Þjóðviljinn - 29.09.1956, Qupperneq 11

Laugardagur 29. september 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (11
1.
Veðurfræöingurinn strauk yfir sköllótt höfuð sitt og
dró síðan beinabera fingurna yfir leiðina fvá Honolulu
til San Francisco. Þessi fyrirlitningarhreyfing náði yfir
tvö þúsund mílur af hafi og himni. Á Dlaðið undir
höndum hans höfðu verið dregnar fíngerðar línur á
milli svæða með samæ loftþrýsting. Þær mynduðu kyn-
lega reglulegt mynstur, lágu samhliða yfir blaðið, rétt
eins og Kyrrahafsvindarnir hefðu leikið um þær. Veður-
fræöingurinn nuddaði langt nefið á sér meðan hann
horfði tortryggnisæga á línurnar.
„Það er lágt skýjaþykkni fyrir austan Hawaii eyjarn-
ar og brúnin á þvi jaðrar við fiugleiðina. Það ætti ekki
að koma að sök .... ef til vill rignir lítið eitt ....
ekkert annað“.
Hann ræskti sig vírðulega og beíð meðan hann að-
gætti, hvort ungi maðurinn sem stóð hinum megin við
borðið, væri að hlusta á hann. Hann átti ekki alltaf
auðvelt með að hslda athvgli flugstióranna. Of margir
þeirra lögðu bað í vana sinn að lítilsmeta giidi veður-
spárinnar, hver.su mikil vinna sem lögð hafði verið í
hana. Veðurfræðingurinn minnti siálfan sig á, að und-
antekningariaust væru allir flugstiórar vanbakklátir.
Hann minntist bess ekki, að í eitt einasta skipti hefði
flugstióri þakkað honum fyrir rétta spá, þótt ekki hefði
staðið á bví að skammast begar spáin stóð ekki heima.
Flugstjórar þóttust auðvitað aldrei hafa rangt fyrir sér
— nema í þau skioti, begar beir voru næe-ilega vitlausir
til að drera sig. og þá var alltaf um seinan að endur-
gjalda hæðí'i beirra.
Veðurfræðingurinn lét sem snöggvast eftir sér aö
hata vfirlæti allra flugmanna. Það var dægrastytting
sem hann naut því betur sem árin iiðu. Hann leit svo
á að þeir væru menn sem væru í hægri, öflaunaðri
stöðu, án þess að vérðskulda bað á nokkurn hátt. Ein-
hvern tíma í fvrndinni hafði tilviliunin skirað flug-
stiórum í annan flokk en öðrum starfandi flugmonn-
um og með einhveriu móti hafði beim tékizt að haldá
þeirri skintinmi. þótt allir hugsandi menn vissu aö þeir
gerðu ekki annað en þrýsta á hnappa. Já, allir nenia
flugmennirnir siálfir og bessar geðtrufluðu kvenpersón-
ur sem þéldu enn að vængir á briósti karlmanns gerður
hann að eins konar ofurmenni og um leiö eftirsóknar-
verðum rekkiunaut.
Síðasta hugsunín ein, sem skaut skvndilega upp
í huga veðurfræðingsins, olli honum ólýsanlegri gremiu.
Hversu oft hafði hann, maður með embættispróf, beðið
lægra hlut fvrir hlæiandi heimskinviá, sem fvrir að-
gerðir örvilnaðar ríkisstiórnar eða af einskærri tilviljuh,
hafði lært að stiórna flugvél? Veðurfræðingurinn neri
á sér nehö og lagfærði á sér gleraugun og gat ekki
munað hve oft hað hafði gerzt. Og þar sem umhugs-
unin um kvenmann, hvaöa kvenmann sem var fús til
að evöa með homim þeim nóttum, sem hann var ekki
önnum kafmn við að athuga lsegðir og loftstrauma í
loftinu yfir Kvrrahafi, varð þess valdandi að blýantur
hans fór að titra um leið og neöri vörin, nevddi hann
sjálfan sig Lil að beina athygii sinni að veðurkortinu.
