Þjóðviljinn - 21.03.1959, Blaðsíða 10

4 > — ÓSKASTUNDIN
ÓSKASTUNDIN — (3
BLETTA
Framhald af 1 síðu.
var ég ekki sneyptur. Féð
var rekið út í hraun í
nokkuð stóra rétt, sem
þar var. Hraunið heitir
Eldborgarhraun og dreg-
ur nafn af gíg í miðju
hrauninu, sem heitir Eld-
borg. Þegar búið var að
rétta var strax farið að
marka og rýja og gekk
<?vo nokkra stund að ekk-
ert bar til tíðinda. En svo
stakk einhver upp á því
að fá sér matarbita og
urðum við pabbi einir
eftir í réttinni. ITann var
að eltast við einhvern ó-
merking en ég gætti dyr-
®nna. Eg hef víst verið
eitthvað utan við mig,
því áður en ég vissi af
var pabbi kominn til mín
roeð fallegt, hvítt gimbr-
arlamb í fanginu og
sagði um leið og hann
fékk mér það: „í>ú mátt
eiga hana, Svenni minn.
Hún er með svartan blett
á rassinum. Það ætti að
vera auðvelt að þekkja
hana.“ Sennilega hef ég
aldrei lifað stærri stund
i lífinu. Að minnsta kosti
var ég svo utan við mig
að ég gleymdi að þakka
honum fyrir. En þegar ég
sat fyrir framan hann á
hnakkhnúanum á heim-
leiðinni fannst mér heim-
urinn hafa breytt um
svip og ég sjálfur stækk-
að ákaflega mikið við að
verða fjáreigandi. Og
mikið þótti mér vænt um
fyrstu kindina mína,
hana Blettu.
. Sveinbj. Markússon.
Skrítlur
Læknir: Hvar er yður
illt í fætinum, herra
kennari.
Landafræðikennarinn:
Það er héma dálítið
norður af stóru tánni.
!
Jón litli: Mamma, éta
ekki stóru fiskarnir í
sjónum litlu fiskana eins
og þá sem eru í niður-
suðudósunum?
Móðirin: Jú, það gera
þeir sjálfsagt.
Jón litli: (eftir stutta
? GÁTUR?
1. Hverjar eru allaf
hvítklæddar á vetrum en
dökkklæddar á sumrjn?
2. Hvers má sízt án
vera við hverja máltíð?
3. Hverjir eru fimm
bræður sem fara hver í
annars föt?
4. Hve langt er frá
sjávarbrún til botns?
5. Eg heiti það sem fá-
tækur er?
þögn): Mamma, hvernig
geta stóru fiskarnir opn-
oð dósirnar?
Kennarinn: Eg ætla nú
að leyfa þér Jón minn,
sð kjósa þér, hvað þú
vilt læra í landafræð-
inni fyrir morgundaginn.
Jón: Þakka þér fyrir.
Þá ætla ég að læra um
höfin umhverfis Sviss og
fjöll og fossa í Danmörku.
Maður: Brann ekki
mikið af eigunum yðar,
prestur minn?
Prestur: Jú, og allar
gömlu ræðurnar minar
brunnu til ösku.
Maður: Það var slæm-
ur skaði. En þær hafa
líklega logað bæiiilega,
því þær þóttu .alltaf
heldur þurrar.“
I
Jobbi: Pabbi, getur þú
skrifað nafnið þitt blind-
andi?
Pappi: Já, það get ég
ósköp vel.
Jobbi; Viltu þá ekki
loka augunum meðan þú
skrifar það hérna í eink-
unnabókina mína.
6. Sonurinn stendur t
dyrunum áður en faðir-
inn er fæddur?
7. Hvenær er heimsk-
inginn hyggnastur?
8. Karl átti sjö hross í
haga, drepur eitt og þá
voru þau átta.
9. Hvert er það stökk,
sem reiðum veitist auð-
veldast, en óreiðum örð-
ugast?
10. Hver eru þau fjög-
' ur karlmannsnöfn, sem
þú sérð út um gluggann?
P E R S I V L E :
FLÖKKU-
STRÁKURINN
Hann var á aldur við
mig, og ég var á fjórt-
ánda árinu, þegar hann
kom í sveitina.
Það var einu sinni um
haustið, að pabbi og Sal-
cmoji voru úti við kvörn,
en við mamma vorum
ein inni. Mamma var
að strokka, og ég hjálp-
aði henni. Hún hafði
haldið áfram frá því
snemma um morguninn,
■en þó var ekki farið að
votta fyrir smjöri ' á
buUuhauslrtum. Rjójminn
bara óx og óx, svo að
hún varð seinast að ausa
íullar skálar úr strokkn-
um.
„Eg skil ekkert í
þessu“, sagði hún. „Það
veit vonandi ekki á neitt
illt. Eg hef áhyggjur af
henni Skjöldu.“
Skjalda var bezta kýr-
in okkar, og hún var
komin að burði.
