Þjóðviljinn - 24.05.1966, Blaðsíða 10
ifl SÍ02Í — ÞJ6©vmJXNN — Þriðjjudagar 24. maí 1968.
WILLIAM MULVIHILL
FLUGVÉL
HVERFUR
ómögulegt að halda áfram. Hann
settist, og enn hló hann, og hann
vissi með sjálfum sér að hann
var orðinn of þreyttur, ef til
vill að því kominn að örmagn-
ast.
Þetta var svo hraeðilega fynd-
ið . . .
Að leita að vatni. Alltaf að
leita að vatni. Það var inni-
haldið í lífi hirðingjans og nú
var líf hans sjálfs orðið þannig.
Þannig hafði það verið hjá afa
hans og langafa og öllum hin-
um á undan þeim, öllum þeim
sem höfðu sí og æ verið að leita
að vatni og í eyrum þeirra óm-
aði öskrið í þyrstum búpeningi
og heitur sandurinn lamdi and-
lit þeirra. Vatn, vatn, vatn . . .
Nú var röðin komin að hon-
um, hjólið hafði snúizt heilan
hring. En hann var einn, alveg
aleinn, og ef- hann fyndi ekki
vatn, myndi hann deyja. Og
samt var það fyndið.
Hann verkjaði í magann. Hann
losaði annan vatnsbrúsann og
drakk dálítinn teyg. Einhver
hafði leikið á hann. Hann festi
brúsann á sig aftur og hélt á-
fram.
Hann kom að lágum sandöld-
um sem hækkuðu í dimmar
hæðir, eyðilegar og óhugnanr
legar. Steinar tóku við af sand-
inúm, og þegar hann var búinn
að brjótast gegnum hann var
eins og fæturnir væru kynlega
léttir. Þegar dagsbirtan kom var
hann klukkutíma leið frá hæð-
arbrúpinni og hann flýtti sér
fullur eftirvæntingar.
En þaðan var ekki annað að
sjá en óljósar útlínur af upp-
þornuðum árfarvegi, sem hlykkj-
aðist eins og slanga í suður- og
vesturátt. Hann aetlaði að fylgja
honum. Farvegurinn var reynd-
ar þurr og þýðingarlaus og
hvarf sennilega í sandöldum í
margra mílna fjarlægð, en hann
ætlaði samt að fylgja honum.
Hann hafði þá við eitthvað að
miða. Hann gæti komizt aðsjón-
um.
Hann gekk niður brekkuna og
sólin skein framaní hann. Hann
sá skoru í steini méð smástalli
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu oq Dódó
Laugavegi 18, III. hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SlMI 33-968.
DÖMUR
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
Hárgreiðslustofa
Austurbæjar
María Guðmundsdóttir
Laugavegi 13. Sími 14-6-58.
Nuddstofan er á sama stað.
fyrir ofan og hann ákvað að út-
búa sér svefnstað þar. Hann
setti vatnskönnurnar í skugg-
ann og taldi eldspýturnar. Það
voru sjö eftir. Hann ætlaði að
kveikja eld.
Hann tók byssuna með sér og
fór í smágönguferð. Klukku-
tíma seinna kom hann til baka
með langa, brúna eðlu. Hún
hafði horft á hann ofan af flöt-
um steini, þar sem hún hafði
legið og sólað sig eftir nætur-
kuldann. Hann fláði hana var-
lega, fjarlægði innýflin og gróf
þau strax til að halda flugun-
um í fjarlægð. Hann safnaði
þurrum gneinum, braut þær af
runnunum og klóraði saman
brotin með höndunum. Þettavar
seinlegt og hann var sveittur, og
þyrstur þegar hann var búinn.
Hann steikti eðluna yfir litlu
báli, smábita í senn. Hann átti
eftir tvær melónur og hann
borðaði aðra með kjötinu og
nokkrum vatnssopum. Þetta var
góð máltíð og þegar hann var
búinn að matast gróf hann nið-
ur afganginn af kjötinu, skreið
undir stallinn og sofnaði.
Þegar sólin væri sezt ætlaði
hann að fylgja árfarveginum.
Hann hélt áfram að ganga á
nætumar og sofa á daginn.
Hann fylgdi þurra árfarveginum
og eftir tvo daga varð hann
breiðari og grýttari. En þar var
ekkert vatn að finna. Hann gróf
víða en fann ekkert. Hann jók
gönguhraðann eftir því sem
vatnskönnurnar léttust.
Stundum talaði hann við
sjálfan sig á göngunni; hann
sagði við sjálfan sig að hann
mætti ekki gefast upn. yrði að
halda áfram. Þeim yrði bjarg-
að, bæði honum og félögunum
við fjallið; honum skyldi tak-
ast það, skyldi takast það . . .
Hann söng líka. Hljóðið var
notalegt og sönnun þess að hann
var á lífi og gat alltaf- hugsazt
að einhver heyrði til hans. Öðru
hverju varð hann hás og þurr í
kverjkunum og varð að drekka
meira vatn, en hann var fús til
að greiða fyrir sönginn með fá-
einum aukadropum af vatni, því
að einmanakenndin í eyðimerk-
umóttinni var lamandi. Ef hann
missti ekki kjarkinn og slakaði
ekki á sjálfsaganum, tækist hon-
um sjálfsagt að komast alla leið
niður að ströndinni.
