Þjóðviljinn - 25.05.1962, Blaðsíða 15

R O
R R
STEMNINGAR
konuríki
vændum. En á'íúr en hún gæti
íramkvæmt hana. tók Bitta i
taumana. Eða rétta'ra sagt: hún
• tyMti sér á.tá, lagði l.tlu flau-
els'oppuna sína á vöðvastælt-
an handlegginn á Körlu frænku
og kvakaði: Hann á eftir að
læra margt. frænka. Og svo
sk'ptust bær á augnaráðum. Og
þá lokaði Karla frænka nösun-
vísi. Og þaf kemur skýringin á
því að hún sky.ldi árþúsuncium
saman standa við pottinn án
þess að iinna upp guíuvélina. —
Og hvað Bittu snertir, þá stað-
hæfir hún bara: Karla frænka
er dásamleg manneskja.
Eftir heimsóknina til Körlu
frænku var ég búinn undir sitt
um og vísaði okkur inn i stof- j af hverju, ekki sízt í sambandi
eitthvað þess háttar grasagums.
Og tU drykkjar ,.te“, — heilsute,
ólystilegan vökva bruggaðan úr
næpum.
Ég dáðisf að bosðbúnaðinum,
frænka opnaði sjáJf: iþag var aúðvéldara að segja eift-:
laus, ritstjóri húsmæðrablaðs,
systir minnar elskulegu tengda-
móður. móðursystir elsku Bittu
minnar og í ofanálag dásamleg
manneskja. Með hliðsjón af öllu
þessu gerði ég mér í skyndi
mynd af lítilli p.purri kven-
veru með silfurhvítt, liðað hár
og greindarleg, mild augu. —
Ekkert var fráleitara.
Karla
fyr.ir okkur 0g ég sá strax að
lítil og pipur var hún að
minnsta kosti ekki. Hún var
ugglaust ■ l,8t) á 'sokkaleistun-
■unum o'g minnti hreint ékki lit
ið á dráttarklár, þótt hana
skorti gersamlega þennan gæða
svip sem oft er á stórum og
klunnalegum skepnum. Enn-
fremur var hún með rauðleitt
hár i eins konar topphleðslu.
stórt nef og stálgrátt augnaráð
sem nísti mig inn að beini
við móðursysturnar tvær sem
eftir voru. Og þó er aldrei hægt
una. Hefði mig grunað hvað bjó
undir þessu augnaráði, hefði
kuldahrollur farið um mig. jað gera sér réttar hugmyndir
í um raunveruleikann fyrirfram.
Kvöldið sem viö áttum að b röa
hjá Dorit frænku, „fábrotinn
, ,, . , . , , ,kvöldverð“ eins og hún tók til
buff með seljurotarjafnmgi eða I . ..
________ orða, hafði eg U1 oryggis fengið
mér staðgóðan kvöldverð á ein-
um bezta matstað bæjarins.
Og svo fengum við kvöld-
snarlið: salatblað með hrásalat-
slettu á niann. Síðan rauðrófu-
skiptj mér næstum í tvennt eins
og skemmdu epli og fleygði báð-
um pörtunum.
Fyrsta athugasemd hennar
var ekki sem skemmtilegust: Ég
vona þér kunnið að pressa
buxur!
Af einskærri frænkuvanþekk-
ingu tók ég þetta sem spaug og
svaraði í léttum tón: Nei, en þér
getið kannski kennt mér það.
Og þá þandi Karla frænka
út nasimar og þær voru óvenju
stórar og loðnar. Það var eins
og gereyðingarskothríð væri i
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Við vinnuna: — Tónleikar.
15.00 Síðdegisúlvarp.
18.30 Ýmis þjóðlög.
20.00 Daglegt mál (Bjarni Ein-
arsson cand. mag.).
20.05 Efst á þaugi.
20.35 Frægir söngvarar; XXV.:
Leonard Warren syngur.
21.00 Ljóöaþáttur: Jónas Knist-
jánsson skjalavörður les
kvæði eftir Guðmund Frið-
jónsson.
21.10 Tónleikar: Concerto grosso
nr. 2 fyrir strengjasveit eft-
i.r Ernest Bloch . (Eastman-
■ Rochester sinfóníuhljóm-
■ sveitin leikur; Howard
Hanson stjórnar).
21.30 Upplestur: Afbrýðisemi)
.: smásaga eftir Frank
O’Connor (Herbcrg Frið-
jónsdóttir þýðir og les).
22.00 Fréttir og veðurfr.
22.10 Um fiskinn: Bergsteinn
Bergsteinssc n talar um
framleiðslumagn og íram-
leiðslugæði.
