Þjóðviljinn - 14.06.1969, Qupperneq 11

Laugsardagur 14. júní 1969 — ÞJÓÐVIXjJINN — SfÐA 11
í dag er kvaddur einn af beztu
sósíalistum norðanlands, Þáll
Kristjánsson á Húsavík.
Páll héfur allt sitt líf, síðan
hann hóf afskipti af þjóðmálum
staðið í fylkinigarbrjósti í bar-
áttu alþýðunnar á Húsavík og
í Þingeyj arsýslu, gegnt fyrir
hana - trúnaðkrstörfum j afnt í
bæjarstjóm sem á Alþingi og
í hreyfingunni almennt, þar til
hann lézt 65 ara að aldri.
Ég kynntist Páli fyrst, er harnn
var némandi minn fyrir rúmum
fjörutíu árum, þegar verið var
að ryðja brautina fyrir Mennta-
skóla Norðurlands, en siðar
bundumst við þeim tryggða-
böndum í baráttu fyrir sameig-
inlegri hugsjón, sem aldrei
brustu. Hjá honum og hans á-
gætu konu, Huld Sigurðardótt-
ur, átti ég sífellt athvarf á tið-
um ferðum til Húsavíkur á und-
anfömum árátugum.
Þeim fækkar nú óðum félög-
unum, sem brutu ísinn og mddu
brautina, er gert hefur sósíal-
istiska verklýðshreyfimgu að
stórveldi í íslenzku þjóðlífi.
Páll var einn þeirra, er með
gáfum sínum og starfi lagði þar
gjörva hönd að verki. Það þakk-
ar alþýða Húsiavíkur og Þing-
eyingar honum og sú sósíalist-
íska alþýðuhreyfing, sem hann
starfaði fyrir állt sitt líf.
Það er skarð fyrir skildd, þá
hann er horfinn. Við félagar
hans og vtindr sölknum hans
sárt og munum ævilanigt geyma
minningtina um tryggan vin og
góðan starfsfélaga. Sérstaklega
hvarflar þó hu-gur vor í dag til
liinns trygga lífsfömnautair, frú
Huldar Sigurðardóttur, og bama
þeirra. — hugur fullur samúð-
ar og þakkar.
Einar Olgeirsson.
Fregnin um fráfall Páls
Kristjánssonar á Húsavík kom
á óvart mörgum vinum hans og
samlherjum, sem ekki höfðu
fylgzt því nánar með heilsu
hans á síðari ánitíi. Flestir sem
af honum höfðu kynni vissu
að vísu að heilsia hans var tæp
um margra ára skeið, en þó
munu fæstir hafa búizt við svo
snöggum umskiptum, er urðu
við andlát hians þann 6. þ.m.
Páll Kristjánsson náði ekki
háum aldri, var aðeins 65 ára
er andlát hans bar að. Hann
var fæddur 18- janúar 1904 á
Húsavík, sonur hjónanna
Kristjáns Sigurgeirssonar bónda
og verkamanns og Þuríðar
Bjömsdóttur. Hann ólst upp við
þau kjör sem alþýða manna og
böm hennar áttu almennt við
að búa á uppvaxtarárum hans.
Én þá voru kjör öll krappari og
þrengra í búi flesitra en nú
tíðkasit. Þær stórstígu framfar-
ir sem orðið hafa síðan og um
léið umskipti til hins betra i
í lífskjörum og réttindamálum
alþýðu era fyrst og fremst verk
kynslóðar Páls Kristjáossonar
og þeirra samtaka sem hún
éfldi til baráttu og sjólfsbjarg-
ar. Eins og kunnugt er vora
Þingeyingar þar sízt eftirbátar
annarra,. hvort sem litið er til
verkalýðshreyfinigairinnair eða
samvinnuhreyfingarinnar.
Páll- bþiuzt í aésku til náms
Við Gagnfræðaskólann á Afcur-
eyri og lauk þaðan prófi árið
1924 og stundaði að auki einn
vetur nám í framhaldsdeild
skólárts- Hann gerðisit kennari
í .Skútustaðaskólahverfi í Suður-
Þingeyjarsýslu 1927 og gegndi
því starfi til 1936. Eftir það
var aðalatvinna hans við skrif-
stofustörf á Húsavík. Árið 1946
varð hann aðalbókari Húsavík-
urhrepps og hélt sama starfi
eftir að hreppurinn fékk kaup-
staðarréttindi 1950. Páll kvænt-
ist árið 1935 Huld Sigurðar-
dóttur, bónda og skálds á Am-
arvatni i Mývatnssveit Jónsson-
ar.
