Þjóðviljinn - 26.03.1966, Blaðsíða 6

g SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 26. marz 1966.

Sýningu Eiríks lýkur á sunnudag
Herranótt Menntaskólans sýnir Bunbury á Akureyri

Málverkasýning Eiríks Smibh í Bogasalnum hefur verið mjög
vel sótt, en hún hefur verið opin síðan á föstudag. Hafa margar
myndir selzt. Sýningunni lýkur n. k. sunnudagskvöld en hún
er opin daglega klukkan 2—10 síðdegis. Myndin er af einu mál-
verkanna á sýningunni.
1966. Lagðir voru fram end-
urskoðaðir reikningar fyrir ár-
ið 1965, og voru þeir samþykkt-
ir. — Styrkveitingar til sjúk-
linga á árinu námu kr. 220
þús. kr. en þær hafa farið
vaxandi.ár írá ári.
Fyrsta úthlutun sjóðsins fór
fram árjð 1931, en al'Is hafa
sjúkrastyrkir numið kr. 1.486,-
818,45. Fyrstu árin v.ar styrk-
veitingum aðallega varið til
styrktar sjúklingum. sem
dvöldust á Landsspítalanum og
voru ekkj í sjúkrasamlagi né
nutu styrkja annars staðar
frá. En er sjúkrasamlögin náðu
almennri útbreiðslu, fækkaði
umsóknum. — Stjómarnefnd
Minningargjafasjóðsins fékk
þvi árið 1952 staðfestan við-
• Fyrirlestur um
de Gaulle
• Robert Arori, kunnur
franskur sagnfræðinigur og fyr-
iriesari^ flyt-ur fyrirlestur á
• Scytján manna hópur úr Menntaskólanum í R eykjavík fer í dag flugleiðis tii Akureyrar, og verða
þar í Samkomuhúsinu tvær sýningar á Icikriti Oscar Wilde, BUNBURY, sem sýnt var á „herrar
nóttum“ fjögur kvöld fyrir troðfullu Þjóðleikhúsi á dögunum. Sýningamar á Akureyri vorða
í kvöld, laugardag, og annað kvöld. — Myndin er af PÉTRI LÚÐVlGSSYNI í hlutverki John
Worthings og ÞÓRHALLI SIGURHSSYNI í hlutverki Algcrnon Moncricffs. — (MYND: Guðmundur
Öm Ing ólfsson).
• Frá Minningar-
gjafasjóði
Landspítalans
• Aðalfundur Minnjngargj afa-
sjóðs Landsspítala íslands var
haldjnn þriðjudaginn 8 marz
frönsku á vegum Alliance
Francaise í háskólanum sunnu-
dagskvöld 27. marz kl. 8.30. í
fyrstu kennslustofu og talar
um de Gauile hershöfðingja og
aðferðir hans í stjórnmálum.
Robert Aix>n hefur ekrifað
fjölda sagnfræðirita. og fjalla
mörg þeirra um nútímaatburði.
Öllum er heimill aðgangur
að fyrirlestri þessum.
úfvarpið
de Gaulle
• Akureyri leikur
Hjálmar Bergman
• Leikrit kvöldsins kemur frá
Akureyri, en þar hefur lengi
verið öflugt leikfélag. Það
hefði verjð skemmtilegt, ef Ak-
ureyri hefði náð meiri þroska
sem önnur íslenzk höfuðborg,
og væni þar nú fjörutiu þús-
und íbúar, sem segðu ..mjól-k"
og ,.kem-pa“ með mikkim til-
þrifum og hefðu mikla mögu-
lejfca á að skáka okkur Nesja-
mönnum í hverri grein.
LeikritJð er samið 1925 og
er eftir Hjalmar Bergman.
Hann var víðförull maður og
duglegur leikhúsmaður, fékkst
við leikstarfsemi í Búdapest.
Vín og Beriín. og lét það
hvergi aftra sér, að tvítugur
að aldri fékk hann augnasjúk-
dóm. sem næstum því blindaði
hann.
13.00 Óskalög sjúklinga, þáttur
undir stjóm Jónasar Jónas-
sonar.
16.00 Umferðarmál.
16.05 Ragnar Borg forstjóri
velur sér plötur.
17.00 Ragnheiöur Heiðreksdótt-
ir kynnir nýjustu daegur-
lögin.
17.35 Tómstundaiþáttur bsma
og unglinga. Jón Pálsson fl.
18.00 Útvarpssaga bamanna:
Tamar og Tóta.
18.30 Söngvar í léttum tón.
20.00 Leikrit Leikfélags Akur-
eyri: Swedenhielmsfjölskyld-
an eftir Hjalmar Bergman.
