Þjóðviljinn - 23.01.1963, Blaðsíða 10

JQ SÍÐA ■mhh ii ~ ii i .1 i ..........— ■ -------- ■ ÞJÓÐVILJINN *— ................ i i» i .. ...—■■—■— ■ Miðvikudagur 23, janúar 19<>3
GWEN B R I S T O W :
r
\
HAMINGJU
LEIT
Sildveföin var aðeins 50
þúsund tunnur s.l. viku
að burðast með upp í fötu og
með tuskudruslum í gluggun-
um til að halda snjónum úti.
Hún hló lágt og beisklega. —
í>að er undarlegt að þú skulir
fá mig til að muna allt þetta.
Ég skammast mín fyrir sjálfa
mig.
— Ó Florinda, þú þarft ekki
að skammast þín. Þú varst ekki
annað en barn. Þú gerðir það
sem þú gazt
— Já. ég gerði það sem ég
gat. En ég á við það, að ég er
í ætt við hann. Ég hef andstyggð
á að vera skyld slíkum manni.
Og ég er lík honum.
Hún sat grafkyrr á gólfinu
milli kofforta og kassa og papp-
irshauga Það varð þögn. Garnet
horfði á fallegan vangasvip
hennar. stóru bláu augun og
silfurgljáandi hárið. Hún reyndi
að gera sér í hugarlund hvemig
það væri að horfa á svona speg-
iímynd oa vita, að hún var arf-
ur frá slíkum föður. Hún sagði
allt í einu:
— Þú ert ekki hjálparvana
eins og móðir þín.
— Nei. vina min það er ég
ekki. Florinda hló stuttaralega.
Hún reis á fætur oia sneri vað-
sekknum til svo að hún aæti
haldið áfram að pakka niður.
— Ég bjarga mér alltaf. bætti
hún við.
— Já. sagði Gamet. — Og
það muntu alltaf gera
— Já sjáifsagt. Það er rétt
hjá þér. Það skal enginn fá að
gera útaf við mig á sama -iiátt
og mömmu.
Hún tók upp sápuhylkið og
leit á Garnet
— Ég drepst sjálfsagt úr ein-
hverju einn góðan veðurdag. það
efast ég ekki um. sagði hún
kuldalega — En fari það grá-
bölvað sem ég dey úr hjarta-
sorg
Hún sagðj þetta með festu en
það var samansamur undirtónn
í orðum hennar. Garnet efaðist
ekki um, að henni var full al-
vara.
9
Florinda hló snöggt. — Heyrðu
mig nú, Garnet. Við skulum
steinhætta að tala um þennan
kakklakka sem ég er komin af.
Það er ekki sérlega skemmtilegt.
— Auðvitað, við hættum þvi
á stundinni. — Garnet breytti
um umtalsefni. — Ertu ekki að
verða búin að pakka niður?
— Þú ert engill. sagði Flor-
inda þakklát. — Jú, ég held að
allt sé komið niður nema fötin
sem ég er í. Ég set þau niður,
þegar ég er búin að skipta um
föt.
Gamet lei-t á svörtu fötin á
rúminu og leit síðan aftur á
Florindu.
— Um hvað ertu að hugsa?
spurði Florinda.
— Um dulargervið þitt. Þú
veizt að háraliturinn er svo ó-
venjulegur að einhver kynni að
veita honum athygli. Þegar þú
býrð big verðurðu að kemba
það aftur undir hattinn.
— Það er ágæt hugmynd.
Hárið kemur annars strax upp
um mig. — Florinda reis á fæt-
ur og horfði á sjálfa sig í spegl-
inum. — En Garnet. verður ekki
undarlegt, að sjá mig. ef ég hef
ekki dálítinn lokk framundan?
— Mér dettur nokkuð ; hug.
Gamet tók úr sér hárnálarnar.
— TComdu hingað með lakkið og
kveiktu ljósið.
— Gamet hvað ertu að gera?
Góða bam þú ert þó ekki að
klippa af þér hárið?
— Barn örlitið, það sést ekki
neitt. Fáðu mér svarta hattinn.
