Þjóðviljinn - 26.08.1966, Blaðsíða 8

3 slÐA — ÞJÖÐVILJINN — Föstudagur 26. ágúst 1966.
í H Ú S I
MÓÐUR MINNAR
' /
Eftir JULIAN GLOAG
er ekki hsegt, Willy. Það er
kominn tími til að borða morg-
unmat — við skultrm koma að
borða. Hann rejmdi að taka> um
höndina á Willy.
Willy reyndi að komast að
rúminu- Mamma talar alltaf Við
mig fyrir nKa-gunmat. Farið þid
út.
Willy, þú getur það ekki- Hú-
bert flýtti sér til hans og tók
litla drenginn í fang sér.
— Slepptu mér! Hann barðist
um. Mamma, hrópaði hann- Segðu
Húbert að hann eigi að sleppa
mér.
— Msrmna getur ekki heyrt til
þin’, Willy. Hann lyfti drengnum
upp. Willy barði hann af öllu
afli með hnefánum í andlitið.
— Mamma, mamma! hrópaði
hann. Þan taka mig. Mamma,
þan taka mig.
Elsa hljóp til og tók um hand-
leggina á honum. Hættu, Willy-
Hsettu undir eins! Og Húbert
fann hvemig litli kroppurinn
varð spenntur og stífur í fangi
hans.
WiHy starði á Elsu- Hann var
hvítur í framan. Hann dró að sér
andann og hélt honum í sér og
einbKndi á hana.
— Svona, svona, nú er það
betra, sagði hún og sieppti hand-
Ieggjum hans. Taktu hann niður
með þér, Húbert.
Húbert gekk af stað og Willy
hleypti ölhi loftinu í lungunum
út í einu reginöskri. Mamma,
hrópaði hann — og hrópið ■ fyllti
húsið, þannig að hin bömin uppi
á lbftinu hættu við það sem þau
voru að gera og komu í næstu
andrá hlaupandi niður stigann.
— Berðu hafin niður, Húbert;
sagði Elsa.,
—»Mamma, hrópaði hann aft-
ur. Húbert þrýsti drengnum fast-
ar að sér og bar hann útúr her-
berginu. Börnin stóðu frammi í
Hársrreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu oer Dó^ó
Laugavegi 18 III hæð 'flyítaT
SÍMI 24-6-16.
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SfMI 33-968.
D Ö M U R
Hárgrelðsla vlð allra hæfl.
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötn 10, Vonarstrætls-
megtn — Sími 14-6-62.
ganginum og horfðu á hann stór-
eygð, þegar hann hraðaði sér
framhjá þeim.
— Mamma! Mamma!
Hann hélt hrópunum áfram.
alla leiðina niður stigann. Það
bergmálaði innaní honum með
þúsund röddum. Það var ekki
aðeins hróp Willys — það var
hans eigin hróp og hróp Elsu og
hróp allra systkipa hans sem
stóðu efst í stiganum og horfðu
á, náföl í andliti-
Húbert fannst sem hann hefði
viljað gefa hvað sem var til að
þagga niður hrópin í litla
drengnum.
7
Hann tók í róluna, lyfti henni
og sendi hana til baka. Og upp
flaug hún þar til tæmar á Willy
snertu blöðin á eplatrjánum. Og
svo niður Dg aftur upp.
8
— Fimm, sagði Húbert um leið
og hann sleppti henni aftur.
— Hærra, hærra! hrópaði
Willy.
— Sex.
Gerty togaði í skyrtuna hans-
Nú má ég, Húbert. Hún hopp-
aði upp og niður við hliðina á
honum.
Upp og niður. Tíu sinnum fyr-
ir hvort þeirra, og svo varð hann
að fara aftur inn og gera verk-
in sín.
