Þjóðviljinn - 07.10.1971, Blaðsíða 5

r
Fimirrtudagur 7. októbar 1971 — ÞJÓÐVILJINN — SlÐA g
AF ERLENDUM VETTVANGI
Landnemí
Vegnrinn mikli
Landnemahús í Amazonhéruðunum: auðn innan fárra ára?
Þjóðvegur um Amazonhéruð
og hugsanlegar afleiðingar
Brasilíska herforingjastiórnin
er um þessar mundir að reyna
að æsa landa sína til stolts og
hrifningar á miklu mannvirki:
verið er að leggja mikinn þjóð-
veg þvert yfir frumskóga Am-
azonfljótsins, allt frá hafnar-
borgum á strönd Atlanzhafs til
landamaera Bolivíu og Perú —
og máske verður haldið áfram
með veg þennan allt til Kyrra-
hafsstranda. Framkvaemdimar
munu standa í þrjú ár enn, og
þá verður vegur þessi orðinn
um 15 þúsund kílómetrar á
lengd.
Yfiiiýstur tilgangur er sá, að
opna leiðir að áður lítt nýttum
saðœfum Amazonsvæðisins, en
það er að flatartnáli á staerð
við Bandaríkin að Alaska frá-
skildu. Ennfremur er vísað til
þess, að í norðausturhéruðum
landsins búi miljónir manna
við hungurkjör og landleysi —
er áformað að flytja um 500
þúsund manns af því fólki inn
í land og setja það niður á um
150 km. breiðu belti meðfram
hinum nýja þjóðvegi. Land-
nemar fá í sinn hlut 250 ekrur
lands, lítið timburhús og lán
til jarðarbóta, — en eins og að
lifcum lætur hefur gengiðrmjög
misjaínlega að standa við þau
loforð til þeirra sem freistast
láta til búferlaflutninga.
Mörg mótmæli eru uppi höfð
gegn þessum áformum stjórn-
arinnar. Bent er á það, að
þessar framkvsemdir muni
hafa mjög truflandi áhrif á
hina sérstseðu náttúru Anuz-
onhéraðanna. Jarðvegur er
þama þynnri en menn skyldu
ætla. og því mikil hætta á þvi
að land það, sem rutt verður,
breytist á fáum árum í auðn
— nema notaðar séu nútíma-
aðferðir eins og sáðskipti og
áburðargjöf, sem mun hvorugt
á færi nýbyggjanna. 1 öðru la.gi
er talið, að þessar framkvæmd-
ir hafi hin alvarlegustu áhrif
á líf um 8000 Indíána af þeim
50.000 sem eftir hjara í BraS-
ilíu eftir svívirðileg manndráp
og grimmdarverk hvítra manna
(þegar Portúgalir komu á vett-
vang um 1500 voru Indíánam-
ir um tvær miljónir). I þriðja
lagi óttast margir að vegarlagn-
ingin verði til þess eins, að
opna bandarískum auðhringum
leiðina að málmauðæfum þessa
svæðis — en þar er m.a. að
finna mestu járnbirgðir í heimi.
NEW YOBK 6’8 — Ful'ltrúi Pakistans réðst í gær harkalega á
indversku stjórnina í ræðu á allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna
og ásakaði hana um að heyja leynilegt stríð gegn Þakistan.
Mahmoud Ali formaður pakistönsku sendinefndarinnar á alls-
herjarþinginu hélt því fram, áð Indverjar sendu reglulega her-
menn yfir landamærin til Austur-Pakistan og styddu skæruliða-
sveitir Bangla Desh. ,
Forsetínn nemnr wh
fétskör þegnn sinms
□ Foísaétisráðherra Svía, Olof Palme, er um
þessar mundir í norðurhéruðum Tanzaníu, til að
kynna sér einkar athyglisverða tilraun í sarnfé-
lagsþróun. Þar íeynir nú á áætlanir stjómar
Nyererés forseta til að koma á sósíalisma í
landinu.
Nítján mdnuðir eru liðnir
síðan Nyerere forseti ferðað-
ist um hrjóstrugar syéitir
Dodomahéraðs í nórðurhluta
landsins og hvatti aéttkvíslir
Wagogoþjóðar, sem er rösk-
lega hálf miljón talsins, til að
flytjast búferlum frá dréifð-
um smáþorpum sínum og
setjast þess í stað að á litl-
um samyrkjubúum, svonefnd-
um Ujamabóéjum. Ekki virð-
ist bó annað sýnt, en að for-
setinn hafi tailað fyrir dauf-
um eyrum Wágogomanna,, því
aðeins örfáir þeirra sinhtu
hvatntaigu hans, og fluttu til
samyrk j ubú ann a.
En svo kom skriðan. 1 vor
byrjuðu Waigogomenn að
flykkjast til sámyrkjubúanna,
svo að tugum þúsunda skipti,
og loks höifðu tvö hundruð
þúsund þeirra setzt að í Uj-
amabæjunum, en samkvæmt
áætlun stjórnartanar áttu bæ-
irnir aðeins að rútaa fimm-
tíu þúsund manns.
