Þjóðviljinn - 05.05.1957, Blaðsíða 11

Sunnudágiir 5. maí 1957 — ÞJÓÐVILJINN — íTt
FYRIRHEITNA
héma dálítinn tíma, og þess vegna varð það úr. Eini
munurinn er sá að ég hef engan hring“.
Frú Laird sagði: „Móðir yöar hefur alveg rétt fýrir
sér. Ef Stan hefði tekið upp á því að kvænast stúlku
frá Florida eöa Mississippi 'nefði ég iíka viljað að hún
kæmi hingaö fyrst, svo að hún sæi hvernig við lifum
hérná í Oregon, þar sem svertingjarnir aka í sömu
sporvögnum og við og svertingjabörnin ganga í sömu
skóla. Það hefði hún orðið að sjá áður en þau trúlof-
uðust. Fólk hefur svo mismunandi siði. En má ég nú
ekki kalla yður Mollie? Þér þurfið ékki að kslla mig
mömmu, þótt allir aðrir geri það. Þér getið kailað mig
Helen".
Mollie hló. „Já, þakk, ég vil gjaman kalla yöur Hel-
en“. .
Þau borðuðu á gistihúsinu. Þau sátu í matsal, sem
Mollie fannst dásamlega skreyttur. Hún sagði fátt en
hlustaði á samræöur Stans við foreldrana. Hún reyndi
að borða á sama hátt og þau, notaði aðeins gaffalinn,
og henni þótti skemmtilegt ð bragða á þessum nýja
mat. Þótt hún hefði kynnzt bandan'skum venjum í
Honolulu átti hún margt ólært, og ýmsum gömlum venj-
um yrði hún nú aö gleymia, ef hún ætti að taka þátt
i samkvæmislífinu í Hazel án þess að vekja athygli.
Hún heyrði fx*ú Laird segja: „Þetta. var voðalegt með
Chuck, Stan. Mér fannst hræðilegt að þurfa að skrifa
þér það“.
Stan kinkaði kolli. „Já, svona gtngur það“, sagði
hann alvailegur í bragði. „Hvar er Rath núna? Er hún
komin heim?“
„Ekki ennþá“, sagði frú Laird. ,,Þau höfðu víst tekið
á leigu íbúð í Harnsburg tíl ársins. í rauninni er ekki
rúm fyrir þau hjá Eberhartsfölkinu, þau verða. að
stækka hjá sér til að koma öllum þessum börnum fyr-
ir. Aimée verður hjá Ruth um tíma. og á meðan reynir
Dan að ganga frá stækkuninni. Þau oreyta stórum bíl-
skúr í garðinum í einskonar hús handa henni".
„Já, það er nóg að gera“, sagði berra Laird. „Þau
þurfa að setja upp nýja kyndingu, það þarf að útbúa
baðherbergi og tvö ný herbergi. Þetta verður þeim dýrt“.
„Hvenær verður það tilbúið, pappi?"
„Eftir mánuð eða svo. Dan sagði mer, að Ruthie kæmi
heim í haust.“
„Hefur hún nokkra peninga?“
„Sjálfsagt ekki. Þau hafa einhverjar áhyggjur áf því. En^
Dan segir aldrei mikið.“
Rúmið var mýkra en nokkuð annað rúm sem hún hafði
sofið í áður, lökin fínni, Ijósið við höfðagaflinn þægilegra,
en hún svaf ekki eins vel. Það var svo margt nýtt, svo
márgt sem þurfti að venjast, svo margt sem hún þurfti
að njóta. Klukkan var yfir tvö þegar hún loks sofnaði.
Daginn eftir óku þau fjögur hundruð kílómetra inn í
landið til Hazel. Á löngu svæði lá vegurinn meðfram Colum-
bíafljótinu og það yar bréiðara en hún hafði haldið að fljót
gæti verið. Það rann gegnum geysimikinn dal. Megnið áf
deginum sat hún i framstætinu og Stanton ók bílnum. For-
éldrarnir sátu afturí. Hún undraðist hve landið var svip-
mikið. Að vísu hafði hún gert sér hugmyndir um að ár og
f jöll í Bandaríkjunum væru stórkostleg, en samt kom veru-
leikinn henni á óvart. Þau stóðu við í hálftíma hjá Celilo
fossunum til að sjá indíánana veiða lax í net og með spjót-
um í straumiðunni, síðan óku þau gegnum bylgjandi hveiti-
akra og framhjá tignarlegum f jallgörðum með snævi þökt-
um tindum í f jarska.
