Þjóðviljinn - 22.06.1963, Blaðsíða 8

Laugardagur 22. iúuí 1963
ÞJÓÐVILIINN
!
I
OSKASTUNDIN
SÍÐA 3
Ritstjóri: Unnur Eiríksdóttir
Skógardísin og
vei&imennirnir
I skóginum var stórt, gam-
alt furutré, og í þéttri lauf-
krónu þess þjó lítil skógar-
dis. Skógardisin hét Græna
laufblaðið, enda var hún allt-
af grænklædd, í grænum kjól
og með græna skó, en hárið
á henni var eins og glóandi
gull á litinn. Hún var bæði
góð og falleg, litla skógar-
dísin. Henni var ætlað það
hlutverk að hirða um furutrén
og gæta skógardýranna. sem
bjuggu þama í kring. Það
voru kanínur og íkomar, og
stundum komu líka greifingj-
ar og refir í heimsókn. Þegar
Græna laufblaðið sá refinn
nálgast, blés hún nokkrum
sinnum í hljóðpípuna sína til
þess að vara kanínumar við
hættunni. Auðvitað var líka
hljótt eins og hánótt væri. Og
veiðimaðurinn steinsofnaði
þar sem hann lá í felum. Þeg-
ar hann vaknaði næsta dag
voru kanínumar á bak og
burt, því þær höfðu vaknað
um leið og fuglamir snemma
um morguninn, en það var
komið langt fram á dag þeg-
ar veiðimaðurinn vaknaði.
Hann varð viti sínu fjær af
reiði og hljóp heim til sín
ejns hratt og hann komst.
Þegar hann kom heim hafði
hann allt á homum sér,
hreytti ónotum í konuna sína
og skammaði krakkana. Síðan
borðaði hann miðdegismat,
hænu, sem hann hafði stolið
fyrir nokkrum dögum.
Næsta dag fór veiðimaður-
inn niður í þorpið og heim-
. • ----» *■'»
mesti sægur af fuglum þama,
og einu sinni settist sjálfur
næturgalinn á grein furu-
trésins, og hlustaði á litlu
skógardísina leika á flautuna,
og söng svo fyrir hana eitt
lag í þakkarskyni.
Dag einn voru kanínurnar
í feluleik milli trjánna og
áttu sér einskis ills von. Þá
kom veiðimaðurinn gangandi
í áttina til þeirra. Veiðimað-
urinn var stór og sterklegur
og það var ósvikinn veiði-
mannasvipur á andlitinu á
honum. Hann hélt á stórri
byssu i hendinni. Þegar hann
sá kanínumar hoppandi og
skoppandi allt 1 kring sagði
hann við sjálfan sig: —
Þama ber vel í veiði, það er
einmitt kanínusteik, sem mig
langar í. —
Svo faldj hann $ig í há-
vöxnu grasinu og beið færis.
Græna laufblaðið hafði komið
auga á veiðimanninn, þvi hún
var alltaf vel á verði þegar
kanínumar voru að leika
sér. Hún tók upp töfraflaut-
una og byrjaði að spila, fyrst
ofurlágt. síðan hærra og
hærra. Þá bar svo undarlega
við að svefn tók að síga á
aUa, bæði dýr og fugla, blóm
og tré. allt varð kyrrt og
sótti tvo kunningja sína, sem
líka voru veiðimenn. Hann
sagði þeim að krökkt væri af
kanínum í skóginum. Þeir
tóku óspilltra málanna að
fægja byssumar sínar. og um
kvöldið lögðu þeir af stað á
kanínuveiðar, ákveðnir í að
veiða vel. En Græna lauf-
blaðið var á verði og sá til
ferða þeirra. Hún sá að þeir
læddust eftir skógarstígnum
og földu sig svo á bak við
klett. Hún heyrði að þeir töl-
uðu saman i hálfum hljóðum
og báru saman ráð sín.
Skömmu seinna komu þeir
nær og biðu í grasinu og
höfðu dálítið bil á milli sín.
