Þjóðviljinn - 05.09.1963, Blaðsíða 10

|0 SlÐA
MÖÐVIUINN
Fimmtudagur 5. september 1963
yrði einhvem veginn öðru vísi.
Það var heimska af þessu tagl,
hugsaði hann, sem spillti beztu
áætlunum. Auðvitað fann hann
sömu kvölina, sömu ofsareiði
líkamans fyrir svikin; en hann
var líka feginn þvi að það skyldi
koma fyrir. Nú yrði stelpan ef
til vill vitlaus í honum. Og það
yrði nokkur bót.
Hann gekk inn í anddyrið á
Union hótelinu. Frú Pearl Lamb-
ert sat ein í stóra herberginu,
grafkyrr eins og stytta og starði
á flökktandi sjónvarpstjaldið.
— Er það skemmtilegt? spurði
hann glaðlega.
Gamla konan leit skelfd upp;
fór siðan að brosa. — Þessi hjón
fluttu inn i hús þar sem var
reimt vegna þess að eiginmað-
urinn er rithöfundur, sagði hún.
— Hann skrifar sakamálasögur.
Og þau fluttu þama inn til að fá
hið rétta andrúmsloft! Svo fann
konan lík í baðherberginu, en
það hvarf. Eiginmaðurinn trúir
henni ekki. Hann heldur að hún
sé ímyndunarveik, skilurðu. En
morðinginn veit að konan hefur
séð líkið og — Fáðu þér sseti.
— Ef satt skal segja, frú
Lambert, þá er ég dálítið þreytt-
ur. Ég var að hugsa um að fara
snemma að sofa.
— Mikið að gera?
— Já, töluvert.
Gamla konan leit upp til hans.
— Ég frétti af ræðunni yðar.
hún gerði dálítið rusk. Það vit-
ið þér sjálfsagt.
— Tja, ég er ekki alveg viss
um hvað rusk þýðir?
Frú Lambert hló. — Ég veit
það víst ekki sjálf heldur. Að
minnsta kosti hlustuðu margir á
hana. Herra Polling sagði mér
það — hanji á bílasöluna — ■ og
hann var mjög hrifinn. Herra
Polling er skýr náungi. Að vísu
er hann dálítið sár útí okkur
upp á síðkastið. Vegna þess sem
Sam gerði.
— Hvað var það?.
— Æ, þér þekkið Sam. Hann
hefur svo góðan talanda og hann
fékk herra Polling til að lækka
splunkunýjan bfl um fimm
hundmð dollara. Eins og ekki
neitt!
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtlstofa STEINU og DÖDÓ
Laugavegi 18 III. h. (lyfta)
SfMI 34616.
P E R M A Garðsenda 31-
SfMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgrelðsla vlð
allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megln. — SfMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SfMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
Hann hló, en á meðan hann
var að hlæja mundi hann eftir
dálitlu — dálitlu sem hann hafði
verið beðinn um. — Er Sam
heima núna?
— Ha? Nei, hann er í Farragut.
Hann kemur víst aftur á morgun.
Sam er alltaf á ferðinni. Hann
er svo indæfl. hann og konan
hans. Finnst yður það ekki?
Hann gekk í átt að stiganum.
— Jú, sagði hann. — Mér leizt
mjög vel á þau.
— Hún er dálítið skrýtin að
sumu leyti — fáskiptin mætti
segja. Alger andstæða Sams.
Engum dytti í hug að þau ættu
saman, þér skiljið hvað ég á við.
En hanii dáir hana.
— Já, það er auðséð.
— Mér geðjast líka vel að Vy,
þér megið ekki misskilja mig.
En hún er frá Norðurríkjunum,
skiljið þér og — tja, dálítið öðru
vísi. Eins og hún ætti heima í
stórborg og vissi ekki hvað hún
ætti af sér að gera í smábæ eins
og Caxton. Hún kemur aldrei
niður til að tala við neitt okkar
eða horfa á sjónvarpið eða neitt.
Það er skrýtið.
— Skrýtið, hvemig þá?
— Ja, það kemur mér auðvit-
að ekkert við. En þegar maður
þekkir Sam eins vel og ég, skilj-
ið þér, og að hann skuli aldrei
minnast á hvað þau hittust eða
neitt svoleiðis, þá dettur mér ó-
sjálfrátt i hug að eitthvað meira
e. lítið búi þar á bakvið.
Hann brosti. — Kannski er
hún morðingi, sagði hann.
Frú Pearl Lambert klappaði
saman lófum. — Væri það ekki
dásamlegt!
— Góða nótt, sagði hann.
— Látið mig vita- hvemig glæpa-
myndin endar.
— Það skal ég gera.
Hann gekk upp dimman stig-
ann, upp á dældóttan gólfdúkinn.
