Þjóðviljinn - 13.02.1958, Blaðsíða 6

ð)i — ÞTóÐmmíín& — mtámtuá&ga* ísi M&öxtu&om
•r
HlðÐVIUINN
Útsefandl: SamelnlnBarflokkur alþýSu — Sósiaiistaflokkurmn. — RltstJórar
Maenus KJartansson (áb.), Slgurður OuCmundsson. - Fréttaritstjórl: Jón
BJamason. — Blaðamenn: Ásmunour Slgurjónsson, Ouðmundur Vlgfússon,
Ivar H. Jónsson, Magnús Torfl Ólafsson, Sigurjón Jóhannsson. — Auglýs-
ingastjórl: Guðgelr Magnússon - Rltstjórn. afgreiðsla. auglýslngar, prent-
amlðJa: Skólavörðustíg 19. — Slml: 17-500 (5 línur). - Áskriftarverð kr. 25 á
i Reykjavík ok nágrennl; kr. 22 annarsst. - Lausasöluverö kr- 1.50.
PrentsmlðJa ÞJóðviljana.
Óþægilegar staðreyndir
Atlanzhaísbandalagið
« ber ábyrgöina
~\
Sjálfstæðisflokknum er mein-
illa við að á það sé minnt
í ræðu eða riti hver gjörbreyt-
ing varð á meðferð sjávarút-
vegsmálanna og afstöðunni til
írámleiðslunnar þegar Ólafur
Thórs hrökklaðist úr sæti sjáv-
arútvegsmálaráðherra. Þetta er
eðlilegt og skiljanlegt. Sífelld-
£f og endurteknar framleiðslu-
stöðvanir og stórfellt gjaldeyr-
istap fylgdi forustu Ólafs
Thórs eins og skugginn. Báta-
fiotinn stöðvaðist um lengri
eða skemmri tíma um hver
áramót og .allt árið um kring
varð þjóðin fyrir meira eða
minna tjóni vegna þess að
binar ýmsu greinar sjávarút-
vegsins voru vanræktar og
svikizt um að ganga frá til-
skildum samningum um af-
'urðaverð og kaupgjald. Þessi
óhæfu vinnubrögð Ólafs Thórs
og Sjálfstæðisflokksins voru
því háskalegri sem þjóðin
tyggir alla afkomu sína á
sjávarafla, og ekki bætti það
úr skák, að í stjórnartíð Ólafs
var algjörlega vanrækt að efla
fískiskipaflotann, enginn tog-
ari var t.d. keyptur til lands-
jns þau átta ár sem hann fór
með sjávarútvegsmálin, en híns
vegar var gjaldeyrinum sóað
á báðar hendur og m.a. flutt-
ir inn 5000 bílar!
Það er ekki að ófyrirsynju að
Sjálfstæðisílokknum sé það
miður kærkomið að minnt sé
á þessa óstjóm Ólafs Thórs
á sjávarútvegsmálunum og al-
gert skeytingarleysi um gengi
íramleiðslunnar og gjaldeyris-
oflunarinnar. Og þessi við-
kvæmni verður enn skiljan-
legri þegar þau miklu umskipti
eru höfð í huga, er orðið hafa
í þessum efnum undir dugmik-
illi forustu Lúðvíks Jósepsson-
ar og ráðamönnum Sjálfstæð-
isflokksins er vel kunnugt um
ekki síður en öðrum landsmönn-
um. Gagnstætt því sem gerðist
i tíð Ólafs Thórs hefur þess
jafnan verið gætt síðan núver-
andi ríkisstjórn tók við völd-
um að gera í tíma nauðsyn-
legar ráðstafanir til að tryggja
rekstursgrundvöll fiskiflotans
og semja við allar greinar
framleiðslunnar og sjómanna-
stéttina. Þetta hefur fært þjóð-
inni þau umskipti að enginn
veiðidagur hefur tapazt og
gjaldeyrisframleiðslan því orð-
ið eins mikil og‘ hugsast gat
miðað við gæftír og aflamagn.
Útgerðin hefur búið við ör-
yggi sem áður var óþekkt og
fiskimönnum verið tryggðar
rnargháttaðar kjarabætur og
16 ukin réttindi.
Jafnframt þessu er svo unnið
af alefli að aukningu físki-
skipastólsins. Tólf stór veiði-
skip verða keypt frá Austur-
Þýzkalandi og mikill fjöldi
nýrra báta hefur verið eða er
í smíðum innanlands og utan.
Ríkisstjómin hefur undirbúið
kaup og smíði þeirra 15 tog-
ara sem heitið var í stefnu-
yfirlýsingu hennar. Þannig er
öfluglega að því unnið að
byggja upp íslenzkan sjávar-
útveg og treysta þann atvinnu-
grundvöll sem afkoma fólksins
í landinu er reistur á. Þetta
eru mikil og eftirtektarverð
umskipti og eðlilegt að Sjálf-
stæðisflokkurinn sé úrillur þeg-
ar á þau er minnt. Framtak og
forusta Lúðvíks Jósepssonar
stingur óneitanlega xækilega í
stúf við uppgjöfina og úr-
ræðaleysið og vanmatið á
sjávarútveginum, sem einr
kenndi alla meðferð Ólafs
Thórs á þessum mikilsverða
málaflokki . meðan hann hélt
á stjórnartaumunum.
