Þjóðviljinn - 21.06.1959, Side 11

Sunnudagur 21. júni 1959 — ÞJÓÐVILJINN--(11
BUDD SOHULBEBG
Samma Glick
44.
„Hundrað dollarar á viku“, sagði hún. „Enginn samn-
ingur, bara frá viku til viku, en það skiptir ekki máli
meðan hann er í slagtogi við Samma. Sammi fékk árs-
samning í viðbót, og ég hef hugboð um að hann hleypi
Júlían ekki langt í burtu frá sér“.
„Hundrað á viku!“ sagði ég. „Það er ekki svo afleitt.
Jafnvel þótt Sammi fái þrisvar eða fjórum sinnum
meira“.
„Ef hlutfallið milli hæfileika og orðagjálfurs er einn
á móti fjórum“, sagði hún. „þá fer vegur hæfileikanna
vaxandi í heiminum“.
„Þú hefur sennilega rétt fyrir þér“, sagði ég. „Við
ættum að vera þakklát fyrir lítil kraftaverk. Þótt ekki
væri annað en það að höfundartitillinn hljóðaði svo —
eftir Samma Glick og Júlían Blumberg. Hvernig 1 fjand-
anum fórstu að þessu?“
„Bandalagið á meðal annars að koma í veg fyrir á-
níðslu á rithöfundum“, sagði hún. „Ekki einungis af
hálfu atvinnurekenda — heldur einnig annarra höfundá“.
„Lætúr mjög vel í eyrum“, sagði ég. „En hvenær för
Sammi að láta slíkt hafa áhrif á sig?“
„Þegar ég tilkynnti honum að Júlían stæði upp og
segði allt af létta á næsta bandalagsfundi. Eitt atriðið
á stefnuskrá okkar er að þurrka út allar draugaskriftir.
Það eru verstu örlög sem einn rithöfundur getur sætt“.
„En Bandalagið hefur ekki fengið viðurkenningu“
sagði ég. „Þið hafið ekkert vald. Hvaða gagn er þá í
opinberri játningu?“
„í Hollywood er svo sem hálf tylft af kvikmyndaver-
um og hálf tylft af veitingahúsum“, sagði hún. „Og eins
og þú sjálfsagt veizt eru rithöfundar ræðnir að eðlis-
fari. Og þegar sex hundruð rithöfundar fara að segja
það sama . ..
„Eg skil“, sagði ég.
„Það gerði Sammi líka“, sagði hún.
Eg sagði að mér fyndist undarlegt að hún skyldi geta
sett svona skrúfu á Samma, þrátt fyrir þær tilfinning-
ar sem hún lét 1 ljós til hans í vikunni á undan.
„Þú gætir eins sagt að þegar við þekkjum sjúkdóms-
orsök og vorkennum fórnarlambinu, þá væri ekki gust-
uk að setja hann í sóttkví“, sagði hún.
Eg hugsaði: Það var ég sem vorkenndi Júlían. En Kit
hjálpaði honum.
„Allt í lagi“, sagði ég. „Eg mun lofsyngja þig“.
„Ekki fyrr en þú gengur í bandalagið“, sagði hún. „Nú
ertu sjálfur búinn að sannprófa áhrif þess“.
„Eg hef ekkert á móti bandalaginu“, sagði ég. „En,
skollinn hafi það, ég er víst einstaklingshyggjumaður“.
„Það er Alli Smith líka“, sagði hún, „og hann er jafnt
í götustrákafélaginu sem frelsisbandalaginu“.
„Pancake segir mér að kvikmyndahöfundar ættu ekki
að hafa með sér bandalag, vegna þess að þeir eru ekki
eiginlegir starfsmenn“.
„Hann hefur þó ekki sagt hvað þeir væru?" sagði hún.
„Listamenn", sagði ég
„Segðu framleiðendunum það“, sagði hún hlæjandi.
„Eg skal hringja til þín fyrir næsta bandalagsfund“,
sagði hún. „Við getum kannski öll orðið samferða".
