Þjóðviljinn - 09.10.1955, Blaðsíða 11

Sunnudagur 9. októtaer 1955 — ÞJÓÐVIJINN — (11
Hans Kirk:
Klitgcsard
og Synir
— Við hefðum átt að keana þeim hvernig lítilli þjóð
ber aö hegða sér, me'ðan tími vannst til. Viö höfum
venð of mannúðlegir og leyft þeim að hegða sér næst-
um eins og þeim sýndist. En við komum aftur, og þá
skal þetta munað.
En í hjarta þeirr a leynist óttinn — koma þeir aftui'?
Það er margt sem þeir veröa dregnir til ábyrgöar fyrir,
og nú er enginn her og enginn flokkur og engin hæg og
velborguö embætti handa traustum og áreiðánlegum
fiokksmönnum. Og hiö hlægilega smáiand stóð allt í
einu uppi með frelsisher og þrátt fyrir allt hafði það
ekki látið kúga sig.
<S>-
11. dagur
hann sig og heilsar með hermannakveðju. Englending-
urinn svarar með því að bera höndina kæruleysislega
upp að einkennishúfunni sinni. Andlit hans ér hörku-
legt; það er eins og'hann horfi gegnum Þjóðverjann.
— Ðewing hershöfðingi, segir hann. Mér hefur verið
falið að annast hina skiíyrðislausu uppgjöf þýzka varn-
arliðsins í Danmörk.
Þýzki foringinn tautar nafn sitt og reynir að segja
eitthvað viðeigandi, því að þetta er ömm'leg stund;
voldugt ríki cr hruniö í rúst, sterkur her yfirbugaður og
báðir ér'ti þeir þó liðsforingjar sem þekkja lög stríðsins.
En það lítur ekki út fyrir að Englendingm’inn kunni aö
meta riddaramennsku nasista, því að hann grípur fram
. .í fyrir honujn ög’ségir 'stuttur í spuna:
—- Viljið þér setja mig og menn mína inn í hin tækni-
legu 'atriði og síðan getið þér kallaö á lið yður, og ykkur
verður vísað á bráðabifgðaaðsetur.
Titrandi af beizkju og reiði í garð þessa hrokafulla
Englendings ?em vill ekki rétta sigi'uðum fjandmanni
höndina að loknum bardaga — ef til vill vegna þess að
hann veit of mikið um morð og misþynningar — gefur
þýzki liðsforinginn umbeðnar upplýsingar. Rödd hans
titrar og hann stamar og þurrkar sv.eitt ennið, meðan
hann hugsar:
— Guð refsi Englandi. En bíðið þið bara, við eigum
eftir að ná okkur niöii á Bretunum þótt síðar verði. Við
gátum ekkl eyðilagt London, en það kemur áð þvi. Eng-
lendingar skulu fá að kynnast okkur Þjóöverjunum í
alvöni ....
Ensku stríðsvagnarnir aka inn í dönsku bæina, beint
af þýzku vígvóllunum. Þeir aka hægt og þunglega eftir
götunum svo að húsin titra, en fagnandi fólk þyrpist
kringum þá og fleygir yfir þá blómum. Allir fánar eru
dregnir að hún og börnin klifra upp á stríösvagnana
og þessi stóru, brvnvörðu viilidýr eru allt í einu orðin
tákn friöar og frelsis.
G-ahga sigraðá hersins í suðurátt hefst. Vopnlausir
og í kryþluðum einkennisbúningum ganga raðirnar í
áttina til landamæranha. Hinir sperrtu nasistaliðsfor-
ingjar eru nú eins og hanar sem kambur og stél hafa
verið klippt af. Það er hlægileg, næstum grátbrosleg
sjón því að þeir vh’ðast alls ekkert botna í þessu. For-
inginn e.. dauður, báknið á leirfótum reyndist alls ekki
standa á leirfótum og í dag eru Asíusveitirnar í Berlín
og gyðingaauðvaldið í Hamborg og Kiel. Þriðja ríkið
sem átti aö standa í þúsund ár hefur lyppazt niður á
aumkunarlegan hátt, og þeir snúa aftur heim til lands
sem lagt hefur verið í rúst, heimila sem ef til vill eru
ekki lengur t,il, fjölskyldna sem sprungið hafa í loft upp
eða kramizt undir brennandi húsum.
