Þjóðviljinn - 29.01.1959, Blaðsíða 11

Þjóðviljinn - 29.01.1959, Blaðsíða 11
FLmmtudagur 29. janúar 1959 — ÞJÓÐVHJINN — (1% Emest K. Gann: iw »• Loitpóstarnir 36. dagur. sem hækkaði óðum. Þegar hvinurinn hafði náð há- marki, tólc hann í gírstöngina. Tannhjólin gripu með ýskri e;ns og stunginn grís. Hreyfillinn snerist hægt, mjöe- hægt og Keith tengdi. Reykur vall út um út- blásturspípuraar. Mótorinn kveikti, hóstaði og gaf loks frá sér tilbreytinvarlaust, stöðugt suð þegar Keith opnaði speldið meira og meira. Hann spennti á sig hjálminn meðan hann sat og beið bess sð olíuþrýstingurinn yrði eðlilegur. Hann reynd: stýrin, hreyfði stöngina og fótafjalirnar, svo dró hann niður gleraugun til að ganga úr skugga um að bau færu vel, revndi að stilla lit.la lampann yfir mælaborðinu. Hvergi var rúm fyrir kortið hans, svo að hann stakk þeim milli fótanna og sætisins. Hann var dáiítið viðutan meðan á þessu stóð, hví að nú var vélin farin áð hbistást. tituaði' ög var lifandi og full af orku. Keith þekkti og skildi þennan sameiginlega und- irbúning, skildi hann betur en unga, syngjandi fólkið í bílnum. Hann hreyfði stélið og dró stýrisstöngina alveg til sín. TSTú var mótorinn reiðubúihn, svp að hann ýtti benzíþbandfaneinu frara og opnaði fvrir benzíniö. Hann horfði á tachomælinn meðan hann snerist, þar til hann var kominn upn í 1950 snúninga á mínútu, og þegar hann stóð þar kyrr.meðan mótorinn urraði og vélin hristist- öll. af ákafa. leit hann eftir báðum seglunum. Þegar hann var ánægður með það sem hann sá, ýtti hann benzínhandfanginu til .baka, svo að mótorlnh snerist bæfílega. Hann kveikti lendingar- ljósin og sá að Eugene deplaði augunum í birtunni. ,„Frá með fyrirstöðurnar.“ Éugene' beygði sig undir vænginn og dró burt tré- kubban.a- sem skorðaðir voru kringum hjólin. Hann hafðii ekki fyrir því að veifa þegar hapn fór burt. Keith•iSetti mótorinn andartak á fullt ,gas og sneri vélinni við. Hiólin runnu hægt yfir völlínn í suðaust- urátt. Klukkan var fjögur hinn þrettánda apríl og Keith Mac: Donald var á tuttugasta og fyrsta ári. Klukkan nítián mínútur yfir fjögur aðgætti hann stöðu sína á kortinu — hann v?r yfir Haverstra’w í New York fylki. Þarna var síðasta bugðan á Hudson fljótinu áður en það rann út í hafið Götuliósin í litla^ atsrauðan höfuðbúnað. Hann hafði haldið tímaáætlun- ina vel. Keith gerði ráð fyrir aö vindinn hefði lægt. Loftiö var alveg rólegt. Hann snerti nú stýrisstöngina aöeins öðru hverju. Hann horfði niður á jörðina sem nú var döggvot og velti því fyrir sér, hvert af snyrtilegu býlunum þarna, væri í eigu herra Baldwins. Svo var eins og skilninear- vit hans vöknuöu til lífsins með hækkandi sól; honum var kalt og hann var mjög svangur. Það yrði gott að koma til Albany. Klukkan fjögur fimmtíu og níu samkvæmt klukk- unni í mælaborðinu var sólin komin upp og það var glampandi sólskin. Klukkan fimm fimmtán var hann kominn yfir Ravena. Þarna hékk reykský og lands- lagið framundan var óskvrt. Þar hlaut Albany að vera. Hann beindi triónunni á Pitcairnvélinni lítið eitt niður á við og fór að lækka flugið. Hraðinn óx upp í hundrað og fimmtán og vindurinn hvein í flugstögunum. Jú, þarna lá Albany — samkvæmt tíma og stað hlaut svo að vera; en bað var eitthvað þarna fvrir framan borgina, á hæöóttu landinu að sunnanverðu þar sem flugvöllurinn átti aö vera. Keith glejundi sól- inni og bláa fljótinu fyrir neöan. Það lágu ský yfir hæðunum í nánd við flugvöllinn. Hann sá . nú að þau tengdust öðrum skvium sem lágu lágt niðri til vesturs meðfram Mohawkdalnum. Hefði þetta aðeins verið morgunþoka,, sem fylgir oft góðviönsmorgnum, heföi hann verið rólegri. Þá hefði hann beöiö uppi, hangað til sólarhitinn hefði rekiö þokuna á flótta. Það var gömul aðferð. En þetta voru þvngri ský, raunvenileg ský — þau höfðu kannski orð- iö þ?innlvksa eftir regnskúr kvöldið áður, og eng- inn vindúr hafði nennt að feykia þeim burt, og verst af öllu var að svæðið sem ským lágu yfir, var svo lítiö. Land;ð umhverfis var autt. Keith lækkaði flugið enn og hreyfði ekki benzín- handfsngið. Hann hallaöi höfðinu til hliðar og lét vind- inn blása um kinnarnar. Nú var hánn ákafur eftir að uppgötva hversu diúpt þetta þykkni var. Og hann