Þjóðviljinn - 25.02.1969, Blaðsíða 10

10S*BA — JxJÓBVmiíNN — Þriðjudasta" 25. íeibfniar 1969.
Gilbert Phelps
w
Astin
allrafyrsta
36
getur ekki gert þetta. — Ekki
það? segir Hektor hinn rólegasti.
— Veiztu ekki að skattholið til-
heyrir mér? Ertu búinn að
gleyma því að ég var nánasti
aðstandandi hinnar látnu? — En
veslings Cora sagði að ég ætti
að fá það, veinar Gwen og keim-
ur fram í ganginn. — Þá hefur
veslings Cora séð sig um hönd.
segir Hektor. — Góða nótt og
þakk fyrir mig. — Bíddu hægur,
æpir Eðvarð og brífur í ermina
á Hektori. — I>ú sleppur ekki
svona auðveldlega með það út.
Og um ieið rekur hann upp ósk-
ur: — Tom. Tom. Það er verið
að ræna veslings gamla föður
þinn. — Þjófar! Morðingjar,
veinar Gwen. Tt>m kemur æð-
andi framanúr eldhúsinu. —
Hvað ertu að gera foreldrum
mínum? segir hann. — Ég er að
ná í dálítið sem þau hafa stolið,
segir Hektor. — Hefurðu nokkuð
við það að athuga? — Berðu
hann. Berðu hann! hrópar Gwen.
— Nei, það get ég ekki, segir
Tom. — Það er Ijótt að berja
mann sem er ekiki allsgáður. —
Stendur heima. segir Hektor. —
Ég er fullur (þið skiljið auðvit-
að að hann var alveg bláedrú —
og það vorum við allir — aðeins
örlítið af veikum bjór og bitt-
er)....
— Bara veikur bjór og bitter.
sögðu faðir Alans og Emest
frændi.
— Já, og Hektor segir: — Ég
er fuilur. Og svo grettir hann sig
og gerir sig svo illi'legan að það
fer meira að segja hroliur um
mig. — Og ekki nóg með það.
öskrar hann, — ég er svt> fullur
að mig langar í slagsmól. Og
hann otar krepptum hnefanum
að Tom. Tom rekur upp öskur
og hörfar undan eins og kött-
ur sem hefur brennt sig. —
Morð! Morð! æpir Gwen aftur og
þau falla hvert í fangið á öðru.
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Sími 42240
Hárgreiðsda. Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Fegrunarsérfræðingur á
staðnum.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
I-iaugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
Og meðan þau eru að reyrta að
losa sig aftur, opnum viö úti-
dyrnar og erum komin út á götu
með skattholið í öruggri vörzlu.
Charlie ömmubróðir lauk sög-
unni við dynjandi fagnaðarlæti-
Hörfaði til baka með hógværð
og ýtti Hektori frænda fram á
gólfið. Ailir horfðu á hann með
aðdáun, sameinaðir í fjandskapn-
um gegn þrjótunum í fjölskyld-
unni. Tengdamóðirin var búin að
gleyma vonbrigðum sínum. Ailt
í einu var hann orðinn miðdep-
ill stofunnar: mágar hans urðu
að láta sér nægja bjarmann af
dýrðarijómanum. Jafnvel Molly
og Viktor komu fram úr einka-
veröld sinni til að taka þátt í
fagnaðarlátunum, þegar amma
rétti tengdadóttur sinni skatthol-
ið með hátiðleglu látbragði. — i
Gerðu svo vel, Lil, sagði hún. —
Hektor endurheimti bað.
í ákafanum höíðu Alan og
Meg vogað sér of langt fram úr
felustaðnum og áður en þeim
gafst tími til að draga sig aftur í
hlé, vora þau uppgötvuð- —
Hvaða hvolpar era eiginlega
í þessu hundabyrgi? sagði Char-
lie ömmubróðir. Þau vora dregin
upp af gólfinu og send frá ein-
um til annars til að fá tilheyr-
andi faðmlög, sem voru sérlega
innileg þetta kvöld. Munnar og
sikegg karlmannanna voru með
annarri lykt en vanalega- Böm-
in nutu þess að vera þátttakend-
ur í gleði fjölskyldunnar. Alan
átti enn eina sæla reynslu í
vændum. Emest frændi var bú-
inn að lyfta Meg upp á ðxlina til
að bera hana í rúmið — og þá
steig Hektor frændi skref áfram
og í einni einustru samihangandi
hreyfingu lyfti hann Alan upp á
hægri öxl sína. Þessi breiða og
vöðvastælta öxl minnti Alan á
myndina af heilögum Kristófer í
einni af skölabókunum.