„Hamingjan góða“, sagði ég. „Eg kynnist eintómum
valkyrjum hérna fyrir vestan".
Hún hló. „Við erum sjálfsagt allar valkyrjur að ein-
hverju leyti".
„Jæja^ en ég þakka þér innilega fyrir það sem þú
gerðir fyrir strákinn“, sagði ég. „Það var reglulega vel
gert“.
„Ekkert að þakka", sagði hún með þessum rólega radd-
hreim, sem gerði mér alltaf órótt innanbrjósts. „Banda-
lagið er alltaf þénustuieiðubúið. Blessaður, Al“.
Um leið og hún var búin að leggja á, hringdi ég í
íbúð Júlíans til að færa honum fréttirnar.
„Halló, Júlían?“ sagði ég.
„Halló, elskan — korndu og skálaðu fyrir framtíðar-
samvinnu, sem á eftir að gera Hecht og McArthur að
smáköllum“.
„Hvern fjandann ert þú að gera þarna?“
„Eg skrapp yfir til Júlla til að segja honum að ég
ætlaði að gefa honum tækifæri“, sagði Sammi. „Héðan
af verður hann félagi minn í ritmennskunni. Þú ættir
að sjá hann, hann er í sjöunda himni".
„Þú ættir að taka sjálfan þig taki“, sagði ég. „Einn
góðan veðurdag hleypur þetta örlæti með þig: í gönur“
Eftir að ég var búinn að segja þeim að ég mætti ekki
vera að því að taka þátt í gleðskap þeirra (Sammi ætlaði
að halda þeim veizlu í La Maze), fór ég yfir í Barneys
Beanery, hlustaði á gamla trúða sem sungu gömul dæg-
urlög fyrir þjórfé, og reyndi að gíeyma mannkærleika
Samma yfir lauksúpu Barneys.
Sjöundi kafli.
Sammi hafði fá tækifæri til að trufla drauma mína
næstu mánuði, því að nað voru erfiðir tímar hjá fyrir-
tækinu — fyrst voru laun skrifstofufólksins lækkuð
og síðan var farið að sparka smáhöfundum á borð við
mig -- og ég hafði unnið eins og þræll til að fá að
hanga kyrr. Megaphone hafði kallað fyrstu tilraun mína
þokkalega, jafnvel þótt ég hefði neitað að auglýsa í
blaðinu, og það lá svo mikill taugaæsingur í loftinu, að
ég fékk hálfgert flog í hvert skipti sem ég fékk skilaboð,
af ótta við að nú væri uppsögnin komin.
Kit hringdi til mín tvisvar eða þrisvar í mánuði, en
var mér lítil uppörvun, því að hún talaði ekki um ann-
að en þetta bannsett bandalag sitt. Eg hafði enn inn-
tökubeiðnina í vasanum óundirritaða. Eg hitaði henni í
hamsi, þegar ég sagði henni að mér væri vel við fólk
en ég vildi eina manneskju í einu, ekki allar í einni
bendu. ,
Loks fór ég að sjálfsögðu. í næstum fimm klukkutíma
sat ég ásamt þremur eða fjórum hundruðum manna í
loftlausum fimleikasal og hlustaði á ræður, naut . ekki
einu sinni þeirrar huggunar að sitja hjá Kit, vegna þess
að hún þurfti að vera uppi á pallinum. Eg áleit að banda-
lagið ætti ófundinn tilgang sinn í Hollywood ef hann
væri þá nokkur. Lægst launuðu rithöfundarnir vildu að
bandalagið yrði reglulegt hagsmunafélag og alþýðlegu
náungarnir sem höfðu fimm hundruð dollara á viku,
álitu að rithöfundum lægi mest á því að fá sinn eigin
samkomustað, á borð við gamla rithöfundaklúbbinn, þar
sem þeir gætu setið og kynnzt hver öðrum. Rithöfundarn-
ir sem höfðu tvö þúsund og fimm hundruð á viku og
fræg nöfn, virtust hafa mestan áhuga á að auka áhrif
sín í kvikmyndaframleiðslu og mæltu snjöll og háleit
Þingvalla-
InnduriiBift
Framhald af 4. síðu
yrði unnt að vinna sigur með
þeirri áfengisnautn, sem þá
v.ar á Bretlandi, harni kom
því á áfengisbanni og Bretar
unnu styrjöldina.
