Þjóðviljinn - 04.01.1964, Blaðsíða 8

Þjóðviljinn - 04.01.1964, Blaðsíða 8
g SlÐA ÞIÓÐVILIINN Laugardagur 4. janúar 1964 RITSTJÓRI: UNNUR EIRIKSDOTTIR Apinn, sem langaSi til að sjá sig um í heiminum — Koimdu nú Alli, það er kominn tími til að loka, kallaði Karl, umsjónarmaður dýragarðsins til Alla, sem var snúningadrengur hjá hon- um. Hann hjálpaði til að gefa dýrunum að borða og halda búrunum þeirra hreinum, og ýmislegt fleira. Það var kald- ur og dimmur vetrardagur, aðfangadagur jóla. En inni hjá dýrunum var hlýtt og notalegt. — tíff, hvað það er kalt, bezt gæti ég trúað að það snjóaði í nótt, sagði Alli. — Við skulum ekki hafa áhyggjur af veðrinu, en gættu þess að öll búrin séu læst, svaraði Karl. Það hafði kom- ið fyrir að Alli gleymdi að loka sumum búrunum, en sem betur fór hafði Karl tekið eftir því i tæka tíð, annars hefðu dýrin auðveld- lega getað strökið. I kvöld höfðu þeir hraðann á, því jólin voru alveg að koma. Alli gekk um og gætti að öllum dyrum, hvort allar væru læstar, en í flýtinum gleymdl hann búrinu apanna. Apamir tóku ekki eftir þessu, þeir voru satt að segja allir í hálf slæmu skapi. Verst lá þó á Polla, simpansanum. — Að hugsa sér það líf, sem við lifum hér, innilokuð alla daga, ekkert að gera annað en éta hnetur, og horfa á fólk gegnum grindurnar á búrinu, sagði hann. — Já, svaraði annar api, 'Bill að nafni. — Og sumt af fclkinu hefur svq skrýtin and- lit. — Það er ekkert réttlæti í því að fól'kið skuli geta geng- ið um, frjálst ferða sinna, meðan við verðum að kúra hér og láta okkur leiðast, hélt Polli áíram. — Æ, hvað mig langar að komast héðan út og sjá mig um í heimin- um. — Já, sagði þriðji apinn, sem hét Bobbi. — Til þess langar mig sannarlega líka Polli tók í hurðarhúninn. __ Ef ég gæti nú bara opnað þessar dyr og lokað þeim þegar mér sjálfum sýnist. sagði hann, og hreyfði hurð- arhúninn, til þess að sýna hinum dýrunum hvernig hann mundi fara að ef hægt væri að opna. Honum til undrunar opnuðust dyrnar fyrirhafnar- laust. Fyrst ætlaði Polli ekki að trúa þessu, en þegar hann var búinn að átta sig, opn- aði hann dymar upp á gátt. hægt og varlega, og fór út. — Hann er farinn, æpti Billi. — Skemmtu l ■ vell hrop- aði Bobbi. Nú var Polli kominn út í heiminn, alveg frjáls ferða sinna. Hann þorði ekfci að tefja sig á því að kveðja hina apana, þá gætu Karl eða Alli komið oa stöðvað bann 5 áður en ævintýrið var einu sinni byrjað. Hann tók á rás, framhjá tígrisdýrabúrinu, ljónabúrinu, fuglabúrunum og öllum hinum. —• Ég vorkenni þeim að vera þama innilokuð. En ég er þó loksins frjáls, sagði hann við sjálfan sig. Polli klifraði yfir garðinn og upp í tré, sem stóðu hinum megin, rétt við veginn. Hann gekk af stað eftir veginum, og nú fyrst fann hann að honum var orðið ískalt. Hann reyndi að hlaupa til að halda á sér hita. Hann fór fram hjá mörgum búðargluggum, þeir voru allir uppljómaðir og fagurlega skreyttir með grænum greinum og jóla- stjörnum. Fólk var á þön- um út og inn um