En innanum óbreytti: hermennina eru menn sém eru
glaðári yfir þessari göngu en sigurgöngunum. Þeir eru
á heimleið. Þeir eru ekki lengur ofurmenni sem eiga að
kúga aörar þjóðir og þola hatur og fyrirlitningu aú,s
heimsins. Þc-ir ætla heim að byrja upp á nýtt. Þeir
voru neyddir til að klæðast einkennisbúningi, neyddir
til að taka sér vopn í hönd og halda af stað til að
leggja undir sig heiminn. Nú ætla þeir heim til að leggja
undir sig sitt eigiö land,- hreinsa til í öllum hornum og
gera upp reikningana við nasistahrökin sem leiddu
Þýzkaland út á veg dauða og brjálæðis. Já, sporin eru
mörg, en með hverju spori nálgast takmarkið. Og tak-
markiö er Þýzkaland friðar og vinnu, sem stjórnað er
á heiöarlegan hátt.
Fólk horfir þögult á þá, þegar þeir ganga gegnum bæi
og þorp. Enginn hrópar til þeirra, enginn hæöir þá. En
hin þögla fyrirtitning í augnaráði fólks er oft þungbær-
ari en háðsyrði. Og nasistaliðsforingjarnir sem hafa í
fimm ár veriö húsbændur í þessu hlægilega litla landi,
lúta höföi og hugsa:
m
eiiBitlfsþátÉur
LIGGUR LEIÐIN
' ^ ÚTBREIÐIÐ > »
XjT j! ÞJÓDVILJANN * >1
Nýkomin úrvals-
it-:7 |
jíiRESTIMN ESNRRSSON
■ klæðskeri — Hverfisgötu 59
!■■■■« ■>■■■■■■■■ am ■■■■■■■■■■■■■•■ ■■■■■■■■-*■
gnn
svartur og hvitur, gegnir i
nafninu Kátur, tapaðist frá.
Karfavog 60 á föstudag.
Vinsamiegast gerið aðvart i
síma 80107.

Margt úngt fólk hristir höf-
uðio yfir þessu eina hertaergi
sem það hefúr til umráða,
enda getur eitt hertaergi aldrei
orðið fullnægjandi vistarvera
fyrir tvær manneskjur. En
meðan ekkert bólar á þriðja
fjölskyldumeðlimnum verður
maður að reyna að bjarga sér
eins og bezt gengur og það
er hægt að gerá það á 'lát-
lausan og smekklegan hátt,
eins og sýnt er í sænska blað-
armstólar og tveir borðstofu-
stólar, og það er hægþ að taka
á móti gestum. Þetta fólk hef-
j Herra-Gabefdine
ÍSKYRTUR
verð frá kr. 90,00
T0LED9
inu Bosatning.
Tveir gamlir ottómanar eru
látnir standa hornrétt hvor á
annan til þess að mýnda hota-
legt skot og aðskilja það frá
taorðkróknum, en þar er borð
sem leggja má saman til að
sóa ekki gólfplássinu. Til að
hlífa veggnum bakvið ottóman-
inn eru festar á hann viðar-
plötur sem enda í langri hillu,
sem á standa bækur eða
skrautmunir eða hvort tveggja.
Góður hægihdastóll, nokkrir
HiðeviuiNN
Úlgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn. — Ritstjóiar: Magnús Kjartansson _(áb), Sigurður Guðmundsson — Fféttari*
-Stióri: Jón Bjarnason. — Blaðamgnn: Ásmundur Slgúrjórissön, Bjarnf 'Ben'éáJ.ktssön, Guðmundur yigfússpn,ulvar H,.-Júnsson, Torlt
Óiafsson. — Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson. — Ritstjóm, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg 19. — Sími: 7500 (3
lint.r). — Á’skriftarverð kr 20 á mánuði í Reykjavik og nágrenni; kr. 17 annars staðar. — Lausasöluverð kr. 1. — Prentsm. Þjóðviljan* hA