Græna laufblaðið brosti í-
byggin á svipinn, tók upp
flautuna og blés nokkra tóna,
til þess að vara kanínumar
við. Svo flaug hún upp í
hæsta trjátoppinn og spilaði
á flautuna eins hátt og hún
gat. Og af þvl þetta var töfra-
flauta var hægt að láta heyr-
ast mjög, mjög hátt í henni.
Lagið, sem hún spilaði var
svo fullt af fjöri og kátfnu,
að allir sem hlustuðu kom-
ust í gott skap. Jafnvel veiði-
mennimir hlustuðu hrifnir og
gleymdu öllu öðru. Þegar lag-
ið var búið héldu þeir allir
Sagan af karíinum alvitra
af stað heimleiðis. Þetta kvöld
fengu þeir ekkert annað en
brauð og ost að borða, og
mundu ekki einu sinni eftir
þvi að til væri eitthvað sem
héti kanínusteik. En þegar
veiðimaðurinn vaknaði næsta
morgun var hann í verra
skapi en nokkru sinni fyrr.
Hann var bálreiður yfir því
að flautuspilið skyldi fá hann
til að gleyma erindinu inn í
skóginn. Hann vissi að ekki
mundi þýða að biðja hina
veiðimennina að koma í ann-
an leiðangur, svo hann fór
til næsta þorps, og þar fékk
hann marga menn í fylgd
með sér.
Um kvöldið lagði allur hóp-
urinn af stað, og nú var allt
vel skipulagt, þeir ætluðu að
læðast svo hljóðlega að eng-
inn heyrði til þeirra, og skjóta
svo á kanínumar allir í einu.
Þegar þeir kæmu heim með
þessa stórkostlegu veiði ætl-
uðu þeir að halda veizlu og
þar átti nú aldeilis að vera
kanínusteik á borðum. Nú
var Græna laufblaðið orðin
ósköp syfjuð og þreytt, því
tvær undanfamar nætur hafði
hún þurft að vaka yfir skóg-
ardýrunum. Þess vegna svaf
hún nú í hhipri uppi í trjá-
krónu og hafði ekki hug-
mynd um að kanínumar voru
að leika sér áhyggjulausar
allt í kringum tréð. Enginn
sá veiðimennina koma, nema
lítil mús. sem átti sér holu
rétt hjá trénu. Sem betur fór
var þetta dugandi mús. Hún
vissi að það eina, sem gat
bjargað kanínunum, var að
vekja Græna Iaufblaðið. En
hvemig átti hún, pínulítil
mús, að komast upp í tréð?
Hvað áttj hún að gera?
Músin vildi ekki gefast upp
fyrr en í fulla hnefana.
Henni datt það snjallræði í
hug að biðja moskítófluguna
að hjálpa sér. — Góða moski-
tófluga, farðu til Græna lauf-
blaðsins og segðu að veiði-
mennirnir séu á nasstu grös-
um, en þú verður að flýta
þér, annars fer illa, — sagði
hún.
Moskitóflugan brá skjótt við
og flýtti sér af stað. Stallsyst-
ur hennar sáu að eitthvað ó-
venjulegt var á seyði og eltu
hana. Þær voru orðnar mörg
hundruð saman í hóp, þegar
þær komu þangað sem Græna
laufblaðið svaf værum svefni.
Litla skógardísin var fljót
að vakna. og flugumar höfðu
varla lokið máli sinu þegar
hún var búin að taka upp
flautuna og senda háan aðvör-
unartón til dýranna. En það
virtist allt um seinan því
veiðimennimir voru komnir.
reiðubúnir að skjóta. Þá tóku
moskítóflugumar til sinna
ráða. Þær umkringdu veiði-
mennina, stungu þá. kitluðu
og bitu, svo þeir lögðu á flótta
bað bráðasta. Þeir hlupu eins
hratt og beir gátu. en á leið-
inni hyerðu beir flaututóna os
slaðlegan söng:
Hvem langar
i kanínusteik?
