Þjóðviljinn - 18.05.1965, Blaðsíða 10

10 SIÐA
ÞJÖÐVILIINN
Þriðjudagur 18. maí 1965
UNDIR
MÁNASIGÐ
Skáldsaga eftir M. M. KAY E
henni, en brosið hvarf fljótlega
fyrir þjáningargrettu. Hann fór
inn undir þakið og fann litlu
blikkdósina með ópíumtöflunum
og skolaði fáeinum niður með
konjakssopa. Ég má ekki verða
veikur núna, hugsaði hann das-
aður. Ekki núna ..
En hvorki lyf né konjak gátu
komið í veg fyrir hitasóttina.
Þegar Vetra færði honum mat-
inn hálftíma seinna á stóru blaði,
fann hún hann sitjandi upp við
tré spölkorn frá skýli þeirra,
samanhnipraðan af kvölum.
Hann átti erfitt með að draga
andann; dökkir baugar voru
undir augum hans og andlitið
var öskugrátt þrátt fyrir sól-
brunann. Vetra lagði matinn var-
lega frá sér og undraðist mest að
hún skyldi ekki vera skjálfhent,
fyrst hjarta hennar barðist svo
mjög af ótta. Hún lagði höndina
á enni hans. Það var brenn-
heitt.
Alex leit með erfiðismunum
upp til hennar. Það var eins og
hann ætti erfitt með að greina
Smurt brauð
Snittur
við Óðinstorg
Sími 20-4-90
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24 6 16
P E R M A
Garðsenda 21 — SÍMI 33-9-68
— Hárgreiðslur og snyrtistofa
D Ö M U R !
Hárgreiðsla við allra hæfi —
TJARNARSTOFAN — Tjamar-
götu 10 — Vonarstrætismegin.
— SÍMI 14-6-62
Hárgreiðslustofa
Austurbæjar
Maria Guðmundsdóttir. Lauga-
vegi 13 - SÍMI 14-6-56 NUDD-
STOFAN er á sama stað.
hana. Grettur fóru um andlit
hans og hann sagði með ógreini-
legri röddu: Þetta líður hjá —
bara — blóðkreppusótt. Segðu
Lou — að verja bamið .. smit-
hættan ..
Svo komu skelfilegir dagar og
nætur — langir eins og mánuðir
— en vonj þó aðeins þrír sólar-
hringar, sem Alex kvaldist af
blóðkreppusótt og háum hita.
Vetra var hrædd um að hann
ætlaði ekki að lifa þetta af.
Vetra hafði enga reynslu af
blóðkreppusótt; endaþótt þetta
væri mjög algeng veiki í Ind-
landi, var álitið óviðeigandi að
ræða sjúkdóm af því tagi í ná-
vist viðkvæmra kvenna. Vetra
vék ekki frá honum dag né nótt
og hún annaðist hann eins vel
og hún gat. Hún lét höfuð hans
hvíla í kjöltu sér og lét hann
dreypa á konjaki og kíníni og
mataði hann á hrísgrjónaseyði.
Þegar hitinn var hæstur talaði
hann óráð og hún sat kyrr og
hlustaði og talaði við hann sef-
andi og róandi.
Hún svaf aðeins þegar þreytan
yfirbugaði hana, og þá lagði hún
handlegginn yfir hann, svo að
hún vaknaði við minnstu hreyf-
ingu hans. Hún hafði aldrei séð
annan eins sjúkdóm; henni
fannst þetta næstum verra e
fæðingin hjá Lottu.
Lou vissi meira um þessa hluti.
Hún hafði sjálf fengið snert af
blóðkreppusótt og Josh hafði
legið f henni. Hún hafði horft
á Alex og sagt: Ég held ekki að
það sé blóðkreppusótt. Það hlýt-
ur að vera eitthvað alvarlegra
með þennan skelfilega hita. Josh
var ekki nærri eins veikur.
Kannski .. kannski er það kól-
era ..
Hún hafði haldið sig í fjarlægð
vegna smithættunnar. En regn-
skúrimar ofsalegu og sólskinið á
milli og hinar geysilegu hita-
sveiflur og rakinn í loftinu voru
ekki hollt loftslag litlu telpunni.
Hún grét sárt og kastaði upp
hrísgrjónaseyðinu og vatns-
grautnum með grófa brúna sykr-
inum. Og þau áttu ekki miklar
matarbirgðir.
