Þjóðviljinn - 19.09.1968, Blaðsíða 10

16
— Jiá, sagðd Canndng. — Já,
það má vera. Hann dreypti á
glasinu. — Þú hef-ur ekki verið
að sóa sódanum! Hann var feg-
inn þvi að fá drykkinn, þótt
hantn yrði fyrir bragðið að brjóta
eina af reglunram sem hann hafði
sett sér sjálfur: að táka aldrei
drykk áður en hann settist und-
ir sitýri. Þetta var einn liðurinn
í viðleitni hans — til að lifa eins
fyg hann áleit að maður ætti að
lifa. — Ég býst varla við að ég
fcoani mjög seint.
— Er það í sambandi við —
máflið?
— Já.
— Enginn hugsaði um að hlíifa
þér, eða hvað? sagði Bella og
brosti við.
Að hugsa sér alla þá, sem
hann hefði getað leitað til. Hún
gek!k að litlu borði og tók sígar-
ettu úr kassa þar. — Viltu gefa
mér eld? Áttu nóg af sígarettum
ttppi?
— Já.
— Bob reykir anzi mikið. Við
getum víst ekki láð honum það,
og það róar taugarnar. Guði sé
lof að hann skuli ekki haffa
flengið smekk fyrir whisky eins
og pabbi. Hún var næstum kát,
en það var býsna stökk kæti.
En þó vottaði fyrir hinni gömlu
Belflu, sem Celia dró dám af, —
Ef þú verður ekki of seint á ferð,
þá geturðu kannski komizt að því
hvemig Celiu líður.
— Ég skafl gera það. Canning
saup aftur á glasinu. — Sígar-
'etturnar eru í neðstu skúffu til
vinstri. Gerðu svo vel.
/— Ég ætla fynst að tafca M-
inh út, sagði Bella. — Mér datt
ekki í hug að við myndum nota
Rafgeymar
enskir
— úrvals tegund —
LONDON — BATTERY
fyrirliggjandi. Gott verð.
LARUS ingimarsson
heildv. Vitastig 8 a.
Sími 16205.
^ EFNI
SMÁVÖRUR
VJ TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (lyíta)
Sfmj 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- ug snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMl 33-968
hann meira, svo að ég setti hann
inn.
Hann horfði á hana ganga út
með þessum þýða yndisþokka,
sem hafði oft gengið honum
nærri hjarta vegna þess að það
minnti hann á góðu, liðnu dag-
ana. Otidymar opnuðust og gol-
an bærði til stafudymar. Það
hafði dregið ögn úr kjökri Bobs,
en axlimar á honum gengu enn
til. Canning saup enn á glasinu
með hægð, velti fyrir sér hvort
pilturinn myndi snúa sér við áð-
ur en hann færi. Honum fannst
hann verða að segja eitthvað.
— Reyndu að taka þetta ekki
of nærri þér, Bob.
Ekkert svar.
Hann gat ekfci gert rödd sína
hlýlega og Bob gerði sér það trú-
lega ljóst, vissi að faðir hans
breyttist gegn betri vitund, að
hann hafði þegar felflt sinn dóm.
Það var betra að láta Bellu um
piltinn.
Hún kom til bafca, rjóð og
með glampandi augu.
— Það er kal't úti, farðu í
þykka frakkann.
— Ég stoal gera það. *
— Þú ættir ekki að láta þá
bíða eftir þér, sagði Belfla.
Fimm mínútum síðar var Cann-
ing að aka í áttina að hliðinu
sem var mjallalhvítt í bílljósun-
um. Bella hafði opnað hfliðið.
Hún hafði verið lengur í burtu
en hann héflt; tfminn hafði
misst inntak sitt. Það var hrollur
í honum þrátt fyrir þykfca frakk-
ann þegar hann kom á þjóðveg-
inn. Hann ók hægt vegna
whiskýsins; það haffði verið
sterkur sjúss. Biflljósin skinu á
titrandi símavira, á limgerðin og
gerðu þau silfruð. Það var lítil
umlferð á veginum en rétt fyrir
utan Minchester kom einlhver
auli fyrir horn á röngum vegar-
helmingi og vatt síðan upp á
stýrið hjá sér; það voru varla
nema nokkrir sentimetrar miflli
bílanna tveggja.