Ekki mig. ekki þie
Það var líka eins og allur
skógurinn væri að hlæja að
þeim. Sennilega hafa þeir
aldrei framar reynt að fara á
kanínuveiðar.
*— Gaman værj að vita,
hyrer hefur stoljð sauðum
bóndans?
Karl bregzt rejður við og
kallar hann fima djarfan
að glepja sér svefn með
fleipri sínu; þó segir hann
honum að vinur bónda og ná-
granni, er hann gruni sízt,
hafi stolið sauðunum og feli
þá í helli að fjallabaki og
ætli að koma þeim á miðs-
vetrarmarkaðinn.
— O, ekki hefði mér nú
komið það til hugar, segir
Þorsteinn. Skömmu síðar
gellur hann enn við og seg-
ir: — Gaman væri að vita,
hvað orðið hefur af staðar-
lyklunum. sem prestsdóttirin
var að vandræðast um!
— Drepa skal ég þig, ef þú
þegir ekki ekki þrjóturinn
þinn! grenjaði karl og er nú
hinn reiðasti. — Hún má lík-
lega vita það bezt sjálf,
prestsdóttirin, hvar lyklarnir
eru. því að þeir liggja undir
eikinni, þar sem hún lofaðist
honum Manga.
— O. sízt hefði mér dottið
það í hug, segir Þorsteinn.
Nú líður nokkur stund; þá
tekur Þorsteinn enn til máls:
— Gaman væri að vita —
— Gaman, gaman — grenj-
ar karl eftir honum; — gam-
an væri að snúa þig úr háls-
liðnum fyrir alla mælgina; og
það skaltu vita. að ég hlífi
þér ekki stundinni lengur, ef
þú þegir ekki eins og steinn!
Þorsteinn lofar að halda
gkki vöku fyrir honum leng-
ur, ef hann aðeins vilji svara
einni spumingu til. Karl læt-
ur það gott heita. Þorsteinn
spyr hann þá, hver sé faðir
króanna tólf. sem hún hafi
eignazt karlsdóttirin í kotinu.
Karl gegir að það sé kóngs.
son einn úr álfheimum, sem
sé í álögum; þurfi hann ekki
annað til þess að losast úr
álögunum. en að komast í
lífshættu í mannheimum, og
muni hann þá taka stúlkuna
að sér og veita henni alls-
kyns gæði Næstu jólanótt
komi hann í síðasta sinn
H1 mannheima og sé þó um
að gjöra að sýna honum
banatilræði.
— Ójá, sízt hefði mér nú
dottið þetta i hug, segir Þor-
steinn. Verður nú ekki meira
r lesendum

~7m nm csn
yL ss
‘ v,í’
** 1 , t l(t
itf /
ffiNP . -n. , x , - ..■
»••• • • • • \tot' \yy .'€■••. v, „,
'***' •*» .40* V(, "*••' * 'V< V
'IV/
Wivl,
/vW
<VV>
_ _ V'vv. •'Of-
M// -3g> VVk ^treu'. 5» m
'.-VWV>
Kæra Öskastund
Ég þakka þér fyrir barna-
síðuna og allt lestrarefnið.
Ég ætla að senda þér myndir
og visu sem ég bjó til. önn-
ur myndin heitir Vor og fylg-
ir vísan henni og hún er
svona:
Litla gimba leikur sér
Iétt um tún og bala.
Afargaman þykir mér
þegar á að smala.
Hin myndin heitir Hey-
skapur. Ég vona að bér b'ki
myndirnar og vísan.
Myndirnar af húsinu teikn
ar og sendir Sigurður Ingvi
bróðir minn 9 ára. En ég heiti
Marinó Bjömsson 12 ára.
Torfastöðum, Núpsdal
Miðfirði, Vestur-Húna-
vatnssýslu.
af samræðunum, og biður
Þorsteinn þess að karl sofni.
