Þjóðviljinn - 14.02.1963, Blaðsíða 4

4 SÍÐA
ÞJÓÐVILJINN
FimTntudagur 14 febrúar 1963
og
einm
nótt
íþróttasíðan hefur fengið leyfi til að birta
eftirfarandi grein eftir Frímann Helgason,
en hún birtist í síðasta hefti Valsblaðsins.
Það þótti nokkrum tíðindum
sæta, þegar það fréttist síðla sum-
ars að Albert Guðmundsson væri
farinn suður til Mílanó og ætlaði
að leika þar knattspyrnuleik á
gömlum slóðum, sem hann tróð ár-
in 1947—49. Hafði hann með skeyti
verið boðaður til leiksins, og farið
og Ieikið með sæmd. — Valsblað-
inu þótti sjálfsagt að biðja Albert
að segja svolítið frá þessari ferð
sinni.
Þegar búkurinn er of stór og peysan of þröng, er þjóðráð að nota talkúm,
— Aðalaðdragandinn að- för -
þessari og þeim leik, sem leika
átti, var sá, að stjórnir Mílan
og Inter voru beðnar að styrkia
góðgerðarstofnun, sem hafði
hjálparstarfsemi fyrir munaðar-
laus börn. Var farið fram á
að þau létu í té 15—20 millj-
ónir líra í þessu augnamiði.
í umræðum um mál þetta kom,
fram sú hugmynd að velja tvö
lið, skipuð mönnum sem leikið
hefðu með félögum þessum á
árunum 1945—1950. ctg ná til
þeirra sem höfðu verið mest
aðdráttarafl í liðunum á þess-
um tíma.
Milan og Inter eru stór fé-
lög í borginni Mílanó, og eru
miklir og harðir keppinautar.
og mætti að sumu leyti líkja
þnim við KR og Val hér á ár-
unum, þegar þau börðust um
titlana
Það vildi nú svo til að ég var
í Mílanó þegar þetta kom fyrst
til umræðu, í verzlunarerind-
um, og hitti fáa, enda var ég
þar ekki- nema skamma- stund.
Aðeins 2—3 dögum eftir að ág
kom heim fékk ég skeyti frá
Italíu, og var beðinn að koma
til Mílanó og leika þar leik
á tilteknum degi.
Ég var ekki viss um. hvort
þetta væri grín eða alvara. ítal-
ir geta verið miklir grínistar,
og dottið allur skollinn i hug.
Mér datt helzt í hug að ein-
hver gömlu félaganna væri að
halda upp á afmælið sitt, og
ætlaði að.efna til grínleiks við
það tækifæri, þar sem ég ætti
að leika eitt hlutverkið. Ég
þorði nú ekki annað en að
senda skeyti til Mílan og spyr.i-
ast fyrir um leik þennan.
Kom þá í ljós að þetta var
púraalvara, og ég átti að fá
ferðir fríar, og allt uppihaid.
Ég varð sem sagt að taka þetta
alvarlega, og ákvað auðvitað
að fara. Tók með gömlu skóna
mína, sem eru farnir að slitna,
og táin að vísa upp á við.
Á iElugstöðinni var tekið á
móti • mér raeð miklum látum,
blaðamenn flykktust kringum
og blaðaljósmyndarar létu held-
ur ekki sitt eftir liggja Mér
var ekið á „lúxus“-hótel í borg-
inni, en þar voru þá fyrir
flestir þeirra, sem áttu að taka
þátt í leiknum. Flestir voru
frá Italíu, en þar voru einnig:
Gunnar Gren frá Svíþjóð, Wilk-
es frá Hollandi, Nyers frá Ung-
verjalandi, og svo ég, sem var
lengst að rekinn. Þarna var og
Liedholm frá Svíþjóð, sem a
heima í Mílanó, og Argentínu-
maður, sem býr í Eóm.
Þetta var í rauninni mikill
fagnaðarfundur eftir allan þenn-
an tíma, og voru kveðjur inni-
legar.
Dagurinn fyrir leikinn fór að
mestu 1 endurvakningu á vin-
áttusamböndum, og þá talað
í léttum tón, o^kar í milli.
Undirbúningurinn undir leik-
inn var svipaður og áður, ag-
inn þó ekki eins harður og
fyrr.
