Þjóðviljinn - 10.11.1962, Síða 9

Þ,T ÓT> VTL.TINN
siða g
L*augrardagur 10. nóvember 1962
Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR
Sá hlær bezt sem
síðc:t hlær
eftir S. Y. Lu Mar
— Sá hlær bezt, sem síðast hl
Lo stóð upp og gægðist yfir
öxl föður síns Hann ætlaði
varlá að trúa sínUm eigiri
augum, en það var ekkert um
áð villást, það var asni, sem
þjónninn teymdi inn í veizlu-
salinn. Og um hálsinn á asn-
anum hékk stórt spjald, og
eitthvað skrifað á það. Veizlu-
gestirnir voru undrandi.
Þegar asninn kom nær, sá
Lo að orðin, sem skrifuð voru
á spjaldið, voru nafn föður
— Jæja, drengur minn,
hvernig lizt þér á þessa
glettni mina við hann föður
binn?
• Gestirnir horfðu allir á
kónginn og Lo litla og hlátur-
inn glumdi um allan salinn
Lo fannst kóngurinn haga sér
heimskulega og hann tók eft-
ir því að faðir hans var orð-
inn mjög fölur og alvarlegur
honum varð Ijóst að hann
varð sjálfur með einhverjum
ráðum að eyðileggja þessa
hans: Chu Kuo Tze Yu.
Kóngurinn hallaði sér aftur
í sætinu og hló hjartanlega.
Gestirnir fylgdu dæmi hans
óg hlógu líka.
Lo skildi að kóngurinn var
að hæðast að föður hans, sem
var óvenju langleítur, ekki ó-
svipað og asninn. En hann
minntist órða föður síns og
lét á engu bera. Kóngúrinn
sneri sér að drengnum; hlæj-
andi, og sagði:
kjánalegu skemmturi kóngsins
allt valt á því hvemig hann
svaraði. En hann var alveg
rólegur og hugsaði sig uin
stundar korn. Engin svipbreyt.
ing sást á andliti hans.
Eftir litla sturid stóð hann
upp, gekk fram fyrir konung-
inn. hneigði sig og sagði:
— Yðar hátign, get ég feng-
ið lánaðan penin'ga og blek?
Honum voru strax færð rit-
föng. Drengurinn tók pennann
Éff ER m SKAGA- rasALARAeLOW
STROWP- *
Bifi Aí> HEifS k
YKK^
ELíA L/1 RA-
£>AL
(»'ara\
og skrifaði fáeina stafi á
spjaldið. sem hékk um háls-
inn á asnanum
Að þvi loknu settist hann
aftur í sæti sitt.
— Er þetta allt og suirit.
sem þú getur gert fyrir föð-
ur - þíriri? spurði góngurinn
steinhissa Lo kinkaði kolli
og brosti.
— ítéttið mér spjáldið,
skinaði kóngurinn. Þjóririinn
gerði svo.
Kóngurinn las órðin á
spjáldinu og varð aúðsjáan-
lega undrandi. Svo sneri
hann sér að ráðgjafa sínum
og sagði:
— Ég óska yður til ham-
ingju þetta er einstakur son-
ur. sem þér eigið.
Síðan hélt hann spjaldinu
hátt yfir hðfði sér. svö állir
gætu lesið bað sem á bvi
stóð.
— Ég hélt að ég gáeti leik-
ið á drenginn. með þessu
meinlausa bragði með ásnann,
en þess í stnð hef ég misst
asnann minn.
Gestirriir hlógu,
— Ég skrifaði Chu Kuo Tze
asni, á spjaldið. en nú stend-
ur þar Chu Kuo Tzes asni.
sama sem að hann sé réttur
eigandi asnans. Þessi hrekkUr
hefur bví snúizt gegn siálfum
mér hélt kóngurinn áfram.
Síðan bað kóngurinn ráð-
gjafann f.vrirffefningar á þessu
prakkarastriki og bað hann
að þiggja asnann að gjöf og
hafa hann heim með sér.
SKRITLUR
Þjónn: 6g hef soðna tungu,
steikta lifur og svinafætur.
Gesturinn: Verið ekki að segja
mér hvað amar að yður. Gjör-
ið svo vel að færa mér brauð
með osti og mjólkurglas
Gunna: Ég hef ekki sofið í
marga daga
Sigga: Ertu ekki hræðilega
syfjuð?
n,inna: Nei. ég sef á nóttunni.
Siggi: Hvernig fórstu að því
að handTeggsbrjóta þig,
Maggi- Sérðu stigann þarna?
Siggi: Já
Maggi: Ég sá hann ekki.
Söiumaður: Þessi vél vinnur
heiminginn af verkinu.
