Þjóðviljinn - 17.10.1962, Blaðsíða 10

|0 SÍÐA
ÞJÓÐVILJINN
Miðvikudagur 17. október 1962
Skáldsaga eftir RICHARD CONDON
Eva var náföl. „T.akið ekki
mark á bonum. t>ér haldið að
þér vitið eitthvað um okkur, en
við vitum að þér hafið framið
morð!“
„Nei, ónei. Ég hef örugga fjar-
vistarsönmm. Það er meira en
hægt er að segja um ykkur. Og
hvað M’sieu Calbert áhrærir, þá
munu bæði dómstóllinn og blöð-
in dást að Jeikni hans í list
sinni, en ef ég beiti mér fyrir
þvi, þá ber hann beinin í
spænsku fangelsi“.
Hann brosti héralega framan
í Boume, „Og hvað þig snertir.
Ho-ho! Veiztu að ég á infrarauð-
ar ljósmyndir af þér, þar sem
þú ert að stela myndunum frá
Dos Cortes? Þér endist ekki æv-
in til ,að afplána fangelsisvist-
ina, drengur minn“.
„Hefur þú gert þér ljóst“,
sagði Boume, ,,að ef þú lætur
taka okkur föst, þá verðurðu
að afhenda myndimar?“
„Að sjálfsögðu hef ég gert
mér það ljóst“.
„Og hvað um það?“
„Jaime — ég er spænskur að-
aismaður á Spáni! Þið eruð út-
lendingar, auk þess eruð þið
hér með fölsk vegabréf. Nei,
þið eruð bjargarlaus gagnvart
mér“.
Hann hellti konjaki í glas
Evu, í glas Jeans Marie og sitt
eigið. Boume hafði ekki snert
sitt,
„Skiljið þið þetta ekki?“ hélt
hann áfram. „Ég er ekki að
reyna að blekkja ykkur. Margir
myndu trúa því versta um mig,
ef vammlaus aðili ásakaði mig.
Vammlaus, sagði ég. En samt
sem áður — ef þið neyðið mig
til að fara til lögreglunnar, sem
mér þætti miður — þá myndi
ég ekki hika við að koma fram
sem leiðtogi flokksins, þannig
að við yrðum samtímis dregin
fyrir rétt. Þá myndi framburður
minn verða á þann veg, að hvert
einasta okkar fengi allra þyngsta
dóm og konan yðar meðtalin,
M’sieu Calbert. Svo alvariega
tek ég þetta“.
Bourne svitnaði. Höndin á
Jean Marie skalf, þegar hann
rétti hana fram eftir flöskunni
til að hella aftur í glasið. Eva
sat teinrétt eins og líkneski.
Munoz fitlaði við ólina á arm-
bandsúrinu, sem var dálítið
þröngt.
„Victoriano", sagði Bourne og
laut fram eins og hann væri að
selja tryggingar. „Við skulum
byrja á byrjuninni. Ég vil gjarn-
an vita sem gleggst skil á þessu
öllu“.
„Þó það nú væri, Jaime. Ekki
skal standa á því“.
Boume talaði yfirvegað, en
eins og með erfiðismunum.
„Þú þurftir og máttir til að
ná í þessi málverk. Þú hefur
þekkt Jean Marie lengi. Það er
hugsanlegt að hann hafi sagt
þér frá spænsku ráðagerðinni
minni“.
„Hugsaðu málið vinur“, sagði
Jean Marie. „Þessi náungi á
enga peninga. Það var bara 'fyr-
ir þitt tilstilli sem ég gat haft
peninga uppúr þessu“.
„Ég hef að minnsta kosti ekk-
ert samband haft við hann síðan
fjörutíu og þrjú“, sagði dr. Mun.
oz.
„Jæja þá“, sagði Bpurne. „Að
minnsta kosti vissirðu um ráða-
gerðir mínar fyrir átján mánuð-
um, því að þá var það sem þú
byrjaðir að ræða um list við
mig eftir hina vikulegu hljóm-
ieika í höllinni“.
„Alveg rétt. Um það leyti sem
þú fórst að fá inngöngu til
heldra fólksins í Madrid".
„Og fór að ræða um list við
þig“.
„Ég er ennþá undrandi yfir
þekkingu þinni og tilfinningum
gagnvart spænskri list“.
„Já“, svaraði Bourne. „Og nú
meira en nokkru sinni fyrr. Þeg-
ar þú vissir að við vorum að
hefjast handa — þú fékkst
sennilega að vita það hjá Chern
iögfræðingi — var auðvelt að
hafa eftirlit með vinnustofunni
og komast að þvi hvenær átti
að smygla stælingunum yfir
landamærin. Þar sem þú vissir
um hvaða stæjjngar var að
ræða. vissirðu líka, hvaða mynd
átti að stela í hvert sinn. f hvert
skipti sem ég stal málverki frá
Dos Cortes, varst þú meðal gest-
anna".
