Þjóðviljinn - 03.06.1967, Blaðsíða 10

JQ SlÐA — ÞJÖÐVII.JINN — Laugardagur 3. júní 1967.

P.N. HUBBARD í
BROTHÆTT
GLER
13
ég var búinn með hann hringdi
ég í 'Peter. Hann var heima.
Hann sagði:. — Já, saell.
Jdhnnie. Ég leit inn til ]>ín í gær,
en þú varst ekki heima. Ráðs-
konan þín sagðist ekki vita hve-
naer þú kæmir.
— Ég vtma að hún hafi ekki
verið ónotaleg við þig?
— Ónotaleg? Nei, þvi skyldi
hún vera það?
— Það segi ég með. En eftir
lýsingu hennar að dæma var ég
hálfhræddur um að hún hefði
verið það-
— Ekiki ónotaleg, nei, nei.
Kannski dálítið fálát. Vissi ekki
hvar. þú værir né hvenær þú
kæmir til baka, — f þá áttina.
— Ég skil. En þetta var satt
hjá henni. Hún var ekkert að
leyna þig neinu á ég við.
— Nei,» auðvitað ekki. Hví
skyldi hún gera það? Ég gerði
ekki v ráð fyrir að þú hefðir til-
kynnt henni áfangastaðinn og
látið hana sverja að þegja.
Það varð þögn- Nú hefði ég
átt að segja: — Satt að segja
ekrapp ég til Worthing að hitta
frænku mína, eða eitthvað f þá
áttina. Satt að segja sagðd ég ekki
neitt, og allan timann sem ég
þagði beið Peter við hinn énd-
ann eftir þvi sem ég myndi
segja.
Loks sagði hann: — Nújæja, —
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
hvað segirðu um að lita inn upp
á drykk í kvöld?
Hafi ég hikað. þá var það
aðeins vegna þess að það hefði
verið freisting að geta sagt frú
Larkin að ég hefði forsmáð boð
frá hinni indælu Bruce og varið
kvöldinu með þessum herra Sarr-
ett. En freistingin var ekki
nógu sterk. Ég kærði mig ekki
um að vera með Peter um kvöld-
ið. Ég sagði: — Ég er hræddur
um að ég geti það ekki. Ég borða
kvöldverð hjá Davíð og Daphne.
En við sjáumst bráðum.
— Já, já. Allt í lagi. Verðurðu
eitthvað um kyrrt í bænum?
— Já, ekki veit ég betur. Ég
hef að minnsta kosti ekkert á-
kveðið á prjónunum.
— Ég skil. Allt í lagi. Sjáumst
seinna, Johnnie.
Ég lagði frá mér heyrnartól-
ið- Það var ekki fyrr en nokkru
seinna að mér datt í hug að ég
vissi alls ekki hvaða erindi Pet-
er hefði átt við mig.
Hann hafði enga skýringu gef-
ið á komu sinni.
Daphne var klædd mjög glæsi-
legum stuttum, svörtum kjól sem
sýndi í mjög hagstæðu ljósi
bústin en mjög löguleg form
hennar. Það stimdi á gljöbjart
hárið, börnin voru hljóð og stillt
uppi á lofti, og daufur en mjög
freistandi matarilmur barst
framanúr eldhúsinu. Það gæti
borið keim af yfirlæti að segja
að þetta hefði allt verið mér til
heiðurs, en reyndar kemur yfir-
læti ekkert þama við sögu.
Daphne lagði sig alltaf alla fram
gagnvart mér, ekki aðeins sem
húsmóðir, heldur og sem kynvera.
Eins og margar konur sem lifa
í skikkanlegu hjónabandi, var
henni sérstaklega ljúft að sýna ó-
kvæntum karlmönnum hvað þeir
færu á mis við. Ég velti því
stundum fyrir mér, hvernig færi
ef ég brygðist allt í einu við á
óvæntan hátt og (trúlega i fjar-
veru Davíðs) færi um hana
gimdarhöndum, sem ég hefði
vinsamlega ekkert haft á móti
hvenær serh var. Ég gerði mér í
hugarlund að hún yrði hrifin í
svo sem fimm sekúndur og síðan
skelkuð og trúlega stórh-neyksl-
uð. Af því að ég vissi þetta og
hún vissi að ég vissi það, þá
fannst henni hún frjáls að því
að leika út hátrompunum. Davíð
tók ekkert eftir þessu, nema
hvað honum var stundum
skemmt á sjálfumglaðan, heima-
ríkan hátt.
