Þjóðviljinn - 22.09.1968, Blaðsíða 10

20 Sfl9A — ÞJÓÐVTLJXNN — Sunnudagur 22. septemlber 1968.
MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
19
náð svíminu. Var ]>að Waelow?
Það er það sem okkur langair öll
'tffl að vita.
11
Svarið var ’þeim mifeilvægt og
enginn gat giztoað á andlega bar-
áttu Cannings sjálfe. lllgimin í
rödd Jerxys Dale var skiljanleg;
og hún sýndi Canning annað og
meira en huganástand Jenrys.
Hann fór að hugsa um gömlu
kbnuna uppi á lofinu, Dale
gaimla, föðurinn, sem hlaut að
verða naestum eins illa haldinn og
konan hans. Það gerði honum
Ijósan harmleik sem hafði allt í
einu og óvasnt gerzt í fjölskyld-
ummi. Og fleira kom til; minning-
in um taugaspennta andlitið á
Waclow og hvemig hann hafði
snúið sér undan þegar hann sá
hnífinn og gizkaði á. hvað það
tálknaði.
— Rólegur, Jerry, sagði Matt-
hew. — Við vitum að alitt sem
lötgreglan sagði þér, er trúnaðar-
mél, Canning, en —
— Mig langiar bara til að vita
það. Ég skal ekki minnast á það
við nokkum mann. Jerry var
ekiki eins ofsafenginn, nú var
naesitum bamshneimur í röddinni.
—■ Það er ekki mikið sem ég
get sagt ykkur, sagði Camnimg. —
Ég túlkaði fyrir lögregluna, en
það var lítið á þvi að græða.
Þeir voru bara að srennslast fyr-
ir um athafnir Waclow í gær-
kvöldi. Auðvitað get ég ekki sagt
ykkur hvað kom fram, en ég get
þó sagt ykkur, að Waclow. er
enmþá á lögreglustöðinni.
— Hann heflur þá gert það,
sagði Jerry.
— Það er oft snemmt að segja
nofekuð um það, held ég. Cann-
ing vissi varla hvemig hann
átti að koma til móts við þau
og binda samt endi á þessa kvöl
sjálfs sin. — Ég hef hugboð um
að Banfield taki ákvö^-ðun í
fymamálið um það hvað gera
skal. í yðar «wnm myndi ég
reyna að sofa dálítið. hema Dale.
Ég held að þér getið efcki orð-
ið að neinu liði.
— Ef ég héldi að morðinginn
gengi enn laus myndi ég ekki
unna mér hvíldar nótt né dag
til að ná honum. Hljómsveitar-
stjórinn var næstum móðursjúk-
ur. Það var augljóst að Matt-
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Steinu og Dódó
Daugav 18. £11. hæð (lyíta)
Sími 24-6-10.
PERMA
Hárgreiöslu- og snyrtistoía
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
hew hafði beðið Canning að
korna í þeirri von að hann róað-
ist ögn við það.
— Það skil ég vel. Canning
reyndi að sefa hann. — Banfield
virtist ánægður, það er mér víst
óhætt að segja yður. Þið ættuð
að fá nánari fregnir af þessu
öllu á morgun. Hann stóð á fæt-
ur. — Ég verð að korna mér
heim, konan mín fer að undrast
um mig. Það kæmi Bellu ekki á
óvart þótt hann yrðii lengi í
burtu, en honum var mikið í
mun að kornast burt sem fyrst.
— Ertu búin að ákveða hvað
þú ætlar að gera, Celia?
— Ég verð hér kym, sagði hún
rólega. — Ég ætla, að sofa í
næsta herbergi við frú Dale. Ég
get kannski eitthvað hjálpað
henni. Ætlarðu að segja mömmu
frá því? Hún var kvíðandi —
eins og hún vissi að Bella myndi
verða andvíg þessu: Canning
hafði ekki fym gert sér Ijóst hve
varfærin dóttirin var gagnvart
Bellu. Það hafði aldrei áður vott-
að fyrir samsœri milli hans og
dóttur hans; og þetrta var reynd-
ar af mildara tagi.
Hann reyndi að þrosa, — Ég
sé enga ástæðu til þess, annars
get ég ekki séð að það skipti
neinu máli til eða flré. Góða
nótt, vina mín. Hún gekk nær
honum og hann kyssti á vanga
hennar — og um leið fann hann
að hann myndi sakna hennar
næsta morgun. — Vertu ek,ki að
fara út aftur, Það er kalt.