„Þetta má allt til sanns veg-
ar færa“. sagði dr. Munoz. „En
ég er býsna hreykinn af því
hvernig mér tókst að koma
Pickett til Dos Cortes. Og þó
hefði mig aidrei dreymt um að
hann yfirgengi sjálfan sig svo
mjög, að hann fyndi Rubens í
Velazquez“.
„Gerði hann það?“ sagði Jean
Marie. „Það var býsna spaugi-
legt“
,A.ð drepa senor Elek, það
var víst enn spaugilegra“, sagði
Eva. Markgreifinn lét sem hann
heyrði ekki til hennar. en hann
roðnaði. Þó taldi hann rétt að
svara henni. „Ég drap hann
vegna þess að hann gaf tilefni
til þess, Hann reyndi að beita
mig fjárkúgun“.
„Þér hefðuð drepið hann hvort
sem var“. sagði hún hvössum
rómi.
Hann starði á hana og varð
hörkulegur á svip. ,,Það er alveg
rétt“. sagði hann.
„Ég vil ekki ræða þetta núna“,
sagði Bourne með yfirlæti. ,.Þú
hefur málverkin. Draumur lífs
þins hangir í aflæstu herbergi.
Málið er klappað og klárt“.
„Skrambi vel að verið, þótt
ég segi sjálfur frá“.
„Já, vissulega. Vel gert, Stór-
kostlega vel“.
„Fallegt af þér að segja það“.
„Ekkert að þakka. En það er
eitt sem ég skil ekki. Hvers vegna
hringdirðu til mín og bauðst
mér í te, hálftíma eftir að kon-
an mín var farin af stað á flug-
völlinn?“
„Það þætti mér líka fróðlegt
að vita“, sagði Jean Marie. „Datt
yður aldrei i hug, að þér kynn-
uð að verða drepinn og málverk-
in tekin af yður?“
„Heyrirðu. Jim?“ spurði Eva.
„Eitt okkar er þegar orðið morð-
ingi í orði. Okkur fer fram eins
og ég spáði. í orði og á borði.
Áhugi á byssugikkjum Orsök og
afleiðing".
„Ég er mjög ósammála yður,
M’sieu Calbert", greip Munoz
fram í. ,.Þið eruð ekki þannig
gerð að þíð gætuð drepið einn
né neinn Þið hugsið of mikið.
hafið of litlar tilfinningar. Þið
mynduð fyrirlíta mann sem
fremdi morð fyrir eitthvað sem
hann gæti alveg eins stolið ef
hann nennti. Er ekki svo,
Jaime?“
„Ég hef ekki hugsað um það“.
„Ég held yður skj’átlist". sagði
Jean Marie með hægð. „Það er
til mikils að vinna Ég held ég
gæti drepið yður, ef ég hefði
einhverja áætlun Og ef til vill
verður sú áætlun til“.
„Nei nei“. svaraði markgreif-
inn með umburðarlyndi. .Konan
yðar er flækt í málið. Þér vitið
ekki nerha ég hafi afhent ein-
hverjum lösfræðingi eða banka-
manni frásögn af öllu saman
með viðeigandi skjölum í innsigl-
uðu umslagi sem verður opnað.
ef ég skyldi hljóta óvæntan
dauðdaga, og svo framvegis. Auk
þess sæjuð þér aldrei þessar
myndir framar. Þær verða tekn-
ar niður þegar þið farið í dag,
og enginn veit nema ég einn
hvað um þær verður. Það er
enginn vafi á að ég hef undir-
tökin og frú Bourne varð það
samstundis ljóst. Þið eigið ekki
annarra kosta völ en leggja vel
á minnið þær skipanir sem ég
ætla nú að gefa ykkur“.
„Hvað viltu að við gerum?“
spurði Bourne.
„Ég þarf að fá eitt málverk
í viðbót".
„Aha“.
„Það er vegna ættarinnar sem
ég er að þessu. Reynið að skilja
þetta. Ég er ekki að hugsa um
sjálfan mig. Ég er hæstánægð-
ur með að eiga hér heima í
námunda við hina miklu,
spænsku meistara. En ranglæt-
ið gagnvart ættinni verður að
bæta. Við erum eldri en Pedro
af Aragóníu. Við erum gömul
og mikilsmetin ætt sem hefur
orðið fyrir grimmilegri auð-
mýkingu“.