Daphne sagði: — Halló,
Johnnie, með þessum flatneskju-
lega raddhreim sem hafði tíðkazt
með ungviðinu þegar hún var
sjálf ungviði.
Ég sagði — Halló, Ðaphne. Ég
brosti alúðlega og horfði í stór,
græn augu hennar og snerti hana
ekki. Hvorugt okkar er af þeirri
kynslóð sem kyssir á vanga og
kallar alla elskuná , sina- Við
vissum of mikið til þess.
— Hvar hefurðu verið? sagði
Davíð. — Þetta er ekkert, rétt-
læti. Þú hefur alltof mikinn tíma
aflögu og þú ert alltof mikið á
ferðinni. Það er ekki að undra
þótt þú rekist á hitt og þetta.
— Það gagnar lítið að rekast
á hitt og þetta ef maður hefur
ekki peninga til að kaupa það,
sagði ég. — Það er ekki hægt að
hafa allt með. Ef til vill ertu
ekki eins mikið á ferðinni og
ég, en hugsaðu um hvað þeir
borga þér fyrir að sitja kyrr.
Davíð sagði: — Hvað heldurðu
að ég megi borga mikið af laun-
um mínum í gler?, Og hvernig
var það, fannstu annárs nokk-
uð?
— Nei,' sagði ég. — Ég sá
fallegt loftblásið ölglas, en þeir
vildu fá tuttugu pund fyrir það
og ég á glas fyrir sem er mjög
líkt þvi.
—. Hvert fórstu eiginlega?
Ég sagði: — Ég fór til
Worthing að heimsækja frænku
mína. Davíð leit á mig. Hann
hló og sagði ekki neitt. Daphne
stóð hjá mér með Whiskýsjúss-
inn minn. Hún teygði sig yfir
mig með glasið, svo að fram-
handleggur hennar straukst við
andlit mér. — Þú ert skylduræk-
inn frændi, sagði hún. — Og
átt mikinn frændgarð- Annar afi
þinn eða báðir hljóta að hafa
verið hetjur í rúminu.
— Báðir, sagði ég. — Móður-
systur mínar eru reyndar ögn
fleiri en föðursystumar, en þær
skortir ættrækni þeirra og eru
ekki jafnnotalega dreifðar um
landið-
Daphne saidi: — Worthing
frænkan er greinilega föðursyst-
ir. Og svo ættrækin er hún að
hún hefur skilið eftir langt hár
undir vinstra jakkahorninu. Ef
dæma má eftir dökkum gljáan-
um, þá er hún býsna ung föður-
systir eða heldur sér dæmalaust
vel.
— Hvort tveggja, sagði ég. —
Faðir minn var elztur af stórri
fjölskyldu — þið vitið allt um
athafnir afa — og sumar yngstu
föðursystur mínar gætu hæglega
verið systkinadætur mínar. Og
loftið í Worthing er mjög heilsu-
samlegt.
Ég fann að Daphne strauk
fingrunum um jakkann minn og
greip um þá. Ég kærði mig ekki
um að þessi indæla frú Bruee
slétt og glóbjört með borgarupp-
eldi, færi höndum um hárið af
Claudíu. Daphne greip eftir því
rneð galsa og ég greip um fingur
hennar með ofsa sem kom okkur
báðum á óvart. Hún sagði: — Ö,
Johnnie! og Davíð Ieit snöggt
upp. Hann sagði: — Hvað —?
en Daplhne sagði: — Þettá er
allt í lagi.
Hún stóð yfir mér, glæsileg í
þrönga, svarta kjólnum, og horfði
á mig með sambland af van-
þóknun og eftirvæntingu- Allan
tímann var hún ósjálfrétt að
nudda fingur hægri handar með
hinum vinstri. Hún sagði: — Fyr-
irgefðu, Jöhnnie. Ég ætlaði ekki
að æsa þig upp.
Ég brosti upp til hennar. —
Þetta er allt í lagi, Daphne, sagði
ég. — Ég ætlaði ekki að vera
fantur. Hárið hlaut að hafa verið
kyrrt þar sem það var, þvi að
þegar ég kom heim seinna um
kvöldið fann ég það og setti það
á milli vasaklútanna í efstu
skúffunni. Þannig var ég á mig
kominn. En Daphne sagði" ekki
annað en þetta: — Þú ert kynd-
ugur náungi, Johnnie. Þú og
þessar frænkur þínar. Davíð sagði
ekki neitt.