I hreppsnefnd Húsavíkur-
hrepps sat Páll kjörtímabilið
1946 -1950 og í fyrstu bæjar-
stjóm kaupstaðarins 1950 - 1954,
sém fulltrúi Sósiialistaflokksins.
Hann skipaði annað sætið á
Iista Alþýðiiþandalagsins í
Norðurlandskjördæmi eysti-a
1959 og sat um skeið á Alþingi
sem varaþingmaður-
Hann. gegndi mörgum öðram
Páll Kristjánsson, Húsavík
Minningarorð
trúnaðarstörfum í þágu vérka-
fólks, samhérja og svéitunga
sém hér verða ekki talin. Um
langt skeið munu samhérjar
hans á Húsavík fáum málum
hafa ráðið til lykta án þess að
leita álits hans og hollráða, enda
þekktu þeir bezt vitsmuni hans,
heillyndi og hyggindi. Mun ekki
ofsagt að lausn mála hafi reynzt
því farsælli sem nær ráðum
hans var farið.
Fjórir synir Kristjárus Sigur-
geirssonar og Þuríðar Björns-
dóttur vora um langt árabil
miklir atkvæðamenn í hinni
róttæku verkalýðshreyfingu á
Húsavík, skiluðu mikilvægu
dagsverki og skildu eftir spor
sem ekki mást í langri framtíð.
Amór stýrði verkalýðsifélaginu
áram saman af óþreytandi eld-
móði og fórnfýsi. Ásgeir og
Björn vora frumkvöðlar og for-
ustumenn í baráttu sjómanna og
smáutvegsmanna og áttu manna
mestan þátt í að efla sam-
stöðu þeirra um hag sinn og
réttindi- Hefur það starf allt
skilað giftudrjúgum árangri
sem húsvískir sjómenn og út-
vegsimenn munu vel kunna að
virða. Páll varð forastumaður
hinniar róttæku sveitar í mál-
efnum hreppsfélagsins og síðar
kaupstaðarins. Samstaða þeirra
bræðra allra um málefni verka-
lýðshreyfingar og sósíalisma var
í flestum greinum lengst af til
fyrirmyndar og vakti athygíli og
aðdáun ekki aðeins heima fyr-
ir, heldur og meðál samherja
er áttu kost á að kynnast störf-
um þeirra og baráttu með
styttri eða lengri viðdvöl á
staðnum eða höfðu af því
spumir úr fjarlægð.
Á skömmum tíma era tveir
bræðranna fallnir í valinn;
Bjöm lézt á s.l. vetri t>g Páll
6. þ.m., eins og áður er getið.
Eftir standa Amór og Ásgeir,
bóðir komnir á efri ór, en með
óbugaðan hug og áhuga á fé-
laigsmálum.
Kynni af Póli Kristjánssyni
vora hverjum manni ánægjuleg
og þroskandi. Hann var ágæt-
lega gefirin og skemmtilegur í
viðræðu. Hann bjó yfir rriik-
illi reynslu og þekkingu og var
fjölfróður og víðlesinn, þrátt
fyrir tiltölulega skaimma skóla-
göngu í æsku. Hann hafði aflað
sér mikils fróðleiks og víðrar
útsýnar með lestri góðra bóka
og fetaði þar í fótspor margra
ágætra fyrirronnara sinna og
samsýslunga scm . gert hafa
garðinn frægan. Það vora ekki
einungis fagrar bókmenntir sem
heilluðu huig bans. Hann naut
ekki síður bóka ' rifca um
fræðileg efni, og kynnti sér því
vel m.a. grandvallaratriði þjóð-
félaigismála. Páll hneigðist
snemma að þeirri sfcoðun að
skynsamlegt, árangursrikt og
réttlátt þjóðfélag yrði að byggja
á sósíalisma og samvinnu. Lífs-
reynsla hans og aukin þekking
varð til þess að treysta þessa
sannfærinigu og þar kom einn-
ig til liðs næm réttlætisfcennd
hans og djúpstæð mannúð. Páll
öðlaðist bjargfasta sannfæringu
um að þjóðareign mikilvægustu
fr amleiðslut ækj a, samvinnu-
reksbur og skipulagður þjóðar-
búskapur hefði óumdeilanlega
yfirhurði yfir einkabrask, sér-
drægni og skipulagsleysi auð-
valdsþjóðfélagsins. Huigsjón
hans var frjáls þjóð í frjálsu
landi, þjóð sem stiefndi að
sósíalískum þjóðfélagsháttum,
byggðum á sérkennum, sögu og
aðstæðum íslenzks þjóðfélags.
