Þjóðviljinn - 01.02.1970, Blaðsíða 7

1
Stmmidiaigiiir 1. fefbrúar 1970 — í*JÓÐVTLJTNN — SÍÐA y
kvlkmyndir

' íii::;;-:;:

PLAYTIME. Tati í völundarhúsimi.
Hulof er engin stjarna lengur
vilteálf hans áreiðanlega miiklu
skemmtilegra en það var í
rauwveruleikanum, fyrir mér
variV þetta óborganleg saga, og
ég hlæ enn, þegar ég hugsa um
hvað litli maðurinn gæti hafa
gert á þessum hálftíma. Ég held
að þetta dæmi sýni Ijóslega,
hvemig ímyndunin kemur at-
huguninni til hjálpar.“
— I Playtime úir og grúir af
fólki sem hverfiur kannslki í
hálftíma og áhorfandinn veltir
fyrir sér, alveg eins og þið í
sögunni áðan, hvað orðið hafi
um þetta fólk. \
Tati: „Svona er það í lífinu.
Það kemur einhver, leggur
bilnum sínum, hverfur á braut,
maður gleymir honum, hann
kemur aftur að stundu liðinni.
Það var skemmtilegt að byggja
heila kvifcmynd einmitt á
svona rökréttu og eðlilegu lífi.
En það er ljóst að þetta krefst
sérstakrar athygli hjá áhorf-
frægihgarskyni án þess að ég
geti komið nokkrum vömum
við. Sé ég siekur um hlutleysis-
brot hlýtur sök Olafs Jónsson-
ar að vera medri, þar sem hann
á upptök að ágreiningnum.
Sem útvairpsmaður misnotaði
hann aðstöðu siína til að hailla
élhæifileiga á mSg sem rithöf-
umd; þess vegna fainnst mér
andanum. Playtime er hug-
mynd sem hafur brotizt 1 mér
sáðan ég byTjaði að kvikmynda.
— Þegar ég lít til baka sé ég,
að þróunin er mjög einföld hjá
mér. 1 „Frænda mínum“ tók
ég dálitið hliðarspor, en í Play-
time kem ég aftur að því, sem
mér þykir raunverulega vænt
um. Playtime er miklu skyldari
„Fran,smanniinum“ en „Frænd-
anum“.“
— Það er eins og allt eigi
svo vel saman í Playtime;
myndflöturinn, nærri einlit
myndin og kyrrstæð myndavél-
in.
Tati: „í fyrstu atriðum mynd-
arinnar ætlaði ég að hafa um-
hverfið kalt svo að áhorfandan-
um liði hálfilla. Þér talið um
mynd. Hvað merkir litmynda-
taka fyrir myndatökumann? Að
kvikmynda þá liti sem valdir
hafa verið. Áður en ég byrjaði
rithöifiund; ekki persónuilega,
heldur vegna þess að hannhef-
ur ekki uppfytllt lágmarkslkröfu
um háttvísi sem gera verðurlil
stjómanda í fjölmdðlunartæki.
Vona ég svo að þetta mól
draigi engáin. silóða á efitir sér
og sé hér með útrætt.
Með kveðju,
Agnar Þórðarson.
á myndinni hafði ég smá próf.
Ég sýndi tíu ólíkum mönnum
stóra syart-hvíta ljósmynd af
Orly-fluighöfninni. Þetta fólk
þekkti staðinn mjög vel, og ég
bað það um að segja til um
litina á myndinni eftir rhinni.
Ekki einn einasti valdi réttan
lit á veggina, húsgögnin o. s.
frv. Þá komst ég að því að
þessi ldtur truflar ekki athygl-
ina, dregur hana ekki frá per-
sónum myndarinnar.