Hann benti á tvo hringi sem dregnir höfðu verið kring-
um Alaska.
„Þessi lægð við suðaustur Alaska færist allhratt niður
meö ströndinni. Þið fáið mótvind þegar þið eruð um
það bil hálfnaðir — fjörutíu mílur á klukkustund ...
ef til vill meira“.
„Ég hef ekki lifaö góðu lífi“, sagði flugstjórinn. Rödd
hans heyrðist varla fyrir smeliunum í hljóðritunarvél-
unum.
„Og á áfanvastaðnum, San Francisco, er hætt við
dýpkandi lægð“. VeÖurfi’æðingurinn hagnaði eins og
hann vildi njóta ánægjunnar af mikilvægi orða sinna.
Hann gældi xið blýantinn sinn meö þunnum, litlausum
vörunum og leit aftur á flugmanninn til að aögæta
hvort hann væri að hlusta. Og þegar hann horfði á
hann fann hann enn einu sinni til þehrar réiðitilfinning-
ar, sem gagntók hann í hvert skipti sem hann þurfti að
tala við flugstjóra. Hann hafði tileinkað sér þessa til-
kenníngu eins og menn tileinka sér ákveðna kveðju;
hann iiaut nennar og geymdi hana handa flugstjórum
einum.
Þessi Sullivan, sem nú stóð fyrir framan hann með
vængi og fjórar rendur á einkennisjakkaermi sinni,
fannst honum fullkominn fulltrúi stéttar sinnar. Guð
hafði svikiö aðra menn um góða heilsu og gefið hana
þessum tilfinningalausa kjötklump, því að bjart og
hraustlegt hörund hans bar ljósan vott þessu skelfilega
óréttlæti. Augu hans voru skær, og því skyldu þau ekki
vera þaö, þar sem þau höfðu aldrei daprazt yfir lang-
vinnu, erfiöu námi? Einbeittar varir hans voru eilítiö
samanbitnar, eins og hann væri ekki vel ánægður, og
yzt á kjálkaböröum hans, rétt fyrir neðan eyrun, voru
tveir áberandi hnúðar, sem hreyfðust til meðan hann
virti fyrir sér veðurkortiö. Heröar hans voru breiðar og
hendurnar stórar og sterklegar. Veöurfræðingurinn
hugsaði sem svo að hann væri einn þeirra manna sem
hefði farið að leika sér með boltann á síðustu mínútu
í knattspyrnukeppni í háskólanum — ef hann hefði þá
nokkurn tíma komizt' svo langt 1 námi. Hann steig
fast í fæturna, hallaði sér vitund aftur, eins og hann
hefði allan heiminn í hendi sér. Veðurfræðingurinn
var sannfæröur um að hann hlustaði aðeins á hann
með öðru eyranu. Athygli hans beindist að 'öðru leyti
að hljóðinu í vélum fyrir utan opna gluggana — stór-
kostlegum vélum sem áttu að flytja hann 'yfir höfin.
Við hljóöið í þeim gat þessi Sullivan sperrt sig, þótt
hann hefði aldrei gáfur til að finna upp slík tæki.
Hann mundi aldrei viðurkenna að vélarnar væru hans
eina björgun eða að þær einar geröu honum kleift að
leika hetju — og hirða fyrir það meira en þúsund dali
á mánuði.
Þegar veðurfræðingurinn bar þúsund dali saman við
sín eigin laun urðu hendur hans óþægilega rakar. Hann
velti blýantinum milli lófanna eins og til þess að láta
hann drekka I sig eitthvaö af rakanum.
„Hvað er útlitið fyrir að lægðin dýpki mikiö? Mér
hefur alltaf fundizt þessi orð láta illa í eyrum“, sagði
Sullivan og brosti lítið eitt.
Veðurfræðingurinn tók sér örlítinn umhugsunarfrest.
Hann vildi hafa svar sitt fullkomlega rétt, tæknilega
óaðfinnanlegt, en þó hæfilega meinlegt, þannig að
Sullivan yrði ljóst að hann átti ekki við sígaunaspá-
mann.
