Þjóðviljinn - 23.08.1962, Síða 11

Nýr slálbátur, smíðaður í Aust
ur-Þýzkalandi, kom til hcima-
hafnar, Sveinseyrar við Tálkna-
fjörð, s.I. mánudag.
Báturinn heitir Sæúlfur, BA
75, eign Hraðfrystihúss Tálkna-
fjarðar, en framkvæmdastjóri
Eyjabátar seldu
afla í Bretlandi
Tveir Vestmannaeyjabátar
seldu á dögunum afla á Bret-
landi. Eyjaberg seldi 70 lestir
fyrir 2648 sterlingspund og Hild-
ingur 13'4 lest fyrir 1869 pund.
^„4
[SKIPAUTGCRB RlKISINSj
m/s Hekla
Farmiðar í 17 daga ferð til Ham-
bovgar, Amstordam- o& Leith.'Ekl-
inborgar óskast innleystir fyrir
1. september.
þess er Albert Guðmúhdss'on
kaupfélagsstjóri.
Sæúlfur er 155 brúttól‘estiru áð
stærð, smíðaður úr stáli í skípa-
smíðastöð í Strælu (Stralsuhd)
í Þýzka alþýðulýðveldinu.
Aðalvél bátsins er af gerðinni
Lister en um borð eru að sjálf-
sögðu öll nýjustu siglinga- og
fiskileitartæki.
Benedikt A. Guðbjartsson skip-
stjóri sigldi bátnum heim frá
Þýzkalandi. Skipstjóri á vb. Sæ-
úlfi verður Ársæll Egilsson
Tunguþorpi.
Bræla á miðnn-
um fyrir austan
Neskaupstað, 20 8. — Nú er
bræla á miðunum og skipin ölí í
höfn eða á leið í höfn.. V.ejðin
undanfarið hefur verið svo ti'l
eingpngu smásíld. Bræðslan hér
í Neskaupstað hefur gengið held-
ur illa á smásíldinni. Ekkert hef-
ur verið saltað hér í dag.
Þegar Jem bróðir minn var
nærri þrettán ára, handleggs-
braut hann sig um olhbogann
og það var nú verri sagan. Þeg-
ar Jem batnaði í handleggnum
og toann þurfti ekki lengur að
óttast að ‘hann gæti ekki fram-
ar leikið fótbolta, þá hugsaði
hann ekki meira um þetta brot,
jafnvel þótt vinstri handleggur-
inn ihafi alltaf síðan verið ögn
stýttri en sá ihægri. Þegar hann
stóð kyrr eða gekk, myndaði
höndin á hpnum rétt horn við
kroppínn o^^þumalíingurinn lá
samsíða laerihu. Honum stóð svo
hjart'ánlega á sama um: það. fyrst
hanji gat sparkað bplta og rennt
(hónum 'eftir vellinum.
Þegar liðin voru svo mörg
ár að. atburðirnir voru komnir
í hæíilega fjarlægð, röbbuðum
við Stúndum saman um atvikin
sem énduðu með þessu óhappi.
Ég héld því fram, að Ewells-
fólkíð háfi átt upptökin, en Jem
sem er fjórúfn árum eldri en
ég, sagði að það hefði byrjað
löngu fyrir þann tima. Hann
sagði að það hefði byrjað sum-
arið,iS.erp Dill birtist í bænum
okl^á/' ,ð|( jþáð hefði verið Díil
sém; áltijih^gmyndina að þyí að
við skyldum reyna að lokka Boo
Radley útúr fylgsni sinu.
Þá sagði ég, að fyrst hann
endilega vildi hafa allt með,
þá hefði það allt saman byrjað
með Andrew Jackson. Ef Jack-
son hershöfðingi hefði ekki rek-
ið Creek-indiánana á flótta,
hefði Símon Finöh aldrei siglt
upp Alabáma í eintrjáningi sín-
um og hvað hefði þá orðið um
okkur? Við vorum orðin alltof
gömul til að úeysa deilumál með
hnefunum, svo að við bárum
þetta undir Atticus. Atticus er
faðir okkar, og hann sagði að
við hefðum bæði á réttu að
standa.
Af þvi að við vorum Suður-
■ríkjabúar, fannst ýmsum í
fjölskyldunni það skammarlegt,
að ekki væri hægt að rekja
ættina okkar til orustunnar við
Hastings. Eini maðurinn sem
við gátum státað af, var Símon
Finoh, sem eitt sinn hafði ver-
Fastir liðir ein spg venjulega.
13.00 ,,Á frívaktinni11" sjbmanna-
þáttur. (Kristín Anna Þór-
arinsdóttir).