Viðskiptavinur: Það er gott.
Gjörið svo vel að láta mig
hafá tvær.
Jélaminning
(Jólin eru nú ekki alveg a
næstu grösum. en áreiðan-
lega eru þau komin ofarlega i
huga ykkar, ekki sízt vegna
þess að veturinn kemur ó-
venju snemma til okkar i
þetta sinn Þegar þið gangið
um bæinn og horfið í búðar-
gluggann eruð þið sennilegá
að velta fyrir ykkur hvað
þið eigið helzt að gefá þess-
urti og hinutn i jólagjöf og
kannski líka hvað þið óskið
sjálf áð fá.
Þess vegna birturn við núna
gartila frásögn. frá jólúm i
sveit á fsiandi. Kannskí þyk-
ir ykkur garnán að bera sam-
an hyernig jóláhátíðin vár
þá og nú á okkar dogúm
Þessi sögukafli ef úr bókinni
Éiríkúr Hansson. eftir J.
Magriús Bjarriasön en hann
fluttist tií Ameriku barn áð
aldri. Þessi bók kom út um
siðustu aldamót og mun nú
óviða 'tm
Ég man eftir jólakvöldinu.
síðasta árið sem ég var heima
— ég segi ætíð heima þegar
ég á við fsiand Það var dýrð-
iegt jólákvöTd Ég var færður
’ fálTeg föt eðá að rninnstá
kosti þóttu mér þau falleg
Mér var gefið stórt tólgaf-
kerti ög klútút, ög rusinúf
og kaka með laufaskurði á.
og vafla og kTeinur og hrís-
grjónavellingur með kanel off
hvításykri út á. og rnargt
og margt. Ég var svo kátúf
að es réði mér várlá. ég hló
ög song og hlö aftuf, óg gekk
til allra á bænum til að sýna
þeim fötin mín og kertið
mitt. Ég man að fátæk hjón
voru komin þangað. þetta
jólakvöld. og með þeim var
dálítil stúlka á mínu reki. sem
þau áttu Ég man það svo
glögfft. éíris óg bað hefði skeð"
í gær að litla stúlkan fór
að gráta, begar ég var að
sýna fóikinu fötin mín og
keftið Hún grét af þvi
henni var ekki gefið kerti og
hún ‘ekki færð í ný föt. Vesa-
lingur Hún átti engin falleg
föt af þvi föfeldfar herinar
vorú svo fátæk. Hún gfét off
grét, eiris og aumingja litla
brjóstið hennar ætlaði að
springa. Éff horfði um stund
á litlú stúlkuna og fóf svo
að gfáta líka Svo vildi éa
gefa herini kertið triitt. eri fað-
ir hennar vildi ekki leyfa
henni að taka við þvi. Hann
fór allt í einu úr vestinu sinu.
sneri þvi um, og klæddi dótt-
ur sina i það Hann sagði
henni að það færi henni vel
og væri undur fallegt. Fal-
legt! Ja, það var fóðrað með
ótal smáum bótum, gulum og
grænum og rauðum og blá-
um og svörtum og hvítum
Það var svo fallegt hélt
hann. Aumingja maðurinn
Hann gerði sitt ýtrasta til
að fegra það i augum dóttur
sinnar Og blessað bamið
hætti að gráta og fór með
tárin i augunum að yfirvega
betta makalausa vesti sem
var svo fallegt þegar búið
var að snúa því um En allt
i einu kom amma min inn
í baðstofuna, óg gáf litlú
stú’kunhj bæði kefti og kjól.
sem ég man að var henrii dá-
lítið of stóf en fór að öðrú
leyti vel Ó hvað litla stúlk-
an varð glöð þegár hún vár
komin i kjólinn óg búin að
kveikja á kertinu. Það var
eins og hún vissi ekki hvern-
ig hún ætti áð berá sig i
þessúrr skrúða. Hún reyridi
tií áð sjá hvernig kjólTinn
færi sér á bakíð. hún horfði
4 handteggina á sér og á fæt-
urna og barminn og síðum-
ar hún skoðaði kertið hátt
ng lágt. starði í ljósifS og
andlitið varð allt uppljóm-
að af innilegri barnslegri
eieði Móðir mín kyssti ömmu
aftur og aftur, og sagði að
guð mundi launa henni þetta
Faðir iltlu átúlkunnar fór aft-
ur i vestið og gekk tii ömmu
minnar. kyssti hana Off =affði
fáein orð í láffum blióðum.
og settist svo niður aftúr. óff
bá tók ég eftir nokkru sem
mér þótti kyrilegt. ég sá að
nokkur stór tár hruridu nið-
ur kinnar hans. Ég sá að
hann grét Ég horfði á hann
alveg agndofa, og gat ekk-
ert í því skilið að maðurinn
skyldi fara að gráta þó hún
amma mín gæfi litlu stúlk-
unni han.s dáTítið ' kerti og
kjól. Mér hefði þótt það
langtum eðlilegra þá. að hann
hefði bíegið. hoppáð og dans-
að En ég var barn þá. og
áleit sjálfsagt að annarra til-
finningar væru alveg eins og
mínar.