Einstaklingshyggja er afar
ríkur þáttur í skapgérð Wag-
ogcfólksins. Þar reynir hver
að tfyggja lífsviðurværi sitt
með því að sanka að sér.etas
mörgum nautgripum og hægt
er og þeir hafa til þessa tekið
hugmyndum forsétans um
sameignarbúskap og stórfjöl-
skyldur víðsfjarri. Það voru
þvi tæpast hugsjónir sósíal-
ismans, sem réðu hópflutn-
Nyerere er ekki hræddur við
að chreinka hendur sínar
ingum beirra til samyrkjubú-
anna, heldur var meigiinástseð-
ah sú, að þeir vildu fá að-
stoð htas opinbera til þéss að
hafa í sig og á, en skæðir
þurx'kar og hungursneyö hafa
hérjað á þá um langan. aldur.
Nú voru góð ráð dýr fyrir
stjómina, það varð að sanna
ættkvíslunum í vérki, að
samvinnan væri sigurstrang-
legri en samkeppnta. Nyérére
brást hárt við, hann fór til
éins samyrkjubúsins, settist
þar að og vann baki brotnu,
Framhald á 9. síðu.
OSKA-
STUND
Kæni skraddarinn
Framhald af 3. síðu.
anda í búrinu um kvöldið, þá hélt hún
að björninn væri að rymja af gleði yf-
ir því. að hann hefði nú gert út af
við skraddarann. Hún fór því allshiw-
ar glöð á fætur um morguninn; en
þegar hún gægðist inn í bjarnarbúrið,
sá hún skraddarann standa þar ljós-
lifandi; varð hún þá svo skelkuð. að
hún gat engu orði uop komið. En hún
?at ekki lengur neina undanfærslu haft.
bví að hún var búin að lofa því opin-
berlega að eiga hann. Lét nú konung-
ur aka fram viðhafnarvagni sínum og
kóngsdóttir varð að setjast í hann
hjá skraddaranum oö fara til kirkjunn-
ar til hjónavígslu. En þegar þau voru
pvstígin upp í vatninu, þá sáu þau
þiöminn koma á eftir sér bálreiðan og
rvmjandi. Kóngsdóttir varð dauðskelk-
uð og hrópaði:
„Björninn er á eftir okkur og ætlar
að taka þig!“ Hinir skraddaramir höfðu
bá af öfund og illsku farið inn í búrið
og skrúfað töngina af biminum, svo að
hann losnaði, og síðan hl-eypt honum
út. En hvað gerði litli skraddarinn nú?
Hann stóð á höfði og stakk fótunum
út u’m vaengluggann og kallaði:
„Sérðu skrúftöngina? Hafðu þig burt,
annars skaltu fara í hana aftur.“ Þegar
biörninn heyrði þetta bá sneri hann
við óðara og hljóp leiðar sinnar. en
skraddarinn og kóngsdóttir óku í
kyrrð og ró til kirkjunnar og voru
gefin saman, og hann ltfði með henni
sæll og glaður eins og fugl á kvisti.
Kisuþula
Hér er gömul þula um hana kisu.
Óskastundina langar til að biðja ykkur
að teikna mynd við þuluna og senda
henni til birtingar. Ætlar hún að velja
úr þá mynd sem henni fmnst bezt til
að birta. Þið munið hvað þið eigið að
skrifa utaná:
ÓSKASTUNDIN,
Þjóðviljanum,
Skólavörðustíg 19.
Hér kemur svo kisuþulan:
Kisa fór á lyngmó,
rjúpurnar elti,
setti hún upp sinn daggahatt
og dynfjaðrabelti.
Utan eptir tröðunum
dindilinn dró,
með ■ fattan hnakkann
og flókana þó,
býsna mikinn brceddi snjó,
svo lœkir runnu ofan i sjó.
Hún var í rauðum skarlatsstakki
á berjamó
með tinbelti föður síns
og tvenna skó.
Svör við bréfum
Óskastundina langar að þakka Sig-
ríði Stefánsdóttur í Ólafsfirði fyrir
fallega mynd. Eins þakkar hún Lillý
Halldóru og Sigrúnu Jónu í Hafnar-
firði fýrir litlar snotrar myndir. Hún
getur ekki birt þær að sinni. en er
þakklát að hafa fengð þær og ætlar
að geyma þær vel.
OSKA-
STUND
„Sagan um litlu rykhnoðrana”
hræðslu. Þar uppi hékk hann fastur
í gardínunni, en til allrar hamingju
datt hann niður á gólf aftur. Þegar
hann hafði komið handleggjum sínum
í röð og reglu, hrópaði hann:
Framhald á næstu síðu.
„Hann hefur áieiðanlega sofnað hnoðra-
svefni“, sagði annar. Nokkrir gráir ryk-
hnoðrar flugu nú yfir gólfið og alla
leið útí hornið við borðið. Þar lá mjög
stór rykhnoðri og svaf miðdegislúr.
Hann var kallaður hnoðrakóngurinn,
af því hann var stsersti og elzti ryk-
hnoðrinn í herberginu. Hann hafði
fæðst á ermj á ullartreyju einni, á-
samt nokkrum öðrum hnoðrum. Ryk-
sugan hafði oft reynt að ná honum, en
alltaf hafði hann getað skotizt burt
og falið sig. Allir rykhnoðramir, se’m
höfðu fæðst með honum voru nú horfn-
ir. Ryksugan hafði náð þeim, eða
kannski höfðu þeir fært sig eitthvað
annað.
„Hnoðrakóngur, hnoðrakóngur, rvk-
sugan kemur!“ hrópuðu tvenr af ryk-
hnoðrunum.
„Hvað segið þið?“ hrópaði hnoðra-
kóngurinn og flaug hátt uppí loft af
i