Gult 11«2,s kom undan dyrunum
á herbergi 22. Hann gekk rösk-
lega framhjá dyrunum og fór inn
í sitt eigið herbergi.
Hann lagðist útaf í rúmið.
Hitinn ólgaði enn í honum og
verkurinn í lendunum var næst-
um óbærilegur. Meðan hann lá
þarna hugsaði hann um stúlkuna,
Ellu, og allar aðrar. EUur í iífi
sínu. Sú fyrsta hafði verið gyð-
ingastúlka sem hét Jeaness. Hún
var fjórtán ára gömul og hann
hafði setið við hliðina á henni á
hverjum degi heilt skólaár og
horft á sólina skína á fótléggi
hennar. Það voru faflegir fætur,
guflinbrúnir. Hann var vanur að
hugsa sem svo að hægt væri að
skafa gullið burt með hníf. Og
gyðingastúlkan hafði sýnilega
brjóst. framyfir hinar stelpurnar.
Þau voru lítil en stinn og þétt
og hún var alltaf með nisti sem
hékk niður á mifli þeirra og
vakti athygli á þeim. Þá hafði
hann verið hræddur við að tala
við hana, vegna þess að hann
vissi hve ljótur iiann var og hve
ógeðsle'gir fílapenslamir og ból-
urnar voru á andliti hans. En
svo hafði komið kvöldið sem
skólabaflið var og hann hafði
borið smyrsl og púður á andlit-
ið og farið á dansleikinn. Og
þegar hann hafði sett í sig kjark
og boðið henni upp i dans. hafði
Jeaness sagt (og hann heyrði
orðinn alveg fyrir sér); — Hver
hleypti þér inn?
Seinna, þegar bólumar voru
horfnar eins og fyrir kraftaverk,
og hann hafði fundið leiðir til að
afla sér vinsælda, hafði hann
hitt litlu frönsku stúlkuna Stef-
fie. Hún var lagleg og aflir
strákar skotnir í henni, en nú
var hann orðinn leikinn í öllum
brögðum — hvers konar brögðum
— og hann t vann kvöld með
henni. Það var fullkomið, það
mundi hann: fullkomið. Kvöld-
verðurinn í Chapeau Rouge, öku-
ferðin niður Sólarlagsstræti að
ströndinni, meðfram ströndinni
til Malibu. upp í einmanalegar
hæðimar. Og þegar hann var bú-
inn að kyssa hana og þreifa á
brjóstum hennar, hafði hún sagt
honum að hún þráði hann.
Hann drap í sígarettunni í
glerbakkanum og reyndi að
hugsa ekki um þessi gleymdu
atvik.
Hann reyndi að muna ekki
hvemig honum hafði aflt í einu
orðið ókleift að taka Steffie,
hvemig hún hafði grátið og sár-
bænt hann og hann aðeins sagt:
— Ég get það ekki, ég get það
ekki....
Eða hvemig hann hafði ekið
henni heim og farið síðan alla
leiðina til Tijuana í þrjú hundr-
uð mflna fjarlægð og borgað
fyrsta meglaranum er hann hitti
og verið með horaðri og heimskri
mexíkanskri stelpu alla nóttina.
Svona hafði það afltaf verið.
Og nú, vegná þess að hann
hafði viljað það, hafði hann ekki
getað það; og kvölin nísti hann.
Hann reis snögglega uppúr
rúminu og gekk varlega fram
á ganginn.
Hann stanzaði við númer 22 og
barði lágt.
— Já?
Hann svaraði ekki heldur barði
aftur.
— Hver er það?
Adam Cramer, sagði hann
— Nágranni yðar.
Það varð löng þögn; síðán:
— Hvað viljið þér?
— Bolla af kaffi, dálítið spjall.
Eftir næstum mínútu opnuðust
dymar. Vy Griffin var klædd
bleikum, felldum slopp. Hár
hennar var laust'og ósnyrt.
— Sam bað mig að líta til yð-
ar, sagði hann og brosti.
— Jæja?
— Já. Hann sagðist verða nótt-
ina í Farragut og þér hefðuð
kannski gott af félagsskap. Ef
ekki, þá fer ég aftur í herbergið
mitt.
— Það væri ágæt hugmynd,
sagði hún og starði á hann.
Hann leit ekki undan. — Er
það það sem þér viljið að ég
geri?
Hún vafði sloppnum þéttar að
sér. — Já, sagði hún.
— Hvers vegna?
— Ég — er þreytt. Ég ætla
í rúmið.
Hann gekk inn í herbergið.
— Klukkan kortér yfir tíu? Ég
hélt maður yrði aldrei syfjaður
hér fyrr en klukkan eitt eða tvö.
— Fyrirgefið, ég —
— Sam yrði ekki mjög ánægð-
ur með yður. ef hann frétti að
þér hefðuð verið ógestrisin við
vin.
