Þjóðviljinn - 07.12.1963, Blaðsíða 8

g SÍDA
ÞIÓÐVILJINN
Laugardagur .7. desember 1963
Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR
Alí Abou og gömlu
skórnir huns
skónum inn um glugga. Það
var einn gluggi opinn á bak-
hlið hússins, og þar kastaði
hann skónum inn. — Hann
getur greitt mér fundarlaun-
in næst þegar ég hitti hann.
sagði sjómaðurinn og labbaði
í burtu.
Skórnir lentu á hillunhi.
þar sem Alí Abou geymd;
allar dýru ilmvatnsflöski’”
ar sínar. Allar flösku-
brotnuðu mélinu smærra
aUt ilmvatnið fór þar til -
nýtis.
— Ó, ó, veinaði Alí Abou
þegar hann kom heim um
kvöldið og sá hvernig farið
hafði. — Þessir ótætis skór,
þeir valda mér hverju ó-
happinu á fsetur öðru. Ég
verð að losna við þá.
Það var komið svarta
myrkúr, en Alí tók sér þó
skóflu i hönd og fór út í
garð til þess að grafa djúpa
holp, þar ætlaði hann að láta
skóna ofan í, og moka svo
yfir. Hann byrjaði að grafa
af miklum áhuga, út við
vegginn, sem sneri að garði
ftágrannans.
Nágrannarnir heyrðu til
hans Qg fóru að forvitnast
um hvað væri á seyði. Þeg-
ar þeir komu auga á Alí
Abou, sögðu þeir: — Bíddu
hægur, kunningi, við erum
búnir að kpmast að fyrir-
ætlun þinni. Þú ætlar að
grafa göng undir garðsvegg-
inn, og síðan ætlarðu að
laumast einhverja nóttina og
stela frá okkur. Komdu strax
með okkur til dómarans.
— Svo þú ert ekki hættur
að stela, hrópaði dómarinn,
og gaf ekki Alí tækifæri til
að segja eitt einasta orð. —
Fyrst stelurðu skónum mín-
um og nú ætlarðu að fæna
nágranna þína. Þú ferð beina
leið í fangelsið, og sleppur
ekki þaðan fyrr en þú hefur
borgað þúsund krónur.
Vesalings Alí Abou reyndi
að koma með skýringar, en
enginn hlustaði á hann. Og
hver mundi svo sem hafa
trúað þvi að nokkur maður
færi út i garð í kolsvarta
Rigningardagur
Það er gaman í stórrigningu
þegar regnið bylur á rúðunum.
Slettist, skvettist, og verður að hlæjandi polli
á gangstéttinni.
Já, það er gaman í ærlegri stórrigningu.
En smáúði er eins og önugur dagur,
sem veit ekki hvað hann á af sér að gera.
Rigning, sem er þó engin rigning og ekki
heldur sólskin,
dagur sem hvorki hlær né grætur.
Dagur, sem barmar sér
og hylur sólina
likt og óþekkur krakki,
sem hefur allt á homum sér.
En það er gaman i ærlegri stórrigningu.
(Úr ensku)'.
myrkri, til þess að grafa nið-
ur gamla skó?
Alí Abpu grét þegar hann
greiddi sektina. — Ég verð
að losna við skóna, sagði
hann við sjálfan sig, og velti
því fyrir sér fram og aftur,
hvaða ráð hann ætti að nota
til þess.
— Nú veit ég hvað ég geri,
sagði hann loksins, eftir
langa umhugsun. — Ég fleygi
þeim í skólpræsið, þá er eng-
in hætta á að þeir komi
aftur.
En ekki tókst betur til í
þetta sinn. Þegar ræsið var
hreinsað fundust skórnir,
þeir voru hreinsaðir vel og
vandlega og siðan sendir
heim til Alí Abou, því ailir
þekktu skóna.
Þetta voru nú meiri ó-
happaskórnir. Þarna voru
þeir komnir heim til Alí enn
einu sinni. Hann lét þá liggja
úti í garði og hirti ekki um
þá.
Þá vildi svo til einn dag-
inn að ókunnugur hundur
gekk þarna hjá. Honum hlýt-
ur að hafa litizt vel á skóna,
því hann tók annan þeirra í
skoltinn og fór að leika sér
að honum. Hversvegna í ó-
sköpunum þurfti hundkján-
inn að fara að klifra upp á
garðsvegginn með skóinn,
bara til að missa hann strax
niður? Það hafði þær slæmu
aíleiðingar að skórinn lenti
á höfðinu á litlum dreng,
sem var að leika sér þarna.