Líttu nú á!
Með lakkinu festi Garnet tvo
iokka úr svörtu hári sínu urldir
barðið á battinum. svo að það
rar engu líkara en sú sem bærý
hattinn væri. með skiptingu í
míð’” hárjð félli fram á °n.-,-
ið Florinda blistraði af aðdá-
un m°;!tan b’m °ðsb"'apái bana.
— Fvrirtak. Ég vildi óska að
ég hefði heilann binn. vinkona.
Ég hefði nóg við hann að gera.
— Þú getur tekið burt svarta
hárið þeear þú ert komin um
borð saeði Gamet. — ef bú sérð
ekki neinn sem þú þekkir. —
Hún bristi bárið og setti i það
kamb til að halda því frá enn-
inu
Florinda gældi við hattinn
með græna bandinu — Mér
finnst sorglegt að þurfa ,að
fleygja þessum hérna. Hann var
rándýr. Get ég ekki sett hann í
öskjuna sem svarti hatturinn
var í? Er nokkuð við það að
athuea bótt ekkja sé með hatt-
öskju7
— Auðvitað er ekkert við það
nð athuea. — Garnet tók anp
öskju með áletruninni .Madame
Sidonie Drouen, sorgarklæði.
hattar og blæjur" og sömu orð-
um inn í brúnan pappír, sagði
hún, — svo að fólk sjái ekki
firmamerkið. Þú þarft ekkj að
pakka öskjunni inn, en þú get-
ur vöðlað miklu af silkipappír
utanum græna hattinn, svo að
liturinn sjáist ekkj ef þú skyld-
ir missa öskjuna. Ég skal setja
hana niður, meðan þú ferð úr
kjólnum.
Hún kraup á gólfið og fór
að slétta hattböndin.
— Þakka þér fyrir, sagði Flor-
inda. — Ég verð fegin að mega
halda honum. Jæja. þá er bezt
ég fari úr.
Hún sneri sér að speglinum,
tók af sér skartgripina og fór
að hneppa af sér hönzkunum.
Garnet hafði velt fyrir sér,
hvers vegna hún vseri allan tím-
ann með hanzkana. Þegar hún
hugsaði sig um, mundi hún að
Florinda hafði aldrei tekið ofan
hanzkana, endaþótf hún tæki af
sér bæði hattinn og sláið. Og í
leikhúsinu hafði hún borið
hanzka við alia búninga Garn-
et hugsaði með sér að annað-
hvort væri þetta grilla hjá Flor-
indu eða þá að hún hefði ein-
hverja ástæðu til að vera með
þá allan timann.
Hún teygði sig eftir silkipapp-
ír til að vefja utanum hattinn.
Um leið heyrði hún skrjáfa í
silkikjól Florindu, þegar hún
lét pilsin síga niður á gólfið.
Garnet leit upp.
Hún beit fast á vörina. Hún
hafði ekki stunið hátt, en það
munaði minnstu. Án þess að lita
við, beygði Florinda sig niður
til að taka upp kjólinn. Gamet
beit fast á vörina.
Hendur og handleggir Florindu
voru þakin örum. Örin voru
stórir, rauðir flekkir sem hrukk-
uðust þegar hún hreyfði sig og
milli flekkjanna var net af hör-
undi sem teygðist í allar áttir
eins og flík sem hefur rifnað
og verið iíla bætt
Garnet leit aftur niður og lét
sem hún væri önnum kafin við
að búa um hattinn. Hún heyrði
að Florinda tók upp kjólinn.
Það heyrðist skrjáf ; silki og
silkipappír. Garnet vissi hvað
það var sem orsakaði ör af þessu
tagi Það voru brunasár Stúlka
í skólanum hafði haft dálítið
brunaör. En það hafði verið
gamalt og hún hafði fengið það
sem barn. og það sást varla leng-
ur. Þessi ör á FIorindu_ voru ný
og þau voru ekki lítil. Örin voru
þvert og endilangt upp um alla
handleggi og hendumar voru lika
skaddaðar. Líka fyrir ofan oln-
boga voru smáör eins og þar
hefðu fallið neistar.