búðardym- ar, allir voru að flýta sér. Eftir götunni þutu bílar, strætisvagnar, reiðhjól og mótorhjól. Polla þótti gam- an að horfa á þetta allt, en ekfci þorði hann að hætta sér út á götuna Þess vegna hélt hann sig uppi í trjánum, meðfram götunni, sveiflaði sér á milli þeirra, grein af grein. Loksins fann hann gamla, mjóa götu, þar sem engir bílar voru á ferð, og þá klifraði hann niður úr trénu. Þarna var allt svo ró- legt, engir bílar, ekkert fólk. En uppi á garðsvegg sátu þrír kettir, einn var brúnn, annar grár og sá þriðji var svartur. Þeir voru í óða önn að þvo sér. — Þama var ég heppinn, þetta eru dýr, rétt eins og ég, hugsaði Polli með sér, skyldu þeir líka hafa strok- ið úr dýragarði? Hann kunni ekki kattamál. en ávarpaði þá á apamáli. — Góða kvöldið, sagði hann. Kettirnir svöruðu engu. bara störðu á hann. Svo byrjaði einn að mjálma og hjnir tóku undir. Þetta var ljóti hávaðinn, en Polli áleit að kettirnir færu svona að því að syngja. Og til þess að vera vingjarnlegur fór hann að reyna að syngja með þeim. Þá steinþögnuðu kettirnir og horfðu á hann með reiði- svip. Svo réðust þeir á hann, urrandi og hvæsandi. Aum- ingja Polli lagði á flótta, og hljóp yfir hvað sem fyrir varð. Loksins fann hann aðra en áður. Aftur lagði Polli á flótta, og linnti ekki hlaup- unum fyrr en hann kom að sléttri grasflöt. Þar ætlaði hann að hvíla sig svolitla stund. Hann fann að það var alltaf að kólna meira og meira. Hann fór að velta því fyrir sér hvar helzt mundi vera skjól að finna. Þá heyrði hann þungt fótatak nálgast. Þegar hann gætti betur að, sá hann stórt dýr, með fjóra fætur, flaksandi fax og stórt og mikið tagl. — Þetta dýr þekki ég, það er hestur, sagði Polli. Einu sinni hafði asni nokkur, sem var í dýragarðinum sagt Polla frá hestinum, og að menn sætu á bakinu á hon- um og létu hann bera sig, það sagði asninn að hestin- um þætti afskaplega gaman. — Halló, sagði Polli. Má ég sitja á bakinu á þér? Hesturinn svaraði engu, en fór að ausa og prjóna og láta öllum illum látum. Polli vissi ekki að svona láta hestar þeg- ar þeir eru annað hvort reiðir eða hræddir. Hann hélt að hesturinn væri að hneigja sig og segja: Já, gerðu svo vel og seztu á bakið á mér Svo hann beið ekki boðanna, en hoppaði á hestbak. Hest- urinn tók til fótanna og hljóp eins hratt og hann gat með Polla á bakinu. Aumingja Polli vissi ekkert fyrr en hann lá ofan í ísköldum polli. — Nei, nú er nóg komið, tautaði hann, um leið og hann skreið upp úr pollinum. Kettirnir klóruðu mig, hund- arnir reyndu að bita mig og hesturinn kastaði mér i ís- kalt vatnið, skelfing er mik- ið til af óvingjarnlegum dýr- um í þessum stóra heimi. Nú var hann bæði blautur, kaldur og svangur. Litlar, hvítar flygsur duttu niður úr loftinu allt í kringum hann, slíkt hafði hann aldrei séð áður. Eftir skamma stund var- jörðin orðin al'hvit. — Skyldu þessar flygsur ekki vera góð- ar á bragðið, ég er svo svangur, hugsaði Polli. Hann bragðaði á snjónum, úh, þetta var þá enginn