— Hún deyr, ef hún fær ekki
mjólk! hrópaði Lou í örvænt-
ingu. Hún verður að fá almenni-
Iega næringu .. Hún æddi fram
og aftur og þrýsti baminu að
sér, örvílnuð yfir gráti þess.
Vesalings elsku vina mín, af
hverju get ég ekki sjálf gefið
þér brjóst þegar þú þarft þess
með.
Vetra heyrði ekki til hennar.
Hún var alveg jafnörvílnuð jrfir
tærðu andliti Alexar og sprungn-
um vörunum. Hún varð þess
ekki einu sinni vör að Lou fór.
Það var ekki fyrr en hún upp-
götvaði að það var enginn eldur
og enginn matur, að henni var
Ijóst að Lou og bamið voru á
brott. Hún hugsaði ekki meira
um það. Þau kæmu fljótlega
aftur.
Það var hætt að rigna og
skógurinn sem fyrir fáeinum
dögum hafði verið brúnn og
skrælnaður, var nú eins og rakt
vermihús, þar sem allt grænk-
aði og spíraði allt hvað af tók.
Raki hitinn var illbærilegri en
hinn þurri, og Alex virtist eiga
erfitt með að draga andann.
Hinn þungi og slitrótti andar-
dráttur hans nísti hjarta Vetm
og í fyrsta sinn síðan hún hvarf
frá húsinu í Lunjore, lét hún
undan grátnum. Hún lá grafkyrr,
sneri höfðinu frá honum og grét,
lágum og vonlausum örvænting-
argráti. Tárin streymdu niður
kinnar henni.
Hún vissi ekki hversu lengi
hún hafði legið þannig og hún
heyrði ekki Alex hreyfa sig, en
hún fann að hönd hans snart
hana og þegar hún sneri til
höfðinu sá hún, að hann var með
opin augun. Augu hans voru ekki
lengur dauf og óskýr. Hann átti
erfitt með að tala og rödd hans
var mjög lág:
— Hvað er að?
Vetra reis upp og leit undr-
andi á hann. Hann hafði ekki
litið þannig út né sagt neitt af
viti síðan hann veiktist. Hann
hnyklaði brýmar: Af hverju ertu
að gráta? Vetra þurrkaði burt
tárin og sagði rólega: Ég er ekki
að gráta — ekki lengur.
Hún flýtti sér á fætur og fór
til að kveikja bál og sjóða vatn,
því að Lou var ekki enn komin
aftur. Hún hrærði saman mauk
úr hrísmjöli og sykri og vatni
og út í það hrærði hún konjaki
og færði honum. Augu hans
vom enn skær og skynsamleg.
Hann drakk seyðið, vegna þess
að hann var of veikburða til að
malda í móinn: hann lá stund-
arkom og starði fram fyrir sig
hálfluknum augum og spurði
síðan: Hversu lengi?
103
— Ég — ég veit það ekki,
stamaði Vetra. Marga daga. Þú
mátt ekki tala.
— Nú batnar mér, hvíslaði
hann með erfiðismunum, svo
lokaði hann augunum og sofnaði
með höfuðið f kjöltu hennar.
Vetra hafði líka sofnað með
bakið upp við tré, og þegar hún
heyrði raddir og einhver hristi
hana til að vekja hana, hélt hún
að það væri Lou.
En það var ekki Lou. Það vom
nokkrir menn vopnaðir lensum.
Foringi þeirra bar ryðgað sverð
og gamaldags byssu.
— Þetta er ekki hvítt fólk!
sagði einn þeirra fyrirlitlega.
Þetta er bara þjónustufólkið
hennar.
Einn þeirra athugaði þau nán-
ar og sagði: Það er að minnsta
kosti angrezi-blóð í þeim. Við
tökum þau með. Hæ, á fætur
með ykkur! Hann stuggaði við
Alex með fætinum og Vetra
sagði reiðilega á urdu: Láttu
hann vera! Sérðu ekki að hann
er veikur.
Raddblærinn og tungumálið
gerði mennina dálítið hikandi og
þeir horfðu tvíráðir á hana. Ef
til vill var þetta indversk kona
af góðum ættum. Hún þrýsti
handlegginn á Alex í aðvöran-
arskyni. Hann skildi tilgang
hennar og þagði. Foringinn spurði
hikandi: Frá hvaða bæ komið
þið?
