Þjóðviljinn - 06.12.1970, Blaðsíða 14

14 SfÐA — ÞJÓÐVILJINN — Sunmidaglur 6, des«mber 1970.
Harper Lee:
Að granda
söngfugli
36
þar spilavíti.
VöEuirinn fyrir framan kirkj-
uina var úr steiníhörðum leir og
það var kirfcjugarð'urinn líka. Ef
einíhver dó meðan á þurrktíman-
um stóð, var ísmolum hlaðið að
lfkinu og það var látið bíða þar
til regnið mýkti jarðveginn á
ný. Nokkrar grafimar á kirkju-
garðLnum voru merktar með veð-
urbörðum steinum; surnar hinna
nýrri voru girtar með mislitum
glerbrotum og kóka-kóla flöskum.
Á stöfcu gröfum voru eldingavar-
ar: það gaf til kynna, að hánn
látni sem lá þar hafði ekki fund-
ið frið hinum megin. Og við
endann á gröfum smábamanna
stóðu tólgarkerti sem voru brunn-
in alveg upp. Þetta var dásam-
legur kirkjugarður.
■fffyogiœ
F j EFNI
pv/ SMÁVÖRUR
X TÍZKUHNAPPAR
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18 in. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Háxgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMI 33-9-68
SINNUM
LENGRI LySING
neOex
2500 klukkustunda lýsing
vi3 eðlilegar aðstæður
(Einu venjulegu perurnar
framleiddar fyrir svo
langan lýsingartíma)
NORSK ÚRVALS
HÖNNUN
Heildsala Smásaia
Einar Farestveit & Co Hf
Bergsíaðastr. 10A Sími 16995
H3ý, sætsúr lyktin af hreinum
svertingjum bauð aktour velkom-
in þegar við komum að kirkj-
unni: briljantín sem heitir Ástar-
funi blandaðist ihni af kölnar-
vatni, Makassar-oliu, piparmyntu
og lavendilpúðri.
Þegar karlmennimir komu
auga á Jemma og mig sprangandi
í fylgd með ealpumiu, hörfuðu
þedr fáein skref og tóteu ofan
höfuðfötin. Kooumar krosslögðu
handleggina á maganum — en
með þeirri stellingu vildu þær
sýna öðrum sérstatea virðingu.
Fólkið þokaði sér ögn til hliðar
og myndaði dáh'tinn gang, svo
að nú blöstu kirkjudymar við
oktour. Calpumia gekk áfram
miUi mín og Jemma og heilsaði
prúðfeúnum nágrönnum sínum.
Svo heyrðist ailt í einu rödd
featovið otekur:
— Hvað á nú þetta að þýða,
ungfrú KaUa?
Calpumia lagði handleggina
um axlimar á oktour eins og til
vemdar, og við stönzuðum og
snerum okkur við. Á götunni
bak við otekur stóð hévaxin
blötakukona. Lákamsþunginn
hvíldi fram á annan fótinn, hún
studdi olnboga á mjaðmarbeinið
og benti næstum ásaikandi til
okkar með framréttum lófa. Höf-
uðið á henni var iítið og sýndist
steinhart; hún var með undar-
lega möndlulöguð augu, langt,
beiint nef og muinn eins og indí-
ánasteipa.
Okteur fannst hún vera tveggja
metra há að minnsta teosti. Svo
fanin ég hvemig Calpumia greip
fast um öxhna á mér.
— Hvað vilt þú, Lula? spurði
hún með raddihreim sem ég hafði
andrei fyrr heyrt hana nota; hún
var róleg, yfirlætisfuli.
— Mig langax til að vita
hvers vegna þú ert að dröslast
með þessa tvo hvítu krateka í
niggara-kdnkjuna otokar?
— Þau eru gesitir mínir, sagði
Calpumia og aftur þótti mér
rödd hennar undarleg: hún var
allt í einu farin að tala eins og
aiUir aðrir svertingjar.
— Ojæja, þú ert þá kannski
gestur heima hjá Finch-f jölskyld-
unni á rúmhelgum dögum?
Það fór tóliður um mannfjöld-
ann.
— Verið þið bara róleg, hvisl-
aði ealpumia að mér, en gervi-
rósimar á Ihattinium hennar skuiliflu
af vanþóknun.
Luila kom sterefi nær og Cal-
pumia sagðh
— Stattu fcyrr þar sem þú ert,
nággari!