— Allt í lagi. Góða nótt,
pabbi.
— Góða rvótt, hema Canning,
sagði Jerry. — Mér þvfeir leitt, að
ég skyldi missa stjóm á mér.
— Það er ofur eðlilegt, sa'gði
Canning.
Matthiew einn fylgdi honum út
að bílnum og þagði þanigað til
þeir komu alla leið. Vindurinn
næddi í trjánum og runnunum.
— Öþvema veður, sajoði Matt-
hew loksims. — Fyrirgefðu að ég
skyldi vera að snúa þér þetta,
en ég hélt j aifnvel að Jemy
myndi róast dálítið ef hann fengi
að vita að lögreglan væri komin
á einhverjar slóðir. Hann er —
já, þú sérð hvemig hann er á
sig kominn. Við emm reyndar
öll í uppnámi. Peter var prýðis-
piltur. Við — Celia og ég —
bekfetum þetta fólk mjög vel og
flrú Dale gat vel hugsað ,sér að
hafa Celiu nálægt sér. Þetta
verður allt í laigi.
— Það efa ég ek'ki.
— Hvað er að frétta af Bob?
spurði Matthew. Hann spurði um
allt af mikilli einlægni, hversu
ómerkilegt sem það var; nú var
eins og hann hefði einlægan á-
huga á líðan Bobs, þótt hann
þekkti hann ekki mikið og hefði
naumaist getað fengið haigstætt
álit á honum.
— Það er allt í lagi með hann.
— Peter féll vel við hann,
sagði Matthew. — Hann hélt að
hann gæti orðið góður trompet-
leikari, ef hann snerl sér að því
í alvöru. Ég hélt um tíma að
hann ætlaði að gera það, hann
var alltaf á æfingum — með
hljómsveit Jemys, skilurðú. Hann
tekur nærri sér að frétta þetta
um Peter.
Canning sagði eklkert. Hann
hefði átt að segja að Bob væri
miður sín yfir fréttinni; en hann
gat ekki ferngið sig ti'l að segja
neitt.
Matthew fór efeiki nánar út í
þetta.
— Góða nótt, Canndng.
— Góða nótt, Maitthew. Cann-
ing kveikti á bdlljósunum. Matt-
hew færði sig fjær. Canning ók
niður sitiginn ag beygði til hægri
þegar hann hefðd átt að beygja
til vinstti. Hann var nokkrar
mínútur að komast ytfir á rétta
götu og bdlljósin skinu um
dimmar breiðar götur og háwaxin
tré sem umluktu flest húsin. Það
var mdkið um innbrot í þessu
hverfi, þvi að ríkisfólk borgar-
innar átti bústaðd þama. Hann
gat séð fyrir sér hvemig Bob
hafði laumazt áfram, læðzt —
nei, hann hafði verið á hjóli.
Hjólreiðarmaður fór framhjá
honum hinum megin á götunni.
Hvert var hann að fara? Bfl-
ar kynnu að hatfa farið framhjá
Bob þetta kvöld án þess að 'veita
honum minnstu athygli. Hann
gat séð fyrir sór hvemig Bob
hafði falið hjólið og laumatt inn
á lóðina. Hann hafði skipulagt
þetta allt vandlega, og það var
enn verra fyrir það, að hann
hafðd þekkt Dailefólkið og. það
hefði verið vingjamlegt við hann
og uppörvandi; því meira sem
Canning fékk að vita um málið,
þvd meiri samúð hafði hann með
syni sínum.
En svo var það þetta með rétt-
vísina, að komast að sannleikan-
um. Enn var hugsanlegt að Bob
vsri ekki morðin,gi. Hvað bar
honum að gera?
Canning var efeki að hugsa um
að segja lögreglunni frá þessu
enn, það vár allt ákveðdð. En
átti hann að gefa Bob. og þá
fyrst og fremst Bellu, tækifæri
til að halda að einhver annar
hefðd í rauninni framið glæpinn?
Ef Waclow væri tekinn fastur,
myndu fréttimar berast fljótt.
Og sú von að hann yrði ekki
sakaður um morð, kynni að verða
til þess að Bob gæffi sig fram.
Cannimg ók mjag hægt.
Hann vissi í hjarta sínu að
hann var að blekkja sjálífan sig
— ekkert gæti fengið Bob til
að gefa sig fram við lögregluna.
