Þjóðviljinn - 08.09.1970, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVILJÍNN — Þriðjudagur 8. septemiber 1970.
Hvað nefnist Ijóðabókin
og hver er höfundurinn?
■111

7. MYND
Bókin nefnist
Höfundurinn er
HARPIC er ilmaiuli efni sem hreinsar
salernisskálina og drepnr sýkla
Drengja- og unglingabuxur
Ó.L.
Laugavegi 71 — sími 20141
BRIDGESTONE
HINIR
VIÐURKENNDU
JAPÖNSKU
HJÓLBARÐAR
FÁST HJÁ
OKKUR
HJÓLBARÐAVIÐGERÐIR
Opið alla daga frá
kl. 8—22, einnig um helgar
GÚMMÍVINNUSTOFAN HF.
SKIPHOLTI 35 REYKJAVÍK
SÍMI 31055
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stserðum
og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavéla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði
ELDAVÉLAVERKSTÆÐl
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 . Sími 33069
— En af hverju segirðu að
það sé eitthvað dularfullt við
hann, þótt hann sé alltaf að fara
á fjörumar við þig?
— Ég sagði efcki „alltaf‘‘. Æ,
ég veit svei mér ekki; hann fer
í dularfull ferðalög Og segir ekki
einu sinni Flurry hvar hann hef-
ur verið. Og í síðasfa mánuði
heyrði ég af tilviljun að hann
var að tala við mann á skrif-
stofunni bakvið búðina og hvað
heldurðu? Maðurinn talaði með
þýzkum hreim.
— Það er svo sem enginn
glæpur. En samt sem áður Um
hvað voru þeir að tala?
— Ég hef ekki hugmynd um
það. Það var efcki hægt að heyra
orðaskil. Og svo þurfti gamli
hálfvitinn hann Peadar auðvitað
endilega að fcoma og byrja að
rausa.
Ég leit í kringum mig. Það
hafði fallið mikið að; öldurnar
voru farnar að sleikja klettinn
sem við sátum á og það hafði
vaxið í litlu ánni.
— Heldurðu að við ættum ekiki
að fara að koma okkur heim?
— Eins og þú vilt. Æ. Við höf-
um steingleymt að fá okkur sopa
úr whiskýflöskunni.
— Ég hef enga þörf fyrir það.
Ég togaði Harriet upp úr gras-
inu. Stundarkorn stóðum við og
horfðum alvarlega hvort á ann-
að. Svo brosti hún undirfurðulega
og smeygði sér í fang mér.
Varir hennar voru heitar og
mjúkar og eftir dvölina á strönd-
inni var af þeim keimur af
sjó og saltvatni. Tungan í henni
spriklaði eins og lítill fiskur. Ég
hafði aldrei fyrr hltt konu sem
kyssti aíf svo mikilli ástríðu og
ég naut þess. Þetta hlýtur að
hafa verið mjög langur koss, því
að mér fannst eins og ég vaknaði
úr leiðsluástandi þegar Harriet
fór að stara á eitfhvað yfir öxl-
ina á mér og losaði si-g mjúfclega
úr faðmlögunum.
__ Eíf við ætlum að komast
yfir á hinn balkkann, verðum við
að fara núna.
Við klifruöum niðu-r á strönd-
ina. Það var mifclu meira vatn
í ánni núna. — Þú verður að
taka mig á bakið, elskan.
Vatnið náði mér upp í læri
og í vatninu miðju var botninn
svo mjúfcuii* að' ég hélt að þar
væri sandlbleyta, en við komumst
þó yfir heilu og höldnu og ég
lét hana síga niður af bakinu.
— Buxurnar þínar eru renn-
blautar.
— Skítt með það. Hamingjan
hjálpi mér; hvað í ósköpunum
er nú þetta?
Það var halarófa sem þokaðist
áfram niðuir brefcku hægra meg-
in við ofckur. Eftir einmana-
leikann og kyrrðina við mann-
auða víkina virtist þetta nasstum
eins og d-raumsýn.
Þegar gangan kom niðu-r á
ströndina, sá ég að hún saman-
stóð af svp sem tuttugu mann-
eskjum, öllum svartklæddum.