Gamet reyndi að hugsa upp
eitthvað til að tala um, en henni
tóksf það ekki. Það komst ekk-
ert annað að i huga hennar en
að Florinda hefði barizf við eld
alveg nýlega Það hafði ekki gert
hana að öryrkja og með tíman-
um yrði þettp siálfsagt minna
áberandi en nú En nokkuð af
fegurð hennar var að eilífu glat-
að. Garaet var í uppnámi. rétt
eins og hún hefði séð siðleys-
ineia spilla listaverki.
Hún rifjaði uop: — Hefur
aldrei komið neitt íyrir yður,
sem þér getið ekki talað um?
Þetta var það bá. Garnet var
fegin því. að hún hafði ekki
stunið upphátt. begar hún sá
skaðskemmdar hendurnar á
Florindu. Hún ætlaðj að halda
áfram að láta sem hún hefði
ekki séð þær. Hún hugsaði með
sér. að þótt hún ætti að vera
samvlstum við Florindu daglega
það sem hún ætt; eftir ólifað,
þá skyldi enginn máttur í heimi
geta togað uppúr henni orð um
það að hún hefði tekið eftir
þeim.
Það var ýmislegt sem ekki var
hægt að tala um. Garnet hafði
ekki vitað um það fyrr. En i
dag hafði hún lært það
Hún var búin að pakka inn
græna hattinum. Hún setti hann
niður í öskjuna og leit upp.
Florinda var enn fyrir fram-
an spegilinn að leysa böndin á
millipilsunum Hún gerði það á
eðlilegan og sjálfsagðan hátt
eins og ekkert værj að henni í
höndunum. En það vantaði þó
mikið á að þær væru heilar. Auk
þess að hörundið var allt hrukk-
að vorii fingumir sýnilega stirð-
ir og illsveigjanlegir Garnet
langaði til að bjóða henni hjálp
sína. en hún stillti sig um það.
Florinda hafði sjálfsagt þjálfað
hendur sínar upp í að vinna
sömu verk og heiibrigðar hend-
ur. Það væri því illa gert að
bjóða aðstoð
Florinda var í sjö millipilsum
Án þess að Títa við, spurði hún:
— Fara úr fjómm. var það
ekki það sem þú sagðir?
— Jú, sagði Garnet. — Fjór-
um Hún var fegin þv! að sam-
talið hófst að nýju.
Florinda steig upp úr pilsun-
um og lagði þau yfir arminn.
— Nei. Garnet. hvað þú hefur
búið vel um hattinn! Nú ætla ég
að setja þetta dót niður og svo
fer ég í þessi útfararföt Hvern-
ig geta ekkjur eiginlega náð
sér í nýja eiginmenn þegar
karlmenn fá ekki að sjá bær
í öðru en þessum skelfilegu
oörmum?
Gamet leit upp. Florinda hló
en var þó reið yfir bessum herfi-
lega búningi, og begar Garnet
leit á hana. rak Florinda út úr
sér tunguna eins Qg óþekkur
krakki sem gerir gys að kenn-
ara sínum á bak. Gamet fór að
hlæja Hún skellihló og Florinda
hló líka. Spennan var horfin úr
loftinu og Gamet þótti sem létt
væri af henni þungu fargi.
— Þær- eru ekki svartklædd-
ar alla sína ævi. svaraði hún.
— Þegar misseri er liðið, bæta
þær á sig hvitu hér og þar. Oft
er annað sorgartímabilið býsna
klæðilegt. einkum þegar um er
að ræða ungar ekkjur með Ijóst
hár eins og þú.
Florinda lagði millioilsin á
stól og hún kraup á gólfið við
að brióta saman silkikjólinn
sinn . Örin voru rauð eins og
eldur við hvítar axlir. — Svart
fer mér mjög vel. sagði hún. —
En ekki þegar ég er hulin frá
hvirfli til ilja þá er ég eins og
draugur uppúr öðrum draug.
Viltu gera svo vel að fleygja til
mín pappímum þama.