Klukkan var næstum tíu þegar
hann beygði út af Aðalstræti og
inn í þrönga götu, sem lögregflu-
stöðin stóð við. Fyrir utan stóðu
tveir bílar. Hann skifldi bíl sinn'
elftir hjá þeim sem nær var og
gekk rösiklega upp þrepin. Lög-
regfluþjónn við dymar heilsaði en
spurði einskis.
Varðstjóri kom fram úr her-
bergi hægra megin við anddyrið
með steingólfinu.
— Gott kvöfld, heira minn.
— Ég heiti Canning og Ban-
field yfir —
— Þetta er allt í lagi, herra
minn. Varðstjórinn var roskinn,
föðurlegur og vinsamlegur. —
Það eru aðrar dyr til hægri uppi
á loffti; haildið þér ekki að
þér getið fundið það sjálfur?
— Ég þýst við því, sagði Cann-
ing þurrlega.
Randall hafðd sagt honum frá
Póflverjanum; þegair hann .liafðd
jafnað sig eftir beiðni Banfields
hafði bað rifjazt upp tfyrir hon-
um. Hann velti fyrir sér Ihvort
hinn grunaði væri staddur á
skrifstofu Banfields.
Banlfield var aleinn í herbergi
sem Canning' hafði ekki fyrr
komið inn í. Það kom honum á
óvart hve lítið það var, enda
þótt það væri upplýst með ljós-
rörum og hreint og þokfcaflegi.
Skriflborð stóð í einu hominu og
fyllti hálft henbergið og Banfield
var að rísa upp úr stórum
bóflstruðum stól balkvið það. Ban-
field vair- liandalbandsmaður, mieð
sitórar hendur og sterfclegt hand-
tak.
— Það var fallega gert af bér
að koma, Georg. Ég skil svo sem
vel að þú skyldir ekki vena aflltof
hrifinn. Það er ekkert alvarlegt
að honum syni þínum, vona ég?
— Ha?
— Meiddi hann sig- ekki þegar
hann anzaði í síma?
— Jú, alveg rétt. Aulinn sá
ama var með hnaf í hendinni,,
sagði Sanning. Lygin var til þeg-
ar Bandield spurði fyrstu spum-
ingarinnar og var slétt og felld
þegar hún var sögð. — Annars
er ég ekki sérlega hrifinn af
þeirri hugmjmd að yfirheyra
sakamenn. Ég vona að ég þurii
ekki að gera annað en túlka.
— Orði til orðs, ef unmt er,
sagði Banfield. — Náunginn er
logandi hræddur og ég ætla að
reyna að fá allt upp úr honum
áður en hann er búinn að fá
nætursvefn og er orðinn hressari.
Það skiptir mdfclu miáli að ná til
þeirra á réttum tíma, skal ég
segja þér. Hann virtist mjög á-
nægður með sjálfam sig. — En
auðvitað gæti hræðslan stafað af
því að hann er staddur á lög-
ropjlustöð; það er aldrei að vita
með þessa Evrópumenn. Þetta
setti Banffield f bás með eyjar-
skeggjum og það kom ekki á ó-
vart. Stórt langleitt andlit hans
var glansandi og nú snýtti hann
sér. — Dáflítið kvefaður. Ég ætla
efcki að segja þér meira á
þessu stigi máflisins/ ef þér er
saima. Allt sem ég þart á að
halda — jæja, ég var búinn að
segja það. Við sfculum koma og
líta á kauða. Hann 'gefkk fram
fyrir skirifborðið. — Ég spyr þig
spuminganna á ensfcu, þú þýðir
þær og lætur þær ganga og túflk-
ar svo svörin fyrir mér. Er það
ekki alveg ljóst?
— Ef þýzka mín og þýzka hans
þola það.
— Konan hans segir að hann
hafi átt heima í Þýzkalandi í
mörg ár. Ég kenni í brjósti um
hana. Lítifl skozk hnáta. Það var
auðséð á fasi hans, að hann
taldi sig hafa náð í morðingjann.
— Þau hittust í Þýzkalandi, hún
var í einhverju starfi bar. Hún
er ,póð f þýzku og það er Dale
gamili líka sem réð þau í vinn-
una. Pólverjinn virðist hins veg-
ar eiga eriitt með að átta sig á
ensfcumni, bætti Banfiefld við.
Hann gefck á undan eftir breið-
um, illa lýstum gangi að her-
bergi í enda hans og gekk inn án
þess að berja. Það var hálf-
gerður salur meö nokkrum tré-
stólum inni og borði. Þar vom
þrír menn fyrir. Einn var ein-
kennisklæddur lögregluþjónn,
annar stórvaxinn maður í dökk-
bláum fötum og liinn briðji ber-
sýnilega Pólverjinn.