VISA
Sérhvert vinárorð vermir
sem vorsólarljós.
Sérhver greiði og góðvild
er gæfunnar rós. —
Hvort sem leiðin þín liggur
um lönd eða höf,
gefðu sérhverjum sumar
og sólskin að gjöf.
Þórst. Þ. Þorsteinsson.
Mjölkarlinn
Framhald af 7. síðú
— Og það hefur margt
bréytzt á 32 árum. síðán þú
byrjaðir að vinna við irijölið.
— Já bá var allt handunn-
ið — og saumað með nál ívrir
pokana! Þetta var hörð vinná.
Eirin viktaði 2 saumuðu. 1 tók
frá, við afköstuðum um S0 riok-
um á klst.
Eitt árið voru pokárííir bf
litlir svo tveir mehn urðu áð
taka há og hossa þeim á milli
sin. — 200 punda pokum. Ef
það dugði ekki til þess áð þeir
næðu vígt. vár tekinn stáútúr
og mjölið barið niður i pok-
ana!
— Hvað segir þú. sem auk
alls annars hefur Verið 14
vertíðír á mölinni við Drang-
ey og 30 hér I rrijðllhu S
Siglufirði, finnst þér heirriúr.
inn hafa batnað eða yerisnáð S
hessum 70—80 árum sém þú
manst?
— Breytingamar eru marg-
víslegar — og misjáfnar. Heim-
úrlriri befur batnað áð mÖrgú
léyti, sérstaklegá það fevfe
triörg störf eru nú auðunnari
en áður nýjar vélar og orká,
off afkðstin hafa bvf aukizt og
afkórná manna batnnð frá því
serii fyrrum var.
— Þú hlýtúr að hafa kynnrt
mörgum manninum hér vlð
verksmiðjurnar frá uppháfi
vega?
— Já, það hafa margir
kupnir rrienn unnið hér í verk-
smiðjúnum — í mjölinu. Erling
Ólafsson söngvari söng hér oft
yfir mjölpokunum. Skrifstofu-
stjórinn í félagsmálaráðuneyt-
inu Hallgrítriur Dalbérg vár
einn af samstarfsmönnum
mínum hér. Margir af menntá-
mönnum og embættisrtiönnum
þjóðárLnnar hafa únnið hér i
mjölinu þegar þeir vorú skóíá-
strákar og yrði oflangt upp að
hyijá.
— Var ekki oft glatt á
•hjalla?
— Jú. margt var spjalláð,
triárgt vár brt. Skólápiltar vc.n
alltaf að yrkja, súmir. Öm áf
Akureyri var síkveðandi. Eitt
sinn kvað hann urn Kristjári
Dýrfjörð:
Dýrfjörð, þú ert dæmalaus!
Dottar þegar átt að virina!
Trítlar um með tóman haus,
tefur f.yrir verkUm hinna.
— Og hverju svaraði Dýr-
fjorð?
— Því hef ég gleymt nú, eri
meðan Kristján var að finna
eitthvað nógu krassandi svar-
áði ég til bráðabirgða:
Þótt víðar megi vistir fS
var þó eigi i rónni.
Hann var feginn, hræfugls sá.,
hingað smeygja kíónni.
— Fleira hafið þið kveðið —
um vinnuna.
— Já. blessaður vertu. eri
flestu hef ég gleymt, báð vár
svo mikið. en einu sirini var
þetta:
Ykkur get ég á það bent,
álfum stræta hlynna:
Það er ekki heiglum hent
hér í mjöli að vinna
— Ekki hafiö þið nú alltal
verið í skorpu?
— Menn urðu að halda áfrám
í mjölinu. samanber:
Mjölkarlarnir mega allir mikið
vinna
ein þótt komi eikin tvinna
enginn henni fær að sinna.
En við vorum I bezta skapl
fyrir því:
Glaðir við mjölkarlar verk
okkar vinnum,
vonleysisdrunginn har kemst
ehki að.
Þo að um stund við stúlkunum
, sinnum
1 stakasta lagi er allt fyrir
bað!
— + —
Skvldi annars aldrei fæðast
Skagfirðingur sem getur stillt
sig um að yrkja úiri hesib óg
konur? tb
• »