Sólargeislarnir síuðust gegn-
um laufið og dönsuðu á rytju-
legri grasflötinni. Það þurfti að
klippa vorgrasið, en það var
ekki gert fyrr en í maílók. Samt
var næstum eins og komið væri
sumar. 1 garðinum við næsta hús
stóð herra Halbert í tröppunni
sinni og klippti limgerðið. Rétt
í þessu burstaði hann ímyndað
blað af gljáandi skallanum- Þetta
var nú meiri kollurinn — hann
glóði í sólskininu. Húbert velti
fyrir sér, hvort það væri satt að
frú Halbert fægði hann á hverju
kvöldi með ,.Mansion“fægilegi.
Það var ekki að undra þótt herra
Halbert gætti þess vel. Hann
laut fram og klippti og rumdi og
tók sér hvíld og strauk sér um
skallann-
Énginn hafði nokkum tíma
heyrt Halbert gamla segja neitt
— annað en góðan daginn. En
það var á morgnana þegar þau
vom á leið í skóla og þá leit
Halbert aHt öðru vísi út, þegar
skallinn var hulinn unétir hatti.
Talið ekki við ókunnugt fólk,
sem þið hafið ekki verið kynnt
fyrir, sagði mamma alltaf.
Kannski var Halbert gamli sama
sinnis,
— Nú er röðin komin að mér,
Húbbi, sagði Gerty óþoEnmóð-
— Átta, sagði Húbert. Bara
tvisvar enn, Gert.
Garðurmn hjá Halbert var
snyrtilegur og finn, ekkert líkur
þeirra garði. Þar voru fallega
klipptir rósamnnar og grasflötin
var klippt og skorin í slaufur og
hringi og trjálundur í einu
hominu og ótal runnamynstur.
Halbert hafði meira að segja
dreifara á garðslöngunni sem
sagði sviss-sviss um leið og hann
snerist í hringi. Stundum á sumr-
in fór Húbert upp í herbergið
sitt á daginn og horfði niður á
Halberthjónin drekka te í garð-
inum. Herra Halbert las blaðið
og frú Halbert saumaði- Þau
sögðu aldrei mikið. Það var eig-
inlega synd og skömm — þessi
fallegi garður — og þau gerðu
aldrei annað en lesa og sauma.
Lesa og sauma. Sauma og lesa.
Tíu hrópaði Húbert.
— Nú má ég, nú má ég!
— Já, já, Gerty. Þegar Willy
var kominn riiður, tók Húbert
undir handleggina á Gerty og
lyfti henni upp í sætið. Ég get
farið hærra en Willy, af því
að ég er stærri, er það ekki
Húbert?
— Við sendum þig hátt upp í
loftið eins og dreka, Gerty. Hann
tók um bakið á henni og sleppti.
Varaðu þig á múrsteinunum,
Willy, hrópaði hann.
Múrsteinamir lágu í ólögulegri
hrúgu á brúninni á því sem
mamma hafði lofað að skyldi
verða almennilegur, niðurgrafinn
garður. Nú var þama bara stór
ferhymd og rytjuleg hola í miðri
grasflötinni. Herra Stork hafði
komið á hverjum fimmtudegi
og verið allan veturinn að grafa
hana. Hann hafði sáð í hana
grasfræi í byrjun marz, og bráð-
um ætlaði hann að klæða hlið-
amir með múrsteinum — göml-
um, gulum múrsteinum, sem
hann hafði einhvers staðar feng-
ið fyrir lítið- Börnunum féll ekki
vel við herra Stork — og ekki
heldur við frú Stork, sem kom
til að gera hreint. Gömlu kjafta-
storkamir, sögðu þau um hjónin.
Bæði frú Stork og maðurinn
hennar — „tígrisdýrið mitt“ —
voru miklar kjaftakindur og sér-
lega dugleg að spyrja og hnýs-
ast- Hið eina góða við þau, sagði
mamma, var að þau voru ódýr.
Ég veit meira um flugvélar en
Stork veit um garðyrkju. ■
Stork og mas. Mas og Stork.
Upp' og niður. Fram og til baka.