,,Veðurathugunarskýrslan gefur til kynna —“
„Hvers vegna þurfiö þið alltaf að nóta svona stór-
yrði? Segðu mér bara á óbjöguöu máli hvort veðrið við
ströndina vcrður gott eða slæmt“.
„Sullivan flugstjóri“, sagði veðurfræðingurinn þegar
hann var búinn að sleikja varirnar vandlega. „Þaö er
þitt aö ákveða hvort veðrið er gott eða slæmt. Við
skýrum aöeins frá staðreyndum eins og þær eru — og
verða“.
Albert Eiastein
Framhald af 10. síðu
Fyrst Einstein er svo annt
um að láta lítið á sér bera,
hversvegna vill hann þá ekki
líkjast öðrum mönnum í klæða-
burði? Hversvegna gengur hann
þá í þessari afkáralegu leður-
úlpu, sokkalaus og axlabanda-
laus, flibbalaus og bindislaus?
Eg vissi vel hverju svara
skyldi. Einstein hafði vanið sig
á hina mestu fábreytni í hátt-
um, og hann kaus að fara á
mis við það, sem flestum
mönnum þykir sjálfsagt að
hafa, svo sem baðherbergi, út-
varp og síma, til þess að geta
verið sem óháðastur umhverfi
sínu. Hann lét hárið vaxa, því
þá þurfti hann ekki að skipta
við rakarann, og gekk ber-
fættur í skónum. Leðurúipan
kom í stað yfirhafnar, og hún
entist árum saman. Hvorki
þótti honum þörf á að hafa
axlabönd né flibba og bindi
og enn síður náttföt. Hann
klæddist ekki öðru en buxum,
skóm og úlpu, en minna varð
ekki komizt af með, án þess
að fara út fyrir takmörk hins
sæmilega.
Einstein var ekki hræddur
við dauðann. Hann sagði svo
við mig: Lífið er skemmtilegur
leikur. Ég hefi yndi af þvi. Það
er dásamlegt. Samt held ég að
mér mundi ekki bregða mik-
ið við, þó ég frétti að ég ætti
að deyja að þrem klukkustund-
um liðnum. Ég mundi leggja
niður fyrir mér, hvernig þess-
um stundum yrði bezt varið,
og að því loknu mundi ég
ganga frá skilríkjpm mínum
og íeggjast rólegur til hvíldar.
Þjóðvil;ann
'Á

STÓLA 1
JAKKA STAÐ
Kohur sem sauma sjálfar á sig
kjóla og pils, treysta. sér sjaldnast til
að sauma dragtarjakka, nema þær
séu þá Jærðar saumakonur. Ea á
myndinni er sýnt hvernig langsjal úr
sama efni og pilsið er notað í stað
jakka. Samstæðan er úr smáköflóttu
efni. Pilsið er þröngt en strengurinn
að ofan minnir á neðri hluta á vesti.
Við það er notuð svört jerseypeysa
með löngum ermum. Stólan er saum-
uð ur köflötta efninu og hún er bæði
löng og breið. Búningurinn er teikn-
aður af Jacoues Fath.
Afmælissúkkulaðið verður enn
'júffengara ef út í það er sett-
ur lítill bolli af sterku kaffi.
BJjOtPwÍctjÍMW Ótgefandi: SameininBarílokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn. — Ritstjórar: Magnús KJartanssoia
» (áb.), Sicuiður Guðmundsson. — Préttaritótjóri: Jón Bjarnason. — Blaðamenn: Ásmundur Sigur-
jónsson, Bjarnl Bencdiktsson, Guðraundur Vigfússon, ívar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólafsson. —
Auglýsingastjórl: Jónstelnn Haraldsson. — Ritstjórn. afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg 19. — Simi 7500 (S
línur). — Askrlftarverð kr. 25 ó mánuðl i Reykjavík og nágrennL 22 R«uar»*tAðar. — Lausasöluverð kr. 1. — Prentsmlðífc
ÞJóðvllJans h.f.