Þjóðviljinn - 14.02.1963, Blaðsíða 10

10 SIÐA--------————-—" - ■■ - '--------- ÞJÓÐVILJINN
Fimmtudagur 14 febrúar 1963
John skemmti sér ekki.
Hún spurði hann lágróma:
— !>ví skyldi ég ekki fara til
Californíu. herra Ives?
— Þér heyrðuð hvað Texas
sagði. Þetta er erfitt ferðalag.
En það var ekki ástaeðan og
hún vissi það John var að hugsa
um eitthvað allt annað en hin-
ir, og sennilega vissu þeir ekki
einu sinni hvað það var Hún
reis á fætur með hægð.
— Af hverju viljið þér ekki
að ég fari til Californíu, herra
Ives?
Hún talaði ekki hátt. en hann
heyrði orð hennar greinilega
þrátt fyrir kliðjnn inni. John
svaraði:
— Ég hef ekkert sagt um að
ég vilji ekkj að þér farjð. Trú-
ið mér. frú Hale. ég hef engan
áhuga á að skipta mér af áæti-
unum yðar
Hann sneri sér aftur frá henni
og gekk að vínflöskunum- Garn-
et fylgdi honum með augunum.
John var eins og ísdrangur í
gleðilátunum inni. Hann ieit til
hennar aftur,
— Má ég hella i h.iá yður. frú
Hale?
— Nei, þökk fyrir, sagði
Garnet
Hann sagðj ekki fleira. Hinir
skeyttu ekkert um hann. Pen-
rose reyndj að halda athygli
Florindu. en Silky vildi líka
fá að vera með. Hann spurði:
— Hvað er nú aftur nafn vðar.
fagra frú?
— Florinda. Florinda Grove.
Hún brosti til hans. Florinda
var jafntrú Bartlett og hún hefði
verjð gift honum í tuttugu ár.
en þegar karlmenn voru nær-
staddir gat hún ekki stillt sig
um að daðra svolítið, við þá,
— Florinda Grove. endurtók
Silky Hann sneri upp á yfir-
skeggið með þumal- og vísi-
fingri — Ég kannast ekkert við
nafnið En mér finnst eins og
ég hafi einhvern tima séð yður
áður.
Gamet hrökk við En Florinda
hló og hristi höfuðið.
— Þá er ég ekki með á nót-
unum. herra Van Dorn Ég get
ekkj ímyndað mér hvar við ætt-
um að hafa hitzt. Ég hef aldrei
komið til Californíu.
Silky hrukkaði ennið og strauk
svarta skeggið og hann var svo
líkur leiksviðsflagaranum sem
var að reyna að töfra stúlkuna.
að Garnet gat naumast stillt sig
um að hlæja. En Florinda var
engin venjuleg stúlka og hún gat
leikið engu síður en hann.
— En í New York þá? sagði
Silky — Heyrðj ég ekki rélit
að þér nefnduð New York?
— Jú, jú. ég er fædd þar,
sagði Florinda. ■— En ég hef
ekki verið þar í langan tíma.
— Ekki ég heldur, sagði Silky.
— En ég er líka fæddur þar.
Ég hlýt að hafa þekkt yður í
New York
Blá augu Florindu litu ásak-
andi á hann. — Það er nú ekki
beinlínis uppörvandi að þér
skuluð gleyma mér svona fljótt.
— Það er ekki það, að ég sé
búinn að gleyma yður, sagði
hann með yfirlæti. — Enginn
maður gæti gleymt hvílíkri feg-
urð og þokka. En það er hægt
að gleyma stund og stað í hrifn-
ingu sinni.
— Á ég að segja yður, að éf
myndi aldrei gleyma manni sem
talar svona fallega. Þér hljótið
þá að hafa sagt þettia við ein-
hverja aðra í fyrsta skipti. Hún
lyfti brúnum striðnislega og
beindi athyglinni að Penrose,
sem reyndi að taka um mittið
á henni. Hún danglaði í úlnlið-
inn á honum. — Enga ágengni,
herra Penrose. Ég þekki yður
ekki nógu vel.
Silky hló að frumstæðri ást-
leitni Penrose, en hann var enn-
þá að brjóta heilann. — Þér
hafjð þó ekki einhvern tíma út-
býtit spilum i spilavíti?
— Nei. það hef ég aldrei
gert. Svona, herra Penrose,
haldið um þessa kollu með báð-
um höndum og ég skal hella í
hana. Báðum höndum, sagði ég.
John horfði á hana með aug-
Ijósri undrun yfir því að hún
skyldi vera hér ; híbýlum Garn-
etar.
Gamet langaði mest til að
segja honum að skipta sér ekki
af þvi sem honum kæmi ekki
við John gekk yfir gólfið til
Garnetar og hneigði sig.