Og þessi sannfæring hans hagg-
aðist ekki, þótt á ýmsu gengi
og margvísleg áföll yrðu ekki
umflúin.
Þeir sem kynntust Páli
Kristjánssyni nofckuð náið hlutu
að heillast af traustum mann-
kostum hans- Þótt hann bæri
í brjósti ríkar tilfinningar og
héita réttlaétiskenrid og væri
virkur þátttakandi í stéttar-
baráttu verkalýösins og stjóm-
málastarfi flakks síns og lengi
i fremstu röð, bjó hann jafn-
firamt yfir siíkiri gerhygli og
stillingu að eftirtekt hlaut að
vekja. Hann var jafnan fast-
ur fyrir, en framganga hans
var ávallt prúðmannleg og
drengileg. Hann ávann sér því
traust og virðingu samferða-
manna. Félagar hans dáðu vits-
muni hans og nutu heilræða
hans í baráttu og starfi að sam-
eiginlegum áhugamálum, en
andstæðinigar bára einnig virð-
ingu fyrir mannkostum hans og
hæfileikum.
Mér hafa oft komið í hug
þeir goðar og höfðingjar ís-
lendingasagna, sem vitrastir
vora og mestir manniasættar, og
oft afstýrðu vandræðum og
jafnvel stórfelldum manmvíg-
um, er í óefni hafði stefnt, þeg-
ar ég hugsa til Páls Kristjáns-
sonar og þeirra eðli&kósta, sefn
rikastir vora í fari hams og
skapgerð. Líf og aðstæður sam-
tíðarinnar kölluðu hann til
starfs og baráttu fyrir réttlátara
þjóðfélagi og fagurri mannfé-
lagshugsjón- Hann var í. innsta
eðli maður sátta, eindræ'gni og
friðar. Hann bar í brjósti heita
þrá eftir frelsi, friði og ör-
yggi öllum mönnum til handa.
Draumur hans var um þjóð-
félag þar sem „sannleiki ríkir
og jöfnuður býr“, eins og sfcáld-
ið og sósíalistinm Þorsteinn Er-
lingsson orðaði það forðum í
kvæði sínu „Brautinmi“.
Það er mikið skarð fyrir
skildi í Húsavífcurkaupstað Og
raunar allri Suður-Þingeyjar-
sýslu við andlát svo ágæts
manns sem Páls Kristjánssonar.
Fjölskylda hans, fjölmennt
frændlið, samherjar og héraðs-
búar almennt hafa mikið misst
við fi'áfall hans. En mikill auð-
ur er þó eftir skilinn í minn-
ingunni um slíkan mann og þvi
lífsverki sem eftir hann liggur-
Slíkt hlýtur að verma og
græða á erfiðri kveðjustund.
Páls Kristjánssonar er einnig
sárt saknað af vinum og sam-
starfsmönnum hér syðra og
annarsstaðar, sem höfðu af hon-
um lengri eða skemmri kynni
og áttu við hann meira og
minná samstarf að sameiginleg-
um áhugamálum og bundu við
hann vináttu. Þeir eiga um
hann kærar minmingar sem
lengi munu vara.
Ég kveð Pál Kristjánsson með
virðingu og þöfck fyrir langa
og góða viðkynningu. EPtirlif-
andi konu hans, fjölskyldu og
frændliði öllu votta ég einlæga
hl-uttekningu.
Guðmundur Vigfússon-
Lófíns kennara minnzt
Frægur brezkur sagnfræðing-
u.r hefur komizt svo að orði uim
kennara sinn í barnaskóla:
„Hann er bezti kennari, sem ég
hef haft. Hann kenndS mór að
vinna, og ég hef verið að upp-
skera ávexti kennslu hans æ
síðan“. Og enm segir sagnfræð-
ingurinn um þenma kennara
sinn, að harnn hafi kennt sér
„að skyggnast vel um, svo að
ég sæi skóginn, cn villtist ékki
fyrir trjánum“.