Það er svo saga út af fyrir
sig hvernig Sjálfstæðis-
flokkurinn hefur brugðizt við
þessum umskiptum. Forkólfar
hans með Bjarna Benediktsson
í fararbroddi hafa beinlínis
unnið að því öllum árum að
koma í veg fyrir eðlilegan
rekstur framleiðslunnar. Eink-
um varð þetta áberandi um
s.l. áramót þegar þessi ofstæk-
iskiíka flokksins taldi sig hafa
von um árangur og lagði sig
alla fram við að espa til sem
mestra kröfugerða af hálfu út-
gerðarmanna. Allt kom þó fyr-
ir ekki. Þrátt fyrir augljóst
samspil milli forustumanna
Sjálfstæðisflokksins og hægri
klíku Jóns Sigurðssonar, og
Áka Jakobssonar í Alþýðu-
flokknum tókst hvergi að efna
til ejns dags stöðvunar. Útvegs-
menn og sjómenn féllust hvar-
vetna á og héldu það sam-
komulag sem Lúðvík Jósepsson
hafði við þá gert fyrir hönd
ríkisstjórnarinnar. Stöðvunar-
tilraunir Bjama Ben. og kump-
ána fóru gjörsamlega út um
þúfur. Skemmdarverkamenn-
irnir sátu eftir með sárt enn-
ið og skömmina eina. Þeir
höfðu enn einu sinni verið
staðnir að því að ætla að fórna
þjóðarhagsmunum fyrir óraun-
sæja valdadrauma.
Það er kominn tími til að
Sjálfstæðisflokkurinn geri
sér þá staðreynd ljósa, þótt
hún kunni að vera óþægileg í
meira lagi, að enginn sem kem-
ur nálægt framleiðslustarf-
seminni eða lætur sig framtíð
sjávarútvegsins og þjóðarhags-
muni einhverju varða, vill
skipta á eymd íhaldsins og
þróttmlkilli forustu Lúðvíks
Jósepssonar í sjávarútvegsmál-
um Íslendinga. Hin nýju tök
voru sjávarútveginum og fram-
leiðslustarfseminni allri svo
brýn nauðsyn að án þeirra
væri þjóðin fjær því en um
langa hríð að geta haldið uppi
núverandi lífskjörum og búið
við fjárhagslegt sjálfstæði.
„Úg veit að ég get aldrei
gleymt þeim hörmungum,
sem hvarvetna blöstu við aug-
um mínum. Þetta var skelfi-
leg sjón. Úr öllum áttum kváðu
við vein limlestra og slasaðra
bæjarbúa, Við ókum inn í
Sakiet, meðan reykskýið grúfði
enn yfir húsunum. Björgunar-
starfið gat þó hafizt furðan-
lega fljótt. Árásin stóð um það
bjl í fimmtíu mínútur. Þegar
við komum inn í bæinn, sáum
við' að þrír af bílum okkar
höfðu verið gereyðilagðir. Skil-
ið hafði verið við þá á torginu,
þeir voru allir vandlega merkt-
ir Rauða krossinum. Þetta var
allt svo hryllílegt, og við gát-
um svo lítið gert til að líkna
vesalings fólkinu. Mörgum kon-
um og börnum hafði blætt út,
áður en hægt var að veita
þeim læknishjálp"
lVannig lýsir sænski ofurstinn
* Gösta Heuman aðkomunni
í smábæinn Sakiet í Túnis
eftír loftárás Frakka á laugar-
daginn. Heuman var þarna
staddur á vegum Rauða kross-
ins, fylgdi ásamt Svisslend-
ingi bílalest með fatnað til
flóttafólks frá Alsír. Frétta-
menn frá fjölda landa og full-
trúar allra erlendra ríkja í
Túnisborg nema Frakklands,
sem boðið var að kynna -sér
verksummerki af eigin raun,
staðfesta allir frásögn sænska
liðsforingjans, árásin á Sakiet
var hreint hermdarverk, helzt
sambærileg við árás nazista á
Guernica í spönsku borgara-
styrjöldinni. Tuttugu og fjmm
flugvélar franska flughersins
í Alsír flugu fram og aftur
yfir bæinn í lítilli hæð um há-
bjartan dag, létu sprengjum
rigna yfir varnarlaust fólk og
vélbyssuskothríð dynja á því.