Drengurinn grét Ihástöfum,
sem von var, því hann meidd-
ist talsvert á höfðinu. Lækn-
irinn þurfti að koma heim til
hans í nokkur skipti til þess
að binda um sárið. Auðvitað
fór faðir drengsins beina leið
til dómarans, og bað hann
að dæma í þessu máli.
— Alí Abou kastaði skón-
um í höfuðið á syni mínum,
og munaði litlu að verra
hlytist af. Hver á að borga
lækninum, sem gerði að sár-
inu?
— Auðvitað á Alí Abou að
borga lækninum, sagði dóm-
arinn og var nú mjög reið-
ur. — Karlinn gerir allt vit-
laust með þessum gömlu
skóm sínum, bætti hann við.
— Og hann skal ekki aðeins
þurfa að borga Iækninum,
heldur líka tvöfalda sekt.
Vesalings Aií Abou var nú
orðinn svo fátækur að hann
varð að fá lánaða peninga
hjá vini sínum til þess að
borga þetta allt saman. Nú
var hann ekki lengur Alí
Abou hinn ríki, heldur aum-
ingja fátæklingurinn hann
Alí Abou.
Næsta dag, þegar dómar-
inn mætti til vinnu sinnar,
birtist Alí, dómaranum til
mikillar undrunar. Hann
gekk beint að dómaraborðinu
og fleygði á það gömlum
skóm. Áður en dómarinn fékk
ráðrúm til að senda hann í
burt, sagði Alí Abou á-
kveðnum rómi: — f þetta
sinn er bað ég, sem kem með
kæru. Ég ákæri þessa skó,
sem hafa valdið mér hveriu
óhappinu á fætur öðru. Ég
krefst þess að þú lokir þá
inni í fangelsinu og sleppir
þeim aldrei út aftur.
Alí Abou talaði um skóna
sína eins og þeir væru lif-
andi fólk, sem ætti að bera
ábyrgð á gerðum sínum.
Dómarinn leit reiðilega á Alí,
var karlinn að draga dár að
honum? En það var öðru
nær, Alí Abou var rammasta
alvara.
— Þú lokar skóna inni og
sleppir þeim aldrei út, end-
urtók hann. Dómarinn gat nú
ekki varizt brosi. Skór dæmd-
ir í fangelsi, það hafði
aldrei komið fyrir áður.
— Þessir skór byrjuðu á
því að fela sig þegar ég var
í baði, og fyrir bragðið tók
ég óviljandi yðar skó, herra
dómari. Þeir eyðilögðu dýra
ilmvatnið mitt, og fallegu
flöskurnar, sem ég var nýbú-
inn að kaupa dýru verði. Og
þeir meiddu litla drenginn
hans nágranna míns. Fjórum
sinnum er ég búinn að lenda
í fangelsi vegna þeirra. Ó.
herra dómari, hjálpaðu mér
að losna við þá.
Nú skildist dómaranum
loksins að Ali Abou hafði
aldrei brotið lögin á nokk-
(Framhald).
fór Hrói írá mér, alfarinn.
Hann var búinn að finna sér
konu, og var nú önnum kaf-
inn að búa til hreiður. Ég
sakna hans, og í hvert sinn,
;em ég sé kráku bregða fyr-
ir, kalla ég: — Hrói. — Hann
hefur enn ekki komið aftur,
en ég trúi ekki öðru en að
hann komi hingað i heim-
sókn, einhverntíma, kannski
með ungana sína með sér, til
þess að sýna mér þá!
(Sögulok).
HRÓI
Ég verð að viðurkenna að
einstöku sinnum þreytti Hrói
mig. Eins og til dæmis þeg-
ar hann tók úrið mitt af
borðinu og flaug með það út.
Sem betur fór náði ég hon-
um áður en hann týndi því.
En Hróa þóttu allir gljáandi
hlutir mjög fallegir.
Og þegar ég sá hann standa
niðursokkinn við að spegla
sig í gljáhúð á bílhjólinu gat
ég ekki annað en hlegið og
fyrirgefið honum.
Einn góðan veðurdag í vor,
HVAÐ KEMUR
ÞAÐ MÉR VIÐ?
Þrír dagar liðu á þennan
hátt.
— Hér getum við ekki ver-
ið, sögðu þau svo og gengu
frá dóti sínu og héldu svo
til járnbrautarstöðvarinnar.
Þau urðu sjálf að bera tösk-
urnar, en lestin fór án þess
að nokkur skipti sér af þeim.
— Halló, kölluðu þau.
— Við ætluðum með! Við
verðum á fyrsta farrými!
