau. Klútana þarf að sauma
úr þykkum, voðfelldum efnum
og það borgar sig ekki að
kaupa of þunn efni þótt
mynstrin freisti manns. Þunnur
hálsklútur vill blakta til í roki
og er því einkum til skrauts en
ekki hlýinda.
Ef mann langar til að lífga
upp á gamla kápu er líka alltaf
hægt að halla sér að skinni.
Það þarf ekki að verða mjög
dýrt, oft er hægt að nota af-
ganga og skinneftirlíkingar eru
ekki mjög dýrar. Dílóttu skinn-
in eru enn mest í tízku, enda
eru þau skrautleg og upplífg-
andi á einlitum efnum. Hægt
er að brydda hatt eða tösku
með skinni og sauma lítinn
hálsklút úr skinni. Á myndinni
er allt þetta notað við sömu
kápuna og það er ef til vill
fullmikið. Nóg er að hafa klút-
inn og brydda hattinn, • en ef
maður á mikið skinn er að
sjálfsögðu hægt að sauma
tösku til viðbótar.