Garnet gerði það. — En hvað
bú gerir þetta snyrtilega, sagði
hún og horfði á hvemig Flor-
inda stakk pappír inní ermarn-
ar og milli fellinganna á pils-
inu
— Ég er svo vön þessu, Ijúfan.
Jæja, karlinn, sagði hún við
kjólinn — Nú á þinn stað. Hún
reis á fætur og fór að fást við
millipilsln
Gamet fannst sem þær hefðu
sagt eitthvað allt annað. Florinda
hafði leynt örunum eins lengi
og hún gat, en þegar hún sklpti
um kjól hlutu þau að koma í
Ijós Hún hafði gefið Gamet tóm
til að horfa á örin og æsa sig
upp og spyrja um þau ef hún
kærði sig um. En Gamet hafði
í skýrslu Fiskifélags fslands
um síldveiðarnar sunnanlands og
vestan segir, að einungis hafi bor-
izt á land í siðustu viku 50.853
tunnur, enda voru miklar ógæft-
ir. Heiidarveiðin frá vertíðar-
byrjun til laugardagskvöldsins
19. janúar var 1.107.715 upp-
mældar tunnur en á sama tíma
í fyrra var hann 880.891 upp-
mæld tunna.
Hæstu veiðistöðvarnar voru
þ'essar um helgina; Reykjavík
387.053 uppm tunnur, Keflavík
185.705. Akranes 177.412, Hafn-
arfjörður 127.168, Vestmanna-
eyjar 75.635. Sandgerði 57.135,
Grindavík 44.939. Ólafsvík
29.655 og Stykkishólmur 13.716
tunnur.
Nokkur skip voru hætt síld-
veiðum um helgina og farin á
1 Lögbirtingablaðinu 17. þ. m.
er frá því skýrt, að 27. des.
sl. hafi dóms- og kirkjumála.
ráðuneytið skipað Sigmund
Magnússon lækni dósent i blóð-
sjúkdómafræðj og blóðsjúkdóma-
rannsóknum við læknadeild Há-
skóla íslands frá i desember
1962 að telja. Sama dag var
Valtýr Bjarnason læknir skipað-
ur dósent í svæfingum og deyf-
ingum við læknadeildina frá
sama tima að telja.
Framhald af 7. síðu.
saman og nýta vélamar betur
— og raunar óhjákvæmilegt.
Það má segja að atvinnuveg-
ur sem ekki þolir kaupgjald í
landinu sé á heljarþröm, og
einyrkjabúskapur í sveit, cins
og hann er rckinn í Iandinu
getur ekki staðizt. Það er ekki
nema um meiri samvinnubú-
skap að ræða. Það er nóg fyrir
einyrkjabónda að hirða 20 kýr,
með því fyrirkomulagi sem nú
er, þó hann þurfi ekki líka að
heyja fyrir þeim.
Einyrkjar eru að verða þræl-
ar, þeir eiga að vinna saman
meira, því nú orðið skiptir ekki
miklu máli þótt einn sé dug-
legri að moka skít heldur en
annar, meira máli skiptir véla-
þekking og verkaskipting.
Ungur maður sem ætlar að
byrja að búa þarf að taka við
fullu búi strax — hitt væri
eins og útgerðarmaður ætti að
róa á trillu þangað til hann
hefði önglað saman fyrir tog-
ara!
Til þess að slíkt geti orðið
þarf að leggja meira fé til land-
búnaðarins til þess að hann
þurfi ekki alltaf að miðast við
sem frumstæðust skilyrði.
Bóndinn verður nú að miða
framleiðslu sína við það að
haiin geti með eigin fólki sinnt
toppnum í störfum haust og vor
því búið ber ekki aðkeypt
vinnuafl, eins og þó þyrfti
haust og vor. Á vetrum hefur
þorskveiðar. Frá vertíðarþyrjun
hafði 61 skip fengið 8 þúsimd
uppmældar tunnur eða meiri
afla.