18.30 Öperulög.
20.00 Vísað til vegar: „Á heiðum
uppi“ eftir Sigurð Helga-
son (Ólufui’ Þ. Jónsspn).
20.25 „Hákon jarl“j forleikur
eftir E.P.A. Hartmann.
20.35 Frá ráðstefnu Alþjóða-
sambands æskufólks í Árós-
um 1962, — íyrra erindi
(Séra Árelíus Nielsson).
21.05 Píanókonsert nr. 1 í D-
dúr, op. 13, eftir Benjumin
Britten.
21.35 Úr ýmsum áttum (Ævar R.
Kvaran leikari.)
22.10 í Kvöldsagan: „Jaoobowski
og ofurstinn“
22.30 Djassþáttur (Jón Múli
Árnason).
23.00 Dagskrárlok. J
ið apótekari í Cornwall og varð
síðar loðskinnasali í Ameríku.
maður sem 'bar kápuna á báð-
um öxlum. Heima •' d Englandi
hafði Símoni grámizt það að
trúflokkur sem nefHdist meþód-
istar skyldi verða fyrir ofsókn-
um frjálslyndari trúbræðra, ög
þar sem Símon blessaður áleit
sjálfan sig meþódista, hélt hann
yfir Atlanzhaf til Fíladelfíu, það
an til Jamaica, þá til Moþile
og toks til Saint Stephens. Hann
hafði ekki gleymt áminningum
Jdhns Wesleys um orðmarga
kaupmennsku, og hann ávann
, sér drjúgan skilding sem lækn-
ir, en meðan á því stóð var
hann býsná niðurdreginn yfir
því að hann skyldi vinna vérk
sem ekki væru guði þóknanleg
og safnaði sér fjársjóðum sem
mölur og ryð fengju grandað.
En svo kom i lokin, að Símon
gleymdi álgérlégá kenningu
meistara síns úm fjársjóði á
jörðu, og hann keypti meira að
segja þrjá þræla og með hjálp
þeirra reisti hann sér hús á
bökkum Alabamafljóts svo sem
sextíu kilómetrúm ofar en Saint
Stepbens. Hann kom aðeins
einu sinni enn til þass bæjar,
til að leita ,sér að JtonU; "fann
hana og'";laáSi ’ $röþjfi<Íóþ£lirm að
ætt senv moraði nf , dætfum.
Símon náði háum aldri og dó
sem auðugur. maður..
■ Það var orðin hcl'ð. að karl-
menhirriif 5 ‘iæt'tinni bj'úfgu á
gamla landsetrinu hans Simons,
Finch Lariding.' óg lifðú á bóm-
ullarræktl Búgárðurinri vár sjálf-
um gér nógur;’ hann var ekki
stór í sniðum miðað við kon'-
ungsríkin umhverfis, en gáf þo
af sér allt það v sem þurfti til
lífsfxamfæris, áð uridánteknum
ís, hveiti og vefnaðarvöru, sem
flutt var með fljótabátunum frá
Mobile.
Deilurnar milli norðurríkjanna
og suður-nikjanna hefðu vakið
ofsareiði Simonar, vegna þess að
borgarastyrjöldin gerði það að
verkum, að afkomendur hans
töpuðu öllum eignum sínum
nema sjálfp- Jahdinu, en. samt
sem áðut hólzt hiri ’gamla hefð
frarn á tutugustu öldina, þeg-
ar faðir minn, Atticus Finch,
varð fyrstur af karlmönnum ætt.
arinnar til að afsala sér jörð-
inni o.g fór til Montgomery til
að læra lögfræði, en yngri bróð-
ir hans hélt til Boston til að
lesa læknisfræði. Það var Alex-
andra -systir þeirra sem varð
um kyrrt á Finch Landing: hún
giftist talfáum manni, sem varði
lifi ,sínu mestmegnis til þess að
liggja í hengirúmi niður við
fljotið og .váJ1ta.fyrir,n£ér..,hvort
silungarnir myndú bráðum bita
á önglana.
Þegar faðir minn bafði lok-
ið embættisprófi, hélt hann heim
til Maycomb og opnaði lög-
fræðiskrifstofu. Maycomb er svo
sem þrjátíu kílómetrum fyrir
austan Finch Landing og er
kaupstaðurinn í Maycomb-sýslu.
Skrifstofa Atticusar var í þing-
húsinu og þar inni var lítið
annað en fatáhengi, hrákadallur,
manntafl og lagasafn sem lítið
sá á. Tveir fyrstu skjólstæðing-
ar hans vo.ru síðustu mennirnir
sem hengdir voru í fangplsinu i
Maycomb. Atticus hafði ráðlagt
peim að treysta mildi hins op-
inbera, játa sig seka úm morð
og -halda þannig lífinu, en þeir
voru báðir tveir af Haverford-
ættinni og það táknar í May-
comb það sama og vera fífl.
