Þjóðviljinn - 20.01.1962, Blaðsíða 11

Francis Clifford
29. dagur
heitan o.g þykkan gúmmíbakst- um, vatnsgljáandi öxlum mann-
ur vafinn um beinin. Hann var
hræddur við bessa bólgu, hún
jók á óþolinmæði hans. Hann
bjóst við að beir vaeru búnir
að ganga einar fjórar mílur,- í
mesta lagi fimm. Meðan óveðrið
stóð sem hæst, hafði aðeins ein
hugsun komizt að hjá hofium: að
stefna í suður. Hann gerði ráð
fyrir .að það hefði tekizt að
mestu. En það var ómögulegt að
vita hve mikið þá hefði hrakið
af leið. Ef til vill voru þeir ekki
nema tvær mílur í rétta átt frá
flakinu.
Þungi gullsins var honum ekki
lengur örvandi lyf; nýjabrumið
var farið af valdinu. Hann var
orðinn þreyttur í fótunum og
eldurinn í úlnlið hans dró úr
honum mátt. En hann ætlaði
ekki að láta þá hvíla sig strax.
Þeir urðu að halda áfram
anna tveggja, og beið þess að
næsta elding sýndi honum hæð-
irnár í svip.
Þegar það varð, sýndust; þær
jafhfjarlægar og áður.
Eftir tuttugu mínútur í viðbót,
fór dálítið að draga úr regninu.
Franklinn var að komast á það
stig .að honum fannst hann ekki
geta stigið skrefi lengra án þess
að hvíla sig, þegar jörðin virt-
ist hverfa undan fótunum á
honum. Andartaki síðar rann
hann á bakinu niður stuttan,
nærri þverhnýptan bakka. Það
var ekki fyrr en hann lenti í
grunnu vatni o.g fór að brölta
á fætur. að hann gerði sér ljóst
að hann var niðri í árfarvegi.
Hann hélt enn á gullstöngunum
Áfram! Hæðadrögin voru þarna tveimur í handarkrikunum og
einhvers staðar, þriggja eða
fjögurra stunda gang burtu, og
hver metrj skipti máli.
„Hvað er klukkan?“ spurði
hann allt í einu. „Hæ! Séra Jón
— hvað er klukkan?11
Hayden leit ófús á dauflýsta
skífuna. „Að verða níu“.
Níu... Það var áliðnara en
hann hélt. Kannski höfðu þeir
lagt að baki fimm mílur. Hann
starði gegnum regnið, yfir álútt
höfuð drengsins og framhjá dökk-
12,55 Óska’ög sjúklinga.
14.30 'Laugardagslögin.
15.20 Skákþáttur.
16.00 Veðunfregnir. Bridgeþáttur.
16.30 Dia.nskennsla.
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég
heyra: Eyjólfur Hara.ldsson
st.ud. med. vélur sér plötur.
17.40 Vikán framundan: Kynningj
á dagskrárofni útvarpsins.
18.00 tjtvarpssaga barnanna: —
Nýja heimilið.
18.30 Tömstundaþáttur barna og
. unglinga.... ....
18.55. Söngvar ,í lqftutn tón,
20.00 Léttir 'kyöldt.ónieikar; . a)
Kit’hiU;' F^óstbrseður' synghr
þrjú b'aridarísk lög) Sörigttjí:
Ra.gnar Björnrson. Ein-
söngvarar. Kristinn HaTs-
son Erlingur Vig'fússon og
'Gunnar Kristinsson. Píanó-
leikari: Carl Billich. b)
Capitol sinfón.’uhljómsveitin
f| leikur-bg.ndarí^þ ^hljómsvpit-
arlög: Carmen Dragon stj.
20.30 Leikrií': 'Tanjh'eftir Albksej
Arbuzoff. Höfundur útvarps-
handrits: David Tutajev.
Þýðandi: Halldór Stefáns-
son. — Leikstjóri Baldvin
iHalldórsson. Leikendur:
'He’ga Bachmann, Helgi
Skúlason, FIosi Ólafsson,
j Helga. Valitýsdóttir, Jón Sig-
urbjörnsson, Jóhanna Norð-
fjörð, Nína Sveinsdóttir,
Anna Guðmundsdóttir, Þór-
eteinn Ö. Stephensen og
Jóhann Pálsson.