— Ég skal losa yður við þessa
pilta. frú Hale Ég er viss um
að þeir eru yður til ama.
— Síður en svo. sagði Garnet.
en hann var þegar búinn að
snúa sér undan Rödd hans yf-
irgnæfði kliðinn.
— Svona. nú er nóg komið.
piltar. Nú förum við.
Þeir mótmæltu. Þeir vildu alls
ekki fara. Penrose sárbændi
Florindu um litinn koss. John
sagði stutitaralega og ákveðið:
— Svona Penrose. Nú förum
vjð
Fíorinda ýtti Penrose frá sér.
Hún lét sig síga niður af borð-1
inu. — Af stað með ykkur, karl-
ar. Við erum vinir. Ekki á kossa-
stiginu.
— Út með ykkur alla saman,
sagði John.
Þeir fóru að hlýða með sem-
ingi, Þejr vjrtust bera næga
virðingu fyrir honum til þess að
fara að orðum hans. John hélt
áfram:
— Ég get fullvisað ykkur um,
að frú Hale er ekki vön því að
fá karlmenn í langar heimsókn-
ir, þegar eiginmaður hennar er
fjarverandi. Kveðjið þið nú og
hypjið ykkur.
Þeir gengu til dyra. Þegar
þangað kom, hneigðu þejr sig
með glæsibrag og kvöddu. Silky
Van Dom sagði hryggur: — Þið
sendið frá ykkur þrjú brostin
hjörfu, kæru frúr.
Garnet hló og þær Florinda
veifuðu í kveðjuskyni. Þegar
þeir voru komnir úti í húsasund-
ið, tóku þeir samstundis lagið
að nýju.
15
John fór ekki undir eins. Hann
lokaði dyrunum á eftir hinum.
— Ég vona, frú Hale, að við
höfum ekki gert yður alltof mik-
ið ónæði. Ég skal sjá um að
þeir fari beint á Fonda. f yð-
ar sporum myndi ég hafa dym-
ar læstar það sem eftir er dags-
ins.
Hann ætlaði að fara, en Flor-
indg sagði: — Heitið þér John?
— Já, frú Grove.
— Jæja. Johnny, fyrst Santa
Fe er í galsa í dag, þá væruð
þér vís til að fylgja mér heim?
— Að sjálfsögðu. frú Grove.
Ég fylgist með piltunum til
Fonda og svo skal ég koma og
sækja yður. Sælar, frú Hale.
— Sælir. sagði Gamet.
Hann fór. Florinda fór að ráð-
um hans og skaut slagbrandin-
um fyrir. Hún snerj sér við og
blístraði.
— Pú. Þetta var næstum eins
og í gamla daga, sem ég er lif-
andi. Heyrðu Gamet, hver er
eftir fáa daga.
— New York, endurtók Pen-
rose heillaður. — Nei. frú. þang-
að hef ég ekki komið. Ég hef
ekki komið austur fyrir Miss-
oiuri. New York er vist finn
staður.
—* Já, auðvitað, herra Penrose.
Það er fínn staður fyri.r þá sem
kæra sig um stórborgir. Sjálf er
ég hrifnust af sveitinni. Mér
leizt dásamlega á Missouri, þeg-
ar vjð ferðuðumst þar um.
— Er það satt ungfrú Flor-
inda?
Florinda tyllt.i sér á borðið og
Penrose reis á fætur til að
setjast hjá henni. Hann fór að
segja henni, að hún minnti hann
svo á hana Kötu systur hans.
Silkv lyfti kollunni og stakk
upp á að þeir drykkju skál
tveggja fegurstu kvennanna
héma megin himnaríkis. John
hafði tekið sér kollu og hélt um
leirhankann. en hann stóð á-
lengdar og horfði á án þess að
taka þátt í því sem gerðist.
Þriðji maðurinn Texas. hélt
Hka á kollu. Hann drakk úr
henni drjúgan teyg os gekk síð-
an til Garnetar. Hún sat á
veggbekknum og horfði glaðlega
á þau hin, en þegar Texas kom
til hennar leit hann í augu
hennj og úr augnaráði hans
máttj lesa hina sömu blíðu og
þrá og hún hafði stundum séð
í augum mannanna í ferðalag-
inu
— Má ég hella í krús handa
vður, frú Hale? spurði hann.
Garnet langaði ekki í neitt. en
það var svo augljóst. að hann
vildi gera eitthvað fyrir hana,
að hún þáði það. Hann kom
með kollu
— Það er ánægjulegt að S’á
aftur bandariska konu. segði
Texas mildum rómi. Hinir höfðu
rakað af sér skeggið um morgun-
inn, en Texas hafði látið sitt
skegg standa. En hann hafði
klippt það og snyrt. Hárið var
líka klippt og greitt og röddin
var jafnmild og augun. Texas
var indæll.