— Þér emð ekki vinur.
— Óvingiamlegt. Reglulega ó-
vingjamlegt. Mig langar aðeins
í kaffisopa. Hann steig enn eitt
skref og lokaði dyrunum. — Yf-
irleitt leyfa þeir ekki hitunar-
tæki i gistiheimilum. Þér hljótið
að njóta sérstakrar náðar.
Vy Griffin andaði þungt. Hún
gekk reiðilega yfir herbergið.
setti ketílinn undir kranann.
kveikti á litlu hellunni.
Hann leit á óumbúið rúmið.
— Af hverju sögðuð þér þetta?
— Hvað?
— Að ég væri ekki vinur yðar.
— Ég veit það ekki. Ég er bara
þreytt.
— Það er engu líkara en þér
séuð hræddar við mig. Hræddar
við eitthvað, að minnsta kosti.
Emð þér það?
Hún sagði — Nei, í skyndi.
— Nú. þér þurfið ekki að
hvæsa að mér. Hann settist á
stólinn sem var næstur rúminu.
Það var gamalt rúm með stórri,
mjúkri dýnu. Það var dæld í bví
miðju. Lökin ilmuðu að ódýra
ilmvatni. \
Hann sneri sér við og horfði
á Vy Griffin og hann sá að
undir sloppnum var hún smá-
beinótt og þéttholda og hlý. Hún
hafði fínan kropp. — Frú Lamb-
ert var að segja mér, hvemig
Sam sneri á herra Pofling, sagði
hann. — Það er enginn smáræð-
is afsláttur, fimm hundruð dofl-
arar á nýjum bfl. Hann hlýtur
að vera slyngur sölumaður.
— Það er hann.
— Mér finnst þetta svo mikil
mótsögn, hélt Adam áfram. — Ég
get ekki komið því heim við hina
hliðina á Sam. Hann virðist allt-
of heiðarlegur og — ósamansett-
ur.
Vy Griffin fálmaði niður í
skúffu, dró fram sígarettu. Adam
spratt á fætur og kveikti á eld-
spýtu. Konan horfði sem snöggv-
ast í augu hans, þáði síðan eld-
inn. Hann færði sig ekki fjær.
— Hvemig getið þér annars
umborið þetta? spurði hann
hljóðlega.
— Ég skil ekki við hvað þér
eigið.
— Jú, þennan bæ, skiljið þér
— ég myndi halda að þér yrðuð
hræðilega einmana. Sérstaklega
þar sem Sam er ekki heima
megnið af tímanum.
— Ég umber það uaðveldlega,
herra Cramer.
— Afsakið, afsakið, afeakið.
Ég get víst ekkert sagt sem er
yður að skapi!
Hann gekk aftur að stólnum
og settist með ýktu þreytufasi.
— Ef yður fellur ekki fram-
koma mín, þá þurfið þér ekki að
leggja það á yður að umgangast
mig, sagði frú Griffins. — Hvert
er eiginlega erindið?
— Þessa stundina er ég að
sækjast eftir kaffisopa.
Þau þögðu nokkrar mínútur,
síðan sagði Vy Griffin:, —. jSjg,
hlustaði á ræðuna yðar. Þér
komuð þeim öflum í uppnám.
— En ekki yður?
— Nei. og ekki yður heldur.
Ég þekki áróður þegar ég heyri
hann, herra Cramer. Þér eruð
góður sölumaður en mér líkar
ekki það sem þér eruð að selja.
— Hvað haldið þér að ég sé
að selja?
— Ég er ekki viss um það. En
mér fellur það ekki, hvað svo
sem það er. Og mér fellur ekki
við sjálfan yður heldur. Af
hverju farið þér ekki út héðan
undir eins? Hún drap í sígar-
ettunni og sneri sér að gluggan-
um.
— Ég bið afsökunar, frú Griff-
in. Ég ætlaði aðeins að vera vin-
gjarnlegur. Mér þykir leitt ef ég
hef sagt eitthvað eða gert til að
vekja reiði yðar. Góða nótt.
Hann gekk í átt til dyra.
— Bíðið. Konan sneri sér við
með hægð. — Kaffið er tilbúið
Það er ástæðulaust að láta það
verða ónýtt.
Hún tók tvo bolla úr lyfja-
skápnum í baðherginu. — Vilj-
ið þér eitthvað í það?
Hann hristi höfuðið. — Það
má vel vera svart. Ég drekk
hvort tveggja.
Hún rétti honum kaffið og
hann sá að hönd hennar titraði.
örlítið.
— Ég ætlaði ekki að vera ó-
SKOTTA
i (g) King Features Sýuðicate, Xne.f 1962. World riglits reserveS.
Pabbi segir, að hún eigi að hugsa um dúkkurnar sínar og hætta
þessu masi um kærasta.