Ég nota ekki litinn til skreyt-
ingar, hann er nauðsynlegur
þáttur frásagnhrinnar. Það er
aðeins vegna „truflandi“ áhrifa
litarins sem erfiðara er að hafa
vald á litfilmu heldur en svart-
hvítri. Það sem litað er í mynd
minni er þáð sem er víst, ör-
uggt. Ef ég hefði í prófinu beð-
ið fólk um að mála einstefnu-
skiíti, hefðu allir málað það
rautt. Eftir þessu fór ég. Þannig
á maður auðveldara með að
fylgja þrasðinum, liturinn trulfl-
ar ekki lengur, heldur er hann
stórkostlegt hjálpartæki. — Ég
'hef alltaf nauðugur klippt
myndir miínar. Bn ég geymi allt-
af filmuna og á næstunni ætla
ég að sýna upphafilegu útgáf-
una af „Frænda mínum“, sem
er tíu sinnutn betri en sú sem
þið hafið séð. Ég'neyddist einn-
ig til bess að klippa „Frans-
mannirm“, en þvi miðuir fékk
framleiðandinn þá prýðishug-
rrynd að fleygja filmunum, svo
ég get ékki endursýnt hana i
fullri lengd.
Maður hefur orðið að berjast
í hvert skipti og það er þreyt-
andi á mínum aldri. Ég ætlaði
reyndar að taka „Fransmann-
inn“ f litum, en framleiðandinn
hafði ekki efni á því. Vissuð
þið að „Hátíðisdagur“ var all-
ur tekinn í litum? En það sem
var sýnt var aðeins svart-hvítt
eintak af litmyndinni.
Playtime er óhugsandi i
svart-hvitu, það fengist enginn
botn í hana þannig, t.d. ljósin
á hnöppunum, og atriðið á mat-
söltustaðnum þar sem græna
neonljósið ræður rikjum glataði
algerlega merkingu simni.“
— Þá er ekki hljóðið siður
mikilvægt en ljósið, þessi furðu-
lega blanda af heyranlegum og
lítt greinanlegum setningum.
Tati: „Næstum allan tímann
---------------------——-<s>
Athugasemd frá Agn-
ari Þórðarsyni
Agnar Þórðarson rithöfundur
hefur beðið Þjóðviljann fyrir
svofellda athugasemd í tilefni
af grein Austra í blaðinu ígær:
Kæri Magnús.
Á miínum rithöfunda;rferl!i
hef ég Offt orðið fyrir ómildum
dómuim í blöðum og stundum
harkalegum, en ég hef aldrei
verið hörundssár fyrir slitou og
aldrei látið þá gaignrýnendur
mína verða þess vara að mór
mislíkaði skrif þeirra.
öðru miáli gegnir, firá mínu
sjónairmiði. þegar um fjölmdðl-
umartæki sem útvarp er að
ræða, þegair það er notað í ó-
ég vera í fullum rétti til að
lýsa vanþöknun mdnni á sllíkri
framkomu í fjölmiðlunartæki ■
U'mirmæli ÖlafS Jónssonar um
mig í Víðsjá voru mi.a. á þessa
leið: „Það verður að gera til-
tdknar lágmarkskröfur sem
btók verður að uppfylla tilþess
að framiboð hennar sé eikki —
ja, allt að bví hneyksilanlegt af
okkar hálfu“. Ummælum sínum
um mig fiinnur hann hvergi
stað.
Ég vil síður en sivo reyna að
skaða Ólaf Jónsson á nokkurn
hátt, sem ég met aö ýmsu
leyti, en ég' hef svarað í sömu
mynt og hanm um mig sem
heyrast. brot úr hinum algeng-
ustu setningu eins og „Frá-
tekið fyrir tvo“, „Má ég líta á
matseðilinn", eða ,,Borö 24 við
dansgólfið". Þetta hef ég lfka
verið s'kammaður fyrir, menn
segjast ekiki heyra neitt. En ef
það væru engar endurteknlng-
ar, ef menn verða að heyra allt,
ogefmenn verða að...ég veit
ekki hvað, þá hefði ég ekki gert
Playtime, heldur aðeins litlá,
stutta mynd, og þá hefðu allir
verið ánægðir.“
— Áttuð þér von á, að
myndatakan tæki nokikur ár?
Tati: „Myindatakan sjálf tók
alls ekki langan tíma, héldur
bygging umhverfisins. Ég hélt
í upphafi að við gætum tekið
myndina í ýmsum nýtízkulleg-
um byggingum sem þegar voru
byggðar. En svo komst ég að
raun um, að það var jú unnt að
íá að taka nokfcur atriði á Orly-
flugvelli (gegn hárri greiöslu),
en alls ekki heilan kafla mynd-
arinnar, þvi það var ekki hægt
að stöðva alla flugumferð í til-
efni af þvi að Tati væri að
hugsa um að taka þar fcvik-
mynd. Og þe=®i vandkvæði
voru alls staðar, þar var auð-
vitað ekki mögulegt að sitöðva
vinnu fólks.