22.10 Þorradans útvarpsins: M. a.
leikur hljómsveit Guðmund-
ar Finnbjörnssonar fyrir
dansinum ný ísl. lög, Söng-
ifólk: Hulda Emilsdóttir og
Sigurður Ólafsson.
02.00 Dagskiúrlok.
hattufinn var kyrr á sínúm stað
En hann var eitthvað undarleg-
ur í munninum. Hann sagði eitt-
hvað, og Hayden, sem stóð ráð-
villtur á bakkanum fyrir ofan
hann, greindi ekki orðaskil.
„Hvað þá?“
„Ég missti tennurnar.'1
Þrátt fyrir alia þreytuna og
óttann og vætuna og vesöldina,
fannst Hayden þetta sem snöggv-
ast ólýsanlega hlægilegt. Hann
gat ekkert sagt.
Boog kom að árbakkanum
nokkrum metrum til hægri við
staðinn þar sem Franklinn hafði
dottið og hann lagði málin nið-
ur fyrir sér í skvndi. Dökka
gilið beygði í suðvestur og að
því er virtist var, ekki í því
nema rigningarvatn í pollum
uppvið bakkann.
„Hvernig er í miðjunni?"
Franklinn lá á öðru hnénu og
rótaði með ákafa í kringum sig,
,,í miíjunni, lögga!“
vottur af einbeitni eftir í rödd
hans. „Þetta tekur enga stund.“
Boog stóð skammt frá þeim
og nú sparkaði hann í Frankýi
linn. „Ég var að segia þér það:
rétt áðan,“ hvæsti hann illsku-
lega. ,, — ’— með þennan góm.
Hirtu gulistengurnar og snáfaðu
af stað.“
Franklinn hristi höfuðið með
hægð og hlýddi. Havden gekk
á eftir og síðan drengurinn.
Þeir voru eins og sauðir. Aftur
fundu þeir rennvot fötin síga í
þegar stirðir fætur þeirra byrj-
uðu gönguna að nýju. Vatnið
skvampaði í skónum þeirra,
skyrtur og nærbuxur herptust að
handarkrikum og nárum. Það
var heldur auðveldara að ganga;
að mestu var sandur undir fót-
um og aðeins á stöku stað dauð-
ar greinar og steinahrúgur. Og
þótt undarlegt megi virðast, var
ögn bjartara. Þeir gátu séð hver
annan heldur skýrar á ljósum ár-
botninum. Regnið féll enn þung-
lamalega til jarðar. Svartir vegg-
ir gilsins voru svo sem hálían
þriðja metra frá þeim til hvorr-
ar handar og runnu saman við
himininn án þess að mörk sæj-
ust. Mesti veðurofsinn var nú
langt fyrir vestan þá, en alltaf
öðru hverju lýsti elding upp í-
bjúgan vinstri bakkann, svo að
hann minnti á bro.tsjó, að því
kominn að falla fram yfir sig.
Boog var ánægður með árfar-
veginn. I-Iann hlykkjaðist rneira
en honum hentaði, en hann vissi
að hann myndi enda í hálend-
inu. Krókarnir voru þess virði.
Fyrir hvern mun yrðu þeir að
vera komnir upn í hæðirnar
fyrir dögun og með þessu móti
var það öruggt. Seinna meir, ef
upp stytti og fáeinar stjörnur
sýndu sig, þá gætu þeir ef til
vill stytt sér leið, en meðan
nót-tin var svona svört, þá var
öruggast að hafa svona leiðsögn.
Eftir hundavaðsstefnuna með-
an á skýfallinu stóð, var gott
að finna, að hamingjan var að
verða honum • hliðholl aftur.
Sársaukinn dvínaði að vísu ekk-
ert í úlnliðnum, en hann þoldi
hann betur núna — að minnsta
kosti í bili.