Sex, sagði Húbert og sleppti ról-
unni með föstu átaki.
Hann lokaði augunum andar-
tak og fann vorilminn alls stað-
ar í kringum sig- Hann fann ,
daufan ilm af liljukonvöllum. |
Hann opnaði augun og sá snyrti- ,
legar raðirnar af liljukonvöllum
í dökkum skugganum undir hús- p
veggnum. En liljukonvaliar hefðu
sjálfsagt ekki prýtt garðinn hjá
Halbert. Ósjálfrátt leit Húbert
upp að herbergisglugga mömmu '
og síðan að herberginu sem hann ,
og Dunstan höfðu saman. Hann |
sá hvítt andlit hverfa úr glugg- |
anum. Þetta hlýtur að hafa ver- j
ið Durstan, hugsaði hann. Og
honum kólnaði einhvem veginn |
innvortis. Það hafði komið fyr-
ir áður, að hann hafði verið nið-
ursokkinn í eitthvað, oftast að
dunda við eitthvað á verkstæði
sínu, og begar hann sneri sér
við stóð Dunstan bar og horfði
á hann. — Ég er bara að horfa
á, sagði Dunstan begar hann var
spurður. Leyfist kettinum að líta
á kónginn.
— Tíu — þetta var síðasta
skiptið, Gerty. Hann dró úr
ferðinni á rólunni.
— Má ég ekki halda áfram að
róla sjálf, Húbert?
— Allt í lagi, en bú mátt ekki
detta.
Hann horfði upp í himininn og
deplaði augunum til að losna við
svimann eftir sveiflumar. Þrjú
eða fjögur létt ský svifu inn á
blámann. Hann andvarpaði.
Hann langaði ekkert til að fara
inn úr garðinum og sólskiniriu
og frá rólunni. Það var sjálfsagt
inni í húsinu. En það var mik-
að gera og eftir kvöldmatinn var
fundur-
Willy var að búa til litla
múrsteinshrúgu fyrir sjálfan sig.
Hann sótti steinana í þungum
þönkum og raðaði þeim, gekk
fyrst újr skugga um að þeir væm
ekki brotnir eða sprungnir. And-
artak hugsaði Húbert að hann
hefði viljað óska þess að hann
væri eins og Willy. Hann bægði
hugsuninni frá sér/en um leið
og hann gekk að eldhúströppun-
um velti hann fyrir séí, hvort
þau myndu nokkurn tíma fá nið-
urgrafinn garð núna: Hugsunin
var eins og lítil hönd sem
kreisti eitthvað innaní honum.
w
Plaslmó
ÞAKREMNUR 0G NIÐURFALLSPIPUR
RYÐGAR EKKI
ÞOLIR SELTU 0G SÓT,
ÞARF ALDREI AÐ MÁLA
E
<uT

—!
MarsMngCompanytif u
IAUGAVEG 103 — SlMI 17373
þórður
sfóari
48l?0 — Áhöfnin á Ethel II. er kvíðin .... Skyldi nú eitthvað
fleira bila? Þess er ekki langt að bíða. Ein lykkjan sem reipið á
^'-kkunni rennur í gegn um rifnar frá og seglið slæst til og frá
í storminum. — Þeim tekst fljótlega að gera viö lykjuna^ en
Stanley er hætt að iítast á blikuna. Þetta eru of mörg óhöpp
í einu. Keppnin sem honurn fannst svo spennandi þegar hann
lagði að stað er honum nú einskis virði. Við þessar aðstæður er
ekki hin minnsta von um sigur. • .
S KOTTA
— Hringdu í lækni, hún hefur legið þarna í allan dag og hlust-
að á somu plötuna.
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIRS
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVÍK SÍMI 22122 — 21260
Leðurjakkar
á stúlkur og drengi.
Peysur og peysuskyrtur.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin O. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þióðleikhúsinu).
GúmmívÍnnusíofan h.f.
Skiphoiti 35 — Símar 31055 og 30688