Þjóðviljinn - 18.01.1964, Blaðsíða 10

/ SÍÐA
ÞlðÐVILJINN
Laugardagur 18. janúar 1964
arth, nokkurs konar minjagrip-
ir frá stríðsárunum. Hún hló og
svo sagði hún: — Auðvitað segir
Dave að hann muni mæta erf-
íðleikum vegna litarháttarins.
Rétt eins og hann sjálfur. En
ég veit ekki — kannski hefur
fólk líka gott af erfiðleikunum.
Stundum draga þeir fram það
bezta í fólki. Að minnsta kosti
hefur það orðið þannig með
Dave.
Mollie kinkaði kolli. — Ég
býst við að það sé alveg rétt.
Grace sagði: — Ég verð að
segja þér hvað presturinn sagði
um hann — það var alveg voða-
legt. Hann er svo skrýtinn ná-
ungi, hann herra Kendall —
segir þá undarlegustu hluti,
meira að segja í sjálfum ræðu-
stólnum. Ætli það sé ekki þess
Vegna sem hann er bara prestur
í smáþorpi, að þeir hafi ekki
viljað láta hann fá betra brauð.
Jæja ég bað hann að koma og
líta á bamið fyrir skírnina,
vegna þess að ég hélt kannski
að honum líkaði ekki á þvi lit-
urinn og hann kom og ég spurði
hann. Og hann sagði að hann
væri svipaður á litinn og böm
í mið-austurlöndum, í Palestínu
og á þeim slóðum og svo bætti
hann við að hann væri álíka á
litinn og Jesús Kristur. Og svo
sagði hann, að fyrst Jóhannes
skírari hefði ekkert haft á móti
því að skíra Jesús, þá hefði
hann ekkert á móti því að skíra
hann Davíð litla. Finnst þér
ekki voðalegt að segja þetta?
Hann er svo skrýtinn fugl hann
herra Kendall. Ég býst ekki við
að hann verði nokkum tíma
biskup.
Á neðri hæðinni var Tumer
að spyrja um Duggie Brent. —
Honum líður ágætlega, sagði
svertinginn. — Hann kemur við
é mánudögum og fimmtudögum
og tekuV alltaf frá góðan bita
Hárgreiðsloit
Hárgreiðsln og
r snyrtistofa STEINO og DÖDO
r Langavegi 18 111. h. flyftai
SÍMl 24616.
P E R M A Garðsenda 21
SÍMl S3968. Hárgreiðsin- oe
snyrtistofa.
Dömnr! Hárgreiðsla við
allra hæfl
' TJARNARSTOFAN.
' TjarnarcötD 10. Vonarstrætls-
megln. — SfMl 14662.
HARGREIÐSLDSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Maria GuðmnndsdótHr)
Laugavegi 13 — SfMI 14656
•— Nuddstofa á sama stað. —
handa okkur. Grace kaupir allt
kjöt af honum. Það er betra
kjöt og ódýrara en hún getur
fengið í Trenarth eða Penzance.
Auðvitað, sagði hann íhugandi,
— býst ég við að hann sé lið-
legur við okkur, vegna þess að
eigfnlega var það okkur að
þakka að hann fékk vinnuna,
skilurðu.
Herra Tumer spurði: —
Hvernig stóð á því?
Það kom í ljós að Badcock
sirkusinn hafði komið til Penz-
ance haustið áður en Dave og
Grace höfðu farið þangað og
þau höfðu horft á Helreiðina
og þar var enginn annar en
Duggie Brent, rauðhærður á
hörkuspani kringum skálina á
mótorhjóli og stóð í lokin í botn-
58
inum og hneigði sig meðan smá-
peningum rigndi yfir ökumenn-
ina. Þau höfðu hitt hann eftir
sýninguna og verið kynnt fyrir
konunni hans sem átti von á
bami innan skamms. Þau höfðu
öll farið saman í veitingahús að
fá sér drykk og þeim hafði sam-
ið svo vel að á sunnudaginn,
þegar engar sýningar voru,
höfðu Brenthjónin komið til
Trenarth að drekka te með
Lesurierhjónunum.