Þau komu til Hazel í rökkrinu eftir langa ökuferð gegnum
funiskóga og yfir lágan fjallshrygg. Litli bærinn lá í inni-
luktum dal milli fjallanna. Umhverfis hann voru sléttur
og há f jöll í-austri í áttina til Idaho. Þau óku framhjá litla,
grasi vaxna flugvellinum, framhjá brautarteinunum,
beygðu inn i aðalgötna, framhjá aðaltorginu og' Texaco
bensínstöðinni og allt í einu voíti þau komin í hverfi þar
sem hvert glæsilega einbýlishúsið tók við af öðru. Allt
var nákvæmlega eins og hún hafði séð það í kvikmynduu
um. Andartaki síðar stönzuðu þau fyrir fi’aman hús Laird-
f jölskyldumiar í Öðru stræti.
Stanton stöðvaði bílinn, leit á stúlkuna sem sat við hlið
hans og sagði: „Jæja, elskan mín, nú erum við komin heim.
Mikið er það gott.“
Húsið var tvær hæðir og kjallari. Það var stórt, ný-
tizkulegt timburhús. Það var vandað og umhverfis það
var vel hirtur garður með skuggsælum trjám. Garðurinn
vissi út að veginum og hann var ógirtur. Flísagangstígur
lá frá gangstéttinni og upp að aðaldyninum. Báðum meg-
in við hvítu hurðina voru smíðajárnslampar. Meðfram
húshliðinni ]á akvegur niður að kjallaranum, þar sem rúm
var fyrir tvo bíla við hliðina á miðstöðinni. Vatnsdreifari
snerist i forgai'ðinum og fram með húsinu kom svartur
og hyítur cockerspaniel þjótandi til móts við þau. Bíllinn
hafði vakið hann.
Þau stigu út úr bílnum og nú kom miðaldra kona niður
stiginn til að heilsa þeim. Hún var kynnt fyrir Mollie
sem Claudia fræna, systir frú Laird. „Ó,“ sagðihún. „Mikið
hljótið þér að vera þreytt eftir þetta I’anga ferðalag með
Stan. Hvaö tók það eiginlega langan tíma ?“
Mollie sagði: „Um það bil viku. En við bjuggum tvo daga
í Honolulu."
Þau gengu inn-í húsið. Hitabylgja barst á móti þeim, því
að Lairdhjónin voru hreykin af sjálfvirku kyndingunni
sinni með hitastillinum, sem sá um að sami hiti væri í öll-
um herbei’gjum vetur og sumar. Hún tók eftir því að karl-
mennirnir höfðu þann góða vana að fara úr jakkanum
innanhús og vera snöggklæddir, og kvenfólkið var einnig
léttklætt. Hið fyrst sem hún gerði þegar hún kom upp á
Pekin^; Eden os í
o
peðkappar
Frarahald af 7. síðu.
Almættisverk.
Götur eru ýmist geysibreið-
ar eða örmjóar og fólksmergð-
in er víðasthvar feikiieg. B'l-
stjórinn okkar ekur að því er
virðist beint af augum á,
mannhafið með aðra hendi á.
flautunni, og hafið opnast
fyrir framan okkur, en fellur
saman að baki eins og fvrir
Móses og ísraelsmönnum,
þegar þeir héldu yfir Rauða-
hafið. Á öðru hverju götu-
horni stendur hvítklæddur
lögregluþjónn uppi á seroents-
tertu og bendir ve’disprota £
allar áttir og þykist stjóme.''
umferðinni eins og þriggja,
álna starfshróðir hans á
Strand í Lundúnum. En veldi
þeirra og myndugieika er Ó-
líkt farið. Þegar hinn dökk-
klæddi hjálmgrímur Lundúna
lyftir hendi er eins og Jós-
úa hafi mælt:
„Sól, statt þú kyrr i Gibeon,
og þú, tungl í Ajalon-dal“.
Nokkurra kílómetra lest af
tvílyftum strætisvögnum netri-
ur staðar, heilt stórfylki ann-
arra vélkmiinna farartækja
og legió af fólki. Það er sem
æðar borgarinnar fái blóð-
tappa eða galdíanomin úr
Þyrnirós hafi snert hana með
sprota sínum. En í Peking
skortir lfggæzlumanninn hims
guðléga. mátt. Það 'géislar iaf
fagurgljáðri bifreiðinni í sól-
skininu og hvín í horni henn-
ar, svo að undir tekur i borg-
inni. Hér drottnar hún, dg við
brunum afram ávallt með
sama hraða. Að lókum nein-
um við staðar fyrir framán
nýtízku gistihús, átta hæða, ^
að nafni Ho ping bin wa.
Klukkan er langt gengin fjög-
ur þann 11. september. Loks
erum við komnir á leiðarenda.
Við erum allshugar fegnir aö
mega setjast um kyrrt s
nokkra dága.
Það var lítið annað að gera, að máltíðínni lokinni en sitja
og skrafa, og eftir hálftíma stakk frú Laird upp á þ\a að
Mollie drægi sig í hlé og færi að sofa. Mollie stóðst freist-
inguna hálftima í viðbót, þótt hún væri þreytt. Loks reis
hún á fætur og Stan fylgdi henni upp á herbergi hennar.
