Þjóðviljinn - 26.03.1966, Blaðsíða 8

2 SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 26. marz 1966.
Þegar við höfðum matazt og
vomm að reykja í makindum,
stundi Lyon og leit á úrið sitt.
— Jæja, piltar, aftur í salt-
námumar. Herra Carstairs —
þér þurfið að kynna okkur fyr-
ir þessum Forbeson náunga. Þér
getið sagt, að þér hafið heyrt
Massey minnast á stefnumót við
hann og við séum tveir náung-
ar með áhuga á athöfnum Mass-
eys að undanfömu. Skiljið þér?
Ég gerði það. Við fórum út
og gengum yfir götuna.
ATTUNDl KAFLI
Aðaleinkennin á skrifstofum
Scotts Forbeson voru þrengsli,
ryk og þefúr af gömlum pappír.
Það var heitt og lítið skrifstofu-
herbergi, Rykug rafmagnsvifta
skar niður sneiðar af heitu lofti
og reyndi máttleysislega að þoka
þfcim um herbergið. Á veggjun-
um voru gömul og blettótt yfir-
litskort en tvö eða þrjú litskrúð-
ug almanök með myndum af
gimilegu kvenfólki í alls kyns
stellingum lífguðu þá upp.
Forbeson sjálfur var einn
þessara rjóðu. holdugu náunga,
með digran háls og breiða kjálka
með þunnt hár sem hann skipti
i öðmm var>r>' -ím og augu sem
reyndu eftir megni að sýnast
skýrleg en tókst aðeins að verða
lymskuleg. Hann leit upp frá
skrifborði sínu um leið og við
komum inn og beindi að okkur
breiðu brosi, sem duldi þó ekki
lymskulegan augnasvipinn.
— Nei, sælir, Carstairs! Þér
eruð ekki oft á ferli í bænum.
. Og hvernig líður?
— Ágætlðga. þökk fyrir.
— Fínt, fínt. Það er lika auð-
séð á yður. Hann hallaði sér
aftur á bak í stólnum og Ijóm-
aði allur. Jæja, hvað get ég gert
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu oa Dódó
Laugavegi 18 III hasð (lyfta)
SÍMI 24-6-16.
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SlMI 33-968.
DÖMUR
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötu 10 Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
Hárgreiðslustofa
Austurbæiar
Maria Guðmundsdóttir
Laugavegi 13. Sími 14-6-58.
Nuddstofan er á sama stað.
fyrir yður? Þér eruð þó ekki að
hugsa um að selja þennan lancLs-
skika yðar?
— Ekki í bili. Ég tók með mér
þessa menn til að spjalla við
yður, herra Lyon — herra Barr-
ows. Hann tók fjálglega í hend-
umar á þeim. Þeir hafa áhuga
á ýmsum málefnum hér um
slóðir.
— Jæja? Já, herrar mínir, ef
það stendur eitthvað í sambandi
við land og lóðir. þá er ég þén-
ustureiðubúinn — og eins ef ég
get orðið ykkur að liði á annan
hátt að sjálfsögðu. En fáið ykk-
ur sæti, fáið ykkur sæti. Hann
dró til stóla með nokkurri fyrir-
höfn. Hann hafði ,sæti handa
okkur öllum með bví að taka
stólinn frá vélritunarborðinu í
horninu. Hann sótti hann og
sagði: Svona. þetta verður að
duga. Skrifstofústúlkan mín
hefur ekki mætt í dag. Bann-
sett vandræði — hún átti meira
að segja að opna skrifstofuna í
morgun, þvf að ég þurfti að
fara úr bænum eldsnemma. Er
nýkominn til baka. En þið eruð
naumast komnir til að hlusta á
vandræði mín — allir hafa nóg
með sig nú á tímum, ha? Hann
settist aftur í stólinn sinn. Jæja
þá. Hvemig get ég hjálpað ykk-
ur?
Lyon sagði afsakandi:
— Þér hljótið þá að vera mjög
önnum kafinn. og mér þykir leitt
að vera að tefja yður. Við þurf-
um aðeins að biðja yður um
upplýsingar.
— Hafið engar áhyggjur af því
Mér er sönn ánægja að geta
hjálpað. Sönn ánægja. Hvers
konar upplýsingar?
— Jú. við höfum áhuga á að
fá upplýsingar um, hvers kon-
ar viðskipti einn af nágrönnum
yðar hefur stundað upp á síð-
kastið. Carstairs gerði ráð fyrir
að þér vissuð það, ef nokkur
vissi það.