Uppi í dimmu svefnherberginu
fannst Alan og Meg sem þau
væru jafnlangt frá miðstofumni
og þau væra efst uppi í vita.
Glamrið í borðbúnaðinum þegar
þau snæddu kvöldverðinin, radd-
kliðurinn og skyndileg hláturs-
sköllin, eins og lestir sem koma
þjótandi út úr jarðgöngum. náðu
til þeirra eins og ytfir úthaf. Þau
héldu dauðahaldi í þessi hljóð,
þar til þau þreyttust í eyrunum
og þau gáfust smám saman upp.
Brátt lágu þau fjarri umlheimin-
um í mjúku, hlýju rúminu og
svefninn nálgaðist óðum.
Svefnirun náði fyrr tökium á
Meg. Alan reyndi að halda í
hana, því hann langaði til að
tala um atburði dagsins- En hún
endurtðk bara: — Hann kallaði
haina mömmu. Svo geispaði hún,
hnipraði sig saman í kúlu og
sofnaði.
Var þetta allt og sumt sem
hún mundi? Þetta var heimsku-
leg spuming. Athyglisgáfa henn-
ar var jafnnæm og hans; senni-
lega hafði hún orðið fyrir enn
fleiri áhrifum en hann, En hún
mundi ekki á sama hátt. Hún
þuhfti ekki að senda hugsanir
sínar eins og slöngur út og inn
á milli viðburða dagsins. Hún
saug þá á sig eins og mosató
drekkur í sig daggardropa eða
steinn sólargeisla- Hún var ekk-
ert að angra sig á því að leita
að tilgangi eða mynstri. Henni
nægði að festa sig við eitthvert
smáatriði og geyma það sem
minningu. — Haon kallaði
hana manmu.
Og skildi hún noktouð af til-
finningum fólksins í miðstof-
uinni? Að þessu leyti var hún
líka frábrugðin honum. 1 heimi
bemskuninar, þar sem hann hafði
sjálfur dvalizt fram undir þetta,
voru það aðeins jafnaldra leik-
fólagar sem vora mannverur
með skýr einkenni. En jafnvel
fullorðna fólkið sem þau þekktu
bezt var eiginlega ekki ein-
stablingar, heldur öllu heldur
landslag með sérstakt andrúms-
loft og gróðurfar, þar sem mað-
ur reikaði um, stundum ánægð-
ur, stundum niðurdregin-n.
Hann hugsaði þetta án þess
að geta gert sér grein fyrir því í
orðurn. En Meg haifði þetta á til-
finningunni án þess að þurfa að
hugsa. Fyri r fáeinum mánuðum
ha-fði hann lifað í sama heimi
— nú leit hann á hana sem lið-
ið ástand hamingju og saikileysi.
Það var næstum ótrúlegt að svo
mikil breyting gæti átt sér stað
á svo skömmum tíma. HJátuns-
kviðan barst upp frá neðri hæð-
inni og bar hann eins og bylgj-
an inn í svefninn.
NÍUNDI KAFLI
Þa-ð kom enginn sumairaiuki.
Þegar í annarri vikunni í sept-
ember var orðið kalt. Það va-r
heiðskírt en sólin hitnaði aldrei
og vermdi van-gama í köldu loft-
inu. Hún va-r föl og gul eins og
vaxkerti. Alan og Meg gátu horft
beint í han-a. Náttúran va-r önn-
um k-a-fin við að fjarfæ-gja öll
merki um sumar. Síðu-stu vikuma
í ágúst var garðurimn í hvað
mestu skrúði: en jurtirn-ar voru
þega-r famiar að hengja krónum-
ar, brotna og visma. Næ-turfrost-
ið gekk í skrokk á ga-rðin-um eins
og flokkur af soltn-um gæsum.
grisjaði gróðu-rinn og stytti gras-
ið um m-arga sentímetra. Bálin
hegðuðu sér líka öðru ví-si en
I vamiaíegia. f stað þess að brenma !
