Þjóðviljinn - 26.06.1962, Side 7

Jónsmessurceðci Jóhannesar úr Köt9um á
útifundi að endaðri Hvalfíarðargöngunni

siWÍlii

er að koma að
Og spurningarnar halda á-
fram ad knýja á. Hvernig
stendur á því að þeir hinir
sömu sem í bernsku dáðu
björgunarsund Helgu Haralds-
dóttur og þuldu vers Hallgríms
Péturssonar við brjóst móður
sinnar skuli nú ólmir vilja gera
hin harmsælu heimkynni þeirra
að sorpgryfju og eyðingarstöð
Islands? Hvernig stendur á því
að erlendir vopnaberar skuli
nú senda þeirri kynslóð brjóst-
sykur í dúsu sem eitt sinn
mælti stoltust: íslandi allt!
Hvernig stendur á því að reynt
s'kuli að gera að kjörorði verð-
andi mæðra á íslandi: Það er
draumur að vera með dáta!
skyldi enginn halda að það hafi
verið einhverjir skaplausir
hlutleysingjar sem gönguna
þreyttu, heldur fóru þar stríðs-
menn þjóða'rinnar gegn stríði,
gegn hei'setu, gegn þeii’ri fyrir-
ætlun að gera voraldarveröld
okkar að nýlendu amen'sks ev-
í’ópuveldis. Þessi ganga mun
halda áfram í einhverri mynd
unz yfir lýkur. Hún getur orðið
löng og ströng og hún getur
jafnvel stundum orðið fámenn.
Og umfram allt: hún getur
orðið dýr. Það getur kcstað óp
og brigzl og aðhlátur að hafna
brjóstsykri, dátadaðri, hel-ga-
fylliríi og erindisleysum út í
heim. Það er oftast dýrt að
dæmin um ýmsa dramatísk-
ustu þættina í stai’fsemi nató-
þjóðanna og hins frjálsa heims.
Við þurfum ekki annað en
virða fyrir okkur aðfei’ðii'nar
við ,,að gefa nýlenduþjóðum
frelsi“. Eða hver man ekki hin-
ar elskulegu fórnir breta í Ken-
íu, belga í Kongó, portúgala í
Argólu, fi’akka í Indókína og
Alsír? Og ekki er ótignara yf-
irbragðið á forustuliði þessarar
,,brjóstvai’nar frelsisins". Eða
voru ekki sumir leiðtoganna
innstu. koppar í búri hjá hin-
um þýzku morðsveitum Hitlei’s
ög aðrir hjá hinum frönsku
morðsveitum OAS?
Nú spyr ég íslendinga: Eru
niður Ba nkastræti.
það oi'ðnar okkar „hugsjónir“
og okkar „starfsemi" að hjálpa
til að murka lífið úr þraut-
píndu.m nýlenduþjóðum sem
eru að reyna að 'hrista af sér
enn hatramlegri hlekki en við
urðum sjálfir að bera í sjö ald-
ir? Hefur guð útvalið okkur til
að láta pressa úr okkur það
.-„göfuga. ,vín“i að deyja nxeð for-
sætisráðherra íslands og varð-
bergsmönnum hans fyrir hags-
muni þeiri’a brjáluðu blóð-
hunda sem vaðið hafa uppi í
hverju. landinu af öðru með
NATO að bakhjarli? Og enn
spyr ég: Mundi Jón forseti hafa
stefnt hingað til lands þessum
vopnuðu 'bófum cg hleypiskút-
um þeirra? Mundi Stephan G.
'ekki haía bannsungið hið „vest-
urheimska frelsi" þeirra sem
eitt hroðalegasta æfintýr og
svörtustu lygi veraldarsögunn-
ar?
Hvernig stendur á iþví að æsku-
lýður Islands skuli vera svo
sólginn í að skoða drápstækin
sem Hvalfirði eru fyrirhuguð
aö það varð að loka.sjálfri hug-
sjónasýningunni? Já, hvernig
stendur á því, herra foi'sætis-
ráðherra, að við sku.lum hafa
„efni á að kaupa vínföng cg
ki'æsingar á knæpum Reykja-
VÍku.r fyrir 2 milljónir í hver
vikulok, eða ferðast til útlanda
í erindisleysu í tugþúsundatali
árlega"? — Það skyldi þó aldr-
ei. vera vegna þess að við séum
búnir að se.lja frumburðarrétt
okkar og manndóm fyrir doll-
ara?
I-Ivalfjarðargöngunni er fekið
undir jónsmessuhimni eylend-
unnai’.
Nú þótt Samtök hernámsand-
stæðinga boði hlu.tleysi Islands
gagnvart vígæði stórvelda,
hlýða í’ödd samvizku.nnar. En —
vinn það ei fyrir vinskap
manns
að víkia af götu sannleikans,
kvað harmkvælaskáldið á Hval-
fjai’ðarströndinni.
Sannleiksgata íslendinga er
nú ekki nema ein, ef þeir vilja
halda lífi sínu og frelsi og
sóma: að standa á eigin fótu.m
í friði við allar þjóðir, afneita
skyldunámi manndrápanna að
dæmi íslenzka bóndans í Ame-
ríku, snúast gegn hleypuskútum
og vopnuðum bófum að dæmi
íslenzka forsetans í Kaup-
mannahöfn. Æ lymskulegri til-
raunu.m valdhafanna til að
íjötra þjóðina við Atlanzhafs-
bandalag, Efnahagsbandalag og
aði’ar samsteypur vopnafram-
leiðenda og auðhringa verður