Hann sat á baiklháum stól í ein-u
homi herbergisins. Hann var
framiur smávaxinn, efldki 'öllu
stænrd en Bób. Það sem fyrst
vaikti abhygli Cannings var hve
líkt atferli hans var atferli Bobs;
maðurinn var hræddur. Hann var
eins og festur upp á þráð, virti
hina nýkomnu fýrir sér með tor-
tryggnissrvip, gaut augunum af
einuon á annan. Hann var fríður
eins og Bob en á allí annaan
hátt; svo Ijóshærður að hárið
sýndist næstum grátt, með ljós-
blá augu, stutt nef og viðkvæmn-
islegan munn. Hann hafði ein-
hvem þokka til að bera.
— Hann heflur ökkert sagt,
herra minn, sagði óeinkennis-
klæddi maðurinn.
— Enginn breyting, ha? Jæja,
kannski gengur okkur betur
núna, þegar við erum búnir að
fá mann sem tailar mál sem hann
skilur almennilega. Meðal ann-
arra orða, Georg, hann heitir
Waclow. Stanislaus Waclow.
Kannski þú reynir fyrir þér hvað
hann kann í þýzku.
Camning sagði: — Allt í lagi og
brosti til Pólverjans. Hann vissi
það að hann hefði haft samúð
með þessum manni, jafnivel þótt
þessi mara í sambandi við Bob
hvíldi ekki á honum. Hann taílaði
hægt og hljóðlega; það var næst-
um samstundis breyting á Wafl-
clow.
— Þér talið víst vel þýzku,
herra Waclow.
— Þýzku, já. Pólverjinn rétti
úr sér. — Það er. mitt annað
móðuirmál. Orðin streymdu frá
honum. — Viljið þér gera svo vel
að segja lögreglumanninum að
þetta sé mikill misskilningur. Ég
var alls ekki í húsimu, ég var að
heiman.
— Ég skal segja honum það.
Canning þýddi þetta í skyndi.
— Við enum þá lausir við
tungumálsvandann, sagði Ban-
fild feginn. — Það er ágætt.
Spurðu hann hvar hann bafli ver-
ið milli hálftólf og hálfleitt í gær-
.kvöldi.
Canning túlkaði spuminguna.
— Ég var með vinum mínum.
— Biddu hann. um nöfn vina
sinna og heimilisföng þar sem við
getuim náð til þeirra, sagði Ban-
field.
Canning gerði það.
— Ég get ekki riefnt nöffhin,
saigði Waclow. — Ég veit ek'ki
hvað þeir heita. Hann hélt áfram
á. skyndi áður en Canning nóði
að túlka. — Þeir voru pólskir
líka, þeir höfðu verið að vinna á
búgarði og vom að flara á annan
vinnustað, ég veit ekki hvað stað-
SKOTTA
Terylenebuxur
á drengi frá kr. 480.
Terylene-flauelsbuxur drengja
Gallabuxur — Peysur.
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
Telpnaúlpur
Athugið
Geri gamlar hurðir sem nýjar. Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráaetlun án endurgjalds.
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar.
Sími 3-68-57.
Nýkomið í úrvaii
Rúllukragaskyrtur — Peysur — Buxur.
Drengjajakkar — Úlpuf o.m.fl.
Verðið hvergi betra
jr
O.L. Laugavegi 71
Sími 20141.
— Nei, við erum ekki hættar. Tina er bara að borða.
RAZNOIMPORT, MOSKVA
VEGIR
EÐA

RUSSNESKI HJOLBAROINN ENDIST
Hala enzt 70.000 km akstut* samkvæmt
voitopðl atvlnnubllsfjðra
Fæst h]á flestum hjölbapðasðlum á landinu
Hvepgl lægra verö ,j

I
TRADING
CO.
HF.

VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu.
Einnig skurðgröft
Odýrast i FÍFU
Úlpur — Peysur — Terylenebuxur — Molskinns-
buxur — Stretchbuxur.
Regnkápur og regngallar.
Póstsendum hvert á land sem er.
Verzlunin FÍFA
Laugavegi 99 (inngangur frá Snorrabraut)
lii
§ m
Klapparstíg: ?6
í Sími 19800
I Isabella-Stereo