Þetta færi allt vel. Hann vissi
það. Eftir fáeina daga gbeti
hann náð í einhvern til að búa
um handlegginn. Eyðimörkin var
ekki óendanleg. Flóinn sjálfur
gæti ekki verið Jengra í burtu
en hundrað mílur. Og þegar
þeir væru komnir yfir landa-
mærin gætu þeir hætt að ferð-
ast á næturnar; þá skipti það
fjandans engu máli. Aðalatriðið
var að komast þangað ...
Hann horfði á glansandi og
hlunkslegan skugga Franklinns
fvrir framan sig. Fyrirlitningin
blossaði upp í honum og hann
hreytti útúr sér: „Áfram með
Liðsforingjar sýknaðir
* *
fe'artíháld 7_,y'áðu. t. , ^ ^
Sej-kjum. ifl.ýja yfiíl* fánda- rnaiiriafuridi én, várrígklcí.
k málsfað. hans á blaðí
mærin frá Frakklandi til Spán-
ar.
— Ég varð áheyrandi að óp-
um tvitugrar, serkneskrar
stúlku sem verið var að pynda,
sagði faðir Daveziés í réttinum.
Ég gat ekki látið óp hennar
verða árangurslaus.
Saksóknarinn hélt því fram
að flóttamennirnir sem prest-
urinn liðsinnti hefðu gert til-
raun til að ráða af dögum
Soustelle, sem var upplýsinga-
málaráðherra í stjórn de Gaulle
þegar þetta gerðist.
— Ég vissi ekkert hvað þeir
höfðu gert, sagði faðir Davezi-
és, ég hjálpaði þeim bara.
Hann kvaðst hafa farið eítir
boði samvizku sinnar og kristi-
legri skyldu að liðsinna með-
bræðrum í nauðum. Sannfæring
§ín væri að málstaður Serkja í
Alsír væri réttur OS frönsk
stjórnarvöld gerðu unga Frakka
að ómennum með því að láta
þá pynda fanga og fremja
hryðjuverk í Alsir.
3000 Serkir látnir hverfa
Eitt af vitnunum sem studdu
málstað prestsins var Paul Teit-
gen, fyrrverandi lögreglufor-
ingi í Algeirsborg, sem sagði
af sér 1957 til að mótmæla bar-
áttuaðferðunum sem nýlendu-
stjórnin beitti gegn Serkjum.
Hann skýrði frá því að á árun-
um 1957 og 1958 hefðu á fjórða
þúsund serkneskir fangar verið
svo illa leiknir af pyndingum
að hvorki þótti fært að leiða
þá fyrir rétt né senda þá í
fangabúðir. Þeir voru því ,,látn-
ir hverfa".
Kunnur serkneskur málflutn-
ingsmaður, Oussedik, sagði að
það væri mönnum eins og föð-
ur Daveziés að þakka að þrátt
fyrir allt rikti ekki óbrúandi
þjóðahatur milli Frakka og
Serkja.
„Biblían er hættuleg hók“
Yfirmaður hins ákærða
prests, Lienart kardináli í Lille,
til að bera vitni. Svipaða af'.
stöðu og kardinálinn tók mót*
mælendaprestur, séra CazaliSj
sem kom fyrir réttinn. Þar
sagði hann meðal annars: BibM
ían, sem er tvimælalaust hættu-
leg bók, tekur það margsinnis
fram að málstaður hins kúgaða
sé æðri en málstaður yfirvald-
anna.“
Herdómstóllinn dæmdi föðuf'
Daveziés í þriggja ára fangelsí
og 27.000 króna sekt. „Þetta er
st.rangari refsing en liðsmaðuP
OAS (leynihers fasista) hefði
fengið fyrir hliðstætt brot.'*
segir íhaldsblaðið le Monde.
Árið 1958 var faðir DaveziéS
dæmdur í tíu ára fangelsi a8
honum fjarverandi, því hann
hafði flúið land. Á síðasta árl
sneri hann aftur til FrakklandS
í dulárbúningi en þekktist og
var handtekinn.