„Hvaða málverk er það?“
„Leyfið mér að segja þetta
með eigin orðum“. Hánn þagn-
aði við eins og til að tryggja
sig fyrir truflunum. „Ef hægt
er að segja að óhamingja ætt-
ar minnar stafi frá einum degi.
hlýtur sá dagur að vera annar
maí árið átjánhundruð og átta.
Annan maí ákvað spænska þjóð-
in að gera uppreisn gegn Mur-
at, marskálki Napóleons. Gro-
uchy ofursta og La Grange
hershöfðingja. Fjölskylda mín
hafði stutt Napóleon og bróður
hans — eingöngu til að hjálpa
Spáni, það get ég fullyrt. Þið
vitið hvernig Godoy var. Ferdin-
and var jafntakmarkaður og fað-
irinn og illgjarn eins og móðir-
in. Við vorum rík og voldug. Við
höfum enga þörf fyrir forrétt-
indi sem Napóleon gat veitt.
Allt sem við gerðum var fram-
kvæmt af ættjarðarást. Ég hef
yfirfarið hvert einasta skjal frá
þessum tíma og hef orðið æ
sannfærðari um að tilgangur
fjölskyldu minnar var að gera
Spán að Evrópulandi”. Hann
sárbændi þau beinlínis að skilja
sig. „Við — fjölskyldan mín —
gerðum það sem við gerðum til
að Spánn gæti þróazt upp í nú-
tima land, hlutgengt og meira en
það — í kapphlaupinu- um ný
verzlunarsambönd ný vfirráða-
svæði ný heimsyfirráð“.
Boume gat ekki setið á sér
lengur.
„Áttu við það“, sagði hann
með hægð „að myndin sem þú
segisrf verða að fá, sé Dos de
Mayo eftir Goya í Prado?“
Hann tíndi hvert orð varlega
fram, eins og þegar húsmóðir
tínir nýlenduvörur upp úr inn-
kaupatösku.
„Hamingjan góða! Komið með
hand.járnin!“ stundi Jean Marie
Dr. Munoz hélt áfram án þess
að skeyta truflununum. „Málar-
inn Goya átti aðalsökina á auð-
mýkingu ættar minnar. Hann
var orðinn slefberi hjá Ferdin-
and. Hann hélt áfram sem slef-
beri Bonaparte. Þegar Frakk-
arnir héldu leiðar sinnar varð
hann slefberi hjá Wellesley".
„Wellesley?" spurði Jean
Marie.
„Enska hershöfðingjanum.
Honum sem síðar varð hertogi
af Wellington. Leiðindahundur".
„Það var og“, Jean Marie
leit á Evu og yppti öxlum.
„Þegar Ferdinand settist aftur
í hásæti á Spáni, var Goya bú-
í samband við Bob og Henry. Að lokum sáu þær
álengdar stúlku sem þær þekktu vel og vissu að þær
gátu treyst og ákváðu að biðja hana að koma skila-
boðum til piltanna.
órður og Ross störðu undrandi á kafbátinn. Or því
hann var þama á vatninu hlutu að liggja göng frá
því út í hafið. — Ariane og Titia voru nú komnar
inn í dalinn, en þeim hafði ekki tekizt að komast

VALVER—15692—VALVER—15692—VALVER—15692—VALVER-
I
VALVER
Við aðstoðum
yður við að
gleðja börnin.
Avallt úrval
af lcikföngum.
VALVER
Sími 15692
Senduin heim
og í póstkröfu
um land allt.
VALVER—15692—VALVER—15692—VALVER—15692—VALVER1569Í
stílabækur
reikningsbækur
teikniblokkir
rúðustrikaðar bl,#kkir
rissblokkir
skrifblokkir
vasablokkir
b 1 ý a n t a r
y d d a r a r
p I a s t b i n d i
skólatöskur
kúlupennar
skólapennar o. m. fl.
NáttúrulæknmgaféU~ Ulanús
auglýsir:
Drætti í happdrætti félagsins hefur verið frestað til
23. desember næstkomandi.
AÐALFUNDUR
verður haldinn í félaginu ANGLIA fimmtudaginn ■ 18.
þ.m. í Glaumbæ uppi kl. 8,30 e.h.
FUNDAREFNI :
1. Venjuleg aðalfundarstörf.
2. önnur mál.
UNGLINGSSTCLKA
óskast til sendiferða.
Síldar- 09 fiskimjölsverksmiðjait h.f.
Skrifstofan Hafnarhvoli 4. hæð.
Unglingar óskast
til innheimtustarfa, hálfan cða allan daginr
Þurfa að hafa hjól.
ÞJÓÐVILJINN.
*