Haverfordarnir tveir höfðu orð-
ið bezta járnsmiðnu-m í May-
cornb að bana, vegna smádeilu
sem upp hafði komið þegar hann
hafði þverskallazt við að af-
henda hryssu, sem hann var
búinn að járna; þeir höfðu
meira að segja verið svo óvar-
kárir að íremja verkið í viður-
víst ekki færri en þriggja sjón-
arvotta og höfðu loks lýst því
yfir að „náunginn gæti sjálfum
s.ér :;m kennt“ og .það .væri eina
vörriirisem þeir þýrftú á að
halda. Þeir staðhæfðu blákalt
að þeir v-æru ekki sekir um
morð, svo að Atticus gat harla
lítið gert fyrir , skjólstæðinga
sína tvo annað en að vera við-
staddur þegar þeir yfirgáfu
þennan heim, og sennilega hef-
ur það verið upphaflega orsök-
in til andúðar föður mins á
öllu því sem tengt var sakam-ála.
löggjöfinni.
Fystu fimm árin í Maycomb
sinnti Atticus einkum fjármála-
þrætum og órum saman varði
hann miklum hluta tekna sinna
til menntunar bróðurins. Jack
Hale Finch var tíu árum yngri
en faðir minn og valdi sér það
hlutskipti að lesa iæknisfræði
á tímabili þegar bómullarrækt
svaraði ekki kostnaði, en þegar
Jack frændi var kominn vel á
veg. var Atticus farinn að hafa
töluvert upp úr lögfræðinni.
Hann kunni vel við sig í May-
comb, þar sem hann var bæði
fæddur og uppalinn; hér þekkti
hann fólkið og fólkið þekkti
'hann og fyrir tilstilli atprku
Símonar Finch -í hjónasænginni
var Atticus skyldur eða tengd-
ur næstum hverjum einasta bæj-
arbúa.
Maycomb var gamall bær og
þreyttur, -gamall bær, þegar ég
kynntist honum. Þegar rigning
var, brey.tust göturnar i rauð-
leita forarleðju, gras óx á gang-
stéttunum, þinghúsið grotnaði
niður á torginu. Einhverra hluta
vegna var hlýrra í þá daga:
svartur hundur átti býsna bá-gt
á heitum sum.ard.egi; grindhor-
uð múldýr, sem spennt voru
fyrir hrörlegar kerrur, slógu
með hölunum á flugurnar í
steikjandi hitanum undir gömlu
eikartrjánum á torginu; sterkj-
an var horfin úr flibbum karl-
mannanna klukkan niu á morgn.
ana; konunurn þóknaðist að
fara í bað fyrir hádegi og aft-
ur að lokinni hádegishvíldinni,
og þegar fór að skyggja voru
þær eins og mjúkar tebollur,
þaktar örsmáum svitaperlum
og ilmaridi af talkúmdufti.
Þegar veðrið ýar þannig, fóru
a.llir > sér hægt. Fólk gekk hægt
og rólega yfir torgið, rölti inn
og út um búðirnar umhverfis
það og allir gáfu sér góðan
tíma til alls. Sólarhringur var
að sjáfsögðu tuttugu og fjórar
stundir, en virtist lengri. Eng-
um lá á, þvi það var ekkert
hægt að fara, ekkert hægt að
Hughcilar þakkir til allra, scm glöddu (mig með skeytum,
hcimsóknum og gjöfum á 85 ára afmælisdaginn 20. ágúst.
ÞÖRARINN BJARNASON
járnsmiður.
SKÁLDSAGA EFTIR HARPER LEE
Ilrtnf'rðingar eru frægas-tir
af tvennu: handbolta og sjó-
sóku. . Ilandboltastjörnur
þeirra vekja ugg í brjóstum
Þjóðverja og þarf nokkuð til,
togarasjóinenn þeirra ögruðu
veðurguðum Norðursjávarins í
vetur og unnu af þeim nokk-
inni sem er tekin við lækinn i
ur norsk mannslíf. Á mynd-
Hafnarfirði á dögunum, eru
tvcir drengir að fiska, upp-
rennandi sjósóknarar. Ilinír
ætia líklega að fara í hand-
boltann. (Ljósm. G.O.þ j
Fimmtudagur 23. ágúst 1962 — ÞJÓÐVILJINN — Q'l]
.nei isúgijt .es ;ngrt fmimiv — íimjiveoia — (