Læéu stanzaði en sagði:
— Þú átt éktoert með að vera
að teyma þessa hvítu krakika
hingað. Þau hafa sina kirlkju og
við otekar. Eða er þetta kannsiki
eteki kirkjan okkar, ungflrú Kaila?
Og Calpumia svaraði: — Það
er að mdnnsta toosti sami Guð —
eða ertu ektei samraáila því?
Og Jemmi sagði: — Við sfcul-
um teoana heim, Kaflla; þau vilja
etoki að við komum hdngað . . .
Ég var alveg sammáila honum:
þau vildu otekur ekfld. Ég fann
fremur en sá hvemig'hitt fólkið
nálgaðist. Það var eins og það
þyrptist þéttar að ototour. En þeg-
ar ég gaut augunum upp til
Calpumiu tók ég efltir glaðlegu
bliki í augum hennar. Og þegar
ég ledt aftur níður stigann, var
Lula horflin. I staðdnn fyrir hana
var kominn múr af svertingjum.
Einn af loarlmönnunum steig
fram fýrir hópinn. Það var Zacbo,
rusiafcarUnn.
— Ungi herra Jemmi, sagði
hann. — Okteur er ánægja að
hafa ykkur hér. >ið steuluð ekiki
taka mark á Lulu, hún er 1>ara
illgjöm vegna þess að séra Sykes
hefur hótað að neita henni um
aðgang að kirkjunni. Hún hefur
alla tíð verið friðarspillir og
vandræðagripur. En það gleður
oktour að sjá yteteur hér.
Og svo leiddi Calpumia otekur
áfram upp að Jcirkjudyrunum og
þar tók séra Sykes á móti okteur
og ledddi oteikur að fremsta
bakiknum.
í Fyrs ta-flcaups -fld rkj u n n i var
ekkert loft; það var hægt að horfa
beint upp í þalkið og tréverikið
var ómálað. Á veggjuraum héngu
olíulampar í stórum flátúns-grind-
um, en það hafði ekdti verið
kveikt á þeim. I staðinn fyrir
ldrkjubelkki, vora baklausir tiekk-
ir eins og í fundarsai. Bakvið
frumstæðan eikarprédilkunarstól-
inn hékík uppUtaður, bleiteur
siflikifáni sern á stóð: Guð er
kærleiflour — eins skrautið í
kirkjunni að frátöldu olíuþryteki
sem á stéð: Ljós heimsins. Ég
sá hvergi móta fyrir píanói, or-
gefli, sálmabókum eða neinu slíteu
sem þótti ómissandi í okikar
kirkju. 1 kirkjunni var háflf-
dimmt og í fyrstu dálítið ónota-
legt, en það hlýnaði fljótlega
þegar söfnuðurinn þyrptist inn.
Við hveirt sæti var ódýr papp-
írsveifa með litmynd af Getse-
mane-garðinum — auglýsing frá
jámvöruverzlun Tyndals (Þið
pantið, við sendum!)
Calpumia ýtti okkur Jemma
blíðlega út að betekjarendanum
og settist á miUi okkar. Hún
opnaði töskuna sína, náði í vasa-
fltiútinn sinn og leysti nokkra
hnúta, svo að ég sá smápening-
ana sem hún hafði í honum. Hún
rétti mér fyrst fimmsentapening
Og síðan Jemma.
— En við erum sjáflf með
peninga, hvíslaði liann.
— Eigið þið þá bara, sagði
Calpumia. — Þið eruð gestir rm'n-
ir.
Sem snöggvast gat ég fylgzt
með innri baráttu í andliti
Jemma, en hennd lauk með því
að meðfædd kurteisi sigraði og
hann staldk fimmsentunum í vas-
ann. Ég gerði slítet lúð sama
án þess að finna vott af sam-
vizkubiti.
— Kalla, hvíslaði ég svo: —
Hvar eiru sálmafoæfcurnar?
— Við notum ekteert svoleiðis,
sagði hún.
— Já, en hvemig getið þið
þá . . .
— Uss, sagði hún.
Séra Sykes stóð nú bednt fyrir
neðan préditounarstólinn og starði
á söfnuð sinn til að fá þögn.
Hann var lágvaxinn og þreltiinn
maður í svörtum fötum, með
svart sflifsi, i hvítri skyrtu og
ljósið úr glugganum speglaðist
í gyUtri úrfesti á fieitum magan-
um. Hann sagði:
— Bræður og systur, það gjleð-
ur ofldkur að sjó í dag herra
Finch og ungfrú Finch á. meðal
okkar. Þið þekkið öU hann föður
þeirra. Áður en ég byrja á préd-
ikuninni ætla ég að lesa notelcrar
tilkynningar.