Því betur munu þeir ékfci
allfáir einnig hér á lamdi, sem
eiga sér áþekfcar miinmingar uim
kennara sína í biemsfcu ogæsku.
Ég hygg, að ég mæli efcfcd að-
eins fýrir munn sjálfrar miin,
er ég færi kennara mnnum frá
bemskuárunum nókfcur miinn-
imgarorð að skilnaði.
1 daig er til rnoldar borinn i
Húsavíkurkirkjugarði Páll
Kristjánsson frá Hofstöðum,
bókari á bæjarskrifsitcfu Húsa-
víkurbæjar. Hann var sextíuog
firnrn ára, er hann amdaðist.
hafði lengi átt við erfiðan sjúk-
dóm að sitríða án þess að hvika
frá stöirfum sínum eða skyldum.
Þrátt fyrir þessa vanheilsu
kom fráfall hans sem reiðar-
slaig, ekki aðeins hinum nán-
ustu, heldur öfllum., er vissu,
hvað með honuim bjó, og mátt
hefði dafpa við hægari önn.
Páll var fæddur á Húsavík
árið 1904 og vora foreldrar hans
Þuríður Bjömsdóttir og Kristj-
án Sigurgeirsson bæði af þing-
eysfcum ættum. Páfll var fóstr-
aður upp á fáguðu mynda.rihéim-
ili, Hofstöðuim við Mývatn, hjá
frændsystkimum sfnum fjórum,
er þar bjuggu. Unigur fór hann
í Gagnfræðasfcólann á Akur-
eyri og lauk þaðan prólfi vor-
. ið 1924, en hóf því næst nám
við framhafldsdoild skólams. Þó
varð ektoi af, að hanm tæki
stúdentspróf — og mumu hafa
legið til þess ýmsar orsiakir,
meðafl annars tæp heilsa. 1 skól-
anuirm á Atoureyri miunu tveir
kennanar hafa haft gaignger á-
hrif á skoðamir hans og lífs-
viðhorf allt. Nefni ég fyrstSig-
urð Guðmundsson skólameist-
ara, sem Páll dáðii æ sa'ðan sem
læriföður. Sigurður hafði einn-
ig mætur á þessum nemanda
sínum, batt við hann ævaramdi
vináttu og fylgdist með starfi
hans sem kennari. Hinn var
umgur sögukenmari skólans ný-
kominn heim erlendis frá, ucm-
leikinm andblæ hins stóra heims.
Það var Einar Olgeirsson, sem
mótaði skoðanir Páls og við-
hortf til félags- og stjómmáíla
fyrir ævitíð alla.
Þegar Páll hVarf hedm í sveit
sína aö óloknu námi fylgdi
honum enginn blær uppgiafar,
heldur nýs tíma — auk nafn-
giftarinmar köimm.únisti eða
bolsi, sem þar var þé ný af
nálinni. Frá árinu 1927-1936 var
hann kennari við barna- eða
farskóla sveitarinnar, en tök
jafnframt mdkinn og virkan þátt
í hversikionar félagslífi sveitar og
héraðs sem ungmennafélagi,
kariakórsmeðlimur, íþrótta- og
glímumaður. í öllum þessum
greinum þótti hann góður liðs-
maður, jafnvel í fremstu röð.
Ásamt fóstursystkinum sínum
átti hann þátt í að glæða siruekk
sveita.rmanna fyrir nýrri tóm-
list. Einnig hafði hann um stund
e.k. leshrimg ásamt sóknar-
prestinum og fileiri áhuga-
mönnum, þar sem böktmennta-
verk voru krufin til mergjar
ekki sízt ljóð Klettafjalla-
skóldsins.
Árið 1935 kvæntist PálIHuld
Sigurðardóttur frá Amarviatni,
sem mú lifir eftir hann áéamt
sex mannvænlegum bömum
þéirra. Hann var þar fyrst
starfsmaður Pöntunarfélags
verkamanna, em sdða.r bæjar-
skrifstofunnar, en fjölmörgum
öðram störfum og kvöðum sinnti
hamn, meðan kraftar emtust.
Hann hafði ungur gengið verk-
lýðsihreyfingunni á hömd o@ frá
hugsjón jafnaðarstéfnunnar
hvikaði hann ekki, hversu sem
vindar blésu. Páll hafði alla
ævi verið ljóðélskur og bóka-
maður og átti gott bófcasafn,
um það er lauk.