hpfði fvllstu ástæðu til aö vera órólegur. Skýin voru bétt og virtust kyrrstæð, þau voru Iivítgrá eins og bökin á kindum á beit. Sólin varpaði marglitum bjarma. yfir þau og lýsti upp ávalar bungurnar. Keith vissi að ef hann yrði ekki hví heppnari, stæði hann nú andspænis vandamáli — vandamáli sem þeir höfðu ekki gert ráð fyrir sem teiknuðu kortin. Eneinn gat hjálpað honum, því að það var leikni hans ein sem stýrði vélinni gegnum rúmið. Pitcairn-vélin brun- aði áfrarn með slcelfilegum hraöa. Hún smeygði sér rennilega gegnum morgunloftiö. Stefnu hennar og hegð- un var hægt að breyta með minnstu hreyfineu handa Keiths. En hendur hans tóku ekki sjálfa ákvörðunina. Það voru skilningarvit hans, sem nú voru glaðvak- andi, sem stjórnuðu höndum hans og fótum. Ef þessi skilningarvit sljóvguöust, yröi það strax augljóst hversu bæmim mvnduðu litla, gula díla. í mvrkrinu fvrir neðan. Meðan þau fjarlægðust fyrir neðan væng>’na, gerði Keith sér í hugarlund að bærinn hreyfðist en hann sjálfúr sæti kyrr nþpi í myrkrinu —• éins og ein af i stjömum himinsins. Hann andaði- rð sér næturloftinu í djúpþm teygum; það var nú mettað hrennsluþef f1*á mótornum Hann sá: bláa og purparalita logana frá úrgangsþen5j|nmu undan vængnum aftán til. svo leit hann aftur upp í stjörn- urnar og tók mið á pólstiörnuna með aðstoð kompáss- ins, sem vaggaði lítið eitt. Pclstjarnan, stiaman sem um allan aldur hafði vísað mönnum veginn á öllum höfum. Arcturus, sem hékk Ijómandi og dinglandi neð-. an úr vagpstönginnl í „Stóra b;rni“. Sat-úraus, sem: dró sig virðu’ega í hlé til vesturs. Þarna voru stærri j og varanlegri hlutlr en litlir fljótabæir á jðrðu niðri. Stjömurnar gerðu ölluni jafnt undir höfði og vörpuðu köldu skini sínu á glæpamenn og þorpára sem og dýrlin«m og unga menn eins og Keith, sem voru þá að að minnsta kosti nær heim. ,,Bear Mountain" óx og teygði s>g srrfátt. og smátt framhiá ytri vænghrúnipni. Keith sá fvrsta bjarma af komandi degi 1 austri. Henn gladdist víð þá tilhugs- un að hann sæí það fvrstur manna, vegna bess að hann var svo hátt uppi. Þeir sem sváfu harna fyrir neðan, og jafnvel hinir fáu sem vom vakandi. urðu að bíða -— þótt það vær> revndar ekki nema fáeinar mínútur í viðbót. Þegar Keith leit upp úr kortinu klukkan fjögur fjömtíu og fingur var hann kominn yfir Éðughkeepsie. Hreyfillinn sem snerist með 1600 snúningum á mínútu, sást sem þokukenndur blettur. Stjömurnar vom horfn- ar og sólargeislamir lituðu vélarhiálminn fagurrauðan. Hver einasti tindur í Catskillfjöllunum var með skarl- Trapizukápa Poki og empire Þýzk xnohairkápa með trap- izusniði, en þó svo hóflegn að við tækjum sjálfsagt ekki eft- ir trapizunni, ef athygli væri ekki vakin á henni. Hálsmálið :er rúmt og kraginn beinn og hneppingin á að undirstrika trapizulíxuma. UngHngakjóllinn á mynd- inni er úr hvítu mohair og teiknarinn hefur á skemmti- legan hátt sameinað pokalín- una og empirelínuna, Hálsmálið er vítt og perlrfésti borin víð og slaufan að framan er eina skrautið. tun öiqcús 5i6*iKmauroRSoii Mimiingarspjúld eru seld i Bókabúð Máls og menning. ar, Skólavörðustíg 21, Af- greiðslu Þjóðviljans, Skóla- vörðustíg 19, og skrifstoíil Sósíalistafélags Reykjavíh- ur, Tjarnargötu 20. }j&_ F=>Ef=>F>EFllVIINT w Til liggur leiðin Trúlofunarhringir, Steinhringir, Hálsmen. 14 og 18 kt. gull. Framhald aí 7. siðu. fram yfir kt:>ningr,:. Og- hvað- er hægara íyrjr Sjélfstæðis- flokkjnn en bað að beyta lúður réttlætisins í kjördæmamálimi svo að öðrum málum sem ekki er ællað að þjjóná heilbrjgðu féttlæti yrði síðui ílíkað fyr- ii- kosningar,- " r , , Og nú get j'. SjáL’ 'fenðir-menn hugleitt í næði"hvílíkí ,láú’'þéim varð að vonbrigðum sínuin í upphafi kjörtimabils vegna kosningu uppbótarþingmanna HrseðslubandaTagsins, því að vandséð er hvaðan þeim hefði getað borizt efni í hræðsluvirki ef Alþýðuflokkinn htíði vantað til þess að hlaupa í skarðið fyrir SjálfstæðisflokKinn, þeg- ar hann sjálfan skorti áræði til þess að mynda ríkisstjóvn og varpa af sér lýðskrumsflíkv um hræsninnar og gerast trúr. sínu eðli og því eina sera: hann ann af heilindum: Sér- liagsmunum eigenda sinna og- stjórnenda, Dagsbrúmirmaður.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.