— Þá sáum við hann
í dyragættinni.
„Enn er kominn flæk-
ingur,“ tautaði mamma.
Hann gat varla stun-
ið upp orðunum: „Góðan
daginn.“ Svo staðnæmd-
ist hann í horninu hjá
eldavélinni, steinþegj-
andi. Mamma hélt áfram
að strokka.
„Þetta er í fyrsta
skipti, sem ég sé feiminn
flökkustrák," sagði
mamma lágt.
Eg hef engan mann séð
jafn tötralegan, hvorki
íyrr né síðar. Fötin héngu
í druslum á honum.
„Ertu kominn til að
biðja að gefa þér?“
spurði mamma loksins.
Já hann var kominn
til þess.
„Ertu einn,“ spurði
hún. •
„Nei, mamma og syst-
kini mín — og svo Ant-
on — urðu eftjr niðri á
veginum.“
Þessi Anton var faðir
hans.
„Eg verð víst að leita
að' einhverju í pokann
þinn,“ sagði mamma. „Þú
Síldin var orðin svo
þreytt, að hún vissi varla
hvað hún átti af sér að
gera. Hún leit í kringum
sig og sá, að torfan var
komin á víð og dreif.
Sumt var étið, sumt var
veitt, sumt var farið leið-
ar sinnar út fjörðinn aft-
ur en sjávarbotninn mor-
aði af hrognum.
„Hér verður nóg af
síldinni næsta vor“,
sagði litla síldin við
sjálfa sig. „En nú verð ég
að fara og fá eitthvað
getur hjálpað Per til að
strokka á meðan. Eg ætla
að vitja um kúna.*1
„Hvað heitirðu?“
spurði ég.
„Eg heiti Nils.“
„Heyrðu Nils,“ sagði
ég. „Nú skulum við ham-
ast við strokkinn, svo að
við verðum búnir, þegar
mamma kemur. Þá fá-
um við brauðsneið og
nýtt smjör.
Honum leizt vel á það.
Eg hélt við strokkinn en
hann hamaðist á bull-
unni, svo að rjóminn
freyddi og fossaði allt
hvað af tók í strokknúm.
Annað hvort hef ég ekki
haldið nógu fast eða
hann hefur beitt of mikl-
um kröftum, en eitt er
víst, að strokkurinn valt,
lokið fór af honum og
rjóminn — hvítur ®g
freyðandi — rann út um
gólfið.
að éta.“
Hún synti af stað. Eng-
inn gerði henni mein.
F iskimennimir voru rón-
ir í land. Hákarlar og
þorskar voru famir leið-
ar sinnar. Máfamir sátu
á klöppunum við fjörð-
inn saddir og sælir.
„Það er einkennilegt,
hvað ég er þreytt“, sagði
litla síldin við sjálfa sig.
„Það er ekki erfiðislaust
að eiga þrjátíu þúsund
börn.“
ENDIR.
ÆVINTÝRI^^
SÍLDARINNAR
10) — ÞJÓÐVTLJINN — Laugardagur 21. marz 1959
Póstmannafélag Islands 40 ára
Framhald af 4. síðu
fyrirtækja frá 1948, og reglur
um orlof og veikindaforföll
starfsmanna ríkisins frá 1954,
og lög um réttindi og skyldur
frá sama ári gangi í megin-
atriðum í sömu átt og reglu-
gerð póstmanna, þá er hér
eigi að síður um sér-reglur að
ræða, sem eru einkar mikil-
vægar fyrir stéttina, þar sem
Póstmannafélagið er viður-
kenndur samningsaðili við
póst- og símamálastjórnina
um þau mál, er varða störf
stéttarinnar og einstaka
starfsmenn og launakjör, sem
ekki eru annars bundin með
lögum, reglugerðum eða fyr-
irmælum samkvæmt þeim.
VII.
Enda þótt segja megi, að
mikið hafi áunnizt til aukinna
réttarbóta handa starfsmönn-
um póstþjónustunnar, þá eru
alltaf einhverjir, sem telja sig
hafa borið skarðan hlut frá
borði. Um það geta að sjálf-
sögðu verið skiptar skoðanir.
Fáar stéttir hins opinbera
hafa þó átt að mæta jafn tak-
mörkuðum skilningi frá fyrstu
tíð og póstburðarmennirnir t.
d. hér í Reykjavík. Það má
heita að útburður pósts hafi
ekki hafizt hér að ráði fyrr
en um síðustu aldamót. Að
vísu lét Sigurður Briem, er
hann tók við póstmeistara-
embættinu hér 1897 af O. P.