matur. Polli sá nú ekki annað ráð betra en að reyna að kom- II# p ÍfitllJí. pj|ff S v \ i'T L... ■M'l * Ji h rP'y götu ennþá friðsælli en hina fyrri. Polli nam staðar og kastaði mæðinni. — Það væri synd að segja að kettimir væru vingjarn- legir við mig, og þó eru þeir dýr eins og ég, sagði hann við sjálfan sig. Rétt í þessu komu tveir hundar labbandi til hans, báðir voru með bein að naga — Halló, sagði Polli mjög kurteislega. Hundarnir stað- næmdust fyrir framan Polla og störðu á hann, síðan lögðu þeir beinin frá sér, og tóku að gelta hástöfum. . — Þeir eru svona glaðir að sjá mig, hugsaði Polli. Hann bjó sig til að heilsa þeim með handabandi, eins og hann hafði séð fjlkið gera. sem kom í dýragarðinn. En hundarnir virtust alls ekki kæra sig um Polla, því nú urruðu þeir grimmdarlega og létu skína í beittar, hvítar tennur og geltu ennþá hærra <P. >y -t'ít Mynd af stúlku, eftir Laufeyju Sigurðardóttur, Bjarg»í» stíg 15, 9 ára. nu\vi«uj Kirkja, eftir Stellu Guðmundsdóttur, 6 ára, Grensásvcgi 58. Alí Abou og skórnir hans (Niðurlag) urn hátt, þetta var alltsam- an óheppni. Hann gat ekki stilit sig um að hlæja að öllum þessum mistökum. í hvert sinn, sem honum varð litið á skóna fékk hann nýtt hláturkast. — Farðu í friði, Ali Abou, ég skal taka skóna í mina umsjá, þú ert búinn að þola nóg af þeirra völdum, sagði hann. Dómarinn var ekki harð- brjósta, og þegar hann var loksins búinn að sjá hvemig í öllu lá, vorkenndi hann Alí. Þessvegna borgaði hann hon- um til baka alla þá peninga sem hann hafði greitt í sekt- ir. Hvað um skóna varð veit enginn. En eitt er víst, þeir sáust ekki framar á fótunum á honum Alí Abou. (Sögulok), ast aftur i dýragarðinn. Hon- um heppnaðist að rata til baka, sömu leið og hann hafði komið. Æ hvað hann var feginn að komast aftur inn í hlýja búrið sitt. Hinir aparnir urðu steinhissa þegar þeir sáu Polla koma aftur. Pojli sagði þeim alla ferða- söguna, og hversvegna hann hefði snúið aftur heim. — Heimurinn er öðruvísi en ég hélt að hann væri, sagði hann. Það er fullt af óvingjarnlegum og hugsunar- lausum dýrum, sem urra, klóra, bíta og sparka Og það er svo kalt þar úti að ég var feginn að komast aftur heim í hlýjuna. Næsta morgun, þegar Karl og Alli komu í dýragarðinn, sá Karl að dyrnar á apabúr- inu voru ólæstar. — Alli, kallaði hann. Sjáðu nú bara Þarna hefurðu gleymt að læsa dyrunum. Það var heppni að Polli tók ekki eftir því, hann hefði á- reiðanlega stolizt í burtu! Vísur á sjó Vagga, vagga, víða, fagra, undurbreiða haf, ástarblíðum blævi strokið af, vagga, vagga, allar sorgir svæf og niður þagga. Húmið hnígur hægt og blít'f um endalausan geim. Stormur felldist fyrir eyktum tveim. Húmið hnígur. Hægt í öldudali skipið sígur. Iiannes Hafstein. Þessar tvær myndir eru ná- kvæmlega eins, sýnist ykkur það ekki? Ef þið gætið bet- ur að munuð þið þó sjá. að það vantar fimm atriði á vinstri myndin. — Getið þið tundið hver þau eru?

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.