— Hvað kemur það mér
við? sagði stöðvarstjórinn.
En nú urðu þau alveg ráða-
laus.
— Hvað er þetta? sögðu
þau. — Við getum ekki lifað
hér í bænum, og getum ekki
heldur komizt héðan.
Þau settust á töskurnar á
miðjum lestarpallinum og
skömmuðu alla — stöðvar-
stjórann, járnbrautarstjórann,
burðarkarlana, Ibúa bæjar-
ins, eldri og yngri, börn og
gamalmenni.
— Þvilíkur skríll, kölluðu
þau. — Illþýði, hyski, múgur.
húsgangar, þorparar og skít-
hælar!
Hér sátu þau með fulla
vasana af peningum, og þó
gátu þau ekki komizt af án
hjálpar annarra — gátu ekki
fengið brauðbita án þeirra,
ekki vatnsdropa að drekka,
já, komust ekki einu sinni út
úr bænum með lest eða skipi
án hjálpar annarra manna.
Og þó var þetta fólk í þeirra
augum illþýði, skríll, borpar-
ar, húsgangar og allt hitt,
sem þau kölluðu það!
Að síðustu, þegar þau voru
búin að ausa úr sér skömm-
unum, gátu þau ekki annað
gert en að fara gangandi út
úr bænum.
Þau voru bæði reið og
skömmustuleg, þegar þau
gengu gegnum bæinn. Fólk
kom út í dyr og glugga og
horfði á eftir þeim, alveg þar
til bau hurfu út um bæjar-
hliðið.
■— Það hlær að okkur,
sagði frúin.
— Hvað kemur það mér
við? sagði hr. Jóbbi.
— En það kemur þó að
minnsta kosti mér við! kall-
aði frúin og gaf honum utan-
undir, því að nú var þolin-
mæði hennar á þrotum. Og
áður en menn vissu af, var
öll fjölskyldan farin að
-kammast, þau börðu hvert
^nnað, þó að bau væru bæði
svöng og móðguð.
— Lokið hliðinu á eftir
þeim, sagði bæjarstjórinn.
— Þetta er fjölskylda, sem
gott er að vera laus við. Og
svo var hliðinu lokað á eftir
ríku fjölskyldunni, svo að
small í.
En þau héldu áfram að
deila fyrir utan hliðið, og
enginn veit hvort þau hafa
sætzt aftur. Þau hafa ekki
sézt síðan, og enginn hefur
saknað þeirra.
(E. S. þýddi).
REBBI
Refur hafði komizt inn í
hænsnagarð og hélt sér þar
veizlu. Svo læddist hann út
í skóginn aftur í góðu skapi.
- — Ég hef góða von um
fleiri svona máltíðir, hugsaði
refurinn, — því að ég veit,
að hænurnar, sem ég drap,
eru aðeins fjórði hluti af
þeim sem eftir eru. Ef ég get
náð þeim öllum, fæ ég alls
15 hænur — Hve margar
hænur hafði refurinn tekið,
og hve margar voru eftir?
Myndir frá
Hve gamall
ertu?
Ef þú vilt fá sönnur á, hve
gamall einhver er, gerir þú
það sem hér segir:
Fyrst biður þú viðkomandi
mann að margfalda raðtölu
fæðingarmánaðar síns með 2.
Síðan bætir hann 5 við þá
tölu og margfaldar þá útkomu
með 50. Við. þessa nýju tölu
leggur hann svo aldur sinn,
en dregur svo 365 frá þeirri
tölu. Loks leggur hann 115
við. Þá er eftir að vita, hvað
þessi lokaútkoma merkir.
Fyrsta talan merkir fæðingar
mánuðinn, en hin talan eða
tölurnar merkja aldur manns-
ins.
Við skulurp taka dæmi og
hugsa okkur, að viðkomandi
maður sé 15 ára og sé fædd-
ur í ágúst. Þá lítur þetta
þannig út:
2X8 = 16
Bæta 5 við = 21
Margfalda með 50 = 1050
Bæta aldri við (15) = 1065
Draga frá 365 = 700
Bæta við 115 = 815
Talan 8 merkir þá mán-
uðinn ágúst, en talan 15
merkir aldur mannsins.
Reynið þetta á ykkur sjálf-
um, eða einhverjum öðrum.
lesendum
Kæra óskastund. — Ég sendi þér hér cina mynd af nýju
eyjunni, Séstey, og ég vona að þú birtir hana fyrir mig.
Svo þakka ég þér fyrir lestrarefnið. Vertu sæl. — Hulda M.
4
i
L
i