— Frá Lucknow, sagði Vetra
án þess að hika. Frá Gulab
Mahal, sem er rétt hjá Sayid
Hussain moskunni. Ameera Be-
gum, sem er gift Walyat Shah, er
frænka mín. Þessi maður er frá
Persíu, það er — maðurinn minn.
Mennimir glenntu upp augun
og töluðu saman hvíslandi og
Vetra heyrði foringjann segja:
Já, og hvað gerir það til? Við
höfum skipun um að fara með
alla til Pari. Takið þau með.
Þeir fóru inn undir þakið, þar
sem Lou og bamið höfðu haft
aðsetur og gerðu þar leit og tóku
það sem þeir fundu þar nýtilegt,
einnig skammbyssumar og riffil-
inn. Og tíu mínútum seinna voru
þeir á leið gegnum frumskóginn
með Vetru og Alex.
Þegar Alex var reistur á fæt-
ur, hafði hann ekki getað stig-
ið í fætuma, því síður gengið,
og þeir höfðu lyft niður flek-
anum og notað hann til að bera
hann á. Þau höfðu verið ótrúlega
fljót út á þjóðveginn. Vetru
skildist að þau hafði rekið mun
lengra niður ána en þau höfðu
haldið, nóttina sem þau flýðu
undan eldinum. Þar hafði staðið
uxakerra og beðið þeirra og hóp-
ur forvitins fólks — og Lou
Cottar. örvílnuð, náföl Lou stóð
þarna og þrýsti baminu að sér.
Hún hafði stsarað sklfd á
Vetra og Alex og stamað: Þetta
var ekki viljandi. Mér datt ekki
í hug að þetta gæti komið fyr-
ir. Ég hélt ég gæti fundið þorp
þar sem mjólk væri að fá. Og
— fólkið hjálpaði mér. Það var
gott við mig. Mér datt ekki í
hug að það færi að leita að fleir-
um. Þeir hljóta að hafa rakið
slóðina mína. Ég ....
Rödd hennar brast og Vetra
sagði: Það gerir ekkert til, Lou.
Svo var þeim ýtt upp í kerruna
og hún ók veltandi og skröltandi
áleiðis til Pari.
— 37 —
Það var komið myrkur þegar
þau komu að litla bænum í
nánd við vatnið. Bænum sem
Alex og Niaz höfðu farið hjá
haustnóttina, þegar þeir komu
frá Khanwai og höfðu komizt
yfir flotbrúna faldir í uxakerr-
unum milli sekkja og sykurreyrs.
Vagninn með Alex, Vetru, Lou
og Amöndu, stanzaði marrandi
fyrir framan hlið að jarðhýsi.
Þeim var hleypt útúr vagninum
og ýtt yfir dimmt port og inn
í langt herbergi, sem engin birta
var í nema lítill olíulampi.
Mennimir tveir sem borið höfðu
Alex, lögðu hann á gólfið og
dymar lokuðust á hæla þeim.
Jámslá var dregin fyrir að utan.
Mannvera reis á fætur í skugg-
anum hinum megin í herberginu,
og hás, undrandi rödd sagði:
Vetra!
Vetra lá á hnjánum við hliðina
á Alex; hún leit upp undrandi.
Andlit kom inn í ljósbjarmann,
tært, framandi andlit með galop-
in augu sem störðu á hana. And-
litið var óhreint, órakað ogbund-
S* K O T
© King Features Syndicate, Inc., 1964. World rigLta reservecl.
Ég vann veðmálið Sigga. Hann v ar einmitt í þessu að biðja mig
um að vera með sér.
BRUNATRYGGINGAR
á húsum í smíðum,
vélum og áhöldum,
effni og lagerum o.ffl.
Heímístrygging hentar yður
Heimilisfryggingar
Innbús
Vatnsfföns
Innbrots
Glertryggingar
in
©

%
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR7
UNDARGATA 9. REYKJAVlK SlMI 2 1 260 SfMNERNI : SURETY
Dívanar og Svefnbekkir
með skúffu og lystadún.
Beztir — Stakir — Fallegir.
LAUGA.VEGI 68 (inn sundið).
FCRBA BÍLAR
9 17 farþega Mercedes-Benz hópferðaþílar af nýjustu
gerð til leigu í lengri og skemmrj ferðir
Símavakt allan sólarhringinn
FERÐABILAR sími 20969.
Haraldur Eggcrtsson.