Þjóðviljinn - 25.10.1972, Page 5

Miðvikudagur 25. október 1972 ÞJÓDVILJINN — SÍÐA 5
Það getur verið að McGovern sé hinn
heiðarlegasti nuiður,
en það dregur skammt. Kjósendur
halda fyrirfram
að heiðarleikinn sé ekki annað en
auglýsingabrella
McGovern: Alnienningur gerir ekki niun á manni og auglýsingu —og
vantreystir öllum auglýsingum.
Nixon á kosningaflakki i Suðurrikjunum : Knginn kann betur á f jölmiðla en hann
Bandarískum
kjósendum finnst
kosningarnar
skipti ekki máli
Fjölmargar skoöanakann-
anir um viðhorf banda-
riskra kjósenda hafa valdið
George McGovern, forseta-
efni Demókrata, þungum
áhyggjum. En samt hefur
að tikindum engin komið
eins illa við hann og sú sem
sýndi, að mikill meirihluti
kjósenda telur að Nixon
forseti sé hreinskilnari og
áreiðanlegri maður en
McGovern sjálfur. i fyrsta
lagi er forsetaefni Demó-
krata sannfærður um að
þessu sé alveg þveröfugt
farið, og því telur hann
niðurstöður þessarar skoð-
anakönnunar persónulega
móðgun við sig. Og í öðru
lagi hafði hann og félagar
hans treyst á það, að al-
ræmd sviksemi og henti-
stefna Nixons yrðu ágætir
skotspónar í kosninga -
hríðinni.
Nú er hins vegar svo komið að
persónan McGovern er orðið
vandamál út af fyrir sig. Ofan-
greind skoðanakönnun sýnir, að
59% kjósenda telja að Nixon sé
frambjóðenda hreinskilnari og
trúverðugri, en aðeins 20% héldu
fram McGovern á þessu sviði —
eða sýnu færri en þeir sem ætla i
raun og veru að kjósa hann. Þess-
ar tölur lýsa þeirri staðreynd að
McGovern hefur ekki tekizt að
sannfæra kjósendur um að hann
persónulega sé fær um að taka að
sér forsetaembættið.
Hvorugur vinsæll
En tölurnar sýna ekki heldur
neina sérstaka virðingu fyrir
Nixon. Yankelevichstof nunin
lagði ofangreinda spurningu ný-
lega fyrir kjósendur með nokkuð
öðrum hætti. Hún spurði, hvor
frambjóðenda kjósendur teldu
bezt fullnægja kröfum þeirra. Að-
eins 34% bentu á Nixon en 26% á
McGovern. Og 32% sögðu að þeir
teldu báða frambjóðendur ófull-
nægjandi, ekki ná máli.og átta af
hundraði vildu ekkert segja.
Vikublaðið Time bætti þvi við, að
svo virðist sem Nixon væri
,,minnst virtur allra þeirra
manna, sem nokkru sinni hafa
unnið mikinn sigur”.
Það er reyndar svo, að flestir
þeir sem sem fylgjast með kosn-
ingabaráttunni i Bandarikjunum
eru á einu máli um að hún mótist
fyrst og fremst af afskiptaleysi og
þreytu. Bandarikjamönnum
finnst að i kosningunum 7.
nóvember hafi þeir milli tveggja
kosta að vela, sem báðir séu
slæmir. Og um þessar mundir
bendir flest til þess, að þeim finn-
ist Nixon illskárri.
Bófaflokkar
Skýrstu dæmin um deyfð kjós-
enda má finna i þvi kæruleysi
sem almenningur hefur sýnt af-
hjúpunum á njósnum og ýmis
konar moldvörpustarfsemi sem
háttsettir Repúblikanar hafa
skipulagt gegn forystuliði Demó-
krata. Joseph Kraft skrifar ný-
lega um þetta mál i Washington
Post. Hann var með McGovern á
kosningaferðalagi um Kaliforniu
og segir frá þvi, að stuönings-
menn McGovern viti vel um þetta
njósnahneyksli. En fáir láti i ljós
merki um reiði eða þótt ekki væri
nema gremju.
„Reynsla min segir mér, að
fólk sé orðið svo vant óheiðarleika
af hálfu æðstu manna i stjórnmál-
um, að þvi finnst ekkert merki-
legt þótt það fái yfir sig nýja
dembu af svikum”. Þannig komst
einn af foringjum Demókrata að
orði um tilraunirnar til að brjót-
ast inn i aðalbækistöðvar Demó-
krataflokksins i Watergatebygg-
ingunni. ,,Þetta kemur ekki við
nokkurn mann hér”, segir áður-
nefndur Kraft. „Flestum finnst
að þetta sé eins og einn þjófa-
flokkur hafi stolið frá öðrum”.
Tortryggni i garð pólitiskra
valdhafa á sér vafalaust að all-
verulegu leyti skýringu i þvi, að
bandariska þjóöin er orðin þvi
vön, að það sé logið að henni.
Anthony Lewis skilgreinir þetta á
svofelldan hátt i New York
Times:
„Um átta ára skeið hafa
Bandarikin tekið mjög virkan
þátt i styrjöld i Suðaustur-Asiu.
Einn forseti kom okkur inn i þetta
strið án þess að segja almenningi
nokkru sinni hvað var að gerast —
hann fullvissaði menn, þvert á
móti, hvað eftir annað um það, að
hlutverk Bandarikjanna þar
eystra væri jafnan hið sama.
Annar forseti fullvissaði okkur
hvað eftir annað um að hann væri
að ljúka þátttöku Bandarikjanna i
striðinu, enda þótt hann um leið
gengi enn harðar en fyrirrennari
hans fram i þvi aö leggja Indó-
kina i rúst. Engin þjóö getur búið
við slikar falsanir i átta ár án
þess aö þær hafi áhrif á vitund
hennar. Miljónir Bandarikja-
manna hafa einfaldlega glatað
voninni um að það sé yfirleitt
hægt að breyta stjórnarstefn-
unni”.
Þeir eru allir eins
1 greinarflokki i The Times
hefur Michael Leapman lýst
þessu vonleysi, eins og banda-
riskir einstaklingar túlka það.
Michael Thomas er blökkumaður
— það var hægt að nota hann á
blóðvelli i Vietnam, en heima i
Chicago er hann atvinnulaus.
Liklega kýs hann McGovern, en
án þess að búast við þvi, að það
skipti neinu máli:
„Þeir eru allir eins, og þessi
McGovern er liklega enn einn
úlfur i sauðargæru. Ég trúi þvi
ekki, að hann bindi endi á striðið á
þrem mánuðum. Johnson gerði
það ekki. Nixon ekki heldur.
Hvers vegna ætti McGovern að
vera öðruvisi?”
Jery Bleasing er allvelstæður
forstjóri, sem kýs Nixon. En hann
trúir heldur ekki á pólitik og
heldur að allir pólitikusar séu
eins. Hann hefur ekki neina trú á
þvi, að úrslit kosningana skipti
neinu fyrir hann: „Millistéttin fer
alltaf illa út úr sköttunum, hver
sem við stjórn er”, segir hann.
George Canedy er hippi og
starfar sem minnst, algjör and-
stæða við Jerry Bleasing i lifsvið-
horfum, en þeir segja furðu svip-
aða hluti um kosningarnar: „Ég
hefi smám saman orðið fyrir von-
brigðum með stjórnmálin, þau
vanrækja þarfir fólksins. Ef ég
nenni að kjósa, þá kýs ég
McGovern, en ég er ekkert
hrifinn af þvi. Hann er hluti hins
pólitiska kerfis, og kerfið dugir
ekki”.
Frh. á bls. 15