— Jæja? Hver er maðurinn?
— Lionel Massey.
Forbeson hallaði sér afturábak
í stólnum. Hann studdi olnbog-
unum á armana á stólnum og
lagði holduga finguma á breitt
brióstið. Hann hafði tamið sér
að setja upp fhugandi svip, þeg-
ar bað átti við, en bað var
kuldalegt blik í augum hans.
— Lionel Massey, ha? Jæja.
mér þykir leitt að burfa að
segja það en Lionel Massey er
eini maðurinn hér í grennd sem
— Heyrið mig, það er gersam-
lega vonlaust að komast að
neinu um hann. Hann bandaði
höfðinu f átt til mín með ásökun
í svipnum. Það ættuð þér að
vita Carstairs.
Eg samsinnti því. Satt erhað,
en það vill svo til að hann
minntist á bað við mig að þé’’
hefðuð skrifað honum og farið
fram á stefnumót við hann á
laugardagskvöldið. Ég hélt
kannski —
— Nú, það! Hann baðaði út
höndunum í uppgjöf. Einn af
viðskiptavinum mfnum hefur á-
huga á landi Jamiesons gamla,
sem liggur upp að Masseylandar-
eigninni að austanverðu. Girð-
ingin er í algerri niðumíðslu og
mér datt í hug að snúa mér til
hans og grennslast eftir því í
allri vinsemd hvort hann vildi
gera nokkuð í því máli. Ég var
ekki sérlega bjartsýnn. þar sem
ég þekki kauða, en ég vildi þó
gera sem hagstæðastan sarrming
fyrir viðskiptavin minn. Vel girt
land þið vitið hvaða þýðingu
það hefur.
— Hverng tók hann í þetta?
spurði Lyon.
— Ég fékk ekkert tækifæri til
að komast að því. Gamli gaurinn
19
vildi ekki taka á móti mér.
Hringdi til mín og sagðist enga
heilsu hafa til þess að standa
í viðskiptamálum.
— Hm. Jæja, þegar menn em
veikir —
— Veikir? Látið ykkur ekki
detta það í hug! Hann var
fjandakomið ekkert veikur.
Hann hefur sennilega rennt
gmn í erindi mitt og komið sér
undan að tala við mig þess
vegna. Ég get að minnsta kosti
sagt ykkur þetta — hann var
ekki of veikur til að fást við
ýmislegt annað.
— Þar sem há fjámpphæð
kom við sögu?
— Já. Það var nú aldeilis
fúlga. Þegar ég — Hann þagnaði
og leit af Lyon á Barrows og
aftur á Lyon. Héma — er nokk-
uð alvarlegt á seyði? Ég vil ó-
gjarnan kjafta frá mér allt vit.
t minni stöðu —
— Ég skil, herra Forbeson. Ég
fullvissa yður um að þetta er
trúnaðarmál. Og auk þéss hef ég
heimild til að spyrja yður. Lyon
teygði sig yfir skrifborðið og
sýndi lögregluskilríki sín eða
hvað það nú var sem hann hafði
í litla leðurveskinu.
Forbeson las það og hann föln-
aði lítið eitt. Hann var ekki
glaðklakkalegur lengur og gaut
augunum illskulega til mín.
— Ég skil, urraði hann ólund-
arlega. Það virðist þá eitthvað
alvarlegt vera á seyði. En er það
nokkuð mér viðkomandi?
— Ég vildi bara ganga úr
skugga um að þér hefðuð ekki
farið heim til Masseys á laug-
ardagskvöldið.
— Ég gerði það ekki. Þér get-
ið spurt.
— Já, það get ég gert. Og ef
þér getið sannað hvar þér vor-
uð frá. — tja, segjum frá klukk-
an níu og fram úr, þá.........
— Auðvitað get ég það. Ég
var i borginni. Ég fór þangað
fyrir hádegi að vera við veð-
hlaupin. Kom ekki til baka fyrr
en eftir miðnætti. Konan mín
getur staðfest það.
— Ágætt. Þetta er alveg full-
nægjandi.
Forbeson leit af einum á ann-
an. Mér geðjaðist ekki að þess-
um lymskusvip í augum hans.
— Heyrið mig, sagði hann.
Mér leikur forvitni á að vita
hvað er um að vera. Maður í
minni stöðu — ég ætlaði að segja
— Stendur það í einhverju sam-
bandi við tíu þúsund pundin
sem frú Massey tók útúr bank-
anum?