Landslagið breyttist og það
fór að halla undan fæti. Snemma
morguns kom hann auga á út-
línur stórs fjallgarðs við sjón-
deildarhring. Hann gekk áfram,
þar til hitinn neyddi hann til
að grafa sig niður hjá stórum
steini. Hann lét fyrirberast þar
til kvölds, magnþrota af sulti.
Hann reikaði aftur af stað í
byrjun myrkurs og talaði við
sjálfan sig um vatnsbólin og
veiðidýrin sem hann myndi
finna í fjöllunum framundan.
Og fólk líka. Það myndi verða
fólk þar. Búgarður í eigu sér-
viturs, gamals þjóðverja — inn-
fæddir geitahirðar — flokkur
veiðimanna . . .
Hann hélt áfram inn í nótt-
ina, allt í einu valt hann um
koll örmagna af sulti. Loks lá
hann samanhnipraður í mölinni
og þegar hann vaknaði var orð-
ið bjart. Hann brölti á fætur
og gekk varlega uppúr árfarveg-
inum. Hann yrði að fá mat fljót-
lega, annars dæi hann. Það var
þungt að halda á byssunni.
Landslagið var ójafnt, með
þyrnirunnum og stöku trjám.
Hann rakst á óvenjulegt fyrir-
brigði — stóra rykuga skjald-
böku sem var úti að ganga.
Hann nam staðar og fylgdi henni
með augunum. Hann vissi að
hann myndi drepa hana og éta
og lifa enn í einn eða tvo daga.
Hann hafði engar áhyggjur af
því að þurfa að borða hana.
Hann hafði áður gætt ■ sér á
skjaldböku í glæsilegu umhverfi
með hvítan dúk á borðum og
silfurborðbúnað. En það var
vandamál að drepa hana. Hann
gat ekki sóað kúlu á hana og
ekki var hægt að berja sundur
skelina með steini. Hann vissi
ekki hvernig á því stóð, en hon-
um fannst það fyrir neðan virð-
ingu sína að ráða niðurlögum
hennar á þann hátt.
Hann náði skjaldbökunni, hún
hvæsti og dró höfuð og lappir
inn í skelina. Hann velti henni
á bakið og settist. Hann barði í
skelina með steini og höfuðið
hvarf enn lengra inn. Enginn
ætti að drepa skjaldbökur. Þær
v.oru of gamlar og hægfara og
hjálparvana og virðulegar; ef
hann lifði þetta af og kæmist
niður að ströndinni og fyndi
hjálp, myndi hann aldrei fram-
ar borða skjaldbökusúpu.
Hann stóð upp og fór að safna
viðL Hann gæti étið hana hráa,
en hún væri betri steikt. Hann
ætlaði að gera stórt bál og ein-
hver kæmi auga á það og kæmi
til að athuga málið. Hér var
nóg af viði, miklu meira en
hann hafði séð annars staðar.
Skjaldbakan var horfin þegar
hann kom til baka með fangið
fullt af þyrnigreinum. Hann
fleygði þeim frá sér og æddi
um, þangað til hann sá hana
hlunkast burtu með óhugnan-
legum hraða. Hann náði henni
aftur og lyfti henni upp. Skel-
in var meira en fet á lengd og
hún var miklu þyngri en hann
hefði haldið. Höfuð og fætur
voru komin inn í skelina, en
þegar hann var á leiðinni að
viðarhrúgunni gægðist hausinn
út aftur og tvö rauðgul augu
horfðu beint á hann. Eins og
allar skjaldbökur varð hún spak-
ari þegar haldið var á henni.
— Mér þykir þetta leitt, sagði
Sturdevant. Mér þykir leitt að
þurfa að drepa þig og éta þig,
en það er sjálfri þér að kenna.
Þú tókst ranga stefnu í morgun.
Það er þér að kenna . . .
Hann gat ekki barið hanameð
steini og hann gat ekki skotið
hana. Hann lagði hana niður á
bakið, 'en hann gat ekki farið
frá henni, því að hann vissi að
hún gat velt sér við og stungið
LEDURJAKKAR
RÚSKINNSJAKKAR
fyrir herra
fyrir drengi
Verð frá kr. 1690,00
’JASON
VMERDIR
LEÐURVERKSTÆÐI
ÚLFARS ATLASONAR
Bröttugötu 3 B
Sími 24678..
þórður
sgóari
4759 — Það er fagurt sumarveður og þeir geta reiknað með að
komast yfir hafið á fjórum til fimm vikum. Nokkrir dagar' til
eða frá skipta ekki máli. — Komið verður við í Plymouth til að
kaupa vistir áður en ferðin hefst. — Þórði líkar vel við há-
setana tvn sem standu við stýrið til skiptis og þeir eru líka mjög
ánægðir með nýja skipstjórann og að vera lausir við Lindström
sem aldrei var hægt að gera til hæfis. Það er hrein ánægja að
vinna með þessum skipstjóra og þeir finna að hann er öruggur.
Lett rennur
(kcSoö
\ FÆST I KAUPFÉLÖGUM OG
VERZLUNUM UM LAND ALLT
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 - Símar 31055 og 30688
Auglýsið / Þjóðviljanum
Plaslmo
Plast
þakrennur og
niðurfallspípur
fyrirliggjandi
PLASTMO
Ryðgar ekki
þolir selfu og sóf
þarf aldrei að móla
MARS TRADING COHF
KLAPPARSTÍG 20 SÍMI 17373