Þjóðviljinn - 13.11.1965, Page 7

Éawgardagur 13. njóven^ber 1965 — ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA J
Guöm. Böðvarsson.
GUÐMUNDUR
BÖÐVARSSON
skáld skrifar:
Styrjöldin geisar i Víet-Nam
Bandaríki Norðurameríku
standa þar í ströngu og heyja
þar án uppihalds einhverja þá
fólslegustu ofsóknarstyrjöld
sem nútíminn þekkir og er
hann þó ýmsu vanur. Sprengi-
efnum hverskonar og bruna-
tundri, ásamt gasi ónafn-
greindra eiturtegunda, er varp-
að af djöfullegu miskunnar-
leysi, og í því þyngdarmagni
sem reikna veröur í stjarn-
frseðilegum tölum, yfir menn,
konur og börn, yfir húsdýr og
akra, yfir skóla og sjúkrahús,
basi, þorp og borgir, vegi, brýr
og veglausa skóga, látið rigna
jafnt yfir ákveðin skotmörk,
sem af handahófi yfir hvern
þann stað sem vesælt líf kynni
gott, iíf og dauða, sem sagt:
tilfærslu allra siðgæðishug-
mynda sér í hag og eftir eig-
in geðþótta.
Það veit nú löngu hver mað-
ur, sem sjáandi vill sjá og
heyrandi heyra, að það er
ekki fámennur hópur uppreisn-
armanna, án stuðnings fjöld-
ans, eða örfáir kommúnistar
með brennandi eld hugsjónar-
innar í ungum hjörtum sínum,
sem þama verjast ofurefli inn-
rásarhersins á yztu þröm mann-
legrar getu, nei, þaó er þjóðin
sjálf sem þarna ver sitt eigið
land, börn sín og heimili, líf
sitt og framtíð. Án þeirrar stað-
reyndar væri þetta land djúpra
skóga, frjósamra akra og kyrr-
láts . lífs, löngu lagt flatt und-
ins, gera sér nú ljósara en áð-
ur að sú öxi sem nú höggur
lífstré Suður- og Norður-Víet-
Nam, mun bráðlega reidd að
þeirra eigin rótum, nema því
aðeins að hrundið verði þeim
hinum illa galdri. Og hver
eru viðbrögð frænda okkar á
löndum hér niorðurfrá, þeirra
sem taldir eru til friðsamra
menningarþjóða og hafa sjálf-
ir mátt reyna réttlæti ofbeld-
isins? Hjala þeir ekki, norð-
menn og danir, lágum rómi
um samninga og vopnahlé og
þora í hvoruga löppina að
stíga? Láta ekki forráðamenn
þessara þjóða sér fátt finnast
um hverja þá rödd sem hefst
upp úr þögninni og krefst for-
dæmingar á kúgunaráformum
STYRJOLD
Oh M l t •V
GEISAR
að freista undankomu frá dauð-
anum. Svo grimmt er morðæð-
ið og fárleg heimskan, að þeir
staðir sem árásarherinn telur
þó vera á sínu valdi og sér
meinlausa, eru tæpast miklu
óhultari en hinir, heldur liggja
þrásinnis undir skýfalli elds
og brennisteins, • þangað til
hvert eyvi er brunnið og hvert
kvikindi drepið. Jafnvel það
er til, að árásarherinn um-
kringi sína eigin málaliða, þrátt
fyrir rökstudd mótmæli, og
mali þá niður.
Og svo furðuleg er óskamm-
feilnin og forherðing lýginnar,
að framan í allan heiminn æpa
forráðamenn þessarar svívirðu,
í þeirri síbylju sem aldrei
þagnar, áð þetta geri þeir í
nafni frelsisins, í nafni rétt-
lætis, manngæzku, friðar og
bræðralags, — í guðs álmátt-
ugs nafni og eftir hans boði,
svei mér þá, hvort sem þú
trúir því eða ekki.
Bak við þetta stríð brýzt um
og leitar sér útrásar sá
tröllkraftur valdahrokans,
græðginnar og gróðahyggjunn-
ar, sem enga miskunn þekkir,
ekkert frelsi, ekkert réttlæti,
enga manngas;zku, ekkert
bræðralag, engan guð annan
en þann sem það sjálft hefur
sett á stall í mynd hinnar verð-
háu myntar. Og þrátt fyrir alla
áróðurslýgina sem fennir yfir
heimsbyggðina til blekkingar
auðtrúa sálum og til réttlæt-
ingar þeim glæpum sem her-
vald og auðvald Bandaríkj-
anna fremja á þessari fátæku
og vanbúnu Asíuþjóð, þá veit
þó hver sem vill vita, að þetta
sama vald á sér enga hugsjón
nema þá helstefnu eina, sem
gerir því sjálfu fært að deila
og drottna og gefur því sjálf-
dæmi um auð og fátækt, frelsi'
og kúgun, rétt og rangt, illt og
ir blóðugan rándýrshramm hins
fjarlæga, gráðuga stórveldis.
