Þjóðviljinn - 03.07.1964, Blaðsíða 7

Föstudagur 3. júlí 1964
ÞJðÐVIUINN
SlÐA y
w
„te fÓR HÆBA VIU T
MtB FIBLUNA 06 ItNTI
/ IISTBANSSKÓLA "
Spjallað við dansfólk og forstjóra Kíefballeftsins
Á þriðjudagsmorgni er ver-
ið að glíma við leiktjöld Kíef-
ballettsins í Þjóðleikhúsinu. Og
dansararnir komu fram á svið-
ið og snéru sér nokkra hringi.
Gólfið var nokkuð hált fannst
þeim. Einn tók nokkur stökk
og tilkynnti hlutaðeigendum
að þetta væri ágætt stökkgóLf.
Síðan gekk hann fram á svið
og sagði: Þetta er þægilegasta
leikhús. Og loftið frumlegt.
Alla Gavrílenko. skærust
stjarna þessa flokks, var sezt
fram í sal. Jú jú það var allt
í lagi með smáviðtal þar til
hún yrði kölluð til æfinga.
Heppileg tilviljun
Og fyrst af öllu spurðum
við um aðdraganda þess að
hún fór í listdansskóla.
— Það er skrýtin saga, sagði
hún, ég lenti þar af tilviljun.
— Tilviljun — hvernig þá?
— Ég er ekki fædd í Kíef,
sagði hún. Ég er fædd í borg-
inni Krementsjúk í Poltava-
héraði. Þar fór ég í músík-
barnaskóla og lærði fiðluleik
og lauk þar við fjóra bekki.
Þá fórum við mamma til Kíef,
en pabbi var þá ennþá í hem-
um. Ég átti að halda áfram
við fiðluna. Tónlistarskólinn
var á efstu hæð í byggingu
nokkurri. en ég áttaði mig ekki
á því, að á neðri hæðum var
listdansskólinn í Kíef til húsa.
Ég fór hæðavillt og það var
farið með mig inn í stóran
sal og ég látin dansa. Og mér
var sagt að ég væri bráðefni-
legt barn. Þarna lærði ég svo
næstu niu árin.
Þannig gekk það til, segir
hún og hlær.
Auðvitað hafði ég ekki nema
gott af því að hafa lært á
fiðlu. Og reyndar get ég ekki
sagt að ég hafi komið alveg
óundirbúin í dansskólann. Ég
var afskaplegur fjörkálfur, sí-
hoppandi um allt eins og
engispretta. Amma mín var
vön að segja að fiðlan ætti
ekki við mig. ég yrði aldrei
hamin við æfingar. Ég skyldi
heldur dansa. Og ég byrjaði
snemma að dansa i ýmsum
bamaflokkum og var hrósað
fyrir frammistoðuna.
Svo það má reyndar segja
að ég hafi haft áhuga á dansi
frá því ég var í vöggu.
— Hvenær komuð þér fyrst
fram á sviði með þessum
ballettflokki?
— Það var mjög snemma.
Við vorum í fjórða og fimmta
bekk dansskólans þegar við
vorum látnar dansa dverga og
fugla í öskubusku. Og skólinn
sjálfur setti balletta á svið —
til dæmis Hnetubrjótinn eftir
Tsjækovskí, þar dansaði ég
kiðling.
Ég var krakki enn þegar mig
var farið að dreyma um að
dansa í Svanavatninu, Og það
rættist sem betur fer. Kvöldið
sem við útskrifuðumst dansaði
ég bæði Odette og Odille i
öðrum þætti þessa balletts.
— Er ekki afskaplega erfitt
að dansa þau hlutverk baaði?
— Það er erfitt, jú, en á-
kaflega skemmtilegt: að þurfa
að túlka svo andstæðar per-
sónur á einni sý’ningu.
— Hvert var fyrsta aðal-
hlutverk yðar á sviði?
— Það var Natasja í ..Strönd
hamingjunnar", bamaballett
eftir Spodeveikía. En fyrsta
aðalhlutverk mitt í klassískum
ballett var Rósamunda í sam-
nefndum ballett Glasúnofs. . .
Fjölskyldumál
Og svo var allt í einu íarið
að tala um fjölskyldumál.
— Ég á dóttur. sagði Alla
og brosti eins og vonlegt var.
Hún er tveggja ára og heitir
Arína. -Við héldum upp á af-
mælið hennar nú í ferðinni.
allur hópurinn. Og maðurinn
minn er húsameistari. Hann er
núna í framhaldsnámi og er
að ljúka við lokaverkefni.
— Vilduð þér sjá Arínu fara
sömu leið og þér?
— Ja, einhverra hluta vegna
viljum við hjónin helzt að hún
fari í Háskóla alþjóðlegra sam-
skipta (þar menntast diplómat-
ar) og nái góðum tökum á
mörgum tungumálum. En auð-
vitað veit enginn ennþá hvað
í henni býr — og ekki skort-
ir námsmöguleika.
— Þér hafið dansað töluvert
erlendis?
— Já strax á fyrsta ári að
loknum prófum fór ég til Finn-
lands og Svíþjóðar svo ég er
ekki alveg ókunnug í þessum
heimshluta. 1960 árið sem ég
gifti mig, fór ég svo til Banda-
ríkjanna og Kanada ásamt
sólódönsurunum úr nokkrum
helztu borgum landsins og þar
héldum við fjölbreytt dans-
kvöld í tvo mánuði.