Við tófcum þvi það ráð að
byggja allt upp frá grunni,
fengum jarðýtur til að jafna
landspildu fyrir utan París, og
að lofcum höfðum við byggt upp
borg.
Það versta var að við gátum
ekki byrjað að kvikmynda fyrr
en allt var tilbúið, þar sem ég
vann út frá heildinni, hinu rök-
rétta samhengi, sem ég talaði
um áðan. Og allt úr gleri, mað-
ur sér samtímis utan húss og
innan veggja, t.d. fólk inni í
byggihgunum og bílana á göt-
unni fyrir utan.
Margir blaðamenn hafa spurt
mig hvað þetta halfi kostað.
Mér finnst þetta ókurteisl. Ég
get ekki séð, að það skipti neinu
máli. Playtime kostaði það sem
hún kostaði, og það kemur
áhorfendum efcki við. Ég get
aðeins sagt, að ég er ánægður
yfir að hafa gert Playtime, jafn-
vel þótt margir séu mér gram-
h þess vegma.“
— Við tölum allam tímann
um Playtime sem gamanmymd.
En ef Htið er á lokin þá vekja
þau hjá manni einhvem dapur-
leika.
Tati: „Afi minn var rúss-
neskur og ég er mjög líkur
honiun. Dapurleikmn sem þið
talið um er í hinu slavneska
eðli mínu, þeirri undarlegu stað-
reynd, að maður getur orðið
ánægður af að heyra slæmar
fréttir, vegna þess að maður
þariinast þedrra líka. En ég held
að þessi dapuleiki ‘sé á vissan
hátt auðugur af ldfi, eigi sína
hlýju, t. d. hringekjan í lokin.
Ég kem aftur að þvi sem ég
sagði hér áðan; fólk skoðar
ekki nógu vel. Ég ætla ekki að
fara að halda neinn fyrirlestur
um athyglisgáfu, én ef maður
skoðar verður allt öðmvísi. —
Dyrahandfangið í Royal Garden
er þama til þess að fá yður til
að hlæja að yðar eigin snerli.“
— Hvað segið þér um mót-
tökumar sem Playtime hefiur
fengið?
Tati: „Þær hafa verið afar ó-
líkar og mótsagnakenndar. En
mér finnst ég vera mjög ein-
mana. Þið, þið emð ung og
getið talað saman, en ég? Tmf-
faut skrifaði bréf sem gladdi
mig stórlega og þar stóð — án.
allrar meinfýsni: „Við hvem
getur Tati talað um mynd sina?“
Það er satt, við hvem?, við
hvaða filmara gæti ég talað um
rr.yndina? Fellini auðvitað, við
erum gamlir vinir, en hann er
í Róm. Hvað ríkinu við vífcur
þá tekur það kvikmyndalistina
varla mjög alvarlega, það lit-
ur á hana sem óæðri listgrein
og kannski er það rétt. Það er
bara þannig, að fyrst ég er
byrjaður, þá held ég áfram. Og
ég er fiull gamall til þes® að Ifiara
að nema höggmyndalist.“
Þ. S. tók saman.
BRIDGE
Hættuleg freisting
Það getur fcamið fyrir í
bridige að af sterk spil séu
fremur til trafala. I, þessu spili
getur sagnhafi taipað aisilemm-
unni ef hann er ekki nóigu
forsjóUl — eða er of sipar á
góðu spilin. Spiiið siýnir a.m.k.
nauðsyn þess að hugsa sig vél
um áður eni fyrsiti slagurinn er
spiiaður.
A Á 6
V D G 6 5 4
♦ K 6 5
♦ Á 6 2
AKDG52 A 10N 9 8 7 4 3
V K 2 v y 7
♦ D98 4 10 74
*D 10 8 4» 9 7 3
A------
V Á 10 9 8 3
♦ Á G 3 2
♦ K G 5 4
Sagnimar:
V N A S
l A dobl 3 A 5 ¥
pass 6 ¥ pass pass
Vesitur lætur út spaðakóng.