Bella var að blekkja sjálfa sig,
ef hún þóttist í raum og veru
trúa þessu. Trúði hún því? Var
hún að búast við eða vonast
eftir kraftaverki ? Ef sjónarmið
hennar hafði í rauninni breytzt,
ef áfallið hatfði rmfið margra ára
hatursmúr, þá gat vei verið að
hún tryði því að Bob kynni einn-
iig að hafa breytzt.
En leit hún í ramninni öðrum
Eða var þetta vandlega hugsuð
ráðagerð til að láta hann halda
að sér hömdum? Camning velti
þessu fýrir sér. Belllla þekkti
hann vel, vissi hve ósfeaplega
þetta hlaut að angra' hann. Og
hann vissi að hún var emginn
heimsfeimgi.
Bf hann væri heiðarlegur
gagnvairt sjálfum sér, myndi
hamn viðurkenna að hann bæri
ekki mdnnsta traust til sonar
síns, væri reiðubúinn til að trúa
hinu versta á hann. Bób var
ekki við bjamgandi. Borstal og
fangelsin vom full af piltum sem
höfðu hafið ferii sinn á sama
hátt og hann og ekkert haifði
getað breytt þeim. Nei, vonir
hans voru bundnar við Bellu.
Raunverulega ástæðan fyrir
hvi, að hann hafði ekki farið að
heiman fyrir lönigu, var sú, að
hann var ennþá ástfanginn af
henni. Hún gat haft sterk áhrif
á hann. Jafnvel i dag gat girann-
vaxinn, liðlegur lífeami hennair
tölfrað hann. Bella hafði blek'kt
hann og hún gæti fengið hann
til að trúa því, að enn væri ekki
allt vonlaust; stundum haflðd
honum verið innanbrjósts eins og
hún heflði tælt hann. Var sann-
leikurinn einfaldlega sá, að hann
gat ekki lifað án hennar? Hafði
hún lagt eignarhald á hann, af-
myndað hugsanir hans oig lífe-
skoðanir, stjómað líkama hans?
En hvað sem gerzt hafði á
liðnuim tíma, þá var hugsanlegt
að hún hefði nú gert sér ljóst,
að hún hefði haft rangt fyrir
sér; og hún myndi gerbreytast
í þaíktelætisskyni fyrir hvert það
tækilfæri sem hann veitti Bob.
Umhugsunin ein var sársautoaíull
— rétt eins og manni að deyja
úr þorsta væri boðinn svala-
drytokur og hann teygði út hönd-
■ina eftir honum en vissi þó að
bikairinn myndi hverfa, áður en
hann næði að grípa hann. En
hann varð að reyna; uppúr hinu
illa getur hið góða sprottið. Upp-
úr afbroti Bobs kynnu að spretta
græðandi sár.
Canning fleygði sígarettunni út
um gluggann, ræsti vélina Pg ók
áfram. Enn var ljósið í dagstof-
unni, svo að Bella var ekki flar-
in að hátta.
Útidyrnar opnuðust um leið og
hann kom upp afcbrautina. Bíl-
skúrsdymar voru opnaðar; hann
veiflaði og ók beint inn. Þegar
hann kom að dyrunuim var Beila
þégar búin að loka öðrum vængn-
um. Hann lökaði hinum tng snéri
auigum á málið?
Nýkomið / úrvali
Rúllukragaskyrtur — Peysur — Buxur.
Drengjajakkar — Úlpur o.m.fl.
Verðið hvergi betra.
O.L. Laugavegi 71
Sími 20141.
KARPEX farefnsar góffteppln á angabragðf
S KOTT A
— Það væri auðvelt að muna ljó ðLn í kennslubókiinini, ef okkur
væru kennd lögin við þau eftir Boto Dylan.............
VÉLALEIGA
i '
Símonar Símonarsonar. Símj 33544.
önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu. —
Einnig skurðgröft
Qdýrast i FiFU
Úlpur — Peysur — Terylenebuxur — Molskinns-
buxur — Stretchbuxur.
Regnkápur og regngallar.
Póstsendum hvert á land sem er.
Verzlunin FÍFA
Laugavegi 99 (inngangur frá Snorrabraut)
Terylenebuxur
á drengi frá kr. 480.
Terylene-flauelsbuxur drengja — Telpnaúlpur —
Gallabuxur — Peysur.
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
Athugið
Geri gamlar hurðir sem nýjar Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds.
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar.
Sími 3-68-57