Hluturi-nn sem hinir fremstu í
röðinni héldu á og ég hafði fyrst
haldið að væri fiskibátur, var
kista. Þega-r þátttakenduimir í
göngunni söfnuðust aftur saman
í hei-ld niður við ströndina, gat
ég séð að sá sem stjórnaði var
faðir Bresnihan. Ég gat greint
bændabýli sem kúrði í litlu dal-
verpi undir hæðinni hægra meg-
in við ofckur, og vagninn sem
ég kom auga á langt burtu,
skammt frá bílnurn mínum, var
lí-kbíl'l.
— Af hverju koma þeir þessa
leið?
— Það er sennilega en-ginn
annar vegur frá húsinu.
Við hvísluðum bæði, Harry og
ég.
— En hvað um ána? Ætla
þau að synda yfir?
Nei. Það hlýtu-r að hafa verið
vað þama skammt frá, því að
líkfylgdin gat stiklað yfir að hin-
um bafckanum og hélt álfram eft-
ir ströndinni og þátttakend-ur
ös-luðu þungan sandirin, stuttum,
markvissum skrefum. Enginn
mælti orð af munni. Ég gat elfcki
einu sinni heyrt neitt fótatak.
Þetta virtist allt hálf óhugnan-
legt, eins og þarna væri saman-
kominn hópur af vofum.
— Irar elska jarðarfarir, hvísl-
aði Harry, sem hélt enn í hand-
legginn á mér.
Látofylgdin varð að taka á sig
krók kringum lága, hringmynd-
aða dæld í sandinum svo sem
hundrað metra frá ofcfcur. Lík-
fylgdin fjarlægðist með þessum
sömu stuttu skrefum, það var
vaðið yfir lækinn þar sem við
höfðurn fundið stitolusteinana, og
svo stóðu menn álútir umlhverf-
is líkvagninn meðan kistan var
sett upp í hann. Bakvið ok'kur
heyrðum við ölduniðinn og nú
voru þær farnar að sleikja sand-
inn á baðströndinni.
— Heldurðu að faðir Bresni-
han hafi séð okkur? spurði ég
og hugsaði um faðmlag ofckar
og mannorð hennar.
— Gættu þess að missa ek-ki
buxumar af hræðslu.
Líkva-gninn beygði með rytokj-
um inn í grýtt hiólförin. Þátt-
tatoendur í lí'kfýlgdinni röðuðu
sér baikvið hann oig þokuðust af
stað upp brefckuna Ég fylgdi
svartfclæddu verunum með aug-
unum unz þær hurfu baikvið leiti.
Sólin var að gan-ga til viðar;
hnúskóttir klettaveggirnir glóðu
eins og gull.
— Brtu hræddur við hinn heil-
aga föður?
— Nei. En —
— Hann er efcki annað en
karlmaður. Rétt eins og þið hin-
ir
— Ert þú efcki kaþólsk, Harry?
— Nei. En bömin o-fckar yrðu
þvinguð til að ganga í kaþólsku
kirkj-una ef —
— Finnst þér ek-ki að við
ættum að koma ektour alf stað?
— Jú. Ef þi-g langar til að aka
lúshægt allan tímann á hælun-
um á líkfyi'gdinni. Hún lotoar
veginum og Irum er lítið um
það gefið að ekið sé framúr lík-
fylgd. Þeim finnst það bera vott
um lítilsvirðingu á hinum látna.
Við röltum yfir sandströnd-ina.
Harry sveifiaði axlatösk-unni og
vindurinn feykti dökku hárinu
fram yfir andiitið; hní-gandi sólin
iýsti' upp lokkan-a o-g undirstrik-
aði rauða litinn. Hún leiddi mig
með hægri hendi.
Við gengum meðfram lágu
dældinni og klifruðum upp á
sandhól, sem vaxinn var gisnum
melgresisbrúskum. Við gengum
framhjá hrúgu alf beinum úr
kind, sem hafði laigzt þama til
hinztu hvíldar. Við sjávarbrúnina
flögraði kríuhópur líkt og þær
væru festar u-pp í blaktandi
snúrur. Allt í fcringum ofckur
görguðu mávar.
Harry vafði handleggjunum
urn h-álsinn á mér og dró mig
niður í sandinn, jafn varlega og
hún væri hafmey sem væri að
toga mig með sér niður á hafs-
botn. En hvað ég man greinilega
eftir blíðum Og heitum hreyfing-
um líkama hennar, sem ég átti
síðar eftir að kynnast svo vel.
Ég fann næstum efcki að við
ultum útaf í sandinn Það var
eins og að síga niður á ský.