Garnet brosti til hans. — Við
höfum nægan tíma til að kynn-
ast, sagði hún
— Varla nægan, sagði Texas
dapur. — Við leggjum af stað
til Califomíu eftir þrjár vikur.
Og Oliver fer auðvitað með yð-
ur til baka.
— Svona. svona, Texas, sagði
Silky tilgerðarlega — Vertu ekki
að minna okkur á að við verð-
um bráðlega að yfirgefa þess-
ar yndislegu konur. Við skulum
ylja okkur við fegurð þeirra
meðan við getum.
Garnet hristi höfuðið. — En
herrar mínir. við þurfum alls
ekki að kveðjast. Ég fer með
ykkur til Californíu.
— Nei, er það satt! hrópaði
Texas himinlifandi.
Silky sveiflaði kollunni og þeg-
ar hann sá að hún var tóm,
fyllti hann hana á ný. — Það
eru svei mér góðar fréttir. Góða
ferð. frú Hale.
Penrose heyrði þetta ekki.
Hann var að rabba við Florjndu.
En John heyrði þetta og hann
gekk þvert yfir stofuna til Garn-
etar. Án þess að skeyta um
Silky eða Texas, leit hann
hvasst á hana og augu hans
minntu hana á grænleita is-
mola. — Heyrði ég rétt. frú
Hale? spurði hann lágri röddu.
— Sögðuð þér að Oliver ætlaði
með yður til Californíu?
— Já, reyndar. sagði Gamet.
Henni varð aftur orðið ónota-
lega innanbrjósts. — Við ætlum
að hafa vetrarsetu á ranchoinu
hjá Charles bróður hans.
— Jæja. sagði John. Hann
þessi dæmalaust glaðlegi vinur
þinn?
Garnet settist á bekkinn.
— John Ives? Ég veit ekki ann-
íþróttir
Framhald af 4. síðu
hinn sigraða, en að fara í gröf-
ina.
Getur „jarðarför" þessi orðið
æði mannmörg. Viðbrögð að-
dáenda þess sigraða, sem verið
er að bera til „grafar“, veröa
oft þau, að þeir standa á gang-
stéttum og kasta ýmsu laus-
legu, skemmdum ávöxtum og
öðru slíku að „líkfylgdinni“.
Eru „jarðarfarir“ þesssar gagn-
kvæmar eftir því hvor sigrar.
Eftir leikinn var efnt til veg-
legrar veizlu, og leikmönnum
afhentar minningargjafir og
ævintýrinu lokið.
Daginn eftir fórum við Gunn-
ar Gren í heimsókn til forseta
Mílan-félagsins, frá því við
vorum þar, en hann dvelur á
heilsuhæli í Varese, og fréttum
við síðar að við hefðum slopp-
ið af þeim sökum við fjölda
blaðamanna, sem leituðu okkar.
Hann sendi mér síðan boð í
brúðkaup dótturdóttur sinnar,
en ég gat ekki komið því við
að fara. Ég er viss um að
Gunnar Gren hefur líka fengið
slíkt boð.
Ég vil svo að lokum endur-
taka það, að ég trúði varla
skeytinu, þegar ég fékk það,
um að koma til Mxlan og leika
með gömlu félögunum. En nú,
þegar ég er kominn heim, trúi
ég varla að þetta hafi skeð,
að ég hafi farið, staðið mig vel,
’i skorað ágætt mark, félagamir
1 ánægðir, félagið mitt gamla
ánægt, heyra í áhorfendunum,
sem muna mann enn. Þetta er
allt eins og eitt af ævintýr-
unum úr Þúsund og einni
nótt! F. H.
SKOTTA
— Ef þú þarft að flýta þér, Skotta mín, þá geturðu fengið
að sjtja á hjá mér spottakorn.
Innheimfa
Framhald af 8. síðu.
með séraðstöðu er ekkert á-
horfsmál að skattleggja sér-
staklega — alveg eins og það
var sjálfsagt á fyrstu árum út-
varpsins — en strax og sjón-
varpsnotkxm væri orðin al-
menn, er ráðið það sama og
nú blasir við gagnvart afnota-
gjöldum útvarpsins: að bæta
við „nýrri línu á þinggjaldsseð-
ilinn“! Eg sný ekki aftur með
það, og sé ekki minnstu ástæðu
til þess að innheimtubákn út-
varpsins bíði gapandi og áfjáð
árum saman eftir umdreymdu
verkefni til lífsviðhalds —
verkefni sem svo e. t. v. fyr-
ir rás viðburðanna félli henni
svo aldrei í skaut! Allt getur
breytzt af tækniástæðum ein-
um. Núna er hægt að ganga um
og telja sjónvarpsnet á húsum
með sáraMtilli fyrirhöfn.