Leiðin út á völlinn liggur
um jarðgijng úr búningskleí-
unum. Þetta voru gamlar slóð-
ir, sem við tróðum „í gamla
daga“. Það rifjuðust upp fyrir
mér atvik liðjnna tíma Það
er erfitt að lýsa tilfinningum
sínum þegar maður kom inn
á þennan fagra grasvöll bað-
aðan í flóðljósum. Mann hafði
aldrej dreymt um að fá að
ganga þessa slóð aftur í knatt-
spyrnuskóm, heyra glöð fagn-
aðarlæti áhorfendanna, sama
líflega tóninn óma allt um
kring, alveg eins og áður. Þetta
var ævintýri eða draumur, en
ekki veruleiki.
Þetta kom, eins og dásamleg
svipmynd, þar sem okkur var
leyft raunverulega að skjótast
15 ár aftur í tímann, og lifa
upp aftur 2x45 mínútur i Ieik.
Ég held að fáir þeirra, sem
gengu þessa slóð, hafi klökkn-
að. Og ég segi að það er eitt-
hvað sem skeður í hug okkar,
sem ekki þekkist hér. 1 hjarta
okkar erum við innilega sam-
stilltir, stoltir yfir því að vera
í búningi félagsins og hrífumst
af lit hans og merkjum. Nafn
félagsins ómar, að mér virðist,
öðru vísi í hug og á tungu, en
ég vérð var við. hér.
Það var líka þægilegt að
verða var við að áhorfendur
fögnuðu mjög hinum langt að-
komnu gestum, frá Norður-
löndunum. Það virðist sem þeir
hafi tekið sérstöku ástfóstri við
þá. Mílan varð líka mjög sig-
ursælt, með hina þrjá Svía í
framlínunni, þá: Gre-No-Li.
(Gunnar Gren, Gunnar Nordahl
og Liedholm). Gunnar Gren
kom til Mílan rétt áður en
ég fór þaðan, og má segja, að
hann hafi „farið í mín föt“,
því hann tók stöðu mína í lið-
ínu, hann fékk íbúð mína, og
hluta af húsgögnum mínum.
Gunnar er mikill heiðursmaður
og hefur haldizt með okkur
mikil vinátta síðan.
„KÓRÓNA A ÓVÆNTU
ÆVINTÝRI“
Sjálfur leikurinn hefst með
því, að við byrjum með knött-
inri, og sendi ég hann til Gunn-
ars Gren,. fæ hann síðan aftur,
sendi hann til miðframverðar,
sem sendir svo aftur til Gunn-
ars, og í þriðja sinn fæ ég
knöttinn, og er þá kominn það
langt fram á völlinn, að mark-
maður er einn eftir, en þá
voru það hnén sem voru þannig
komin, að þau þoldu ekki þung-
ann c£ áreynsluna og bognuðu,
og ég valt um koll.
Markmaðurinn var líka of
seiftn ut; en þáð gerðí'-ekfeert
iiil fyrir hann. þvi ég lá! Ég
þoldi einfaldlega ekki þennan
byrjunarhraða. Þá tók ég það
til bragðs, sem gamall refur,
að taka mér stöðu þar sem
ekki var hægt að „finna“ mig,
og tók mér hreinlega hvíld, og
eftir. 5 mínútur hafði ég jafnað
mig nokkuð, eftir þessa hröðu
byrjun. Náðum við Gunnar
Gren oft vel saman, og nokkru
eftir þessa hvíld mína nær
Gunnar góðum samleik við út-
herjann Carappellse, sem er
kominn upp að homfána, og
sendir þaðan fyrir markið og
svolítið aftur. Ég fylgdi fast
eftir, og kemur sendingin til
mín, þar sem ég er á fleygi-
ferð fram og næ því að skjóta
með vinstra fæti í mjaðmar-
hæð, og í þeirri hæð þaut
knötturjnn béjnt í markið,
sem markmaður hafði ekki
möguleika tjl að verja. Mílan-
áhorfendur ætluöu að ærast af
fögnuði. Þetta var dásamleg
stund, kóróna á óvæntu ævin-
týri.
Ég óskaði eftir að leika ekkl
með í síðari hólfleik, þar sem
ég hefði ekki úthald, og lagði
allt í þann fyrri, og fór í bað.
En þá komu leiðtogar Mílan
og kröfðust þess að ég héldi
áfram, varð ég auðvitað að gera
það.
INTER SENDIR
VARALIÐ
í síðarj hálfleik var þaö
galdramennska og þol Gunnars
Gren sem bjargaði mér. Þessi
42 ára gamli leikmaður hafði
úthald á við ungling, og hljóp
inn í eyðurnar, til þess að auð-
velt væri að finna hann, og
sendingar hans voru svo ná-
kvæmar að það voru engir erf-
iðleikar að taka á móti þeirm
þetta sparaði orku mína svo
um munaði.
Gunnar Gren sannaði enn
einu sinni að hann ber nafriið
með réttu, sem hann hefur
fengið að auknefni, en það er
„Prófessorinn".