Þýðandi: Séra Gunnar Áma-
son. Leikstjóri: Ragnhildur
Steingrímsdóttir. Hljóðritun
fór fram nyrðra. Leikendur:
Guðm. Gunnarsson, Jón
Kristinsson, Þóra Aðalsteins-
dóttir, Hjálmar Jóhannessón,
Sunna Borg. Þórhalla Þor-
steinsdóttir, Ámi Valur
Viggósson, Jón Ingimarsson,
Vilhelmína Sigurðardóttir.
22.10 PassrusálmEir (40)
22.20 Danslög.
Þankarúnir
• Vetrarkuldinn, sem heiTrr
sækir okkur á ný, er eins og
gesturinn, sem við gátum loks-
ins hent út — og komumst svo
að því; að hann hafði gleymt
hattinum sínum.
wm
—...
M jf
Eftir STUART og ROMA GELDER
á óliíaða. þykja sem hún heyri
il'lvætti veðranna æpa og góla
í vindhviðum á vetramóttum
umhverfig hús hennar.
Útlendingur, sem kemur til
Tíbet, stendur gáttaður frammi
fyrir þessarj steinrunnu, trú á
steinrunna vætti í hverjum
steini sem landsmönnum þykja
raunverulegri en sjálfur
steinninn Líklega væri líku
saman »3 jafna, tólftu aldar
manni, sem vaknaði upp á
þessari öld ofanverðrj í Enig-
landi eða Frakklandi — mundi
honum ekki sem þeim verða
hverft við að hjtta fyrir þessa
veröld nútímans, svona ger-
ólíka, einnig að hugmyndakerfi
og hugmyndaforða. þvi sem
hann átti að venjast — En
hversu sem Yang Jing Zhuo-ga
hefur brugðið og hversu miklu
róti sem hið nýia kann að hafa
komið á huga heijinar. væri þó
engin furða þó hún saknaði
þess sem liðið er stöðu sinn-
ar, lífsþæginda oe öryggis, —
en samt sem áður var svo að
heyr.a að henni þætti mjklu
skemmtilegra núna og fremur
tilgangur með starfi sinu og
lífi en áður var.
. ..Fólkið í mjnni stétt“, sagði
hún „hafði yfir engu að kvarta
undir gamla þjóðskipulaginu.
Konumar stjórnuðu verkum á
heimili sínu, en ambáttir
gerðu þau. Við tókum engan
þátt í opinberum störfum. það
gerðu karlmennirnir.
Aðaláhugamál okkar var
kvenskart og samkvæmislíf.
Það var ekki fyrr en ég fór að
vinna sjálf sem Það rann upp
fyrir mér hvað þetta var leið-
inlegt og ómerkilegt, þegar
Han komu og konum sem körl-
um voru fengin ými-s verk að
vinna í þágu þjóðfélagsjns.
urðum við konumar ómissandi
við Það. Sumar vinkonur mín-
ar tóku til að starfa að hjúkr-
unarmálum og aðstoð við hág-
stadda. Svo var þessi skóli
stofnaður og ég var spurð
hvort ég vildí taka að mér
að kenna við hann Ég haf^ði
engan undirbúning til þess
nema ef vera skyldi að ég
kunni að lesa og skrjfa eins
og systkini mín. og ég var
dágóð í rejkningi því faðir
minn hafði látið kenna okkur
þetta þegar við vorum lítil. En
meira þurftj ekkj,
Ekki get ég kannazt við, að
öllum hafj liðið illa hérna í
landjnu fyrrum. Ekk; var far-
ið illa meg nærri alla ánauð-
uga menn. Móðir min hefði
ekki leyft mér að misbjóða
ambátt, en okkur þótti sjálf-
saigt að þessi ójöfnuður héld-
ist. við. Hinjr ánauðugu höfðu
endurfæðzt í þessa stétt. en
við í aðalsstétt. Engum datt í
hug að breyta þessu þjóðskipu-
lagi.
En eftir að ég fór að kynn-
ast þessum gáfuðu bömum.
sé ég bezt hve hart og hvum-
Ieitt lifið hefði orðið þeim ef
engin breyting hefði orðið".
Ég spurði Yang Jing Zhuo-ga
hvort hún tryði enn á endur-
holdgun. Hún svaraði brosandi;
,,Ef é,s á að fæðast aftur. vil
ég verða kennari svo ég geti
haldið þessu verki mínu ó-
fram.