Hvernig á Suður að spila til að
vinna hálfslemmu í hjarta
hvernig sem andstæðingamir
verjast?
Svar:
Opnun Vesturs gerir Suðri
fcleifit að eetla honum aö eíga
öll háspil andstæðinganina. Báð-
ar drottningamar í Oágu litun-
um liggja því ilia. Sé hjarta-
kóngurinn eklki einspil er bezta
vonin sú að lágiitimir skiptist
jaifint og Vesitur sé neyddiur til
að láta út annaðhivort tfigul eða
lauf í gaffla Suðurs. En fiyrst
þarf að losna við spaðana og
það er ekdd saimia Ihvemig það
er gert! Það virðist eölileg ieið
að talka á spaðaásimn og trompa -
síðan spaðasexuna. En ef Suð-
ur fcasitar tígli eba laufi í
spaðaósinn teksit honum ekki
að fría fjórða spiiið í öðrum-
hvorum litnum. Niðurstaðan:
Það verður að trompa spaða-
ásinn líka!
Eftir það er lausnin heldur
einföld: Spaðasexan trampuð,
tekið á hjartaós, farið inn í
borðið á tígulíkóng, spaðaásinn
trampaður og ‘hjarta spilað. V
tekur og verður að spila upp í »
annanhvom gaififialltiinn í lágu lit-
unum. Láti hann t.d. út touf
getur Suður hastað tigid í barði
í fjórða laufið. Hafl Suður gert
þá skyssu í upphafi að kasita
t.d. tígli í spaðaósinn, myndi
Vestur lóta út tígul eftir að
hafa tekið á hjartafcónginn og
Suður hlýtur að tapa laufa-
slag ...
Hvatvísi Bermúdamanna
Meðal nýliðasivedtanna sem
tóku þátt í „o3ympíu“-bridge-
mótunum 1964 og 1968 var
svedtin firá Bermúda sem vakti
nofckra athygli fyrir að bæta
sér upp reymsiuslkort sinn imieð
tailsverðri áræðni — ef ekki
hvatvisi. í þessairi gjölf firá
mótinu í New York spiluðu
Bermúdamienn á móti Fröíkk-
um og hitouðu þá ekM við að
leggja tii atlögu þótt þeir væru
ekki vell til orusitu búnir. En
þaö varð þeim harla diýrt.
A ÁG32
¥ DG102
♦ D5
4> 1064
A 105
¥ 853
♦ G964
4* D987
N
V A
S
* Ö/Ö
¥ ÁK964
4 82
* Á53
hk KD94
V 7
4 ÁK1073
4« KG2
Sagnir: Vestur (Bermúda)
sem tók á laufiaásinn og lét
aftur út iaiufi. En saignhafi á
fcóniginn og tefcur nú eilefiu
slagi! Hvemig fór Frakkinn
Bacherich að því að fá einn
yfírslag í fjögurra spaða sögn
hvemig svo sem andstæðing-
amir vörðust?
Athugasemd um sagniraar:
Fyrir svo sem hóifum öðr-
um óratuig var það alllmjög í
tfzku á meisitaramótum að
opna með ónýt spil á hendi-
Þessar saignir urðu þedm sem
þeim beittu svo dýrkeyptar að
þær lögðusit flljiólQega af aftur.
En Benmúdaimenn vom þama
í fyrsta sinm á aiþjóðamóti og
Vestur reyndi að villa umfyr-
ir Frökkunum meðopnun sinni.
Þegar Norður doblaðd sagði
Austur eitt hjarta í stað þess
að redobla og var það krafa til
Vesturs um að segja aftur.
Bacherich í Suðri hefði ef allt
hefði verið með felHdu sagt 2
hjörtu tii að biðja Norður um
sagnlit, en hann tók þann kosi
að kamia andsitæðingumum á ó-
gefur. L N A S
14»! doM 1¥ 4A
pass pass dobi pass
Hjartaóttain. var látin út, tí-'
an úr borði, kóngur flrá Austri
vart ameð því að stökkva upp i
fjóra spaða í þeirri vissu að
doblun Norðurs sýndi að hann
hetfði góðan stuðning í spaða.
Austur fiýtti sér auövitað að
dobla með þrjá hónorsiagi á
hendi.
i
i