Þegar þau námu staðar í ganginum til a.ð bjóða hvort öðru
góða nótt, spurði hún: „Hvernig fannst þér ég standa mig,
Stan?“
Hann dró hana að sér. „Þetta, gengur prýðilega, ástin
min. Þú hefur sigrað þau með áhlaupi. Pabbi segir að það
sé eins og þú sért frá austurríkjumrm, frá Connecticut
eða, slíkurn stað. Það á að vera hrós.“
„Mikið eru þau indæl,“ sagði hún. „Mamma þín er dásam-
leg. Hún hefur verið svo góð við mig — og hún hefur
hugsun á öllu.“
Hann kyssti hana. „Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af
neinu,“ sagði hann bMðlega. „Alls ekki neinu. Slakaðu
bara á og njóttu lifsins."
„Mikið verður það dásamlegt,“ hvíslaði hún.
A.ndarta.ki síðar skildu þau. Hún fór inn i herbergi sitt
til að hátta. Henni fannst of heitt í herbergimi. svo að
hún lokaði fvrir hitann og opnaði gluggann. Hávaði borg-
arinnar barst upp til hennar, látlaus straumur af stómm

eimilisþdttur
✓
Gluggatiaidaheilrœðí
amæssimmmm
Gluggatjöldin sía ljósið og
það skiptir þvi miklu máli
hvernig efnið lítur út, þegar
lýst er í gegnum pað. Gulleit
gluggatjöld minna á sólslcin
tjöld með skýru, hreinu
mynstri og fáum litum.
Þegar pottablóm standa í
gluggum er ef til vill hæpið að
kaupa rósótt gluggatj"ld. Lát-
Saumanám-
skeið
hefst 9. maí; í
Mávahlíð 40.
Þátttakendur tali
við mig sem
fyrst.
Brynhiidur Ingvársdóttir
og eru því lieppileg í herbergi jlaus, ómynstruð gluggatjöld
sem snúa tii norðttrs. Vilji mað- ! mynda ramma um blómin og
ur á hinn bóginn svala, róandi j leyfa þeim að njóta sín.
birtu, er rétt að velja bláleit j Loks verður að hat'a í, huga
eða græn gluggatjöld. Einlit litina í herberginu og litina
rauð gluggát.jöld verða. oft
skuggaieg og dauð, en rauð og
hvítmynstrað efni getur gert
herbergið bjart og hlýlegt. íað velja einlit
Mynstruð gluggatjöld með a.m.k. rólegt
og litina a
húsgögnunum áður en glugga-
tjöld eru keypt. Ef mynstrað
áldæði er á húsgögnum er rétt
gluggatjöld eða
mynstur. Stór-
mörgum litum liafa oft þánn mynstruð efni fara bezt í stói’-
leiða éiginleika að litirnir renna ium stofum. I lítil herbergi er
, . saman í óákveðinn, óhreinan lit.! bezt að velja einlit, smádropp-
bílum sem oku um gotumar. Á husinu a moti blikðu neon- i„nanhússarkítektar . ráðleggja j óft eða mjóröndótt gluggatjöld.
því fólki oftast að ve'.ja. glugga
Ijósin án afláts. Öðru hverju flugu flugvélai* um himimnn
og svifu niður að flug\rellinum. Andartak þráði hún hina
djúpu þögn Laragh, hina geysilegu viðáttu, þöglar stjöm-
urnar á ásti’ölskum himni en svo bældi hún niður þrá sína.
Þetta var Ameríka og þetta var dásamJegt.
S 01U
S Ö L U 6 Ö R
Komið i Góðtemplarahús-
ið kl. 10 og takið merki
fyrir barnastarfið að Jaðri
SöLULAUN
OG VERÐLAUN
Þinggæzlumaður
trtRffnmU: S»melnlne»j£16k)tur alþ+Bu - 6ö*l»ll»t*ílokkurlisn. — RlUtMrar: Magnús Ei6ri*u8iw»
<ék.). •Slgurfiy OuSmundsson. — PrétUtttatíArt: BJarn»8on. — BlaBamenn: ÁHBttnður SlKttr-
lóiisson. OuSlhunttUP Vlefússon, trar H. Jónsson. Magnún Torfi Omísson, Slsurjón Jóhannsson. —
*q«lí»ins»»tjórt: OfBselr Masr.ú»»on. - Bltetjórn. nfsrelBela. atwljelngae. prontamlBJa: SkóIaTBrfSuetls 18. - Slro: IMiO <B
Unart. — Alk-rir*-.-T*r8 kr. 38 A aaAn. 1 BtrkJavlk oc ni*-'*nni: kr. 33 •-'nariat. - Lausasóluv. kr. 1.60. - Prentsm PjoBrúlanm
þfáeVíMlNN