Þegar honum þykir að svo
munj vera. rís hann á fætur.
tekur lurk einn mikinn úr
viðarkesti hjá hl.óðunum og
rekur bylmingshögg í bergið
við höfðalag karls. Kar!
hrekkur við og umlar nokkuð
i honum. Þorsteinn ber þá
annað högg, og snýr þá karl
sér til veggjar. f þriðja sinn
ber Þorsteinn, og bærir þá
karl ekki á sér. Þorsteinn
dýfir nú lurkinum i bráðina
á pottinum, kveikir síðan í
honum i glæðunum og bregð-
ur upp ljósinu., svo að lýsti
um hellinn. Litast hann nú
um og sér, hvar sverð eitt
mikið og biturlegt hangir yf-
ir rekkju karls. Fer hann
þangað og nær sverðinu eftir
mikla mæðu. Síðan slekkur
hann á blysinu og ber enn í
bergið sem fastast hann má.
Karl hreyfir sig ekki heldur
en fyrr. Þorsteinn bregður þá .
sverðinu og leggur hann til
hjartans. Karl hrekkur upp
við sársaukann, stekkur fram
á gólfið og fálmar fyrir sér:
en Þorsteinn hleypur upp yf-
ir rekkjuna og dylst þar við
vegginn unz karl hnígur
dauður niður.
Dregur hann nú líkið út úr
hellinum og dysjar það þar;
leggst síðan niður og sefur
af til morguns. Þá kannar
hann hellinn og finnur þar
kistur miklar fullar af gulli
og silfri. Hann tekur með sér
svo mikið sem hann mátti
með sér hafa, en skilur hitt
eftir.
Snýr hann síðan heim á
leið og hefur sömu áfanga
sem fyrr. Hittir hann fyrst
karlinn í kotinu og færir hon-
um þá gleðifregn, að faðir
dótturbarna hans sé konungs-
sonur, og segir honum. hvern-
ig hann skuli fara að leysa
hann úr álögum. Þakkar karl
honum mikillega greiðann.
Lítið sagði Þorsteinn um ferð-
ir sínar, þótt bóndi spyrði.
en þess gat hann, að dauður
væri nú karlinn alvitri og
mundi harla reimt í híbýl-
um hans.
Annað kvöldið kemur Þor-
steinn á prestssetrið. Hann
spyr prestsdóttur, hvort hana
reki nokkuð minni til, hvar
hún hafi lofazt honum
Manga. Hún stokkroðnar. en
segir þó að sig ranki við því.
— Þar máttu leita staðarlykl-
anna, segir Þorsteinn.
Hún þakkar honum fyrir
úrlausnina og útvegar honum
gistingu um nóttina. Prestur
spyr Þorstein. hvað hann
segi tíðinda af karlinum al-
vitra og hvort hann sé nú
miklu fróðari en fyrr. Þor-
steinn svarar fáu, en kveðst
þó ekki vilja ráða neinum til
að fara á fund hans. því að
nú sé hann afturgenginn og
óblíður gestum.
Næsta kvöld kemur Þor-
steinn til bóndans, sem sauð-
ina vantaði. Fær hann þar
góðar viðtökur og spyr bóndi
hvers hann hafi orðið vísari.
Lítjð lét Þorsteinn uppi um
ferðir sínar, en seffir honum
hvar sauðirnir séu niður-
komnir. Bóndi kveðst eiga
bágt með að trúa slíku um
vin sinn, en revna megj hvað
satt sé í því > f
Segir nú ekki meira ' af
ferðum Þorsteins fyrr en
hann kemur heim i garðs-
hom til karls og kerlingar
Verða þau honum harla fegint
Ekkert segir hann þejm þó
um erindislok sín. Eftir þetta -
fer Þorsteinn að maiina sig
upp; gerir hann sér tíðfarið
heim í kóngsríki. j leggur
stund á vmsar íþróttjr og
semur si.g mjög áð stiginná
manna siðum enda skorti
hann nú ekki fé til að haída’
sig sem bezt. Margir urðu
Framhald.
i