Finsen, bera út póst í bæinn á
sinn kostnað, en árið 1900 var
fyrst farið að bera út póst
á kostnað ríkisins. Allt fram
til ársins 1900 voru réttindi
bréfberanna í Reykjavík mjög
bágborin, og það má heita að
enn eimi eftir af þessu. Um
30 ára tímabil frá 1900-1930
var þeim gert að greiða af
lágum launum sínum alla að-
stoð bæði í veikindaforföllum
og eins í sambandi við útburð
jólapóstsins. Það var ekki
fyrr en bréfberar höfðu starf-
að hér í 40 ár, að starf þeirra
var loks viðurkennt sem eér-
stakt starf í þjónustu ríkisins,
en þrátt fyrir margháttuð
réttindi þeim til handa á liðn-
um árum, eru þeir enn með
lægstu launin, lengsta vinnu-'
daginn og erfiðasta starfið.
Þetta hefur átt sinn þátt í því,
að torvelda æskilega uppbygg-
ingu þessarar stéttar, sem í
raun og veru er hin mikilvæg-
asta í þágu alls almennings.
vm.
Árið 1947 stofnuðu starfs-
menn póststofunnar í Reykja-
vík byggingarfélag og hefur
það nú aðstoðað við að koma
upp 48 íbúðum. Hafa starfs-
menn, sumir hverjir, unnið að
þessum málum í frístundum
sínum af miklum dugnaði. —
Samtökin hafa þannig stuðlað
að því, að margir efnalitlir
starfsmenn etofnunarinnar
hafa smásaman getað eign-
azt þak yfir höfuðið og með
því lagt traustan grundvöll að
Tilkynning
frá póstsíofimni
Vegna 40 ára afmælis Póstmannafélags
íslands verður póststofan lokuð frá
kl. 14ídag.
PÓSTMEISTAHI.
bættri lífsafkomu fyrir sig og
sína á komandi tímum.
IX.
Starf pótsmannsins er eitt
hið mikilvægaeta fyrir allt við-
skiptalíf þjóðarinnar, og eru
stöðugt gerðar kröfur til
bættrar þjónustu á sviðum
póstrekstursins. Allt jíetta
verður að byggjast á traustu
starfsliði, sem verður að
vinna starfið af nákvæmni og
vakandi athygli. Aðstaða til
góðrar starfsrækslu hefur
verið mjög ófullkomin hér í
Reykjavík og skilningur ráða-
manna á endurbótum, er miði
að bættri þjónustu, hefur á-
vallt verið af ekornum
skamnjti. Þetta hefur beinlínis
leitt til þess, að framfarir og
nýskipan þessara mála hefur
um langt skeið verið í öldu-
Idal.
Póstmenn hafa því jafnan
glaðzt yfir hverjum þeim á-
fanga sem náðst hefur til um-
bóta á sviði póstmálanna og
metið að verðleikum þær
miklu endurbætur, sem á s.l.
ári fóru fram hér í pósthús-
inu í Reykjavík, voru öllu
starfsfólki kærkomnar, enda
átt einn þátt í að bæta mjög
öll vinnuskilyrði, sem ekki
var vanþörf á eftir áratuga
aðgerðaleysi í því efni. Fyr-
ir þessa framtaksemi á nú-
verandi póst- og símamála-
stjóri, Gunnlaugur Briem,
miklar þakkir skilið. Sömuleið-
is póstritari, Egill Sandholt,
og póstmeistarinn, Magnús
Jochumsson. Vonandi verður
þó ekki látið hér etaðar num-
Berst aðstoð?
Framhald af 7. síðu
inginn? Leggur hann í að af-
sanna skylduákvörðun Banda-
ríkjaforseta, eða hefur hann
ef til vill einhverja vonar-
glætu um það, að hreystiyrði
og loforð hins volduga þjóð-
höfðingja — styrkt meó á-
kalli guðs almáttugs — reyn-
ist svona álíka ábyggileg
og laforð hans sjálfs, studd
æru hans og embættisheiðri
ið, því að mörg eru verkefnin,
sem bíða úrlausnar, bæði hér
í Reykjavík og annars staðar
á landinu. Að 17 árum liðn-
um minnist póstþjónustan 200
ára afmælis póstreksturs hér
á landi. Á þessum merku
tímamótum skulum við vona,
að starfsmenn póstþjónust-
unnar og yfirstjórn hennar geti
litið til baka yfir tímabil mik-
illa framfara á öllum sviðum
starfrækslunnar til þæginda
fyrir fólkið, jafnt í borg og
byggð.
Sveinn G. Björnsson.
um, að hér skyldi aldrei
verða her á friðartímum?
AJþýða manna hefur séð
og lesið hin miklu fyrirheit,
sem Mbl. birti m.a.
Sjálfsagt þarf ekki lengi að
doka eftir efndunum. Við
ibíðum þeirra ofurlítið for-
vitnir.
rrúlofunarhringir, Steinhringir
Hálsmen 14 og 18 kt gull.
IV+VI =SX
IV+yuXi
Lausn á þraut á 2. síðu.
• tíTBREIÐIÐ
ÞJÖÐVILJANN