Um helgina höfðu 4 skip afl-
að yfir 20 þúsund tunnur. Voru
það Víðir II., Garði, 24.290,
Hafrún, Bolungarvík, 23.244,
Haraldur, Akranesi, 23.019 og
Halldór Jónsson, Ólafsvík 21.485.
Spilakvöld hjá
sésíalistum í
Képavogi
Föstudaginn 25. þ.m. efnir
Sósíalistafélag Kópavogs til spila-
kvölds í Þinghóli og hefst það
klukkan 8.30. Þetta er fyrsta
spilakvöldið í vetur en haldin
verða nokkur fleiri síðar. Spiluð
verður félagsvist og verða veitt
góð kvöldverðlaun og auk þess
heildarverðlaun fyrir veturinn.
Þá mun Þorsteinn frá Hamri
lesa upp.
Nýr deildarstjéri
í utanríkisráðu-
neytinu
8. janúar sl. skipaði utanríkis-
ráðherra Hörð Helgason deildar-
stjóra í utanríkisráðuneytinu frá
1. janúar 1963 að telja.
gerningur að koma upp fjósum,
með þeirri aðstoð sem nú er
fáanleg hjá bönkum og lána-
stofnunum, og því leggja bænd-
ur ekk S í neina fjárfestingn
sem tcljandi er.
— Heldurðu ekki að þetta
lagist á næstunni?
— Ég hygg að þetta f jármála-
Iíf hér á landi lagist ekki fyrr
en herinn er farinn úr Iandinu.
Það er staðreynd að þar sem
herseta er verðnr alltaf fjör-
málaspilling og falskur gjald-
eyrir. 1 dag virðist ástandið
þannig að það þurfi að borga
með atvinnuvegum þjóðarinnar
— og þó eru það þessir at-
vinnuvegir sem þjóðin Ufir af.
— Hvað hyggið þið, bændur
og búaliðar, um Efnahags-
bandalagið?
— Við höfum ekkert í Efna-
hagsbandalagið að gera. Við
eigum að halda viðskiptum okk-
ar utan við alla pólitík.
Hver á að eiga þctta land
þegar erlend auðfélög hafa
rétt tiil að kaupa allar jarð-
ir og atvinnutæki og flytja
inn erlent fólk að vild — og
ráða yfir íslenzkri landhelgi?
Nú á að afnema öll landa-
mæri til þess að koma á alls-
herjar kapitaliskri harðstjóm í
álfunni.
Það er cngin framför hugsan-
Ieg nema til vinstri, með auknn
samstarfi almennings. Efna-
hagsbandalagið er samtök auð-
Conshita ætlar til Grosso og segja honum meiningu
sína — en nemur staðar þegar hún heyrir mannamál
inni hjá honum.
„Það er bezt fyrir þig Gonzas að hverfa um stund-
arsakir. Farðu í ferðalag". Svo segir rödd Paravanos:
^yrst af öllu verður þessi öskubakki að hverfa. Sjáðu
um það, Grosso. Hann getur komið okkur öllum á kald-
an klaka. Hver veit hvaða sönnunargögn þeir gætu
lesið á honum“.
Conchita hefur heyrt nóg, og veit hvað hún ætlar
nú að taka til bragðs. Hún laumast hægt í burtu.
in á frönsku.
— Ég verð að láta pakka hon-
stunda aðra vinnu.
— Hyggja bændur hér ekki
gott til framtíðarinnar?
— Nei, eins og er þá er óhug-
ur í bændum. Þeir geta hvorki
hætt né haldið áfram. Síðan
„viðreisnin" kom eru þeir
negldir fastir, geta kannski
komið upp fjárhúsum, en ó-
Idld VU

í miðaldir og villimennsku. En
það er ekki hægt að halda
kyrrstöðunni Iengi.
Sitthvað fleira mætti spjalla
við Hrafn Sveinbjarnarson, en
við þökkum honum og látum
staðar numið að sinni. J.B.
UiKjlíngur óskast
Vilium ráSa ungling strax 15—17 ára.
Þir* að hafa „skellinöðru" til umráða.
Þjóðviljinn
Hver é að eiga þetta land?