Kínversk böm eru svo yfrið
vel siðuð, að það virðist með-
fætt, gagnstætt því sem ger-
ist hér hjá okkur á Vestur-
löndum, þar sem þetta kostar
ærna fyrirhöfn, en hvað er það
hjá tíbezkum bömum, þau
hegða sér svo vel að undrun
sætir, og ekki gera þau þetta
af ótta við refsingu, því allar
Ifkamsrefsingar eru harðbann-
aðar jafnt í skólum í Kína,
sem í Tíbet. Líklega er virð-
ing barna á foreldrum sínum
aldagömul hefð í Kína, nokk-
urskonar trúarhrögð. Kínverjar
mega þakka þetta Konfúsí-
usi, hann mun hafa verið upp-
hafsmaður góðra siða. Ef til
vill hafa Tíbetar vanið börn
sín af allri óþekkt með því að
setja þeim fyrir sjónir þærógn-
arlegu píslir, sem biðu þeirra
annars heims ef þau óhlýðnuð-
ust boði foreldranna og banni.
Hvað sem því líður er það
greinilegt, að bamakennarar f
Tíbet ráða við að kenna fleiri
börnum f bekk en kennarar á
Vesturlöndum megna, en þar
er álitið að engin mynd verði
á kennslu í barnaskóla efbörn-
in eru fleiri en fjömtfu. A1-
gengt er f Tíbet að börn séu
sextíu í sama bekk samtímis.
Þegar við spurðum einn af
skólastjórum þeim sem við átt-
um tal við hversvegna þau
væru höfð svona mörg, svar-
aði hann því til, alð sér þætti
verst að stofan skyldi ekki vera
stærri, svo hann gæti haftþau
fleiri.
1 barnaskóla þeim í Lhasa,
sem kallast Þriðji skóli, fá
börnin máltíðir. Mörg af þeim
bömum, sem eru þar, eru mun-
aðarlaus börn ánauðugra for-
eldra. Þau voru í umsjá eig-
enda sinna eftir að foreidrarn-
ir dóu, en þegar ánauðinni var
aflétt, urðu þau forsjáriaus. Þau
urðu frjáls en áttu þá hvergi
heima. Afgangurinn er synir
og dætur foreldra sem bæði
vinna fyrir sér við störf íborg-
inni, og geta ekki farið heim
til sín nema um helgar. Þessi
börn fara heim að hitta for-
eldra sína hvenær sem tæki-
færi er til.
Engin böm í Tíbet eigavænt-
anlega betra en þessir 368 nem-
endur í hinum fyrsta og eina
menntaskóla í Lhasa, sem er í
miðjum einum hinum fegursta
gerði þaðan sem ekki séstneitt
hús nema Potala.
Vissulega er frú Wang, sem
stofnaði þennan skóla fyrir eli-
efu árum, einhver hinn merki-
tegasti skólastjóri sem til er
í víðri veröld. Hún gaf sig
fram sem sjálfboðaliði að fara
til Tíbet ásamt manni sínum.
sem kosinn var fræðslumála-
stjóri, hinn fyrsti í þvf embætti.
Þá var enginn vegur til á leið-
inni milli Kanze og Szechuan.
Þau komu þangað í vagni og
urðu svo að ganga, en stund-
um voru þau reidd spotta og
spotta, en vegalengdin til
Lhasa, frá því er veginum
sleppti, er 1603 km. Svona ferð-
uðust þau í meira en þrjá mán-
uði og meðalhæð ofar sjávar-
máli var 4000 m, og yfir fjórt-
án fjallgarða að fara og þá ó-
smáa, og tólf stórár, þ.á.m.
Yangtze, Mekong og Salveenn,
áður en áfangastaðnum var
náð.
Þessi hugprúða kona, sem
sjálfkjörin hefði þótt í Englandi
að vera kosin háskólarektor,
samþykkti að ráða sig tii starfs-
ins til tíu ára. Þau sögðu okk-
ur bæði, hjónin, sem nú eiga
tvö böm, að þau hefðu alls
ekki í hyggju að hverfa frá
þessu, og mundu þau starfa
þarna meðan ævin entist.
Allir ríemendurnir eru f
heimavist og svo sem alls stað-
ar annars staðar í Tíbet, eru
stúlkur og piltar höfð saman
í bekkjunum. Þrjú hundruð og
tuttugu eru börn Tíbeta. Fáein
eru börn embættismanna og
stjórnarinnar, en allur fjöldinn
er frá f tækum heimilum. Þessi
fjörutíu og átta Han-börn sem
þarna eru, eru synir og dætur
kínverskra embættismanna eða
sérfræðinga í ýmsum greinum.
Tólf ára gömul koma þau í
skólann og eru útskrifuð átj-
án ára. Kennarar eru þama

i
k