'___________________-_____". .'pí
;nint
Tíu biSu bana í
siyju sniofloði
LIMA 19/1 — Tíu manns hafflj
beðið bana og 25 hús eyðilagzj
í nýju snjóflóði í Perú. Snjóflóð"
ið varð við Huadquina um 50®
km. fyrir sunnan höfuðboorgina
Lima. Miklar skemmdir urðu á
raforkuveri á þessum slóðum sem
kostaði um 250 milljónir a®
byggja.
L—Ui
Minni rigning
j
Framhald af 3. síðu.
sagt kost og löst á þessu stórö
landi.
í júlí í sumar er fyrirhugaS
að senda annan hóp til Banda-
ríkjanna og þuffa þeir, sem á«
huga hafa á að dveljast ií
Bandaríkjunum árlangt, að sækjii,
um dvöl á skrifstoíu biskups, el
:veitir allar nánari upplýsingar.
„Ég er búinn að týna efri i þig, gamli minn. Og ge.fðu þess-
gómnum." Það var erfitt að
skilja, hann.
„ —..—..með hann. Farðu yf-
ir í rni.ðjuna p.g athugaðu hvort
hægt er að ganga þar.“
Franklinn hikaði, reís siðan
stirðlega á fætur og gekk þang-
að. „Það er ágælt?‘ sagði hann
fljótlega með sarna óskýra tal-
a.ndanum. | i
,,ókei“. Boog veifaði heila
handleggnum. „Niður með þig(
lagsi... Hægan strákur. Vertu
nærri mér,“
Þeir renndu' Cár niður bakk-
ann hver á eftir öðrum og fæt-
ur þeirra gerðu djúpar rennur
í rennblautan jarðvegirin. Frank-
linn reikaði til baka, rpásandi
og þungstíg’ur og uþphóf leitina
að nýju. Jafnvel í myrkrinu var
ömurlegt að sjá til hans og
Hayden fór til hans, rótaði í
pollunum og leðjunni unz Boog
skipaði þeim að hætta.
„Hann er hér einhvers staðar,“
andmælti Franklinn. Nú var ekki
Glæný bátaýsa
ný síld, flakaður fiskur, saltfiskur útbleyttur.
Þorskur, lieill og flakaður.
og útsölur hennar.
ar skylduhugsanir upp á bátinn“.
En Franklinn hugsaði ekki
lengur um neina skyldu. Fyrir
klukkutíma höfðu slíkar hugsan-
ir gefið honum von um að hann
kynni að geta leikið á Boog þeg-
ar þeir hvíldu sig. Hann beið nú
eftir skipun hans um að nema
staðar .— lagði eyrun við — en
ást§eðafli rf^xn ekki x-bin r StUPa.
Líkami hans...aUur vai; að„.sl;g-
ast undan þunga byrðarinnar og
erfiði göngunnar. Hugur hans
varð æ sljórri. Það var enn ein
auðmýkingin að týna efri gómn-
um; það var eins og síðasti vott-
ur reisnar haris hefði horfið um
leið. Það var eins og fæturnir
tilheyrðu eJcki lengur honum
sjálfum. Hann reikaði áfram í
volæði sínu, bugaður af and-
streyminu, en hélt þó dauðahaldi
í einhverjar leifar af stolti sem
fyrirbuðu honum að fara bónar-
veg að Boog og biðja um hvíld.
f tiu mínútur í viðbót þraukaði
hann, hlunkaðist áfram í rign-
í ! t :■ ■ »• • T ’!
Nauðuiigamppboð
. .' ,’T i I; i M
það sem auglýst var í 106., 107., lOÖ./lW. tW. Lögbírtiháá-
blaðsins 1961 á Hrauntungu 7 (Lindarvegi 7) eign Jó-
hanns Sigurðar Gunnsteinssonar fer fram á eigninni
sjálfri, mánudagino 22. janúar 1962, kl. 14.
BÆJARFÖGETINN I KÓPAVOGI.
Þökkum ínnilega auðsynda samuð og vmarhug við and- <
_ 7
lát og jarðarfor
BJÖRNS BJÖRNSSONAR y
Ásvallagötu 39.
Börn og tengdabörn.
T
Laugardagur 20. janúar 1962
ÞJÖÐVILJINN
- ill