Þjóðviljinn - 26.10.1969, Blaðsíða 7

Sunnudagur 26. október 1969 — ÞJÓÐVILJINN — SlÐA
LJÓÐ
UNGRA
MANNA
Skot úr byssu
Á frísikieg'um haustmorgni klifraði maður með
byssu um öxl upp á dómkirkjuturninn í Reykjavík.
Menn á ieið til vinnu sinnar námu staðar og horfðu
undrandi á. Mikið er hann flínkur, sögðu þeir.
Skyldi hann hafa unnið við Búrfell?
Maðurinn miðaði byssunni og tókst að skjóta tvo
ráðhema sem voru á leið til þinghússins. Þar
lágu þeir í blóði sínu þar til sjúkrabíll kom og
lögregla.
Maðurinn lyfti hendi og ávarpaði mannfjöldann:
í mörg ár hefur þessi þjóð verið svikin og blekkt.
Það eru framdir glæpir gegn henni í kyrrþey,
stórir glæpir og smáir glæpir, á bak við tjöld og
þykkar hurðir, glæpir framdir með þvi að kiríka
kolli, með augnatilliti, með pennastriki. með
fáeinum hvísluðum orðum. Þessi svívirða hefur
laumazt inn í okkur, inn í merg og bein, inn í sál
okkar og blóð.
Ég ætla. sagði hann, að negla athygli manna fasta
við þetta með auigljósum glæp: morðsvari,
svarmorði . . .
Hann talaði skýrt og rólega, þótt honum væri
mikið niðri fyrir, haustgolan lék við hár hans og
mjóan háls.
Jahéma, sögðu menn.
Lögreglan fór ekki að ná í brunastiga, þótt víst
mætti telja að maðurinn væri búinn með skotin.
Hann kemur niður þegar honum er orðið kalt,
sögðu menn.
« ? hilmar.
Ekta gerfí
og svo —
einn gerfi dag
ei gerfi onanninum í hag
vantaði gerfi manninn •— vitið —
og þá gerðist atvikið
hann vantaði sem sagt — heila
hér varð úr mikil deila
sem að enda lauk
með uppskurði
og niðurstöðu á því
að skipt yrði þar snarlega um
og settur gerfi-heili í
en öllum til mikillar undrunar
fannst ekkert númer nógu lítið
sem öllum gerfi mönnum
og spesíalistum fannst afskaplega skrítið
svo gerfi maðurinn dó
og háfði víst lifað nóg
Gerfi manninn syrgðu
gerfi menn
með gerfi hjörtu
gerfi hendur
gerfi vinir
gerfi féndur
og gerfi tárin
hrundu
á þessari hátíðlegu stundu —
og þau nánustu gerfi
af öllum gerfum
að gerfi vitum
vasa klúta drógu —
en
gerfi blómin
kinkuðu kolli
í lotningu — og hlógu
Sigurður Eyþórsson.
fékk annar
og höfuðbein öll
lærleggi báða
sá þriðji
og augun bláu
bömum sínum
að gullum
konu guðvalds
tóku þeir holdlega
saman
áður þeir
brenndu hana
og átu síðán.
hnotsörvi
Til Helenu
eins og
fyrir óhjákvæmilega
tilviljun skámst
leiðir okkar
tvær halastjömur
á leið um algeiminn
mesta mildi
að ekki varð árekstur
mesta mildi
að algeimurinn
sprakk ekki
sjáumst aftur
að tvöþúsund
ljósárum liðnum.