— Já. reyndar. Eruð þér kunn-
ugur frú Massey?
Forbeson var einn af þeim
mönnum, sem halda að þeir séu
ómótstæðilegir hver.ri konu. Tja,
það má segja það. sagði hann
fleðulega. Mjög aðlaðandi kona.
Mér semur yfirleitt vel við fólk.
Af hverju spyrjið þér?
Lyon brosti. O, ég var bara
að velta fyrir mér af hverju
hún hefði sagt yður hversu háa
fjárhæð hún tók út.
— Það gerði hún ekki. Það
var þessi Houston — þér kann-
izt við hann, Carstairs — majór
Houston, nágranni yðar. Hann.
stóð hjá gjaldkeranum með-
an hann taldi peningana —
ég var við hinn borðsendann.
Þegar frú Massey var farin út,
sagði hann eitthvað um að pen-
ingar væru sjaldnast í réttum
höndum — einn maður gæti tek-
ið út tíu þúsund pund til að
leika sér að. meðan fjöldi upp-
gjafarhermanna lifði sultarlífi á
örlitlum eftirlaunum — eitthvað
í þá átt sagði hann. Ég hlust-
aði svo sem ekki á rausið í
honum, en ég er viss um að
hann nefndi þá upphæð.
Lyon reis á fætur.
— Jæja, ég þakka yður fyr-
ir hjálpina, herra Forbeson.
— Ekkert að þakka. En ég er
engu nær, eins og þér skiljið.
Lyon setti stút á munninn.
Mér þykir það leitt en ég get
ekki sagt yður meira eins og
stendur. Það virtist ósvikin
hryggð í rödd hans. Embættis-
leyndarmál, skiljið þér.
Forbeson umlaði eitthvað um
að hann skildi það, en svipur
hans æpti að hann gerði það
ekki en vildi það gjaman. Um
leið og hann reis á fætur til
að fylgja okkur út, sagði Lyon
góðlátlega:
— Þið Barrows eigið þá dá-
lítið sameiginlegt — hann hefur
líka áhuga á veðreiðum. Ég veit
naumast hvað snýr fram eða
aftur á hrossi, en hann er sér-
fræðingur.
Barrows hló hálfvandræðalega.
— Ég er að minnsta kosti sér-
fræðingur í að veðja á skakka
hesta upp á síðkastið. Ég fór
ekki sérlega vel út úr laugar-
deginum. Hvemig vegnaði yður?
Forbeson lagði höndina á öxl-
ina á honum og brosti út að eyr-
um.
— Ég vann fúlgu, vinur minn.
Sannkallaða fúlgu. Ég lagði
iiundrað á Phario og ég var líka
með hundrað á Montiusko sem
annan. Hvernig lízt yður á?
Barrows blístraði, alveg dol-
I fallinn.
— Það er svei mér heppni!
Það voru fimmtíu á móti einum
á tímabili.
— Ég fékk fjörutíu og fimm.
Er það ekki sæmilegt, ha?
— Sem ég er lifandi. Barr-
ows hallaði sér upp að dyr-
__ 4716 — Skyndijega er skipað í vamarstöðu um allan kastal-
ann. Mustafa fyllist nú þrátt fyrir ailt tortryggni gagnvart skip-
brotemönnunum, sem hann kemur hvergi auga á. Stúlkumar
verða að fylgjast með vörðum til herbergja sem liggja hærra í
kastalanum og þær fá engar útskýringar á þessum flutningi,
né heldur hvað allir þessir vopnuðu menn, sem nú koma hver
af öðrum, eiga að þýða. Ung þjónustustúlka hvíslar að þeim,
að búizt sé við árás á kastalann, og að.... Einn varðanna hefur
heyrt til þeirra og ýtir stúlkunni ómjúkt til hliðar. Það er bann-
að að tala við fangana!
SKOTTA
Það er ekki beint hægt að kalla hann fótboltahetju, því að
hann sparkaði í fyrsta sinn í bolta i gær og tábrotnaði.
Blaðadreifing
Blaðburðarfólk óskast strax til að bera
blaðið til kaupenda við
Laufásveg — Blönduhlíð — og Digranes-
veg í Kópavogi.
ÞJÓÐVILJINN — SÍMI 17-500.
Pfast
þakrennur og r
niðurfalfspípur
fyrirliggjandí
PLASTMO
Ryðgar ekki
þofir seftu og sót
þarf afdrei að móla
Plaslmo