Á fimmtugsaflmæli Páls héfldu
mývetnskir nemendur hans
honum samsæti í samkomuhúsi
svedtarimnar. Ég var ekki svo
heppin að geta tekið þátt í
þeim fagnaði. — En þá og síð-
ar hefur mér orðið hugsað til
þess hóps karla og fcvemma, er
svip sánn settu á félagslíf í
Mývatnssveit á fjórða og
fimmta tugi þessarar aldar —
félagsiif, sem vaikið hefur at-
hygli fjarkominna sakir fjöi-
breytni og djarflegrar viðleitni.
En allur þorri þéssa fólks og
þeir, sem stefnunni réðu, vora
nemendur Páls, fólk sem sietti
markið stundum oifar aðstæð-
um og gat lagt hart að sér til
að ná þeim áramigri, sem eftir
var keppt. — Og ætti ég í fám
orðum að segja hvað mér
virðist hafa einkennt kennslu
Páls öðru fremur, þá er það
þetta; Hann hikaði ekki við að
gera ströngustu kröfur til nem-
enda, — en hamm framfylgdi
þeim mieð Ijúfimemnsku. Mér
kemur í hug saga er ég heyrði
frá einihverjum fyrsta kennslu-
vetri Páls (raumar sögð sem
dæmi um fóheyrðar kröfur hans
til nemendanna) um systkin á
næsta bæ, er sátu fram í hlóð-
areldhúsi með fingux í eyr-
um og kepptust við að verða
fyrst að læra Jón hraik, enþetta
torskilda kvæði var nemend-
unum ætlað að læra með öðra
námsefmi fyrir næsta dag. Hitt
vissu þau jafnframt að eftir
lexíulesturinn beið þedrra glað-
ur leikur úti á ís rmeð kennar-
ann í broddi fylkimgar. Og þeirri
venju héit Páll öll kennsfluórin
að leika sér með unglingunum,
þegar því varð við komdð. Vit-
undim um þetta örvaði viljann
til flestrar hjá nemiemdiuinum á-
saimt öðru.
„Hann kenmdi mér að vinna
— að skyggnast svt> vel um, að
ég sæi skóginn, en villtist ekki
fyrir trjánum". — Þessara orða
mun ég ætíð minnast, er ég
hugsa til kemnslustundanna a
farskólanum heima. Ekflcert
brýndi Páll oftar fyrir óktour
nemendum sínum en þetta, að
við gerðúm oikfeur grein fyrir
meginatriðum, létum ékfeismó-
munina vilia fyrirokfeur. Hvergi
kom það skýrar fram en í
sögufeennslu hans, sem var
miklu firemiur hagsöguleg og
stjiórnarfarsleg en persónubund-
im. Mér var þetta nýtt, fannst
í fyrstu Isflandssagan ekfci leng-
ur skemmtileg. Fairskólanum
var svo hagað, að ven julega
var fjögurra vikna kemmslutí'mi
á bæ í senn. Ég var aðeins
tólf vikur alls, á bamaskóla,
fyrra veturinn fjórar vifeur
heima og aðrar fjórar á næsta
bæ. Seinni fjórar vikumar lós-
um við nememdumir auk ann-
ars efnis, sem ofefeur var skylt,
þrjátíu blaðsíður í byrjendabók
í dönsku, og komust sumir
vél á legg í dönstoulestri við
þetta. En tflminn varð naumur
til að Ijúka þriðja bindi ís-
landssögunnar, en þá voram
við bara látin gera útdrætti
yfir helztíi viðburði í bindinu
og ritgerðir um hin stærri við-
fangsefnin. Og við reyndum af
veitoum mætti að þófenast kenm-
ara ókkar, halda okkur við að-
alatriðin og vera gagnorð. En
einhvern dag, er farið var yfir
ritgerðir oitókar um baráttu
Skúla Magnússonar og sum
höfðu fengið viðurkenningu, urð-
um við á eftir að hlýða á eigin
samantekt keiinara ókfear, þar
sem helztíi atriði fjödiþætts
ævistarfs hnituð saman ljóst og
sfeýrt á ofurfitlum biaðsnepli.