Seinna getur þetta orðið ó-
mögulegt vegna þess að innan
skamms verði blátt áfram hægt
að stinga „sjónvarpsheimilinu"
í vasann, rétt eins og „útvarps-
heimilunum" nú!
— O —
Þegar hér er komið sögu. er
tölusettum „rökum“ greinarhöf.
lokið. Yíkur hann þá að viður-
kenndum kostum nefskattsins.
Verður þar tvennt fyrir. Lækk-
aðan innheimtukostnað telur
hann aðeins verða „nokkur
prósent af iðgjaldinu“. Eg vil
mælast til, að hann nefni
hversu mörg prósent, þar eð
bæði hann og útvarpsráðsfor-
maður gera heldur líltið úr
þessu meginatriði. Gott er þá
líka að upplýsa hreinlega og
undanbragðalaust, hve miklu
allur innheimtukostnaður út-
varpsins nemur samkvæmt síð-
ustu tölum. hverju nafni, sem
nefnist; laun, húsnæði, póst-
kröfur. lögtakskostnaður o. fl.
Þetta eiga hlustendur rétt á að
vita, — einkum nú — og vænti
ég, að ekki standi á svörum.
Hitt atriðið snertir tækja-
skráninguna. Eg er satt að
segja dá'Mtið hissa á svona
manni eins og herra Birni, sem
ég hefi nú alltaf haft nokkrar
mætur á af ýmsum ástæðum,
ef hann getur kinnroðalaust
lagt sig niður við það smásál-'
arlega hjal um þessi ótuktar-
legu „transistortæki" í varnar-
skyni, að þau séu ýmist lögleg
eða óllögleg eftix þvi hvar ber-
andi þess er staddur! Ferming-
arbamið. sem fær þetta vand-
ræðatæki að gjöf, er seim sagt
í fullum retti með það í vas-
anum heima hjá sér, en fari
það út í bíl eða á vinnustað,
er það orðið sakamaður og
brotlegt við löggjöf landsins —
og herra Bj. Th. Bj., hinn rót-
tæki sósíalisti, tekur ofan í
djúpri auðmýkt fyxir slilkum
lagafyriimælum og sver og
sárt við leggur að svíkja þau
aldrei!
Herra Bj. Th. Bj. syngur
háttvirtum hlustendum hyll-
ingaróð fyrir „trúnað manna“
við stofnunina. Hljómar þetta
nú ekki heldur hjáróma þessa
dagana, þegar útvarpið ham-
ast æðisgengið til þess að
„nappa“ alla þrjótana, sem
gera sér leik að því að þrjózk-
ast, þrátt fyrir allar tiltækar
særingar lögum og reglugerð-
um samkvæmt? Gefi sig 10%
fram af sjálfsdáðum, miðað við
árangur af húsrannsókn, gleðj-
ast allir aðstandendur og unn-
endur hringavitleysunnar inni-
lega og hoppa og dansa eins
og börn á jólunum.
Þá spyr greinarhöf. hvort
það séu „ólög“ að „hvetja fólk
til þess að greiða sitt gjald“.
Nei, herra Bjöm, og þa® hefi
ég aldrei sagt — ekki frekar
en, að það sé „níðangurslegt
ranglæti“, „þótt fólk sé
kurteislega minnt á skyldu
sína við samborgarana“. Það
er misskilningur. Hitt kalla ég
„ólög“ og „níðangurslegt rang-
læti“, að mismuna mönnum
freklega og hundelta þá fyrir
litlar sakir og kosta til slíks
leiks of fjár — án árangurs!
Og þó að svo bljúgum og auð-
mjúkum manni frammi fyrir
borgaralegum lögum sem herra
B. Th. Bj. finniíst það e.t.v.
ótrúlegt, er það samt svo, að
það dregur ekki úr orðum mín-
um og ályktunum að vita full-
vel, að allt sjónarspilið er gert
samkvæmt nákvæmri þræð-
ingu svokallaðra laga, sem
dregizt hefur langt úr hófi fram
að leiðrétta! Einkum slæ ég
ekki af þessu, þegar við blas-
ir einföld, tiltölulega réttlát og
harla ódýr lausn málsins með
einu „pennastriki“. Hér sem
annars staðar á við að segja:
„VILJI er allt, sem þarf“.
Hann á að styrkja en ekki
drepa á dreif — einkum af
þeim, sem hafa verið til þess
kjörnir að hafa forystu í þess-
um málum, ahnenningi til
heilla.
Rvík., 9/2 1963.
Baldvin Þ. Kristjánsson.