Séra Sykes fitlaði við einhver
blöð, valdi eitt þeirra og hélt
því beint fram fyrlr sig.
— Trúlx)ðs(félagið heldur fund
heima hjá systur Annette Reeves
næsta þriðjudag. Munið að hafa
með ykfcur saumadót.
Og hann las upp af nýju blaði:
— Þið vitið öll við hvaða erf-
iðfleika bróðir Tom Robinson á
að stríða. Hann heflur verið trygg-
ur félagi í söfnuði okkar síðan
hann var drengur. Söfnunarfféð
í dag og næstu þrjá sunnudaga
gengur til Hedenar — konunnar
hans — svo að hún geti séð fyrir
heimilinu,
Ég rak olnbogann inn á milli
rifjanna á Jemma:
— Þetta er niggarinn hans
Att . . .
— Uss!
Þó reyndi ég við Cailpumiu, en
hún lokaði munninum á mér með
augnaráðinu einu saman áður en
ég gat komið upp orði. Dálítið
beygð skotraði ég augunum tii
séra Sytees sem stóð þarna fyrir
neðan prédikunarstólinn og virt-
ist bíða eftir því einu að ég
róaðist. Síðan sagði hann:
— Vill forsöngvarinn þá hefja
fyrsta sáflminn.
Zeebo reis upp úr sæti sínu,
geldk inn miðganginn, nam staðar
rétt fyrir framan okkur og sneri
sér síðan að söfnuðinum. 1 hend-
inni hélt hann á slitinni sáima-
flxflk. Hann opnaði hana og sagði
síðan:
— Við byrjum á sáimi númer
273.
Nú var mér allri loltið:
— Hvernig í ósköpunum eig-
um við að syngja þegar engar
sálmabækur enu?
Calpumia brosti:
— Sittu nú bara kyrr, telpa
mín, hvíslaði hún. — Þú sfltilur
það eftir andartak.
Zeebo rasskti sig og las með
rödd sem þramaði eins og drun-
ur í fjarlægu stórskotaliðd:
There’s a Iand beyond the river
• • •
Eins og fyri-r kraifitaveirk: tóiku.
hundrað raddir samtímis undir
orð Zeebos. Síðasta orðið varð að
langdregnu söngU og síðan kvað
við rödd Zeebos sem sagði:
That we call the swcet forever ...
Aftur ómaði sön-gurinn um-
hverfis okkur; aftur var síðasti
tónninn dreginn á langinn unz
Zeeflx) tók við og las næstu lín-
una í sólminum:
And wc only reach that shore
by faith’s decree...
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi BRETTl — ITURÐIR — VÉLALOK
og GEYMSLULOK á Volkswagen 1 allflestum litum. —
Skiptum á einum degi með dagsfyrirvara fyrix ákveðið
verð. — REYNIÐ VIÐSKITTIN.
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar,
Skipholti 26 — Sími 19099 og 20988.
Rðskur sendill
óskast hálfan eða allan daginn.
Þarf að hafa hjól.
ÞJÓÐYIL JINN. — Sími 17 500.
Indversk
undraveröld
Vorum að taka upp margt fagurra og sér-
kennilegra muna frá Austurlöndum fjær,
m.a. útskorin borð, liillur, fatahengi, vindla-
kassa, o.m.fl. Reykelsisker, kertastjaka,
ávaxta- og konfektskálar, könnur, blóma-
vasa, öskubakka, borðbjöllur, vindla- og
sígarettukassa og margt fleira úr messing.
Úr rauðaviði: borð, innskotsborð, styttur,
vindlakassa, veggmyndir og margt fleira.
Frá Thailandi: handofna borðdúka og renn-
inga m/serviettum. Einnig útskorna lampa-
fætur og Thaisilki. Margar tegundir af
reykelsi. Hvergi meira úrval af fögrum,
handunnum munum, tilvaldra til jóla- og
tækifærisgjafa.
SNORRABRAUT 22.
ú ♦♦♦ • f í)
fcsmtv W\. m
Tökum að okkur
breytingar, viðgerðir og húsbyggingar. ’
Vönduð vinna
Upplýsingar í síma 18892.

JÓLASKYRTURNAR
Ó.L.
í miklu og fallegu úrvali.
PÓSTSENDUM.
Laugavegi 71. Sími 20141.