22.30 Á síöl*/öldi: Létt-klassísk
tónlist. a) Boleslaw Woyt-
wicz leikur píanóverk eftir
Chopin. b) Daniele Barioni
syngur íiölsk lög. c) Fíl-
harmoníusveit Vínarborgar
leikur svítu.na Appelsínu-
prinsinn eftir Prokofjeff;
Constantin Silvestri stj.).
23.15 Dagskrárlok.
hvað fallegt um diskinn _en það
sem á horrúm' var. Og frænka
þiðnaði lítiö eitt og sagði að
Bitía æíti' óð erfa aftt. Ég dáð-
ist'að borðstofuhúsgögnunum —
ljósri eik rheð krúsídúllum — og
frænka hótaði að arfleiða okkur
að þeim líka. Ég dáðist að
gluggatjöldunum.
— Ljómandi falleg gluggatjöld,
sagði ég og gleypti grænmeti og
næpusoð, svo að barkakýlið
hoppaði.
— Handsaumuð, sagði Bitta.
— Ja, ég er nú svo aldeilis
hissa, ságði ég. Það hefur verið
mikið verk. Og svo mundi ég
eftir útsaumnum á páskadag og
hugsaði með mér að hér gæti
ég kannski komið að hrósyrðum
um hana Biítu mína.
— Það hlýtur að verið reglu-
lega heimakær saumalind sem
hefur dútlað þetta handa ást-
vinum sínum, þusaði ég. Ilver
hefur eiginlega unnið þetta
mikla útsaumsafi-ek?
Það varð andartaks þögn. —
Ég, sagði Karla frænka stutt í
spuna, mjög stutt í spuna. Á
mínum yngri árum. Það var áð-
ur en mér varð ljóst, að staður
konunnar er ekki á heimilinu.
Síðan fórum við heim til mín.
Bitta bjó til eggjakökur og stað-
hæfði enn einu sinni að Karla
frænka væri dásamleg mann-
eskja. Hún var ekki sérlega
sannfærandi
Að visu hefur Bitta auðvitað
rétt fyrir sér að einu leyti, sem
sagt því að Karla frænka hefur
meirihlutavald í Silpsco. Og
eins og kvennmönnum er iagið,
er röksemdafærsla Bittu þessi:
Þaö er hægt að harma staö-
reyndir en ekki afneita þeim.
Og þá er alveg eins gott að
sætta sig við þær og því ekki
að að punta svolítið uppó þær?
Gagnvart Körlu ályktar Bitta
svo sem eins og bóndinn sem
hafði risastóran gragrýtisstein í
miðjum akrinum sinum. Þegar
hann var búinn að ganga úr
skugga um að ekki var hægt að
koma steininum burtu, þá skírði
bóndinn hann samstundis gull-
steininn og .talaði um hann meö
mikilli vírðingu: alveg dæmalaus
steinn þétta í ákriiwm míhum!
Auðvítað . vár þessi bó'nd.i.
kvenmaður. Ka-rlmaður. heföi só-
að bei.m tírna sem hann. átti eft-
ir ólifað í að ergjá sig og úpp-
hugsa' nýjar hugvitssamar áð-
ferðir til að fjarlægjn steina.
En kvenrrtaðurinn lvugsnt’ öðru
Pakksaddur og staðráðinn í að
standast 'öll -.áhlaup óvinarins,
■mætti ég- unþ á frætikustöðum
bff- Ýár sámstundis umfaðmaður
og vafinn._ypp að mjúkum, dú-
andi barmt;-— Dorit frænka er
álíka að ummáli eins og. hin
skelfilega Karla frænka, en Dor-
it er enginn dráttarklár. Eitt-
hvað í fari hennar minnir á
landslagið í Vestfold, hæðótt og
bylgjandi og frjósamt. Hún er
jafnástúðleg og Karla frænka
er hrjúf. Hún er næstum alltaf
gagntekin af einhvers konar
hrifningu. Hún notar mikið af
hástemdum lýsingarorðum.
— Ó hvað mér finnst dásam-
legt að hugsa um þetta yndis
lega heimili sem þið eigið eftir
byggja upp saman. Og þegar þið
verðið fleiri. Þessi heimilisylur
sem hlýtur að fylgja Bittu cg
elskulegu fasi hennar. Þá dettur
mér alltaf í hug hið dásamlega
kvæði Björnsson: ég líð í gegn-
um geisladýrð. Geisladýrð, er
það ekki yndislegt. Já Björnson
yfirlcitt —“
Dorit frænka hefur um ára-
bil komið fram sem sjálfkjörinn
vörður andlegra verðmæta, mál-
svari skáldskaparins á atómöld.