Yf efnfr fif námskeiðs
fyrír skrífstofufólk
Verzlunarskóli Islands mun í
vetur taka upp það nýmæli að
efna til 6 mánaða námskeiðs
fyrir skrifetofufólk. Er ætlunin
með þessu námskeiði að gefa
kost á hagnýtri kennslu í skrif-
stofustörfum á tiltölul. stuttum
tíma. Kennslugreinar á nám-
skeiðinu verða: Islenzka, reikn-
ingur, enska, vélritun, bók-
færsla, skjalavarzla og skrif-
stofustörf.
Námskeiðið hefst þann 1.
október og stendur fyrri hluti
þess til 15. desember. Síðari
hluti stendur frá 4. janúar til
31. marz. 1964.
Inntökuskilyyðf á námskeiðið
eru gagnfræðapróf eða hliðstæð
menntun. Verða 30 kennslu-
stundir á viku, og er því ekki
hægt að stunda þetta nám í
frístundum. Ætlunin er að taka
í byrjun 25 nemendur. Að fyrri
hluta námskeiðsins loknu taka
nemendur próf og aðeins þeir
sem standast það fá inntöku í
síðari hlutann. Standa vonir til
að hægt verði að byrja aftur
með fyrri hlutann að nýju eft-
ir áramótin, og geta þá þeir
sem falla á prófi fengið að setj-
ast í hann að nýju.
Gjöld nemenda fyrir nám-
skeiðið hafa ekki enn verið á-
kveðin, en reynt verður að stilla
þeim í hóf.
(Fréttatilkynning frá VI.)
MinningarorB
Framhald á 8. síðu
Þá má sízt gleyma öllum
þeim kvennablóma, sem þessa
sali prýddi, af þeim stúlkunum
af Islandi, var víst alflest og
alfegurst á að líta.
Oft þótti mér í vökudraumi
sem ég sæi fyrir mér danskan
kirkjugarð; sólbrenndan múr,
jurtir í • blóma, eilífðarrósemi
fyrir innan hliðið, og þetta hélt
ég vera fyrirboða þess að ég
ætti eftir að leggjast þamalágt.
Og mér þótti hann vera þarna,
garðurinn, á Austurbrú.
Nú held ég að ég viti hver
þarna á leiði. Það eru þau Stein-
unn og Þórður, og ef ég kemst
ekki þangað, vil ég biðja þig,
lesandi, fyrir blómgaðan lyng-
skúf úr holti á íslandi, og leggja
við hann grænan kvist af húlfi,
1 til marks um Island og til marks
um staðinn þar sem hver dag-
ur var manni hátíðisdagur og
jóla —.
Málfríður Einarsdóttir
Táragassprengjur
Framhald af 6. síðu.
að brezka stjórnin láti mál
Abrahams sér í of léttu rúmi
liggja. Atburður þessi sé ekki
hinn fyrsti sinnar tegundar og
ef ekki verði tekið í taumana
og þeim seku refsað verði hann
heldur ekki sá síðasti.
Blaðið getur um það er flug-
vél sem flytja ’ átti Suður-Af-
ríska flóttamenn frá Bechuana-
landi til Tanganyiku var
sprengd í loft upp og segir að
líklegast sé að skemmdar-
verkamenn hafi verið þar að
verki.
— Það sem gera á í máfl
Abrahams er að Bretland
krefjist þess að Suður-Afríku-
- menn aðstoði við að hafa upp
á mannræningjunum og draga
þá fyrir rétt í Bechuanalandi
þar sem glæpurinn var fram- ‘
inn. Slíkt væri verndarsvæðun-
um. flóttamönnunum og Bret-
landi í hag. segir blaðið.
í vsino AKral’aiP'
Blaðiií Rand Daily Mai)
ur birt lýsingu Abiahauis og
félaga hans á brottnáml þeirra.
Segja þeir að sumir ránsmenn-
irnir hafi verið suður-afrískir
löregiumenn. Abrahams og fé-
lagar hans sátu á palli vöru-
bifreiðar þegar sex grímubúnir
menn þustu að þeim. Stukku
þeir upp í bifreiðina og neyddu
flóttamennina til að fylgja sér.
Síðan voru flóttamennirnir
fluttir á vörubifreið til Suð-
vestur-Afríku og stóðu á þeim
skammbyssurnar alla Iciðina.
Er til Suðvestur-Afríku kom
voru þeir settir af bifrciðinni
á búgarði einum og sótti ör-
yggislögreglan þá þangað. Síðar
var flogið með Abrahams til
Höfðaborgar. Hinir þrír voru
handtcknir á þeirri forsendu að
þeir hefðu yfirgefið Iandið i
Ieyfisleysi.
INNHEIMTA aif
LÖGFRÆtHSTÖTiP ■