Aðeins úr neðstu dreggjum
þessarar þjóðar hefur valda-
mönnum innrásarhersins tek-
izt að fiska upp nokkra kalla
öðru hvoru til að setja á trón,
kvislinga og vesalmenni af svo
rýrri gerð, að þeir hafa mátt
rjúka fyrir borð, hver af öðr-
um, ótt og titt, vegna allskon-
ar hundingjaháttar og hlægi-
legrar heimsku.
Nei, það er ekki frjáls og
sjálfbjarga þjóð í batnandi
landi, ekki gróandi þjóðlíf, sem
vakir fyrir bandariska auð-
valdinu þama í styrjöldinni
austur í Víet-Nam, heldur það
sem er í þess augum hið æski-
lega ástand: auðlindir landsins
í bandarískum höndum og það
fólk, sem landið á og byggir,
auðmjúk vinnudýr og við-
skiptaþrælar, eins og var á
Kúbu og eins og er og hefur
verið vítt og breitt um Suður-
ameríku. Og þá fyrst er mark-
inu örugglega náð, þegar inn-
byggjarar landsins tína upp í
bljúgum hug og sljóu þýlyndi
þá gjafaböggla sem hönd morð-
ingjans hendir fyrir fætur þeim
af náð sinni, þar sem þeir
standa án allrar vonar, yfir-
gefnir, allslausir og sigraðir.
Og hver eru svo viðbrögð
heimsins við þeim glæp sem
þarna er verið að fremja?
Hver eru viðbrögðin við flátt-
skap og áróðurslygum, við of-
beldi, pyndingum, brennum,
morðum, tortímingu allra verð-
mæta og hverskyns niðings-
hætti í sínum verstu myndum?
Jú, sem betur fer færast þó
heldur í aukana þær raddir
sem láta á sér heyra að hér
sé ekki allt með felldu. Þær
nágrannaþjóðir Víet-Nam, sem
ekki hafi þegar selt sig sem
alisvín til bandaríska auðvalds-
Bandaríkjastjórnar í þessum
þjökuðu Asíulöndum, dauð-
hræddir við að missa markaði
fyrir kjöt og fisk og ennþá
hræddari við að gremja sér
sér til áfellis og óþæginda sína
háu yfirmenn í Nató? Æjá,
þeir eiga sorglega fáa áber-
andi menn um þessar mundir
í hinni veiku friðarviðleitni
heimsins, þessir ágætu frænd-
ur vorir, og hafa því miður
ekki tileinkað sér mat hins
gamla forseta Frakklands á
þeirri fjarstæðu að láta vél-
vædda villimenn leiða hinar
gömlu menningarþjóðir Evrópu.
Og hver eru viðbrögð okkar
hér heima?. Hvar eru
þeir, fyrir utan nokkra harð-
snúna, frjálslynda blaðamenn
og örfáa listamenn þessa lands,
sem þorað hafa að lyfta höfði
sínu úr hópi hinna almennu
borgara og ganga fram fyrir
skjöldu, eins og Hjálmtýr Pét-
ursson, og segja hug sinníheil-
agri reiði? Hvar eru samstillt
andsvör þeirrar fámennu þjóð-
ar, sem rétt nýlega heimti
frelsi sitt úr útlendum hönd-
um, þeirrar, sem var ginnt sem
þurs 1264, kúguð á Kópavogs-
fundi 1662, arðrænd og lítils-
virt um aldir og enn kúguð
með hervaldi af Bretum í Jand-
helgisdeilunni, nú á allra síð-
ustu dögum? Brennur ekki
hjarta þessarar þjóðar af sam-
úð með an.narri smáþjóð, sem
býr við ólýsanlegar hörmungar
og ofsóknir áf hendi fjarlægs
herveldis, sem koma hennar
málefni ekkert við? Gætir ekki
stöðugrar og vaxandi andúðar
á þessu athæfi hvað helzt í
blöðum og málgögnum þeirrar
ríkisstjómar sem landinu ræð-
ur og gæta skal hins endur-
heimta frelsis þess fyrir varga-
kjöftum og siðgæðis þjóðarinn-
ar fyrir sljógvun og dauða? Er
Ógnirnar cru óskaplcgar I Suður-Víctnam.
yfir hana leitt. Beztu og fræg-
ustu rithöfundar landsins hafa
fyllt þennan hóp mótmælenda
af hiklausri einurð. Hinn
gamli, ósveigjanlegi sannleiks-
postuli, Bertrand Russell, hef-
ur kastað vettlingi sínum með
fyrirlitningu í andlit síns
gamla flokks, Verkamanna-
flokksins f Bretlandi, í mót-
mælaskyni við þýlyndi og und-
irlægjuhátt brezkra ráðamanna
gagnvart hinu bandaríska her-
veldi og ofbeldisverkum þess.