Þetta var í senn sárt og lær-
dómsríkt. — En við mögluðum
aildrei, þótt miklu væri á óklk-
ur hlaðið, en notuðum frístumd-
ir ókkar til útileikja og eftir-
lætisleiks okfear — bófeatitla-
léiksdns, sém ég man að visu
ékki að .kennarinn hvetti okk-
ur beinlínds til, en átti tví-
mælalaust éftir að kama sum-
um að haldi við leikstairf sa'ð-
aj".
Bkki fæ ég skilizt við þetta
efmi án þess að minnast eftir-
lætiskennslugréinar Páls, sern
var íslenzka, en kemnsla harns í
þeirri grein hygg ég, að hafi
verið einstök um margt.
Fyrstu fjórar vikurnar, sem
ég lærði hjá Páli, vora fjórir
aldursflokkar í éinni stofu, ékki
alltof rúmri. Þama lærðum við
börn frá ta'u til fjórtán ára i
sameiginiegum kennslusitundum
íslenzka málfræði eftir Bene-
dikt Björnsson, svo að í lok
skólatíirhams skiluðu sum okk-
ar fullgreindri langri málsgrein
úr Gunnlaugssögu. Við lásum
dagilega ritreglur og skrifuð-
um ýmdst stafsetningaræfingar,
eða valda kaffla úr konunga-
sögum. Suma lærði ég ósjólf-
rátt, og kann emm, jafnframt því
sem ég á auðveldan og skemmti-
legan hátt lærðd greinarmerkja-
setningu, sem hefur dugað mér
að mestíi leyti síðan. En
skemimtilegastir vora þó frjálsu
tímamir, þegar kennarimn tók
fram lestrarbók Wimmers,
sýndi okkur dæmi um stí'lsnilld
og manmþekkingu fornira höf-
unda, eða hann ræddi við okfe-
ur um rnýrri bókmemntir, skóld-
skap Stefáns G. éUegar hið um-
deilda skáldverk Kambans um
Raignheiði Brymjólfsdióttur. Frá
síðari vetrinum er mér mimnis-
stæð vinnubókim, sem við fullm-
aðarprófsbömin vorum látin
gera hvort um sig í nóttúra-
fræði, lamdafræði og stærð-
fræði. Þá lásum við ágirip af
setningafræði í endurbættri út-
gáfu af mólfræðinni okfear, og
minnist ég þess, hvað ofefcu.r
frænfeu minni, sem var ári
ymgri, fannst gaman að læra
þetta stíitta ágrip í ljósri með-
ferð kennara okfcar, svo ljósri
að þessi yfirferð dugði mér til
Kennaraskólans. Og lofesmdmm-
ist ég þess, að fyrir kom að við
nemendumir skiptum með okkur
verkum og kenndum fyrir toemn-
arann er hamn varð að fara
frá söfeum anna við félagsstörí.
Eirenig þetta reyndum við að
gera eftir hans höfði.
Ég sé, að ég hef orðið hér
langorð um persónuléga
reynslu. Því veldur sanmfær-
ing, sem ég vildi fleggja áherzlu
á — sú, að starf og árangur,
hins sanna kennara fær ekkért
hindrað, hvorki örðugar aðstæð-
ur né heldur tímaskortur. Ám
slflkra manna fær þjóðfélag ekiki
staðdzt, þeir eru því ómetan-
legir, hvað svo sem prófum og
réttindum líður. Þess vegna
mega þedr ékki þurfla að sóa
orku sinni í störf, sem fjöl-
margir aðrir gætíi af hendi
leyst. Sú gáfa að móta fólk —
fara eldi um ungar sálir — er
náðargjöf, sem standa ber vörð
um — einnig af þjóðfélaginu.
Mér verður hugsað heim 1
húsið að BrávöUlum, þar sem
þau Huld og Páll bjuggu um
sig og lifðu ástúðlegu heimilis-
lífi eftir örðug frambýlingsór —
þar sem böm þeirra hafa vax-
ið upp og þegið að vegamesti
prúðimennsku foréldranna. Ég
bið sfcáldið, sean var heimilisföð-
umum þar kærara öllum að
bera kveðju:
Ég skil, hvað þér líður —
um holt, gegnum hól
sér hugur sá til þín, sem veit,
hvað þér mætti.
Við borðið þitt áttu nú
ófylltan stól,
og öll brenna ljósin mcð
daprara hætti.
A. S.