Við vorum yfirleitt í sókn
og komið er fram í síðari hálf-
leik, og brúnin á Inter-mönn-
um farin að þyngjast. Vitum
við þá ekki fyrr til, en að upp
úr jarðgöngunum koma fimm
óþreyttir og yngri leikmenn og
taka stöður hinna fimm sem .
fyrir voru og fengu litlu áork-
að. Þetta kom okkur í opna
skjöldu, og snerist nú allt við
og Mílan varð að leggjast í
vörn
Þetta hafði víðar áhrif. Mílan-
áhorfendur vildu ekki taka
þessu með þögn og þolinmæðj..
— 1 blöðum hafði staðið að að-
eins mætti skipta um menn í
fyrri hálfleik eða í leikhléi en
síðan ekkj. Þeim þótti þyí
heldur brotin lög á sínum
mönnum og mátti nú sjá víða
um áhorfendapalla átök hörð og
orðaskak, og voru áflog og
smábardagar.
Á þessum 15 mínútum, sem
þessir „ólöglegu" nýliðar Inter
voru með, skoruðu þeir 2 .
góð mörk. Við reyndum að
sækja ef færi gafst og átti ég
tvö þessi „gömlu < góðu“ af
löngu færi, sem skullu { stöng-
um, við dynjandi lófatak á-
horfenda.
Því má skjóta hér inn til
gamans, að aðdáendur félag-
anna taka upp á ýmsu til að
undirstrika gleði sína yfir stgri
síns félags, og þá reynt að
stríða hinum sigruðu sem hægt
er. Það má t.d. sjá eftir leik,
sem Mílan hefur unnið, að að-
dáendur félagsins gangast fyrir
„jarðarför".
Bera þeir líkkistu, sveipaða
fána Inter, um götur borgar-
innar, og á það.að tákna, að nú
sé ekkert annað að gera fyrir,
Framhald á 10. sfðu '
---------------1
2 kjaftforir
r
Liston
Hnefaleikararnir Sonny Liston
og Cassius Clay híttust sl. laug-
ardag, og munaði litlu að þess-
ir vanstilltu berserkir tækju að
berja hvor á öðrum.
Pat Putíuun, iþróttaÍEéttarit-
ari blaðsins HERALD, skrifar
að Liston hafi komið í Miami
Beach Gym, þar sem Clay var i
við æfingar. Liston dvelur nú
í Miami til að æfa sig fynr
keppnina við Floyd Patterson.
Fleygið helvítinu út, hann er
að njósna, hrópaði Clay þegar
hann kom auga á Liston í saln-
um.
Liston svaraði um hæl: —
Hvað skyldi ég þurfa að njósna
um þig? Þú ert enginn boxari
— Jafnframt bauðst Liston til
að gefa honum 100 dollara í
vasapeninga.
— Komdu ipn í hringinn, og
þú skalt fá að berjast ókeypis
nú þegar, svaraði Clay um hæl.
Þeim sem voru viðstaddir,
tókst þó að firra vandræðum
og koma í veg fyrir bein handa-
lögmál, og smámsaman heppn-
aðist að lokka Liston á burt
með fortölum, en hann steytti
hnefann að Clay með ógurleg-
um heitingum.
NORÐURLANDABCUM
FAGNAÐ
Leikurjnn fór fram á San-
Sire leikvangjnum í Milanó,
sem mun vera einn glæsileg-
asti völlur í heimi. Tekur hann
120 þúsund áhorfenda. Fyrir-
£ram höfðu selzt 40 þúsund að-
göngumiðar, en áhorfendafjöld-
inn varð um 80 þúsund, en gert
hafði verið ráð fyrir að 15—20
þúsund mundu koma. Ágóði
varð því margfalt meiri en gert
hafði verið ráð fyrir.
I búningsherberginu mátti
finna að hugur var í mönnum
að sigra. Liðin eru miklir
keppinautar, og næstum „erki-
fjendur", og sama á hvaða
aldri er, kemst ekki annað að
en sigur. — sjgur.
Flestir strákanna, eða allir
þeirra sem léku, keppa enn
einhvers staðar, nema ég og
ítalinn Annovazzi, sem lengi
var fyrirliði í ítlaska landslið-
inu, en við lékum saman í
Mílan á sínum tíma.
Aðalvandamálið í búnings-
klefanum var að finna skyrtu
handa okkur tveim, þær voru
of litlar. Úr þessu rættist þó
að lokum.
Gunnar
Gren, AU
bert og
Liedhohfe,

|||j§f§l
/
L '• '*V. ii'