Mín hlutverk
— Hver myndi helzt vera
munurinn á Kíefballettinum og
Moskvuballettinum eða þeim í
Leníngrad?
— Sá, að þeir í Moskvu
og Leníngrad sýna nær ein-
göngu klassíska balletta. Það
gerum við líka og túlkum þau
verk á mjög svipaðan hátt og
þeir. En auk þess sýnum við
töluvert af þjóðlegum dans-
verkum, sem byggjast bæði á
klassískri danshefð og\ þjóð-
dönsum. Ég gæti nefnt ,,Skóg-
arsönginn“ eftir Skorúlskí þar
sem þjóðsagnapersónur koma
mjög við sögu. Líleja eftir
Dankévitsj. Eða þjóðdansasyrp-
ur eins og Gopak, sem við
sýnum hér. Þannig eru
okkar verkefni margbreytl-
legri og okkar starf því nokk-
uð erfiðara en þeirra í Moskvu
og Leníngrad. '
— Hvar finnst yður þér
ná beztum árangri — í þjóð-
legum dönsum? i karatérhlut-
verkum?
— Nei, í klassíkum hlutverk-
um, Gisselle og Svanavatnið
eru mín eftirlætishlutverk.
Mitt svið er hið sama og Gal-
ínu Úlanovu, segir hún og hlær
að sjálfri sér og þessum sam-
anburði við drottningu list-
dansins.
Ungur maður
frá Krfm
Meðan þessu fór fram
höfðu dansararnir rennt í gegn
öðrum þætti Svanavatnsins og
drógu bersýnilega af sér i
stökkum og öðrum'"þrautum til
að spara krafta til kvöldsins.
Þar við hlið okkar sat ung-
ur maður, sem heitir Nekrasof
og hefur dansað með ballettin-
um 6Íðan hann lauk dansnámi
í Kíef fyrir réttum þrem ár-
um. Og hefur þegar brugðið
sér til Frakklands og Ung-
verjalands og Júgóslavíu.
Hann var spurður þeirri á-
leitnu spurningu: af hverju
hann gerðist listdansari.
— Ég kom sömu leið og
margir aðrir. Starfsem: áhuga-
hópa, sem er svo útbreidd hjá
okkur, varð mín undirstaða. Ég
er fæddur í Kertsj á Krím-
skaga og dansaði alllengi 1
bamadansskóla í Kíef.
— Og hvernig vildi það til?
— Leiðbeinandi okkar f
ungherjahöllinni sagði ég hefði
góða hæfileika og bauð for-
eldrum minum að hann skyldi
aðstoða mig við að komast til
náms,
— Ég hef ekki enn farið
með mörg aðalhlutverk, sagði
hann. 1 fyrra dansaði ég prins-
inn í Svanavatninu, einmitt
á móti henni öllu héma. Og
ég hef dansað í Líleja og
Skógarsöngnum. Hér kem ég
í Giselle fram í staðinn fyrir
dansara sem veiktist í Svi-
þjóð.
— Og ferðalagið?
— Ég kann vel við mig á
Norðurlöndum. Þau eru öðru-
vísi en ég hélt, ég hélt að
Framhald á 9. síðu.
Gontar ræðir við túlk flokksins, Jakúp, en sá er ágætur norsku-
maður og hefur iært ísienzku mest af sjáifum scr. (Ljósm. G. M.).
Þeir fóru allir saman um sumarið og herjuðu. Þá er allur
var herinn saman, lét Haraldur sína menn vera fyrir utan
bardaga eða ella þar, er minnst var mannhætta, og lézt var-
ast vilja, að hann týndi herliði sínu. En er hann var einn
eaman með sínu liði, þá lagðist hann svo fast til að berjast,
að annað tveggja skyldi hann fá, sigur eða bana. Svo bar
oftlega til, þá er Haraldur var höfðingi yfir liðinu, að hann
vann sigur, þá er Gyrgir vann ekki.
Þetta fundu hermenn og kölluðu betur fara mundu sitt
mál, ef Haraldur væri einn höfðingi yfir öllum hemum,
og ámæltu hertoganum, að ekki yrði af honum eða hans liði,
Gyrgir segir, að Væringjar vildu ekki lið veita honum, bað
þá færa í annan stað, en hann væri með öðrum hernum,
og vinna þvílíkt sem þeir mættu. Fór þá Haraldur frá hernum
og Væringjar með honum og Látínumenn. Gyrgir fór með
Grikkja her. Sýndist þá, hvað hvor mátti.
Fékk Haraldur jafnan sigur og fé, en Grikkir fóru heim til
Miklagarðs, nema ungir drengir, þeir er fá vildu sér fjár,
söfnuðust til Haralds og höfðu hann þá fyrir hertoga. Lagðist
hann þá með her sinn vestur í Afríká, er Væringjar kalla
Serkland. Efldist hann þá mjög að liði. I Serklandi eignaðist
hann átta tugi borga. Voru sumar gefnar upp, en sumar tók
hann með valdi. Síðan fór hann til Sikileyjar.
I
f

t
t •
4