interlocutor
Theodóra Tómasdóttír
Hann var með æða kerfi
úr gerfi
gerfi maður
í gerfi
sem var úr gerfi líka
og gekk með spesíal
gerð batterí
fyrir gerfi menn
sem slíka
Hann var með
gerfi augu
gerfi eyru
gerfi ným
gerfi maga
sem melti aUt
í gerfi sým
gerfi hendur
gerfi féndur
gerfi tungu
gerfi lungu
sem af rembing spmngu
með gerfi fætur
gerfi limi
gerfi bætur og sálar rætur
með gerfi barka
gerfi tennur
í gerfi góm
sem gaf frá sér hæ fídilí
hæ fæ
stereoískan tón
Rúnar Ámiann Arthúrsson:
Fornmennt íslendinga
börn áttu
þau saman
guðvald
og hún
varð þeim eigi
lífdaga auðið
eitt tók pestin
annað hrafn
því inu þriðja
fleygði sjálfur
guðvald
fyrir björg
var það áður
heldur fjandmenn
i fundu bæli
þeirra hjóna
og hlutuðu
guðvald
sín 1 millum
með sýnilegri
velþóknun
togaði einn
tungu úr höfði
mjaðmaspjald
F. 7. janúar 1906
Hún Thea er horfin okikur.
Þad var mjög erfitt aö átta
sig á þessari anöggu og sorg-
legu fragn, þar sem viö viss-
uim ekki betur en þú værir við
beztu heilsu tveimi dögum fyrr.
Enniþá reyndum viö skyidfólk
þditt þaö, að sikjótt er mmilli lffs
og dauða, og við veröuan nú
aö hálda áfram oitkar lífsgöngu
án þess að njóta lengur glað-
vaeröar þinnar og tryggðar.
Thea var yngsit bama hjón-
anna Theodlónu Guörúnar
Bjamadóttur og Tómasar Gunn-
arssonar, fædd á ísafiröi 7.
janúar 1906- Hún kvæntist ár-
/ ið 1928 Ásgeiri Ámasyni vól-
stjóna, hinuim mætasta manni,
og eignuðust þau famm barn,
sem öll eru á lifi. Ásgedrmissfi
hún áriö 1958.
Ég hef svo aniargs að mánnast
allt frá asskudögum og fraim á
siðasta dag, elslku Tteea min.
Sem bam leit óg allltaf upp til
þnn sem óvenju glæsilegrar og
slkieimmtilegiiar fræniku, og mig
langaöi til að líkjast þér í sem
fflestu. Svo meö árunum og
aulknuim þroska læröi ég að
meta medr en ytrd verðleika
þína- Skemmtilleg frásagnargáfa
þín naut sín vel í vinalhópi, en
engu minma virði var hvereu
jókivæð og hedlbriigð þú varst i
ekoöunum, er alvarlegri hluti
bar á góma. Þar flannst þú yf-
irleatt bjartari hliðar á Mutum,
sem öðrum ytfirsást, og færðir
þamndg með þér birtu ogglað-
værö, hvar sem þú komsit —
Þannig geymist okkur minn-
ingin um þdg, og mættu sem
fflestir skilja eftir sig slikarend-
urmimningar.
Þínu stóra Mutverki í lífinu,
móðurhlutverkinu, sánmtir þú
«ins og bezt var á kosið iil
sáðasta dags. Bömin þín öal
— d. 17. okt. 1969
fimm óttu ekkd aðeáns skiln-
ingsríka og eHskulega móður,
heidur ednnig einlægan félaga.
Kynslóðaskipti var fjarstæðu-
kemnt hugtalc, þegar þú áttir í
Mut. Vinafólk þdtt var jafntúr
vinaihópi bama þdnna eðayngra
skjddfóiks sem mieðai jaifnaidra
þinna.
Elsku frasnka. Þessi fátæk-
legu orð mín skrilfia ég til þess
að þakka þá gæfu, að hafa
feingið að kynmast mamneskju
sem þér. SiÆkt er fiáitítt, en við
erum því auðugri af minning-
unni um lif þdtt og starf. Megi
guð blessa þig og minningu
þína. Megi hann ednnig styrkja
bömin þín> sem misst hafa
rnest, móður, sem ailt vildi fyr-
ir þau gera, og þau elskuðuog
virtu.
' M. H.
!
I
\
{