Með öðrum orðum, hún feröast
landshornanna ó miili í svokall-
aðar upplestrarferðir og gengur
í skrokk á norskri ljóðlist í göf-
ugum tilgangi. Þegar hún talar,
og það gerir hún næstum linnu-
laust, ber hún hvert atkvæði ó-
hemju skýrt fi’am eins og hún
væri að gera sig skiljanlega á
fundi heyrnardaufra, þrífur í
handlegginn á næsta manni og
keyrir hann upp og niður í sí-
fellu. Hún er með búlduleitt
pönnukökuandlit og sömu nasir
og Karia að frátöldu nefinu. Eft-
ir allan þennan upplestur er
rödd hennar búin að fá stöðugt
syngjandi hljófall. Jafnvel þegar
hún talar um veðrið er eins og
hún sé að segja fram ljóð.
— Mér finnst það svo dásam-
legt hverju k:na getur áorkað
með návist sinni einni saman.
Eins og Karen Blixen segir:
kona ó að vera: Er það ekki dá-
samlegt. Vera. I því er allt fólg-
ið. Allt!
Eftir fyrstu ljóðrænu fossaföll-
föllin, fann ég að . ,ég . saknaði
næstum hrjúfrar b'eizkyrða
Körlu frænku. Og þegar við
höföum -sétið undir borðum í
kíu'kkutíma, þráði. . ég ekkert
heitar en græna blaðið hennar.
Allt var boðið tvivegis og Dorit
frænku reyndist sem sé vera
saðsamur forréttur sveipaður
majonnesu. svínasteik með stór-
kostlegri sósu. prinsessubúðingur.
í nýjasta tölublaði Faxa. blaðs Keflvíkinga, birtist þesá
skemmtilegi vorbragur, sem er endurprentaður hér með leyfi höf*
undar.
Sjá, Ilafnargatan , birtist í Hörpudagsins sól
®g húsin evu satinljóma vafin,
en kaldir gæjar staría til keyrslu heims um ból
cg kappakstur á götunni er hafinn.
Og maður er í lnimor og maður blístrar lag
og máske lykt af peningum í blænum
og líf í Sparisjóðnum og ljós um miðjan dag
og lánað útá sölskinið í bænum.
Og bátarnir, sem slöguðu blekfullir af sæ,
í bili diisa timbraðir í Slippnum,
en maður kaupir bokku og maður sýpur dry
og manni dvelst til þriðjudags í kippnum.
Og bókavörður siðvaðir býinn krus og þvers
scm brunadæla á aliar hatursglóðir
og siðvæðir og birtir sín siðvæðingarvers
og senn þarf engar löggur, hálsir góðir.
1
1
1
"I
1
" ~1
Hæ, unga fólkið þjappar sér inn á Smárabar,
já, um að gera að vera í nógu þröngu,
og skellinöðrur snúast um skvísur hér og þar,
en skáldið sést á heilsubótargöngu.
Og Faxi selst í húsinu, það fyrirmyndarblað,
sem fer um líf. og dauða siikihönzkum.
1 ritstjórninni cr skjálfandi Rcyr á sínum stað,
þótt ritstjóranum seinki heim frá dönskum.
Hjá bæjarstjórn er lognið og blíðuhótin þrenn,
í byggðum gctur varla minni fjörstað,
en bráðum verða í kjöri til bæjarstjórnar menn,
sem bjóðast þó að aka fólki á kjörstað.
Ef maður er á lista, skal maður ganga hratt
til morgunverka að frelsa sjálfan bæinn
og kveikja í löngum vindli og kaupa nýjan hatt
og kumpánlega bjóða góðan daginn.
Og börnin fara í leiki og borða mjólkurís,
en bíóstjórinn viðrast úti á hlaði.
Og kirkjuturninn hringir á Krist í Paradís,
en Keflavíkurrútan er í baði.
Og bliki og kolia parast og blessa svona kvcld,
en bóksalinn er nýkominn á fætur.
Og köllun manns cr bcnzín á kvikan himincld,
cn kindur snæða skrúðgarðsblóm um nætur.
Hún, ástin manns, er Ijónstj'gg, en ástfangin á svip
með ilm úr hári, gráu, svörtu, jörpu.
Og snúðar fást í Alþýðu, snæri í Járn og skip,
cn Snillingurinn tekur lag á hörpu.
Og maður lætur rakast. og maður fer á skrens,
og mikið þó í lielvíti er gaman,
þótt maður sé í dögun sem málverk eftir Gránz
og mátulega klóraður í framan.
SPÖNLAGNING
Spónleggjum, sníöum og límum saman meö
fljótvirkustu tækjum
Axel Eyjólfsson
Skipholti 7 — Símar 10117 og 18142
Eiginkona mín
THEÓDÖRA KRISTJANSDÓTTIR,
Háteigsveigi 28, lézt í Landsspítalanum 23. þ. m.
Þorkcll Guðbrandsson
Föstudagur 25. maí 1962 — ÞJÖÐVILJINN
(15.