ekki svarað nema á eina lund:
Ég mótnxæli!
Vér mótmælum allir!
M I N N I N G
Fæddur 5. okt. 1947 — Dáinn 11. júní 1962
FÁEIN KVEÐJUOSÐ
egar skólinn byrjar á
haustin koma hundrað ný
andlit, ókunnur hópur, sem
við kynnumst smám saman, unz
hver einstaklingur hefur s.'tt
nafn, sín sérkenni. Einstaka
skera sig strax úr, maður
þekkir þá frá fyrsta degi. Þann-
ig var um Jón Ármann. Skýr,
glettinn svipur og g’.að’.egt fas
greindi hann iafnan úr stórum
hóp. Hann virtist alltaf vera í
góðu skapi, kringum hann ein-
hver kímin glaðværð. Það voru
ekki ærsl eins og oft vill verða
hjá ungum húmoristum. kurt-
e'si og hógværð voru honum
líka samferða.
Allir vissu fljótlega hver Jón
Ármann var. Hann var kosinn
í stjórn skólafélagsins strax
fyrsta vetui'inn og átti di’júgan
og stöðugt vaxandi hlut að
félagslífi nemendanna. Þar lét
hann sér ekki síður annt um
smáu hlutina en þá stóru.
Glaðværð og kímnigáfa Jóns
Ái’manns naut sín sérstaklega
á leiksviðinu. Hann fékk mörg
hlutvei-k að glíma við í skóla-
leikjum og stóð sig þeim mun
★
Yfir voi’i,
veröld bjartri,
skein sól af skærum himni,
fuglar sungu,
fyrðar hlógu,
hið unga átti þrá.
Voru dreggjar
daggar morguns
yndistár á ástdegi.
Fjallasvanur
flaug um víða,
söng við sumai’eld.
Þá við lifðum,
lékum strengi,
á hörpu hláti’a, gleði.
Ungu vori
öllu hjarta
við bergðum bikar lífs.
Skiótri stundu
skýin ýfðust,
þá hvcrf dagui’ og dimmdi.
Yfi.r himni
hrannir í’isu.
myrkvuðust mold og sjór.
Blómin gráta,
btöðin drúpa
og au.gum aftur ljúka.
Heiðasvanur
hrvggur flýgur,
þoku er þrungið loft.
Af hvarmi tár
hrvnia móðu.r,
skau.t er rofið skildi.
Fö'ðn.r hu.eu.r
fyllist reiði,
hví er hann í moldu?
Vi.nir harma.
hrvggiast systkin,
eráta brár glaðan bi’óður.
En hann er sæll
er cpViqní: deyi-.
eí bergir hin beisku vín.
Líða ár
líða daffar.
evapo.t æ-'kublóm.
Mirminff lí.fir
lanffa ævi
um vor og vetur dimma.
Fyrir hönd skólafélaga í
Hagaskóla,
Jón Örn Marinósson.
betui’, sem meira var færzt í
fang. Þau einstöku skil, sem
hann gerði hlutverki sínu í
Manni og konu nxi í vetui’,
verða ógleymanleg öllum, sem
sáu.
Við vissum, að Jóni Ái'manni
mundu allir vegir færir í námi.
Það var fengur að hafa hann
í bekk. Þar kunni hann sína
hluti, þótt hann þyrfti að sinna
fjölmörgu.m öðrum áhugamá.l-
um: stórum kunningjahóp, tón-
list, íþi'óttum og félagsmálum.
Þegar deyfð og drungi var að
leggjast yfir bekkinn, var gott
að geta gripið til þess að lóta
Jón Ármann orða hlutina á
sinn sérstæða og skemmtilega
hátt. Eftir það voi'um við ekki
eins syfjuð og þetta var ein-
hvei'n veginn léttara.
Við göngu.m jafnan heldur
döpu.r um þessa jörð eða svo-
sem í engu skapi. Þess vegna
hænumst við að þe:m, sem eru
ríkir af gleði og jafnan í léttu
skapi. Og þeirra söknum við
líka mest. þegar þeir hverfa.
Skólinn verðu.r ekki samur,
af bví Jón Ármann kemu.r ekki
aftu.r. En við metum það mik-
ils að liafa notið samvista vi.ð
ha"n og minnumst hans með
þakklæti.
Hörður Bergmanu.
■)V
Sorg hefur sótt okkur
heim. Á heiðu vorkvöldi
berst okkur helfregn, ó-
vænt og yfirþyrmandi. Við
höfum unað glöð góðum degi,
en nú nísti.r sorgin hjartað.
Jcn Ármann, sonur hjónanna
Mai’grétar Árnadcttur og Hall-
gríms Jakcbssonar kennara,
hefur með sviplegum hætti ver-
ið hrifinn bu.rt frá ástríkum
foreidrum, systkinum, frænd-
um og vinurn, í fullu. fjöri og
æskublóma.
Síðustu sporin með Jóni
Ái-manni eru gengin. Dapur
hugur leitar huggunar í minn-
ingunni u.m góðan og glaðan
dreng.
Við höfum notið söngs hans
og leiks, geislandi bros hans
hefur yljað okkur u.m h.jarta-
rætur. Við höfum hrifizt með
af lífsfjcri hans og lífsgleði.
Við höfu.m n'tið starfs hans og
greiðvikni. Enginn skuggi fell-
ur á minninguna u.m Jón Ái’-
mann, því verður þaklætið fyi’-
ir tilveru hans, viðkynningu og
vináttu efst í huga, blandið
sorg og söknuði.
Jón Árrnann var ímvnd æsku
og hreysti, óvenju félags'yndur
Framhald á 10. síð'
Þriðjudagur 26 júní 1962 — ÞJÓÐVILJINN — (y