I niðu<r í nofcalegian glóðarh-aug,
! sem opnaði öðru hverju rósnauibt
auiga, héldu þau áfram að loga
m-eð ofsa eins og þau vildu 9em
fyrst brenna inn að hjarta vetr_
arins. Reykurinn hafði ekki hdnn
vam-alegia i:1m, heldur sveið m-atnn
í nasim-ar undan honum. Það leit
út fyrir að spádóm-ar bændiann-a
í n-ágrenni-nu ætluðu að rætast:
þeir varu fegn-ir því að baifa ver-
ið á íyrra fallinu með uppsker-
um-a.
Limigerðið hjá útisaleminu var
orðið rytjulegt. síðustu hvítu
blómin sem höfðu fyrir nokkrum
vi-kum verið þétt í sér eins og
ei-karhnetiu-r, voru nú rytjuleg og
moldairlbrún og lit-lu stilkamir
sem grilltj í minntu á bl-aðlýs.
La-ufin höfðu misst allan gljáa
og voru farin að kiprast sam-
an. Kvistimir höfðu dö-kkn-að og
sverari greinam-ar voru búnar
að missa hnetubrúna og olífu-
græn-a litinn; begar kló-rað va-r
í þær með nöglinni var ekki
lengur nein safagræn himtna inn-
anundi.r og hvítur viðurinn þom-
aði fljótt eins og s-afinn drægist
in-n eins og þreifihorn á snigli.
Þegar Alan og Meg sátu í holunni
gustaði kalt u-m hnén á þeim.
það va-r eins og þau sætu undir
regnhlíf sem tauið var dottið a-f.
Það var ekki a-uðvelt að ímynd-a
sér að þau sætu í leyniholu. þeg-
ar herra Poole horfði á bök þeirra
gegnum perðisrimlama; einn da-g-
inn kallaði h-ann meira að segja
á dætur sín-ar og benti á Alan og
Meg sem dæmi um leti og ó-
mennsku. — Eða þega-r Hektor
frændi kom ga-mgandi eftir ga-rð-
inum með hendur í vösum — í
djúpum hu'gsiunu-m eða þá á flótta
undan áminnin-gum tengdamóð-
urinnar og stanzaði fyrir fram-
an holuna. stórfættur og gleið-
st.ígur. Til allra-r h-amingju var
Hektor frændi ævinleffa vanur
að fara aftur áður en töfra-mir
vora alveg á bak og burt með
hn-ussi eða hlátri eftir því í hvern-
i-g s-kapi hann va-r.
SOL Ö-eldavélar
Framleiði SOLÓ-eldavélar af mörgum stærðum og
gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveitabæi.
sumarbústaði og báta.
.Varahlutaþjónusta,
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa elda-
véla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
Eldavélaverkstæði
Jóhanns Fr.
Kristjánssonar h.f.
Kleppsvegi 62 — Sími 33069.
Biafra-söfnun
Rauða kross
r
Islands
Allir bankar og sparisjóð-
ir taka við gjöfum. Fram-
lög til Rauða krossins eru
frádráttarbær til skatts.
íslenzk frímerki
ný og notuð kaupir hæsta verði RICHARD RYEL
Álfhólsvegi 109. — Sími 41424.
MANSION-rósabón gefnr þægilegan ilin í stofuna
SKOTTA
— Farðu þú ert andfúl.
Blaðdreifíng
Vantar fólk til blaðdreifingar í
Háskólahverfi — Langholtsveg.
ÞJÓÐVILJINN Sími 17500
ÚTSALA
Utsala stendur yfír
O.L. Laugavegi 71
Sími: 20141.
Trésmíðaþjónustan
veitir húseigendum fullkomna viðgerða- og við-
haldsþjónustu á öllu tréverki húseigna þeirra.
ásamt breytingum og annarri smíðavinnu úti sem
inni - SÍMT- 41055