Við borðuðum eitthvað mjög
fábrotið og bragðgott í skaftpotti
og drukkum mjög gómsætt,
þurrt borðvín. Davíð sagði
skemmtilega írá skriffinnskunni
í ráðuneyti sínu. Frásögn hans
var gamansöm, en alvörunni
sfcaut þó alltaf upp. Ég kom með
lagfærða lýsingu á Dunstreet
uppboðinu, sem ég færði nokkra
mánuði, til baka og staðsetti ein-
hvers 'staðar í Wales. Þetta var
indælis kvöld.
PrÖfraunin kom eins og vana-
lega þegar ég kom aftur heim í
íbúðina- Það var alltaf annað af
tvennu eftir kvöldstund hjá
Brueehjónunum. Annað hvort
sveif ég inn til mín fagnandi
og sæll og kom að öllu vinalegu,
bókunum til reiðu, hita og ljósi
til taks, stólnum bíðandi eftir
mér. Eða þá að ég kom inn í
ókunnuglega, næstum fjandsam-
lega íbúð sem einhver annar
maður hafði yfirgefið og skilið
dótið sitt eftir í, svipað mínu
dóti en sarrit allt annað. Þetta
er auðvitað ósköp afstætt- Ég hef
tekið hótellherbergi á leigu fyrir
eina nótt og komið í það að
kvöldi eins og þa^væri bemsku-
heimili mitt. Sum kvöld hafa
þannig áhrif á mann.' önnur
kvöld gera manni einveruna
beinlínis óbærilega. Þegar Bruce-
hjónin voru annars vegar þá
var allt undir því 'komið hvort
Daphne hefði komizt undir
brynjuna með þessum litlu brögð-
um sínum. Eins og ég gat um
áðan þá gafst hún aldrei upp á
að reyna, og ég hefði aldrei feng-
izt til að viðurkenna hve oft
henni tókst það.
Þetta kvöld var býsna tvíeggj-
að. Ég hefði látið mér lynda
Daphne eða eitthvað annað í lög-
legum svörtum kjól til að lífga
upp -við arininn minn, en ég
hafði engan hug á einhverju ó-
brotnu í skaftpotti eða sofandi
bömum uppi á lofti. Ég hafði
haft taumhald á eirðarleysinu en
ekki lbsnað við það. íbúðin sem
ég kom nú í, var eiginlega ekki
íbúðin mín.
Ferðataskan mín lé enn á
rúminu mínu hálfupptekin. Ég
hafði engan áhuga á að frú Lark-
in gegndi hlutverki herbergie-
þjóns. Ég var ekki mikið fyrir
föt og því hafði ég tekið einu
skikkanlegu dökku fötin sem ég
þórður
sjóari
4917 „Prosper“ kemur til baka. Dafood hefur séð til „Spadille“,
að’það hefur stanzað við baujuna ......... „Strax til baka!‘‘ skipar
LarOux. „Ég hugsa að fólkið þarna hafi séð okkur og sé nú bara
forvitið,“ segir Bemard. „Þetta er eitthvað af þessu lúxuspakki,
sem ekki hefur neitt annað að gera“. — En Laroux er tortrygg-
inn og horfir á „Spadille" gegnum klkinn. „Nei, við verðuim að
fara þangað aftur! Ég er viss um að þetta er meira en venju-
leg forvátni- Við skulum svo sannarlega ylja þeim undir uggum!“
IIRAMrS A-1 sósa: M«ð kjöti,
inciV fiski. með hverjn sem er
SKOTTA
— Þegar þú setur þessa lokka í hárið, líturðu út fyrir að vera
orðin gömul. Þú gætir verið 1% ára!
-------1-----------------------------
Foreldrar
Get tekið að mér að gæta bama fyrir foreldra,* sem
vinna bæði úti. — Upplýsingar í síma 19674.
TRABANT EIGENDUR
Við^erðaverkstæði.
Smurstöð.
Vfirförum bílinn
fyrir vorið.
FRIÐRIK OLAFSSON, vélaverkstæði.
Dugguvogi 7. — Sími 30154
Bílaþ/ónusta
Höfðatúni 8. — Sími 17184.