— Það var rétt eftir að Da-
víð okkar fæddist, sagði svert-
inginn. — Þau öfunduðu okkur
af því að eiga heimili, þótt það
sé ekki merkilegt. Phyllis vildi
helzt hætta í sirkusnum vegna
bamsins og Duggie — já, — sá
var nú orðinn leiður á Helreið-
inni. En hann kunni ekkert ann-
að nema hvað hann hafði unnið
hjá föður sínum, og það var
búið að selja sláturhúsið hans
í Romsey. Jæja þau héldu á-
fram í sirkusnum, en við vomm
stundum að velta þessu fyrir
okkur og tala um hvað það væri
gaman ef þau gætu komið í ná-
grennið, vegna þess að Grace
og Phyllis kom svo ágætlega
saman. Og svo þegar ég frétti
að herra Sparshatt í Cambome
væri að hugsa um að gera út
kjötvagninn sinn aftur — ogþað
var ekki vanþörf á! Það er
vandræðaástand í kjötsölumálum
hér, þótt þetta sé hér uppi í
sveit. Jæja, Grace kannast við
Jane Sparshatt, því að þær voru
saman í skóla, skilurðu. Og svo
talaði Jane við pabba sinn og
ég skrifaði Duggie á eitthvert
gistihús í Edgware og sagði að
hér væri atvinna handa honum
ef hann vildi og hann kom eins
og skot og herra Sparshatt réð
hann til að aka kjötvagninum.
Og nú er hann með vagninn á
ferðinni alla vikuna, selur kjöt-
ið en fer heim til Camborne á
hverju kvöldi. Hann segir að
þetta sé miklu skemmtilegra en
Helreiðin og Fallhlífarhersveitin
líka.
— Á hann svo hús í Cam-
borne?
— Já, já. Og þau eiga litla
dóttur, Julienne Phyllis. Og
annað á leiðinni. Hann er bú-
inn að koma sér vel fyrir. Það
mætti segja mér að hann tæki
við fyrirtækinu þegar herra
Sparshatt hættir.
— Það var gaman að heyra,
sagði herra Turner. — Við höf-
um þá allir orðið ofaná eftir
allt saman. Það hefði maður
ekki haldið árið 1943, ha?
— Nei, sagði svertinginn. —
Við vorum hálfgerðir vandræða-
gripir, allir upp til hópa um það
leyti. Hann leit á herra Tumer.
— Þér hefur þá gengið ágæt-
lega líka?
— Já alveg prýðilega, sagði
herra Turner. Hann hikaði and-
artak og bætti svo við: — Ég
lenti í hálfgerðum vandræðum
fyrst eftir að ég kom af spítal-
anum, en eftir það vegnaði mér
vel 'hjá fyrirtækinu. Ég á indælt
hús í Watford, skuldalaust, og
er í góðri vinnu. Ég hef verið
reglulega heppinn þegar á allt
er litið.
— Það var gott að heyra, sagði
Lesurier. — Og angrar þetta sár
þig ekki neitt?
— Ekki teljandi, sagði herra
Turner stuttur í spuna. — Það
dunkar stundum dálítið í því,
en það skiptir ekki máli.
Lesurier vildi ekki spyrja
nánar út í þetta. Honum sýndist
gesturinn vera sjúkur maður)
hann var magur og gráfölur og
blökkumanninum fannst það
ekki spá góðu, og hann virtist
eiga bágt með að beita hægri
hendinni. Hann sagði: — Það
var hreinasta kraftaverk að þér
skyldi batna. Á spítalanum j
bjuggust þeir eins við að þú
myndir hrökkva uppaf.
— Fæddur til að hengjast,
sagði Tumer hressilega. —
Þannig er það.
Konumar komu niður og
Grace Lesurier bjó til nýtt te
meðan Dave og Mollie þvoðu
upp eftir máltíðina á undan.
Síðan sátu þau og spjölluðu
saman í klukkustund. Loks risu
Turnerhjónin á fætur. — Það
var reglulega gaman að hitta
þig aftur, kapteinn, sagði
blökkumaðurinn. — Það var
verst að Duggie Brent skyldi
ekki vera héma líka.
— Það er allt í lagi sagði
herra Turner. — Fyrst ég veit
að honum líður vel, þá er ég
ánægður. Ég sá hann aldrei,
skilurðu. Ég var allur reifaður
þá. Ég heyrði bara röddina hans.
Ég myndi ekki þekkja hann
þótt ég sæi hann.
— Að hugsa sér ......... sagði
Grace.
— Ég skal segja honum frá
þér og Morgan þegar ég hitti
hann næst sagði svertinginn.
— Hann verður sjálfsagt glaður
að heyra, að ykkur hefur vegn-
að svona vel. Við höfum stund-
um verið að gera okkur áhyggj-
ur út af ykkur og segja sem svo
að við ættum að reyna að gera
eitthvað til að ná sambandi við
ykkur. Okkur fannst það næst-
um því ósanngjarnt að við
skyldum lifa hér í vellystingum
en reyna ekkert til að fá fréttir
af þér og Morgan. Og svo eruð
þið enn betur settir en við!
Flugmaðurinn í Burma, sagði
Tumer, — hann er bezt settur
af okkur öllum samanlagt.