Það er • jafnvel komið svo að
hinir sjálfumglöðu heimsfeður
í guðs eigin landi, hafa orðið
nokkra áhyggju af hinni vax-
andi andúð heima fyrir og munu
að sjálfsögðu hugsa sér aðreisa
þar elkur við. En af sínum
trúu og dyggu þjónum, öll-
um þeim sem drógu Island inn
í hinn bölvæna vítahring her-
búnaðar og styrjalda, og sem
jafnframt eru hér forystumenn
um bandarískan áróður, líurfa
þeir engar áhyggjur að hafa,
því þar er allur ósóminn var-
inn af miklu kappi og inni-
legum kærleik. Hér hjá okkur
heitir til dæmis sú mótmæla-
alda sem mennta- og æskufólk
Bandaríkjanna hefur reist, að-
eins hreyfing, (á máli Efstá-
baugisagnfræðinga,) sem gæti
valdið misskilningi á aðgerðum
Bandaríkjanna i Víet-Nam!
Ennþá virðist langt undan að
sá dagur rísi á ný, sem rann
í sjó þegar ísland varpaöi fyr-
ir borð hlutleysi sínu og gerð-
ist aumlegur attanícss vígóðra
hervelda, ennþá langt undan að
það skilji nauðsyn sína á sam-
stöðu með þeim sem friðinn
elska, ennþá langt undan að
rödd þess sé annað en lítið
gól í kór úlfanna, því miður.
En sælir eru þeir er sjá þann
dag.
ekki atkvæði hennar beitt á
vettvangi hinna sameinuðu
þjóða hverju sinni á þann veg
að sjá megi að hún þekki sinn
stað í fylkingu hinna minni-
máttar, gegn átroðslum og yfir-
gangi og sé, sem smáþjóð,
minnug á lærdómsríka fortíð
sína? Eru ékki famar fjöl-
mennar hópgöngur með al-
mennri þátttöku að húsi hins
bandaríska sendiráðs á íslandi
og látin í ljós andúð á hrylli-
legum hernaði Bandaríkjanna
í Víet-Nam?
essu er fljótgert að svara:
Nei og aftur nei við öllu
þessu. Hins vegar eflum við
sem bezt við getum hemaðar-
bandalag við áx'ásarþjóðina. Við
lánum henni land undir hei-
stöð, þeir geta búið hana kjarn-
orkuvopnum hvenær sem þeim
gott þykir, við þurfum ekkert
um það að vita, hafið það sem
ykkur bezt hentar, elskulegu
vinir okkar og annarra smá-
þjóða; við leyfum þeim að
reisa radarstöðvar i þágu síns
hei'búnaðar hvar sem þeir vilja
hringinn f kringum landið, við
bíðum eftir því að þeir noti
sér Hvalfjörð fyrir herskipa-
lægi, blessaðir, komið bara sem
fyrst; við leyfum þeim með
velþóknun að hella úr rusla-
tunnum Keflavíkui-sjónvarpsins
yfir landslýðinn öllu því sem
þeim gott þykir og fylla sálir
barna og unglinga með því ó-
meti, sem aðeins er ætlað þeim
ólánssömu mannverum sem
þjálfaðar eru til manndrápa og
kennt að una því hlutskipti,
við verjum og afsökum í mál-
gögnum okkar eigin ríkisstjórn-
ar hverja þá ósvinnu sem þeim
þóknast að fremja, hvort sem
það er I Suðurameríku, Víet-
Nam eða annarstaðar, við bíð-
um þess óðfúsir að þeim finnist
tímabært að flytja inn i þetta
óverðuga land fjármagn sitt og
taki að hagnýta sér orkugjafa
þess; uss, við notum þetta
aldrei, gjörið bara svo vel, þó
það nú væri; og við eflum og
útbx-eiðum af fjallgrimmu
kappi, með fyrirgreiðslum og
fjárgreiðslum utanlands og
innan, með utanferðum, veizl-
um og bænahöldum, þann fé-
lagsskap meðal þjóðarinnar, sem
hefur það eitt, að markmiði
að binda hana sem fastast I
hernaðarbandalaginu og við
reynum að fá sem flesta unga
menn og framgjarna í þennan
félagsskau, jafnvel þó af nafni
hans hafi það leitt að hið
forna, norræna orðtak „að
standa á varðbergi" hafi nú
fengið það öfugmælaóbragð, að
það sé tæplega takandi sér í
munn án þess að skyrpa um
leið, og má enda af þessum or-
sökum heita horfið úr daglegu
máli.
En þó rödd Islands hafi ekki
heyrzt meðal þeirra sem
krefjast þess að herir Banda-
ríkjanna hætti hinum einstæðu
manndrápum í Víet-Nam, og
þó svo fari, sem líklegast er,
að hún heyrist þar aldrei, þá
er maður samt, og það ein-
mitt þessa dagana, ekki án
allrar vonar. Ungt og mennt-
að fólk í sjálfum Bandaríkj-
unum hefur skilið réttum
skilningi þá hluti sem eru að
gerast austur í Víet-Nam, haf-
ið upp rödd sína af mikilli
dirfsku og mótmælt kröftug-
lega þeii-ri smán sem þarna
er unnin bandarísku þjóðinni
allri, þeirri smán sem herfor-
ingjar, okurkarlar, drápstóla-
smiðir og aðrir fasistar hafa