Morðvörgunum í frönsku her-
stjórninni í Alsír mun hafa
þótt bera vel í veiði, því að á
laugardaginn var markaðsdag-
ur í Sakiet og markaðstorgið
Bandaríkjastjóin hef-
ur gert sér niikið far
um að vingast við
stjórn Habibs Bourg-
uiba í Túnis. Myndii
sýnir Bourguiba tak;
á móti Nixon, vara-
foi-seta Bandaríkj
anna, þegar hann
heimsótti Túnis. Nú ,
segir „I’Aetion", mál-
gagn Neo Destour
flokks Bouguiba
„Bourguiba á ekk
lengur um neitt af
velja. Þeir sem stjórna
Frakklandi árið 195?
og svívirða Frakkland
ársins 1789 og valda
menn Bandaríkjanna
hafa kennt okkur aö
skilja liatrið á Vest-
urveldunum og and-
stöðuna gegn stefnu
þeirra, sem hingað til
hefur verið sérkenni
araba í löndunum
fyrir botni Miðjarðar-
hafs. Óblíður veru-
fullt af fólki. Árangurinn af
árásinni var líka eftir því.
Sjötíu og fimm af 1200 bæj-
arbúum biðu bana þegar í stað,
þar af níu konur og tólf böm.
Auk þess hlutu 83 svo mikil
sár, að leggja varð þá inn í
Erlend
tíðmdi
sjúkrahús. Tvö hús af hverj-
um þrem í bænum hrundu til
grunna eða urðu fyrir veruleg-
um skemmdum.
í rásin á Sakiet sýnir að þau
öfl í Frakklandi, sem hing-
að til hafa ráðið stefnunni í
Alsír, eru nú staðráðin í að
láta skríða til skarar gegn
Túnis.. Þrátt fyrir það að
franska herstjórnin í Alsír
ræður yfir hálfri milljón her-
manna búnum nýjustu banda-
rískum vopnum, hefur henni
ekkert orðið ágengt að bæla
niður skæruher sjálfstæðis-
hreyfingar landsma-nna. Her-
foringjarnir og samverkamenn
þeirra meðal franskra stjórn-
málamanna voru frá ö-ndverðu
andvígir því að Túnis og Mar-
okkó var veitt sjálfstæði. Nú
hamra þeir á því, að eina leið-
in út úr ógöngunum í Alsír sé
að færa styrjöldína út til Tún-
is. Á nokkrum mánuðum hef-
ur franskt herlið frá Alsír
í’áðizt fimmtíu sinnum yfir
landamæri Túnis. Mikið veður
var gert út af því, að fjórir
fr.anskir hermenn, sem skæru-
her Alsírbúa tók höndum,
hefðu verið fluttir til Túnis,
enda þótt Rauði krossinn
gengi úr skugga um að þeir
eru í haldj á yfirráðasvæði
skæruhersins í Alsír. Daginn
áður en árásin var gerð á
Sakiet fór böðull Alsír, Alsír-
málaráðherrann og sósíaldemó-
krátinn Robert Lacoste, í eft-
irlitsferð til landamæra Alsír
og Túnis og lýsti yfir i ræðu,
sem hann hélt yfir frönskum
hermönnum; „Stríðið um landa-
mærin er hafið“.
C'tríðið í Alsír er búið að
^standa í 39 mánuði. Frétta-
menn í Algeirsborg hafa eftir
frönskum heimildum, að á
þeim tíma hafi fallið af Frökk-
um 5500 menn en 70.000 af
AJsírbúum. Mestallur herafli
Frakka í Alsír lýtur að nafn-
inu til yfirstjórn herstjómar
Atlanzhafsbandalagsins og
mikið af vopnabúnaði hans er
frá Bandaríkjunum. Af 25
flugvélum, sem árásjna gerðu
á Sakiet, voru 17 bandariskar.
Á fundi Túnisþings daginn eft-
ir árásina voru menn ekki síð-
ur þungorðir í garð Banda-
ríkj.anna en Frakkalands. Þing-
menn bentu á, að Bandaríkja-
stjórn fullyrti að vopnunum
sem hún lætur Frakklandi og
öðrum A-bandalagsríkjum í té
yrði einungis beitt í varnar-
skyni, en nú hefðu þau verið
notuð til að brytja niður konur
og börn í Túnis. Þingmenn-
irnir sögðu, að nú yrði Banda-
ríkjastjórn að sýna lit, annað
hvort yrði hún að sýna i verki
friðarvilja sinn og hafa hemil
á Frökkum, eða kasta endan-
lega grímunni og leggja bléss-
un sína yfir ranglátt nýlendu-
stríð.
Á tburðir síðustu daga
sýna, að Bandaríkjastjórn
mun gera allt sem í hennar
valdi stendur til að halda káp-
unni á báðum öxlum. Dulles
utanríkisráðherra sagði í fyrra-
dag, að leitt væri að Frakkar
skyldu hafa gert árásina á
Sakiet, en jafnframt lét hann
í ljós óánægju yfir ákvörðun
Túnisstjórnar að skjóta málinu
til Öryggisráðsins. í raun og
Framhald á 8. síðu.
leikinn kemiir okkur dag hvern, að við höfum ekkert annað en svívirðingar og lítillækkun upp
ur því að lianga í pilsfaldi Vesturveldanna. Ö1 musum og sprengjum er hent í okkiw til skiptis“