Þau kvöddust við dyrnar. —
Láttu okkur vita ef þú kemur
aftar á þessar slóðir, sagði svert-
inginn. — Heldurðu kannski að
það verði bráðum?
— Ætli ekki það, sagði herra
Turner. — Ég kem hingað stöku
sinnum. Kannski næsta sumar.
Grace sagði: Þið megið til
með að líta inn.
Þau settust inn í litla bílinn
og óku af stað til Penzance. Við
stýrið sagði Mollie: — Af hverju
sagðirðu að við kæmum hingað
aftur, Jackie?
— Eitthvað verður maður að
segja, sagði hann dauflega. —
Sagðir þú henni nokkuð?
— Nei, sagði hún lágt. Ég hélt
kannski að þú kærðir þig ekki
um það.
— Það er satt, sagði hann. —
Það er óþarfi að koma fólki
í geðshræringu útaf hlutum sem
það getur ekkert ráðið við.
Hann þagnaði og kom svo með
eftirlætisathugasemd sína. —
Það kemur út á eitt eftir hundr-
að ár, sagði hann. — Það segi
ég.
Þau óku inn í Penzance.
ELLEFTI KAFLI
Eftir leyfið í Comwall, hrak-
aði herra Tumer býsna ört. Þau
komust heilu og höldnu til Wat-
ford aftur, en hann var þreyttur
eftir ferðalagið; þegar konan hans
stakk upp á því að hann lægi
í rúminu daginn eftir, andmælti
hann því ekki. Hann fékk morg-
unverðinn i rúmið. Eins og
greifi eins og hann tók til orða
— og svo leit hann á mynda-
sögumar í blaðinu, einkum Jane,
en hann átti nú orðið erfitt með
að lesa nema allra stærsta letur
og hann hætti fljótt við Mirror.
Konan hans færði honum út-
varpið upp og hann lá og hlust-
aði á það, meðan hún tók til í
húsinu og þvoði upp eftir morg-
unverðinn. Síðan fór hún út að
j kaupa inn og þegar hún kom j
heim aftur um hálftólfleytið, sá j
hún að hann hafði slökkt á út- j
varpinu og lá í rúminu og gerði í
hreint ekki neitt. Meðan hún
klæddi sig úr kápunni, sagði
hún: — Kærirðu þig þá ekkert
um útvarpið?
Hann sagði: — Ég slðkkti á
því. Það hindrar mann í að
hugsa.
Hún settist andartak á rúmið
áður en hún færi niður að elda
miðdegisverðinn. — Um hvað
hefurðu þá verið að hugsa?
Hann sagði: — Um hitt og
þetta. Það er eins og ég hafi
aldrei fyrr haft tíma til að
hugsa, til að brjóta hlutina til
mergjar, skilurðu. Ég hef
skemmt mér ljómandi vel. Ég
hefði átt að verða svoná veikur
fyrir löngu.
— Eins og hvað, Jackie?
— Ég veit ekki. Hann þagnaði
og sagði svo: — Ég er alltaf að
hugsa um hvað ég er feginn þvi
að þessir náungar skuli hafa
bjargazt svona vel, hver einasti
þeirra. Og allir hafa þeir eign-
azt böm. Allir upp til hópa. Það
bætir það næstum því upp að
við höfum engin eignazt, finnst
þér ekki?
— Ég býst við því, sagði hún
með hægð. — Kannski gerir það
það.
Hann sagði. — Þú ert ekkert
leið yfir því að við erum bam-
laus, er það?
— Ég veit ekki, sagði hún.
— Stundum finn ég fyrir því.
— Ég er feginn þvi, sagði
hann. — Eins og allt er í pott-
inn búið og þú verður að fara
að vinna aftur og allt það, þá
er ég feginn. En þegar ég ligg
svona og velti þessu fyrir mér,
þá er ég líka feginn því að þess-
ir náungar skuli ekki hugsa
SKOTT/I
Þarna losnuðum við loksins við þetta leiðinda skrölt sem verið
hefur í bílnum undanfarið.
LIFIÐ EFTIR DAUÐANN
heitir efnið, sem Svein B. Johanscn talar um í Aðvent-
kirkjunni sunnudaginn 19. ja. kl. 5 sd.
Kirkjuk&rinn syng-
ur, einsöngvari:
Anna Johansen.
Tvísöngur: Anna
Johansen og Jóru
Hj. Jónsson.
ALLIR
VELKOMNIR.
Aðstoðarstúlka
óskast á tannlækningastofuna Efstasundi 84, frá
1. eða 15. febr. n.k. — Upplýsingar á staðnum
í dag kl. 2—3.
HALLUR HALLSSON, tannlæknir
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN, húsgagnaverzlun
Þórsgötu 1
Bifreiðaleigan HJÓL flverfisgötu 82