Á eftir þessari ræðu fór
fram sýning innlendra og '
erlendra þjóðdansa og fjórir
glímumenn sýndu islenzka
glímu undir stjórn Kjartans
Bergmanns.
Undir fundarlok var eftir-
farandi tillaga samþykkt ein-
róma:
„Ahnennur fundttr haldinn
á Þingvelli 14. jún.i 1959 að
tilhlutan Landssambandsins
gegn áfengisbölinu heitir á
alla landsmenn að eira ekkí
ágen.gisifzkunni, en gera sér
ljóst livílíkur voði hún er síð^
ferði þjóðarinnar, atvinnulífi
heimilisheill og öllurn velfarn-
aði uppvaxandi kynslóðar, —
og skorar á alla þjóðhoUa
menn að standa sem fastast
og véli talýmdi saman um
stöðugt vaxandi og öflugri
biiulindisstarfsemí og mark-
\issari löggjöf til útrýmingar
áfengisbölinu.“
I fundarlok v.ar sungið „Is-
land ögrum skorið."
Þetta er aðeins upptalning
á þvi, sem fram fór á fund-
inum og segir í raun og veru
sáralítið. Fundurinn var fjöl-
mennur og „stemmningin"
var mjög góð, þess er því að
vænta að fundurinn hafi orð-
ið öllum þeim, er hanu sátu
til uppörfunar í baráttunni
gegn áfengisbölinu, sem þjáir
okkar fámennu þjóð meira en
flestir gera sér grein fyrir.
Eg, fyrir' mitt leyti þa'kka •
fyrir þennan fund.
Guðgeir Jónsson.
fealS í Bretlandi
Hafið er í Bretlandi þrent'ara-
verkfáU ppm stöðvar prentun
aúra pf>þ-' ó« tímarita og ann-
orð um tilgang kvikmyndanna og stöðu handritahöfund- sHá en stórblaðanna í
anna í virðingastiganum. Fundurinn minnti á maðk sem 1 I;ond°"- Yfir 200.000 hafa far-
hlutaður hafði verið sundur í ma-rga parta, sem reyndu
að skríða saman í blindni.
Þegar Kit hringdi í mig næst svo sem sex vikum
síðar, sagði ég: „Segðu það ekki, leyfðu mér að gizka I
á; það á að verða fundur“.
Eg sagði henni að ég væri ekki í fundarskapi, en hún
bað mig að hitta sig hjá Musso á Bólvarðinum klukkan
sjö, svo að við gætum verið komin á íundinn um klukkan
hálfníu. Kit hafði skilið eftir boð til Samma um að borða
kvöldverð með okkur, en þegar við vorum að setjast
kom yfirþjónninn með skilaboð frá honum um það, að
hann væri á ráðstefnu með Franklín Collier út af Monsún.
„Hvérnig gengur honum?" sagði ég.
„Hann og Júlían gætu unnið ágætlega saman um ó-
fyrirsjáanlega framtíð". sagði hún. „Og ef hann legði
hagnað sinn fyrir, gæti hann sjálfsagt setzt í helgan
stein fyrir þrítugt. En það er ekki nóg fyrir hann. Hann
getur ekki látið þar við sitja. Það er að gera hann
ið í verkfall til að knýja fram
kröfur um 40 stunda vinnuviku
o« kauphækkun. sem nemur
10%.
Hverær sem er getur farið
svo að samúðarvinnustöðvun
taki fyrir útgáfu stórblaðanna.
Ýmis vikurit hafa gert ráð-
stafanir til að fá prentaðar í
Hollandi Be’gíu og Frakklandi
verkfajlsú.tgáÍur, sem fluttar
verða fíugjéiðis fil En'giands.
Ayglýsið í
Þjóðvilianum
iMIuiMv ht WhMBIÍ