Gula pilsið hennar hafði þok-
azt upp um mjaðmirnar. Hún
var í engum nærfötum.
— Ég elska þi.g, sagði hún með
lokuð au-gun.
— Eklki hér.
— Hvers vegna etoki?
Mér fannst ég ómögu-lega geta
sagt hen-ni, að mér væri orðið
ljóst að hún hefði aðeins stungið
upp á þessu ferðalagi til þess
að reyna að tæla mig.
— Strönd er kyrr og friðsæll
hvíldarstaður, efcki staður til að
elska og gantast, hvíslaði ég í
eyra henni.
— Almáttu-gur hjálpi mér.
Sfcáldskapur! Hún þrýsti sér þétt
að mér. — Viltu mig ekki?
— Auðvitað vil ég þig.
— Já, en gerðu þá svo vel —
æ, þú ert náttúrulaus.
— Ég vil að þú sért allsnakin.
— Þá er etoki annað en rífa
af mér spjarirnar.
DÝPSTA
UNDIN
Dömusíðbuxur - Ferda-
og sportbuxur karlmanna
láta nauðga mér, sa-gði ég brtos-
andi. — Annars ertu með fallegt
hár
— Fallegra en Phyllis?
— Miklu fallegra. Ég var
heppnari en postulinn Pétur.
Enginn hani fór að gala. Og ég
mundi ekki ein-u sinni eftir
Flu-rry meðan ég sat og talaði
svona opinskátt og > galgopalega
við konuna hans. Það var furðu-
legast af öllu Bf til vill fannst
mér undir niðrj sem marblettirn-
ir á Harriet hefðu gefið mér
syndafyringefningu.
Ég man að ég spurði hana í
þaula u-m heimilislífið hjá Kevin
Leeson. — Ég get ek-ki þplað
Maire, sa-gði hún. — Hún þykist
alltaf vera góða stúlkan og
kja-ftar öllu í föður Bresnihan —
þegar hún stendur etóki í ba-rn-
eignum. Hún á hvorki meira né
minna en sex nú þegar Það er
ósiðlegt.
Ég hló. Harriet var óviðjafnan-
leg þegar hún var í góðu skapi.
Þrátt fyrir allt var eitthvað
hreint og heiðarlegt við illkvittni
hennar — allt öðru vísi en vagg-
ið í eiturtun-gunum meðal bók-
menntasnobba í London.
— Og hvað um Kevin?
— Ó, það er eitthvað dular-
fullt við Kevin. Hún horfði á
mig h-álfluktum au-gum eins og
til að kanna viðbrögð mín þegar
hún sa-gði: — Hann gæti vel
hu-gsað sér. að fara á fjörumar
við mi-g.
— Það get ég vel skilið. Hefur
hann efcki gert það?
— Það þætti þér fróðlegt að
vita, eða hvað?
— Ég skil efcki að þér sk-uli
nokkurri tím-a leiðast —■ femme
fatale allrar sýslunnar.
— Maire hefur gott tau-mhald
á honum.
— Og hann hefur eftirdit með
öllum hinum.
— Það er nú 1-íkast til, sa-gði
hún blátt áfram. — Honum
finnst dýrlegt að leika hlutverk
Napóleons litla í Charlottestown.
Hann er með nefið niðrj i öllu.
Þú veizt það, er það ekki?
10
um annað og meira að ræða en
líkamlegt samband, ekki sízt, ef
hann var alinn upp á trúræknu
heimili.
Við veltumst um og slógumst
næstum í grasinu stundarkorn.
Án þess að ég gerði mér það
ljóst, var þetta eins toonar þol-
raun á kraftana.
Harry var handsterk, en loks
tókst mér að yfirbuga hana og
ég togaði peysuna hennar niður
um hana, áður en ég settist við
hlið hennar. Hún hló að mér og
var ekki vitund móðguð. Við vor-
um eins og tveir krakkar sem
hafa verið að tuskast hjá bæja-r-
læknum og skemmt sér toon-
unglega. Ég hafði efcki einu sinni
kysst hana. En ég vissi vel að
þetta var efcki annað en byrjun-
in. Henni var það áreiðanlega
ljöst lífca.
— Mikið ertu sterkur, Dominic.
Með tilliti til þess að þú ert efcki
annað en rithöfundur.
— Ég kæri mig ekki um að
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 IH. hæð (lyfta)
Sími 34-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMI 33-9-68.
<